Jeff Lindsay: Dexter tast in het duister

Uiteraard bouwde ik een volmaakte en nagenoeg ondoordringbare façade op van glanzend antiseptisch staal, glas en cement op de voorgevel van Griezelslot Dexter. Dus ik was meer dan bereid om mee te werken aan de pensionering van de Oude Dexter, en daarom had ik me laten meevoeren in wat Rita noemde ‘het consolideren van ons leven’. In dit geval betekende dat verhuizen uit mijn knusse optrekje aan de rand van Coconut Grove naar Rita’s vierkamerwoning verder in het zuiden, want dat was wel zo ‘verstandig’. Uiteraard was het behalve verstandig ook Monsterlijk Ongemakkelijk. Onder het nieuwe regime was er geen sprake van dat als ik dat zou willen ik ook maar iets voor mezelf kon houden. En dat wilde ik natuurlijk. Elke toegewijde, verantwoordelijke bruut had zo zijn geheimen, en van sommige dingen wilde ik niet dat die ontdekt zouden worden, behalve dan door mezelf.

Bij potentiële speelkameraadjes moest bijvoorbeeld een zekere hoeveelheid research worden verricht, en dan had je ook nog dat kleine, voor mij heel dierbare, houten doosje, waarin eenenveertig glasplaatjes zaten, met in het midden daarvan een enkele druppel geronnen bloed, waarvan elke druppel minder dan een mensenleven vertegenwoordigde dat onder mijn handen aan een einde was gekomen, het hele plakboek van mijn innerlijke leven. Want ik laat geen bergen rottend vlees rondslingeren. Ik ben geen slonzige, onzorgvuldige krankzinnig rondhakkende fanaat. Ik ben een extreem keurige krankzinnig rondhakkende fanaat. Ik zorg er werkelijk altijd heel angstvallig voor dat ik mijn restjes netjes opruim, en zelfs als een of andere wrede, meedogenloze tegenstander zou willen bewijzen dat ik de vileine bruut ben die ik ben, dan zou die er een harde dobber aan hebben om aan te tonen wat mijn kleine glasplaatjes in werkelijkheid waren.

Maar toch, als ik dat zou moeten uitleggen, zou dat uiteindelijk wellicht vervelende vragen kunnen oproepen, zelfs bij een liefhebbende vrouw, en zelfs nog meer bij een of andere geduchte Nemesis die vurig uit is op mijn vernietiging. Pas geleden was er nog zo eentje geweest, een politieagent uit Miami, ene brigadier Doakes. En hoewel hij technisch gesproken nog leefde, was hij in mijn gedachten reeds passé, want de rampspoed die hem onlangs was overkomen heeft hem zijn voeten, handen én zijn tong gekost. Hij was zeker niet in vorm om me mijn verdiende loon te geven en voor de rechter te brengen. Maar ik wist inmiddels wel dat als er één was zoals hij, er vroeg of laat een volgende zou opduiken.

Dus was het van belang geheimhouding te betrachten, niet dat ik ooit met mijn persoonlijke zaken te koop heb gelopen. Voor zover ik wist had nog nooit iemand mijn doosje met glasplaatjes gezien. Maar ik had dan ook nog nooit een verloofde gehad die voor me schoonmaakte, en evenmin twee uitermate onderzoekende kinderen die in mijn spullen rondsnuffelden zodat ze konden leren hoe ze nog meer op Duistere Daddy Dexter konden lijken.

Rita leek mijn behoefte aan een beetje persoonlijke ruimte wel te begrijpen, ook al begreep ze de redenen niet, en ze had haar naaikamertje opgeofferd en dat omgetoverd tot iets wat zij Dexters werkkamer noemde. Uiteindelijk zouden daar mijn computer, weinige boeken, cd’s en, neem ik aan, mijn rozenhouten doosje met glasplaatjes terechtkomen. Maar die kon ik daar toch zeker niet achterlaten? Het was makkelijk zat om het aan Cody en Astor uit te leggen, maar wat moest ik tegen Rita zeggen? Moest ik het maar verstoppen? Achter een nepboekenkast een geheime gang graven die via een wenteltrap naar mijn donkere leger zou leiden? Het doosje onder in een nepbus scheercrème doen, misschien? Ik zat met een probleem.

Tot nu toe had ik de noodzaak voor een oplossing weten te omzeilen door mijn flat aan te houden. Maar ik bewaarde wel een paar simpele dingen in mijn werkkamer, zoals mijn fileermessen en tape, die gemakkelijk verklaard konden worden door mijn voorliefde voor vissen en airconditioning. De oplossing kwam later wel. Op dit moment voelde ik ijzige vingers langs mijn ruggengraat prikken en kietelen, en ik had een dringende behoefte om me aan mijn afspraak met een verwende jongeman te houden.

En dus liep ik mijn werkkamer in, op zoek naar een marineblauwe nylon gymtas waarin ik voor een formele gelegenheid mijn mes en tape bewaarde. Ik trok hem uit de kast, een indringende smaak van verwachting bouwde zich op mijn tong op, en stopte mijn feestspeeltjes erin: een nieuwe rol tape, een fileermes, handschoenen, mijn zijden masker en een rol nylon touw voor noodgevallen. Alles in orde. Ik voelde mijn aderen glanzen van stalen opwinding, de wilde muziek steeg in mijn innerlijk oor op, de brullende stroomstoot van de Ruiter dreef me voort, naar buiten, ernaartoe. Ik draaide me om om te gaan…

En stuitte op een stel op elkaar lijkende, ernstige kinderen die me verwachtingsvol aankeken.

‘Hij wil mee,’ zei Astor, en Cody knikte, keek me met grote ogen zonder te knipperen aan.

Ik geloof oprecht dat degenen die me kennen vinden dat ik goed van de tongriem gesneden en behoorlijk gevat ben, maar als ik in mijn hoofd terugspeel wat Astor had gezegd en nogmaals probeer er iets anders van te maken, wist ik slechts een heel menselijk geluid voort te brengen, zoiets als: ‘Hij wul hee?’

‘Met jou,’ zei Astor geduldig, alsof ze het tegen een achterlijke dienstmeid had. ‘Cody wil vanavond met je mee.’

Achteraf gezien is het niet moeilijk te bedenken dat dit probleem zich vroeg of laat zou aandienen. En als ik volkomen eerlijk tegen mezelf ben, heel belangrijk volgens mij, had ik het wel verwacht… alleen later. Niet nu. Niet op het randje van mijn Nacht der Noodzaak. Niet wanneer elk haartje in mijn nek rechtop stond en het uitschreeuwde van puur en dringend verlangen om in kille, roestvrijstalen razernij de nacht in te glippen…

De situatie vroeg om enige stevige overpeinzingen, maar al mijn zenuwen gilden tegen me dat ik het raam uit moest springen en de nacht in moest rennen… Maar daar waren ze, en op de een of andere manier haalde ik diep adem en dacht over die twee na.

De scherpe en schitterende tinnen ziel van Dexter de Wreker was door een zo gewelddadig jeugdtrauma gesmeed dat ik dat compleet had uitgebannen. Daardoor ben ik geworden wat ik ben, en ik weet zeker dat ik zou snotteren en me ongelukkig zou voelen als ik in staat was om sowieso te voelen. En deze twee, Cody en Astor, hadden dezelfde littekens, waren geslagen en aangevallen door een gewelddadige drugsverslaafde vader, tot ook zij zich voor altijd van zonlicht en lolly’s hadden afgewend. En zoals mijn pleegvader tijdens mijn opvoeding had geweten, kon dat op geen enkele manier meer ongedaan worden gemaakt, het was uitgesloten dat de geest weer in de fles kon worden teruggestopt.

Maar je kon opgeleid worden. Harry had mij getraind, me gevormd tot iets wat louter op jacht ging naar andere duistere roofdieren, de andere in mensenhuid verklede monsters en gruwelen die de jachtpaden van de stad afstroopten. Ik had de onuitwisbare aandrang om te doden, onveranderlijk en voor eeuwig, maar Harry had me geleerd alleen diegenen op te zoeken, en korte metten met ze te maken, die dat volgens zijn rigide politienormen werkelijk verdienden.

Toen ik ontdekte dat Cody net zo in elkaar stak, had ik mezelf beloofd dat ik de Wet van Harry zou overdragen, dat ik aan de jongen zou doorgeven wat ikzelf had geleerd, hem in Duistere Rechtvaardigheid zou opvoeden. Maar dan kreeg je te maken met een heel universum aan complicaties, uitleg en lessen. Het had Harry bijna negen jaar gekost om alles in me te persen voordat ik van hem met iets moeilijkers mocht spelen dan zwerfdieren. Met Cody was ik nog niet eens begonnen, en hoewel hij me het gevoel gaf dat ik een Jedi-meester probeerde te zijn, kon ik onmogelijk nu een aanvang met hem maken. Ik wist dat Cody op een dag in het reine moest komen om net zo te worden als ik, en ik wilde hem oprecht helpen, maar niet vanavond. Niet nu de maan vlak buiten het raam zo speels riep, als een zachtgele goederentrein aan me trok en tegen mijn brein aan duwde.