Jeff Lindsay: Dexter tast in het duister

Hoewel het licht hier iets minder was, was het terrein voor mij nog altijd veel te fel verlicht, zo licht dat ik de maan amper zag, hoewel ik voelde dat hij aan de hemel stond, zelfgenoegzaam glimlachend om ons nietige, krioelende, kwetsbare leven, gelardeerd als dat was met monsters die slechts bestonden om dat leven in grote, van pijn vervulde happen weg te nemen. Monsters zoals ik, monsters zoals Sander. Maar vanavond zou er eentje minder zijn.

Ik liep één keer om het parkeerterrein heen. Zo op het oog was het er veilig. Er was niemand te zien, niemand zat in een auto te doezelen. Hoog in de achtergevel van de missie keek slechts een klein raam over het terrein uit en waarin melkglas zat: de toiletruimte. Ik liep dichter om Sanders auto heen, een blauwe Dodge Durango, gluurde naast de achterdeur naar binnen en probeerde de deurkruk, op slot. Ernaast stond een oude Chrysler geparkeerd, het eerbiedwaardige vervoermiddel van de predikant. Ik verplaatste me naar de verste kant van de Chrysler en wachtte.

Ik haalde een witzijden masker uit mijn gymtas en liet dat over mijn gezicht zakken, comfortabel rondom de oogkassen. Toen pakte ik er een nylon lus uit die vijfentwintig kilo kon dragen en ik was zover. Nu zou hij weldra beginnen, de Duistere Dans. Sander kuierde volkomen onwetend een roofdierennacht in, een nacht vol snijdende verrassingen, een laatste en barbaarse duisternis doorboord met intense voldoening. Dus heel gauw zou hij kalm uit zijn leven in het mijne kuieren. En dan…

Had Cody zijn tanden wel gepoetst? Hij was de laatste tijd wat vergeetachtig geweest en Rita haalde hem liever niet uit bed als hij eenmaal was ingestopt. Maar het was belangrijk om hem nu op het pad der goede gewoonten te zetten, en poetsen was belangrijk.

Ik gaf een rukje aan mijn strop en liet hem op mijn knieën rusten. Morgen zouden er op Astors school foto’s worden gemaakt. Ze zou haar paasjurk van vorig jaar aantrekken om er mooi uit te zien. Had ze hem uitgehangen zodat ze hem morgen niet zou vergeten? Natuurlijk kon er voor de foto geen lachje af, maar ze had tenminste wel een mooie jurk aan.

Hoe kon ik nou ’s nachts hier op m’n hurken zitten, met de strop in mijn hand, wachtend om toe te slaan, en aan zulke dingen denken? Hoe was het mogelijk dat mijn verwachtingen vol zaten met dit soort gedachten in plaats van de gretigheid zo scherp als een slagtand om de Zwarte Ruiter op een speelkameraadje los te laten dat het o zo verdiende? Was dit een voorproefje van Dexters glanzende nieuwe huwelijksleven?

Ik ademde voorzichtig in, voelde innig mee met W.C. Fields. Ik kon ook niet met kinderen werken. Ik sloot mijn ogen, vol van de donkere nachtlucht, en ademde weer uit, terwijl ik de kille paraatheid weer terug voelde komen. Langzaam trok Dexter zich terug en nam de Zwarte Ruiter de touwtjes weer in handen.

En geen moment te vroeg.

De achterdeur klapte open en we hoorden binnen het afschrikwekkende dierengeluid van blaten en mekkeren, een waarlijk abominabele vertolking van ‘Just a Closer Walk with Thee’; bij dat geluid zou iedereen prompt weer naar de fles grijpen. Zo erg dat Sander de deur uit werd gedreven. Hij bleef in de deuropening staan, draaide zich om om nog even naar de ruimte te zwaaien en spottend te glimlachen. Toen sloeg de deur dicht, hij liep naar de bestuurderskant van zijn auto en was van ons.

Sander rommelde met zijn sleutels, het slot klikte open en wij waren achter hem. Voor hij wist wat er gebeurde, schoot de strop door de lucht, glipte om zijn nek en we rukten er zo hard aan dat hij omver werd getrokken, zo hard dat zijn adem stokte, hij op zijn knieën terechtkwam en zijn gezicht donker werd, en dat was goed.

‘Geen geluid,’ zeiden we, koud en volmaakt. ‘Doe precies wat we zeggen, geen enkel woord of geluid, dan leef je nog wat langer.’ En we trokken de strop zo hard aan dat hij wist dat hij van ons was en moest doen wat we zeiden.

Sander reageerde uitermate bevredigend door voorover op zijn gezicht te glijden en nu lachte hij niet meesmuilend meer. Kwijl lekte uit zijn mondhoek en hij klauwde naar de strop, maar we hielden hem zo strak dat hij er geen vinger tussen kon krijgen. Toen hij net op het randje van bewustzijnsverlies kwam, lieten we de druk iets vieren, net genoeg om hem een enkele keer pijnlijk, gierend te laten ademhalen. ‘Opstaan,’ zeiden we vriendelijk terwijl we hem met de strop omhoogtrokken zodat hij zou doen wat hem werd gezegd. En langzaam gehoorzaamde Sander, terwijl hij zich een weg langs de auto omhoogklauwde.

‘Mooi zo,’ zeiden we. ‘In de auto.’ We namen de strop in mijn linkerhand en openden de deur van de auto, reikten toen om de deurstijl heen en namen hem weer in mijn rechterhand, terwijl we op de bank achter hem gingen zitten. ‘Rijden,’ zeiden we met onze donkere en kille bevelende stem.

‘Waarheen?’ zei Sander, zijn stem was nu een hees gefluister vanwege onze geheugensteuntjes met de strop.

We trokken de lijn strak aan om hem eraan te herinneren dat hij niet voor z’n beurt mocht praten. Toen we dachten dat de boodschap aangekomen was, maakten we hem weer iets losser. ‘Naar het westen,’ zeiden we. ‘Geen gepraat meer. Rijden.’

Hij zette de auto in z’n versnelling en met een paar rukjes aan de lus stuurde ik hem westwaarts de Dolphin Expressway op. Een poosje deed Sander precies wat we zeiden. Zo nu en dan keek hij in de spiegel naar ons, maar met een heel licht rukje aan de strop bleef hij uitermate goed meewerken tot we hem op de Palmetto Expressway naar het noorden stuurden.

‘Moet je horen,’ zei hij plotseling toen we langs het vliegveld reden. ‘Ik ben echt rijk. Ik kan je alles geven wat je wilt.’

‘Ja, dat kun je ook,’ zeiden we, ‘en dat zul je ook.’ Hij begreep niet wat we wilden, want hij ontspande een beetje.

‘Oké,’ zei hij, met een nog altijd schorre stem van de strop, ‘hoeveel wil je?’

We hielden zijn blik in de spiegel vast en langzaam, heel langzaam drong het besef tot hem door en we trokken de lijn om zijn hals wat strakker aan. Dat hielden we even vast toen hij amper nog kon ademen. ‘Alles,’ zeiden we. ‘We krijgen alles.’ We lieten de strop vieren, een heel klein beetje maar. ‘Doorrijden,’ zeiden we.

Sander reed. Gedurende de rest van de rit was hij heel stil, maar hij leek niet zo bang als hij behoorde te zijn. Natuurlijk, hij geloofde vast dat hem dit niet overkwam, hem niet, hij zou voor eeuwig in zijn ondoordringbare geldcocon doorleven. Alles had een prijs en die kon hij zich altijd veroorloven. Straks zou hij gaan onderhandelen. Dan zou hij zich een uitweg willen kopen.

En dat zou ook gebeuren. Uiteindelijk zou hij een uitweg kopen. Maar niet met geld. En nooit uit deze strop.

Het was geen bijster lange rit en helemaal tot aan de door ons gekozen afrit naar Hialeah zeiden we niets. Maar toen Sander voor de afrit vaart minderde, keek hij met angst in zijn ogen in de spiegel naar me, de toenemende doodsangst van een monster in de val, dat er alles voor over had om te ontsnappen; een tastbare beet van zijn paniek deed een warme gloed door de Zwarte Ruiter heen vonken en we werden er heel blij en sterk van. ‘Je gaat toch niet… er is, er is toch niet… waar gaan we naartoe?’ stamelde hij, zwak en meelijwekkend, en hij begon steeds menselijker te klinken, waardoor we boos werden en we zo hard trokken dat hij de berm raakte en we hem iets meer respijt van de strop gaven. Sander reed de auto weer tot onder aan het talud en de weg op.

‘Rechtsaf,’ zeiden we, en dat deed hij. Zijn adem raspte akelig in en uit door zijn met spuug bevlekte lippen. Maar hij deed precies wat we zeiden, helemaal de straat door en linksaf een smalle, donkere steeg met oude pakhuizen in.

Op onze aanwijzingen parkeerde hij de auto naast de roestige deur van een donker, ongebruikt gebouw. Op een deels weggerot bord, waarvan één kant omlaag hing, stond nog altijd JONE PLASTI. ‘Parkeren,’ zeiden we, en terwijl hij de versnellingspook in de parkeerstand duwde, stapten we al uit, trokken hem achter ons aan en daarna op de grond. We trokken het koord strak en bekeken hem even als een stuk vuilnis voordat we hem weer overeind trokken. Het speeksel zat rond zijn mond vastgekoekt en er was een sprankje overtuiging in zijn ogen, zoals hij daar lelijk en weerzinwekkend in het prachtige maanlicht stond te trillen op zijn benen, omdat ik een verschrikkelijke vergissing had begaan vanwege zijn geld; en het groeiende besef dat hij wellicht niet anders was dan degenen die hij precies hetzelfde had aangedaan, spoelde over hem heen waardoor hij verzwakt achterbleef. We lieten hem opstaan, ademden kort in en duwden hem naar de deur. Hij stak een hand uit, legde de palm tegen de betonblokken muur. ‘Luister,’ zei hij, en nu zat er een puur menselijke trilling in zijn stem. ‘Ik kan je stapels geld geven. Zoveel je maar wilt.’