Jeffery Deaver: Kamienna małpa

Sonny Li wypełzł zza krzaków i przyjrzał się uważnie rudej kobiecie, która ściągnęła buty i ruszyła na pomoc unoszącemu się na falach rozbitkowi. Nie potrafił go rozpoznać, ale i tak bardziej interesowała go ta kobieta, którą od ponad godziny obserwował ze swojej kryjówki.

Intrygowała go. Przyjechała jasnożółtym samochodem w towarzystwie żołnierza z pistoletem maszynowym. W pewnym momencie odwróciła się do niego plecami i zobaczył napis NYPD na jej wiatrówce. A zatem była funkcjonariuszką urzędu bezpieczeństwa publicznego.

Seksowna, pomyślał, choć osobiście preferował spokojne eleganckie Chinki. Ale te włosy! Cóż za kolor! Nadał jej już przydomek, Hongse, co po chińsku znaczyło „ruda”.

Spojrzawszy na drogę, zobaczył pędzącą w ich stronę ciężarówkę. Musiał działać natychmiast, zanim Hongse wróci. Przebiegł skulony przez drogę do żółtego samochodu. Nie miał zamiaru go kraść. Potrzebował wyłącznie pistoletu i pieniędzy.

Otworzył drzwi od strony pasażera i przeszukał schowek na mapy. Żadnej broni. Ze złością pomyślał o swoim pistolecie, który spoczywał teraz na dnie oceanu. W schowku nie było również papierosów. W torebce Hongse znalazł pięćdziesiąt dolarów. Schował je do kieszeni i spojrzał na kartki, które zapisała. Chociaż mówił nieźle po angielsku, o wiele gorzej radził sobie z czytaniem. Dukając, rozpoznał w końcu zapisane w angielskiej transkrypcji nazwisko Ducha: Kwan Ang. Wsunął kartkę do kieszeni, a potem porozrzucał inne papiery przy otwartych drzwiczkach samochodu, żeby wyglądało to na podmuch wiatru.

Skulony przebiegł z powrotem przez drogę i zerknął na wzburzone morze. Hongse była teraz w nie mniejszych opałach aniżeli rozbitek. Ale to naprawdę nie jego zmartwienie. Przede wszystkim musiał przeżyć i odnaleźć Ducha.

Wysiłek, który kosztowało ją pokonanie przyboju i dotarcie do tonącego imigranta, prawie zupełnie wyczerpał Amelię Sachs. Zdała sobie sprawę, że musi wściekle młócić nogami, aby utrzymać ich oboje na powierzchni. Sam imigrant nie był zbyt pomocny – postrzelony w pierś, miał bezwładną lewą rękę.

Krztusząc się, płynęła w stronę brzegu, gdzie widziała już dwóch sanitariuszy z noszami i butlą tlenową. Machnęła mocniej nogami i nagle złapał ją skurcz w łydce. Zdążyła tylko krzyknąć i natychmiast znalazła się pod wodą. Pochłonęła ją mroczna szara topiel, w której unosiły się tylko wodorosty i piasek. Och, Lincolnie, pomyślała. A zaraz potem: cóż to takiego?

Barrakuda, rekin, czarny węgorz… wystrzelił z odmętów, objął ją w pasie i pociągnął w górę. Chwilę później wynurzyła się i zachłysnęła powietrzem.

Odziany w czarny skafander nurek ze stacji ratownictwa wypluł z ust automat.

– W porządku, dziewczyno! – krzyknął. – Trzymam cię. Wszystko będzie dobrze!

Drugi nurek wyłowił tymczasem imigranta.

– Skurcz – wykrztusiła, parskając wodą Sachs. – Nie mogłam ruszyć nogą. Boli.

– Odpręż się. Doholuję cię. Byłaś naprawdę dzielna, wypływając po niego. Większość ludzi po prostu patrzyłaby, jak tonie.

Po jakimś czasie Sachs poczuła pod stopami kamieniste dno. Chwiejnym krokiem wydostała się na brzeg i owinęła kocem, który podał jej jeden z sanitariuszy. Kiedy udało jej się złapać oddech, podeszła do imigranta, leżącego na noszach z maską tlenową na twarzy. Miał rozpiętą koszulę; sanitariusz czyścił środkiem dezynfekującym ranę na jego piersi.

– Czy mogę mu zadać kilka pytań? – zapytała.

– Tylko kilka – odparł medyk.

– Jak się pan nazywa? – zwróciła się do imigranta.

Chińczyk uniósł na chwilę maskę.

– John Sung.

– Jestem Amelia Sachs z nowojorskiej policji. – Pokazała mu swoją odznakę i legitymację. – Co się stało?

Mężczyzna ponownie uniósł maskę.

– Wypadłem z pontonu. Szmugler… nazywaliśmy go Duch… zobaczył mnie i podszedł do samego brzegu. Strzelił do mnie i chybił. Dałem nurka pod wodę, ale musiałem wynurzyć się, żeby zaczerpnąć powietrza. On na to czekał. Strzelił jeszcze raz i trafił mnie. Udałem, że nie żyję, i kiedy znowu spojrzałem w tamtą stronę, zobaczyłem, jak wsiada do czerwonego samochodu i odjeżdża. Próbowałem dopłynąć do plaży, ale nie dałem rady. Uczepiłem się tych skał i czekałem.

Sachs uważnie przyjrzała się Chińczykowi. Był przystojny i wydawał się w całkiem dobrej formie.

– Co z innymi? – zapytał. – Czy są bezpieczni?

Nowojorscy policjanci nie mają zwyczaju udzielać informacji świadkom, lecz Sachs widziała, że mężczyzna jest autentycznie zatroskany.

– Przykro mi – powiedziała. – Dwie osoby nie żyją.

Sung przymknął oczy i ścisnął prawą ręką kamienny amulet, który miał zawieszony na rzemyku na szyi.

– Ile osób było w pontonie? – spytała.

Przez chwilę się zastanawiał.

– Razem czternaście. Czy udało mu się uciec? – zapytał po chwili. – Duchowi?

– Robimy wszystko, żeby go znaleźć.

Sanitariusz podał jej portfel imigranta. Większość papierów rozmiękła w morskiej wodzie. Ale na jednej z legitymacji nadal można było odczytać zapisane w angielskiej transkrypcji nazwisko: doktor Sung Kai.

– Kai? Tak ma pan na imię?

Chińczyk kiwnął głową.

– Tak. Ale na ogół używam imienia John.

– Jest pan lekarzem? Doktorem medycyny?

Ponownie kiwnął głową.

– Doktorze Sung, czy wie pan, dokąd mógł się udać Duch?

– Nie. Nigdy z nami nie rozmawiał. Traktował nas jak zwierzęta.

– A inni imigranci? Wie pan, gdzie mogli się schronić?

Sung pokręcił głową.

– Nie, przykro mi. Mieliśmy udać się w jakieś miejsce w Nowym Jorku, ale nigdy nie powiedzieli nam, gdzie to jest. – Jego oczy powędrowały ku wodzie. – Zablokował drzwi do ładowni – oświadczył zdumionym głosem – i wysadził statek. Ze wszystkimi na pokładzie.

Z czarnego samochodu, który zatrzymał się na plaży przy ambulansie, wysiadł ubrany w garnitur agent urzędu imigracyjnego i ruszył po piasku w ich stronę.

Sachs podała mu portfel Sunga. Agent przejrzał go i ukucnął przy noszach.

– Doktorze Sung, jestem z Urzędu do spraw Imigracji i Naturalizacji. Przykro mi, ale musimy pana aresztować za nielegalne przekroczenie granicy Stanów Zjednoczonych.

– Staram się o azyl polityczny.

– Oczywiście – odparł znudzonym tonem agent. – Ale i tak musi pan pozostać w areszcie do czasu rozprawy.

– Czy moglibyście go umieścić w waszej izbie zatrzymań na Manhattanie? – zapytała Sachs. – Jest świadkiem w sprawie, którą rozpracowuje nasz zespół.

Agent wzruszył ramionami.

– Mnie tam jest wszystko jedno.

– Dziękuję pani – powiedział Sung, nadal machinalnie ściskając amulet i przyglądając się Amelii. – Uratowała mi pani życie.

Amelia Sachs skinęła głową i przez chwilę spoglądali sobie prosto w oczy.

A potem jej wzrok przyciągnęło coś białego. No tak, zostawiła otwarte drzwi kabrioletu i wiatr wywiał na zewnątrz jej notatki. Krzywiąc się z bólu, potruchtała do samochodu.

Zwycięża gracz, który widzi dalej – to znaczy ten, który przejrzy

zamiary przeciwnika i umie im się przeciwstawić; ten, który atakując,

potrafi uprzedzić wszystkie defensywne ruchy drugiej strony.

Gra wei-chi

Życie pracownika rogatki przy wjeździe do Nowego Jorku nie jest usłane różami. Ale siedzący tuż po godzinie ósmej rano w budce przed tunelem Queens Midtown emerytowany nowojorski gliniarz cieszył się, że nareszcie coś się dzieje. Wszyscy poborcy opłat w pobliżu Manhattanu otrzymali informację o statku z nielegalnymi imigrantami, który zatonął przy wybrzeżu Long Island. Chińczycy, którzy nim płynęli, a także sam szmugler zmierzali teraz do miasta. Jechali białą furgonetką z nazwą kościoła, a także czerwoną hondą. W raporcie uprzedzano, że niektórzy mogą być uzbrojeni.