Daniel Silva - Angielski Zabójca

Orsati pochodził z zamożnej rodziny, lecz ubiorem i apetytem niewiele się różnił od wieśniaków pracujących na jego ziemi. Najczęściej miał na sobie wypłowiałą koszulę, rozpiętą do połowy szerokiej klatki piersiowej, oraz zakurzone sandały ze skóry. “Lunch”, który przyniósł ze sobą, składał się z bochenka zwykłego chleba, butelki oliwy z oliwek, kawałka aromatycznej korsykańskiej szynki i bryłki twardego sera. Gospodarz zapewnił wino do posiłku. Popołudnie było ciepłe, toteż jedli pod gołym niebem, usadowiwszy się na tarasie z widokiem na dostępną tylko z jednej strony dolinę, w pstrokatym cieniu dwóch potężnych czarnych sosen.

Orsati wręczył Anglikowi czek z nadrukiem “Orsati Olive Oil”. Wszyscy skrytobójcy Korsykanina byli jego oficjalnie zatrudnionymi pracownikami. Anglik piastował stanowisko wiceprezesa, szefa działu marketingu, cokolwiek by to oznaczało.

– Twoja działka za pracę w Hiszpanii. – Orsati umoczył kawałek chleba w oliwie i wepchnął go do ust. – Problemy?

– Dziewczyna pracowała dla hiszpańskiej służby bezpieczeństwa.

– Jaka znowu dziewczyna?

– Ta, z którą spotykał się Navarra.

– O cholera. Co zrobiłeś?

– Widziała moją twarz.

Orsati kontemplował nowiny, jednocześnie odkrawając plaster szynki i kładąc go na talerzu Anglika. Żaden z nich nie lubił przypadkowych ofiar. Zwykle niekorzystnie wpływały na interesy.

– Jak się czujesz?

– Jestem zmęczony.

– Wciąż źle sypiasz?

– Tylko gdy wyjeżdżam za granicę, żeby kogoś zabić.

– A tutaj?

– Lepiej.

– Powinieneś dziś trochę odpocząć, a nie przesiadywać do późnej nocy ze starcami z wioski.

– Czemu?

– Bo mam dla ciebie nowe zlecenie.

– Właśnie jedno zrealizowałem. Przekaż je komuś innemu.

– Sprawa jest zbyt delikatna.

– Masz dossier?

Orsati, skończywszy lunch, wskoczył do basenu. Pływał sobie leniwie, a Anglik w tym czasie czytał. Gdy skończył, podniósł wzrok.

– Co ten człowiek takiego zrobił, że musi umrzeć?

– Najwyraźniej ukradł coś wartościowego.

Anglik zamknął teczkę. Nie miał najmniejszych wyrzutów sumienia, zabijając kogoś, kto utrzymywał się z kradzieży. W jego opinii złodzieje reprezentowali najgorszy gatunek ludzi.

– A dlaczego właśnie ja mam się zająć tą robotą?

– Bo zleceniodawcy chcą, aby klient nie żył, a jego interes zniknął z powierzchni ziemi. W Hereford nauczyłeś się używać środków wybuchowych. A moi ludzie przywykli korzystać z bardziej konwencjonalnej broni.

– Skąd wezmę bombę?

Orsati wyłonił się z basenu i energicznie wytarł ręcznikiem gęste, przyprószone siwizną włosy.

– Znasz Pascala Debre?

Niestety, Anglik znał Pascala Debre. Był to bandzior, który pracował dla organizacji przestępczej z Marsylii. Z Debrem należało postępować ostrożnie.

– Został uprzedzony o twojej wizycie. Da ci wszystko, czego ci będzie potrzeba.

– Kiedy wyjeżdżam?

Wszystkie pozory wskazywały na to, że kobieta, która osiadła w przebudowanym, starym klasztorze na stromym wzgórzu, tuż nad samym morzem, musiała ślubować, że będzie wieść życie samotne. Przez długi czas nikt we wsi nawet nie wiedział, jak się nazywa. Senhora Rosa, dyżurna plotkara z bazaru, uznała, że to kobieta wzgardzona. Swoją teorią raczyła każdego nieszczęśnika, który zechciał jej wysłuchać. To właśnie Rosa ochrzciła kobietę mianem Naszej Panienki ze Wzgórza. Przylgnęło do niej i nie opuściło nawet wtedy, gdy wszyscy poznali jej prawdziwe nazwisko. Zjawiała się w wiosce każdego ranka, by zrobić zakupy. Zjeżdżała z góry na swoim jaskrawoczerwonym skuterze, a jej jasne włosy, związane w koński ogon, powiewały na wietrze. Kiedy padał deszcz, wkładała brązową kurtkę z kapturem. Wiele się spekulowało o kraju, z którego pochodziła, zwłaszcza że posługiwała się słabym portugalskim z silnym, cudzoziemskim akcentem. Carlos, który zajmował się ogrodem oraz dbał o niewielką winnicę, uważał, że kobieta ma niemiecką wymowę oraz ciemną duszę wiedeńskiej Żydówki. Maria, pobożna niewiasta sprzątająca dom na wzgórzu, uznała, że jej pracodawczyni to Holenderka. Jose z targu rybnego miał ją za Dunkę, lecz wszelkie wątpliwości jak zawsze ostatecznie rozwiał Manuel, nieformalny wójt miejscowości i właściciel kawiarni na placu.

– Nasza Panienka nie jest Niemką, Austriaczką, Holenderką ani Dunką. – Potarł kciuk o palce środkowy i wskazujący, czyniąc międzynarodowy znak liczenia pieniędzy. – Nasza Panienka ze Wzgórza to Szwajcarka.

Jej dni toczyły się według ustalonego rytmu. Po porannej wyprawie do wioski spędzała nieco czasu na pływaniu w swoim granatowym basenie, z włosami ukrytymi pod czarnym czepkiem. Potem spacerowała, zwykle pośród granitowych skał na zboczu góry lub pylistą drogą prowadzącą do mauretańskich ruin. Od późnego popołudnia grała na skrzypcach – świadkowie twierdzili, że wyjątkowo dobrze – w pustym pokoju na piętrze willi. Kiedyś Maria zerknęła do środka i ujrzała ją w stanie rozgorączkowania: rozkołysane ciało, wilgotne włosy i zaciśnięte powieki.

– Nasza Panienka gra tak, jakby ją opętały demony – wyznała Carlosowi Maria. – I to bez nut. Gra prosto z głowy.

Tylko raz, podczas święta Santo António, zdecydowała się wziąć udział w życiu towarzyskim wioski. Wkrótce po zmroku, kiedy mężczyźni rozpalili ogień w grillach na węgiel drzewny i odkorkowali butelki z winem, opieszale zeszła ze wzgórza w białej sukience bez rękawów i w sandałach. Po raz pierwszy nie była sama. Towarzyszyło jej trzynaście osób: włoski śpiewak operowy, francuska modelka, brytyjski aktor filmowy, niemiecki malarz oraz ich żony, przyjaciółki, partnerzy i kochanki. Śpiewak operowy i aktor stanęli do zawodów – kto zje najwięcej sardynek z grilla, tradycyjnej potrawy świątecznej. Śpiewak z łatwością pokonał aktora, który usiłował się pocieszyć, niezręcznie ruszając w konkury do modelki. Żona ośmieszyła go publicznie, policzkując na samym środku placu. Portugalczycy z wioski, którzy nigdy nie widzieli, aby kobieta policzkowała mężczyznę, przyjęli jej zachowanie z szalonym entuzjazmem. Potem przyszła kolej na tańce. Po zabawie zgodnie stwierdzono, że dzięki niezwykłym gościom ze wzgórza święto na zawsze pozostanie w pamięci mieszkańców wsi.

Jedynie ona sprawiała wrażenie niezbyt rozbawionej. Carlosowi wydawała się wyspą melancholii w morzu nieokiełznanej rozpusty. Ledwie skubnęła jedzenie; piła wino tak, jakby tego od niej oczekiwano. Gdy przystojny niemiecki malarz zasiadł u jej boku i poświęcił jej całą swą uwagę, zachowywała się uprzejmie, lecz wyraźnie obojętnie. Malarz ostatecznie dał za wygraną i ruszył na poszukiwania innej ofiary.

O północy, gdy zabawa rozkręciła się na dobre, kobieta niepostrzeżenie opuściła towarzystwo i wróciła do domu na wzgórzu. Dwadzieścia minut później Carlos dostrzegł blade światełko w pokoju na piętrze, tam gdzie zawsze grywała na skrzypcach.

Z braku lepszych zajęć tamtego lata mieszkańcy wsi postanowili ostatecznie wyjaśnić kwestię nazwiska i zawodu tajemniczej kobiety ze wzgórza. Carlosa i Marię, dwie osoby najbliższe nieznajomej, dokładnie przesłuchano, lecz ich pomoc okazała się niezadowalająca. Raz w miesiącu otrzymywali czek, wysyłany listem poleconym z londyńskiej firmy European Artistic Management. Ze względu na barierę językową, a także klasową, kontakty Carlosa i Marii z kobietą ograniczały się wyłącznie do najprostszej formy pozdrowień. Oboje przekazali jednak dość istotną informację: Nasza Panienka wykazuje skłonność do nagłych i niewyjaśnionych zniknięć. Rosa z bazaru zinterpretowała tę wiadomość w typowy dla siebie sposób. Uznała, że kobieta jest szpiegiem, a European Artistic Management to nic innego jak tylko przykrywka. Co innego mogłoby wyjaśnić jej skrytą naturę? Jej niespodziewane zniknięcia i jeszcze bardziej niespodziewane powroty? Problem ten ponownie wyjaśnił Manuel. Pewnego wieczoru, kiedy w jego kawiarni rozgorzała zażarta dyskusja, sięgnął pod bar i wyjął stamtąd płytę kompaktową z kilkoma sonatami skrzypcowymi Brahmsa. Na okładce widniało zdjęcie właścicielki willi na wzgórzu.