Jeff Lindsay: Dexter tast in het duister

‘Ik ga niet, eh…’ wilde ik zeggen met de bedoeling alles te ontkennen. Maar ze keken me met zo’n ontwapenende blik vol kille zekerheid aan, dat ik ophield. ‘Nee,’ zei ik ten slotte. ‘Hij is nog veel te klein.’

Ze wisselden snel een blik met elkaar, meer niet, maar daarin zat een heel gesprek besloten. ‘Ik zei al dat je dat zou gaan zeggen,’ zei Astor.

‘Je had gelijk,’ zei ik.

‘Maar Dexter,’ zei ze, ‘je zei dat je ons dingen zou laten zien.’

‘Dat doe ik ook,’ zei ik terwijl de schimmige vingers langzaam langs mijn ruggengraat omhoogkropen en prikten om het roer over te nemen, me de deur uit te drijven, ‘maar nu niet.’

‘Wanneer dan?’ vroeg Astor op dwingende toon.

Ik keek hen beiden aan en voelde een merkwaardige mengeling van woest ongeduld om de benen te nemen en te snijden, en de neiging om ze beiden in een zachte deken te wikkelen en alles wat bij hen in de buurt kwam te vermoorden. En om die samensmelting te benadrukken, aan de rand daarvan een verlangen om hun kleine hoofden tegen elkaar te slaan.

Was dit dan uiteindelijk het vaderschap?

Mijn hele lijf tintelde van koud vuur omdat ik dringend weg moest, wilde beginnen, dat machtige onuitsprekelijke wilde doen, maar in plaats daarvan haalde ik heel diep adem en zette een neutraal gezicht op. ‘Het is een doordeweekse dag,’ zei ik, ‘en het is bijna bedtijd.’

Ze keken me aan alsof ik ze had verraden, en ik vermoed dat ik dat ook had gedaan door de regels te veranderen en Daddy Dexter te spelen, terwijl ze dachten dat Dexter de Demon tegenover hen stond. Toch was het maar al te waar. Je kunt kleine kinderen werkelijk niet zo laat op de avond meenemen en tegelijk van ze verwachten dat ze de volgende dag hun lesje nog kennen. Voor mij was het al moeilijk genoeg om de ochtend na een van mijn avontuurtjes op mijn werk te verschijnen, en dan had ik nog het voordeel dat ik alle Cubaanse koffie kon krijgen die ik maar wilde. Bovendien waren ze echt veel te klein.

‘Nu ben je net een gewone volwassene,’ zei Astor met de vernietigend spottende lach van een tienjarige.

‘Maar ik ben ook volwassen,’ zei ik. ‘En ik probeer goed voor jullie te zijn.’ Ik zei dit weliswaar met knarsende tanden om de opkomende aandrang terug te vechten, maar ik meende het wel, wat niets afdeed aan de twee identieke minachtende blikken waarop ze me trakteerden.

‘We dachten dat jij anders was,’ zei ze.

‘Ik kan me niet voorstellen dat ik anders kan zijn en er toch nog menselijk uitzie,’ zei ik.

‘Niet eerlijk,’ zei Cody en ik haakte mijn ogen aan de zijne vast, waarin ik een piepklein duister beest ontwaarde, dat zijn kop optilde en tegen me brulde.

‘Nee, het is niet eerlijk,’ zei ik. ‘In het leven is niets eerlijk. Eerlijk is een smerig woord en ik zou jullie dankbaar zijn als je dat soort taal niet in mijn buurt bezigt.’

Cody keek me even indringend aan, een berekenend teleurgestelde blik die ik nooit eerder van hem had gezien, en ik wist niet of ik hem een mep moest verkopen of een koekje moest geven.

‘Niet eerlijk,’ herhaalde hij.

‘Luister,’ zei ik, ‘hier weet ik toevallig iets van. En dit is de eerste les. Normale kinderen gaan op doordeweekse avonden op tijd naar bed.’

‘Niet normaal,’ zei hij, terwijl hij zijn onderlip zo ver uitstak dat zijn schoolboeken erop pasten.

‘Daar gaat het nou juist om,’ zei ik tegen hem. ‘Daarom moet je er altijd normaal úítzien, normaal dóén en iedereen laten denken dat je normaal bént. En nog iets anders, je doet precies wat ik zeg, anders begin ik er niet aan.’ Hij leek niet helemaal overtuigd, maar er kwam een deukje in. ‘Cody,’ zei ik. ‘Je moet me vertrouwen en het op mijn manier doen.’

‘Móét,’ zei hij.

‘Ja,’ zei ik. ‘Dat moet.’

Hij keek me heel lang aan, verplaatste zijn blik toen naar zijn zus die naar hem terugkeek. Het was een wonder van stilzwijgende communicatie; ik zag zo dat ze een lang, heel ingewikkeld gesprek voerden, maar ze gaven geen kik tot Astor haar schouders ophaalde en zich weer tot mij wendde. ‘Je moet het beloven,’ zei ze tegen me.

‘Dat is goed,’ zei ik. ‘Wat beloven?’

‘Dat je het ons gaat leren,’ zei ze, en Cody knikte. ‘Snel.’

Ik haalde diep adem. Ik had tot nu toe toch al nooit echt een kans gehad om in een, volgens mij uiterst hypothetische, hemel te komen. Maar als ik dit doorzette, erin toestemde om deze ongepolijste monstertjes om te vormen tot keurige, goed opgeleide monstertjes, mocht ik inderdaad hartelijk hopen dat ik gelijk had voor wat betreft het hypothetische gedeelte. ‘Dat beloof ik,’ zei ik. Ze keken elkaar aan, keken naar mij en gingen weg.

En daar stond ik dan, met een tas vol speelgoed, een dringende afspraak en een enigszins verwelkt nijpend gevoel.

Gaat het in elk gezin er zo aan toe? Als dat zo is, hoe overleven ze dat dan? Waarom hebben mensen meer dan één kind, of waarom nemen ze sowieso kinderen? Daar stond ik dan, met een belangrijk en bevredigend doel in het vooruitzicht terwijl ik plotseling werd overrompeld door iets wat geen enkele voetbalmoeder ooit onder ogen hoefde te zien, en ik kon me bijna onmogelijk meer herinneren wat ik slechts enkele ogenblikken geleden nog dacht. Zelfs nu de Zwarte Ruiter ongeduldig gromde – merkwaardig dof, alsof hij een beetje in de war was – duurde het even voor ik mezelf weer bij elkaar pakte en van de Verdwaasde Daddy Dexter terugkeerde naar de Koude Wreker. Ik vond het lastig om de ijzig scherpe gretigheid en het gevaar terug te roepen; erger nog, ik wist niet eens meer waar ik m’n autosleutels had gelaten.

Op een of andere manier vond ik ze, strompelde mijn werkkamer uit, mompelde een teder niemendalletje naar Rita en eindelijk was ik de deur uit.

Ik had Sander zo lang gevolgd dat ik zijn routine inmiddels kende en omdat het dinsdagavond was, wist ik precies waar hij zou zijn. Op dat tijdstip was hij altijd bij One World Mission of Divine Light te vinden, waarschijnlijk om zijn levende have te inspecteren. Na ongeveer anderhalf uur lachen naar het personeel en een korte dienst zou hij een cheque uitschrijven voor de predikant, een reusachtige zwarte man die ooit in de National Football League had gespeeld. De predikant zou hem glimlachend bedanken en Sander zou stilletjes via de achterdeur naar buiten glippen, naar zijn bescheiden SUV, en nederig naar zijn huis rijden, aan alle kanten stralend door dat heilzame gevoel dat je alleen maar van oprechte liefdadigheid krijgt.

Maar vanavond zou hij niet alleen rijden.

Vanavond zouden Dexter en zijn Zwarte Ruiter meerijden en hem op een heel nieuwe reis sturen.

Maar eerst moest hij hem kil en omzichtig benaderen, de beloning van weken heimelijk schaduwen.

Ik parkeerde mijn auto slechts een paar kilometer bij Rita’s huis vandaan, bij een groot oud winkelcentrum dat Dadeland heette, en liep naar het nabijgelegen metrostation. Het was zelden druk in de metro, zelfs niet tijdens het spitsuur, maar er waren wel zoveel mensen dat niemand enige aandacht aan me schonk. Gewoon een aardige man in stijlvolle zwarte kleren met een gymtas.

Ik stapte een halte na het centrum uit en liep langs zes huizenblokken naar mijn missie, terwijl ik voelde hoe de felle snede binnen in me scherper werd en weer die broodnodige gretigheid in me naar boven haalde. We zouden later wel aan Cody en Astor denken. Op dit moment, in deze straat, was ik een en al vurig, verborgen licht. De verblindende schittering van de misdaad werende straatlantaarns kon niet de duisternis wegwassen die ik onder het lopen steeds dichter om me heen wikkelde.

De missie bevond zich op de hoek van een redelijk drukke straat, in een omgebouwde winkelpui. Er stond een kleine menigte voor, wat niet verbazingwekkend was, want er werden voedsel en kleding uitgedeeld, en je hoefde alleen maar een paar ogenblikken van je in rum verdronken tijd te luisteren naar de brave dominee die uitlegde waarom je naar de hel ging. Het leek me een behoorlijk goeie deal, zelfs voor mij, maar ik had geen honger. Ik liep erlangs en ging achterom naar het parkeerterrein.