Stephen White - Biała Śmierć

– Na to wychodzi. Zapłaciłem im za to pewnym kongresmanem. Sam uniósł brwi i zmarszczył czoło.

– Welle?

– Tak. Zamordował swoją żonę – wyjaśniłem. Sam wybałuszył na mnie oczy.

– Naprawdę? Mówiłem ci, że historia z wzięciem jej jako zakładniczki wydała mi się bez sensu. Znasz szczegóły? Wiesz, jak to zrobił?

– Wiem. Ale może odłożymy to na później?

– Jasne – zgodził się Sam i wskazał dłonią swojego dżipa cherokee. Na przednim fotelu siedziała Satoshi. – Satoshi jest bardzo ciekawa, czego dowiedziałeś się o jej siostrze. Wiesz, jak zginęła?

– Tak. Wszystko dokładnie opowiem, ale najpierw muszę wziąć prysznic i przespać się trochę. Muszę odzyskać jasność myśli. Zapytaj Satoshi, czy jej to odpowiada.

Sam podszedł do dżipa, zamienił kilka słów z Satoshi, a potem wrócił do mojego samochodu.

– Powiedziała, że czekała na to całe lata, więc parę minut czy godzin nie ma żadnego znaczenia.

Gdy ja siedziałem w areszcie, pokoje w naszym pensjonacie zostały przydzielone na nowo. Pokój Kimbera zajęły Satoshi i Flynn, a Sama umieszczono razem z Russem. Byłem zachwycony, że mogę znowu dzielić łoże z Lauren.

Przez prawie dwadzieścia minut pluskałem się pod prysznicem. Kąpiel mogłaby być jeszcze przyjemniejsza, gdyby Lauren zaoferowała się, że umyje mi plecy. Ale nie zrobiła tego.

Russ załatwił z panią Libby, że zjemy kolację wszyscy razem w zarezerwowanej tylko dla nas jadalni. W zamian zaoferował jej pikantne informacje o tym, co wydarzyło się w wiatrołomie, a o czym doniosłaby dopiero jutrzejsza poranna prasa. Libby zamówiła potrawy z dostawą na naszą ucztę. Piwo i wino miała podać z własnych zapasów. Russ podejrzewał, że aż się pali, byśmy ją także zaprosili. Zapytał, co sądzę o udziale pani Libby w naszym posiłku. Sprzeciwiłem się temu pomysłowi. Spytał więc, czy chciałbym zaprosić Percy’ego Smitha. Znów odpowiedziałem przecząco. Chciałem, żeby była to bardzo intymna kolacja.

Zapachy przywiezionych specjałów spodobały mi się. Wyczułem woń czosnku i aromat curry, kiedy wytarłszy się po kąpieli, zabrałem się do golenia półtoradniowego zarostu. Robiłem to krótkimi pociągnięciami, starając się zapanować nad trzęsącymi się rękami. Opadła mnie groza przeżyć, jakie stały się moim udziałem. Czułem wyrzuty sumienia z powodu tego, co przydarzyło się Kimberowi, ale najwięcej współczucia budził we mnie Dell Franklin.

Lauren uznała najwyraźniej, że za długo siedzę w łazience, bo w końcu weszła do środka bez pukania i objęła mnie od tyłu.

– Nic się nam nie stało – szepnęła. – Żadnemu z nas trojga.

Kolacja w pensjonacie nie była radosną ucztą. Przypominała po trosze sabat czarownic, którym udało się uniknąć spalenia na stosie, a po trosze irlandzki obrzęd czuwania przy zwłokach. Nie brakowało wprawdzie tych, którzy wyszli cało z opresji, ale były też ofiary, które należało opłakać. No i trzeba było opowiedzieć mnóstwo rzeczy.

Satoshi czekała na mnie w małym saloniku. Wziąłem ją za rękę i zaprowadziłem do pustej, hotelowej kuchni, gdzie mogliśmy być sami. Przysiadła na krawędzi kamiennej lady.

Wydaje mi się, że nie powinnam słuchać tego na stojąco – powiedziała.

– Ja też powinienem usiąść – odparłem zajmując miejsce na taborecie i przetarłem wierzchem palców zmęczone oczy. – Jest pani gotowa na wysłuchanie mojej opowieści?

Skinęła głową.

– Czekałam na to tak długo.

Wiem, jak umarła pani siostra – zacząłem, a potem nie spiesząc się, opowiedziałem o bezsensownej śmierci Mariko, dając Satoshi czas na przemyślenie każdego szczegółu. Płakała prawie przez cały czas.

– Zginęły jak bohaterki – powiedziała, gdy skończyłem.

– Tak zgodziłem się z nią.

Jej następne pytanie zaskoczyło mnie.

– Co będzie dalej z panem Franklinem? Czy sądzi pan, że zgodziłby się ze mną porozmawiać?

Odpowiedziałem, że nie wiem. Powtórzyłem to dwa razy. A potem dodałem:

– On wie, co zrobił pani Joey. Po prostu domyślił się tego.

Satoshi odchyliła do tyłu głowę. Po chwili spojrzała na mnie uważnie i powiedziała:

– Zastanawia się pan, czy nie zmieniłam zamiaru i nie zamierzam oskarżyć Joeya, prawda?

– Tak, rzeczywiście.

– Nie jestem w stanie udowodnić, że to się wydarzyło. A jeśli go oskarżę, on wszystkiemu zaprzeczy – powiedziała, przyglądając się swojej lewej dłoni, tak jakby się spodziewała znaleźć na niej wypisaną poradę, co ma zrobić. – Moi rodzice nauczyli się jakoś żyć ze świadomością, że została im tylko jedna córka. Może tak samo powinien zrobić Dell Franklin.

Posłała mi ciepły, ale pozbawiony radości uśmiech i poprosiła, żebym zostawił ją na chwilę samą.

Kiedy dołączyłem do reszty towarzystwa, Sam i Lauren przysłuchiwali się Flynn i Russowi, którzy opowiadali, jak zostali zwabieni do wiatrołomu pod pozorem udzielenia pomocy przy wydobywaniu zwłok Dorothy Levin. Po chwili Flynn przeprosiła nas i wyszła. Chciała odwiedzić Kimbera w szpitalu. Przyszła kolej na moją opowieść. Wyjaśniłem, w jaki sposób do wiatrołomu zwabiono Kimbera i mnie, co się stało z Philem Barrettem, a potem z Dellem i Cathy Franklinami.

Była już prawie północ, gdy Russ odpowiedział na ostatnie pytanie dotyczące Raymonda Wellego i wypadków na ranczu przy Silky Road.

– Najwyższy czas, żebym poszła do łóżka – powiedziała Lauren. – Jeżeli ja czuję się tak zmęczona, to wy wszyscy musicie padać z nóg.

– Ja na pewno – stwierdziła Satoshi.

W tym momencie odezwał się telefon komórkowy w kieszeni Russa. Russ wstał, podszedł do okna we wnęce i dopiero tam odebrał. Dochodziły do mnie tylko fragmenty jego rozmowy.

Wreszcie wrócił do stołu i oznajmił:

– Zdaje się, że Flynn i ja jeszcze dziś w nocy wrócimy do Waszyngtonu. Kimber, co mnie specjalnie nie dziwi, chce się znaleźć w swojej twierdzy, zanim prasa odkryje, co tu się wydarzyło. Poprosił anestezjologa o zastrzyk znieczulający, dzięki czemu nie będzie czuł bólu przez najbliższych dziesięć godzin. Chirurg nie przejął się specjalnie tym, że opuszcza szpital, ale… Russ wzruszył ramionami -… Kimber opłacił pielęgniarkę, żeby odwiozła go do domu. A Dell Franklin załatwił sprawę transportu. Odrzutowiec Joeya będzie czekał na lotnisku. Flynn kazała mi spakować jej rzeczy i dołączyć do nich w samolocie.

– Czy Della wypuścili z aresztu? – spytałem.

– Zdaje się, że wpłacił kaucję.

– Alan, powinniśmy pożegnać się z Kimberem – zwróciła się do mnie Lauren. – To ważne.

– Ja też chciałabym się z nim zobaczyć, zanim wyjedzie – odezwała się Satoshi. – Muszę mu podziękować.

Trzy kwadranse później byliśmy już na lotnisku Yampa Valley. Satoshi, Lauren i ja dojechaliśmy tam, ściśnięci na tylnym siedzeniu starego dżipa Sama.

Odrzutowiec był gotowy do startu. Hans także. Stał u szczytu schodków z rękami założonymi do tyłu.

Flynn czekała na nas na płycie lotniska. Opaska na jej oku, pokryta maleńkimi, opalizującymi gwiazdkami, wyglądała jak nocne niebo nad górskim łańcuchem Routt Divide.

– Kimber jest już w środku – powiedziała. Przed odlotem chciałby porozmawiać sam na sam z Satoshi. Z powodu tej… hmm… przypadłości… nie miał nigdy okazji spotkać się z rodzinami ofiar po śledztwach. Zależy mu na tej rozmowie.

Satoshi zawahała się.

– Ten samolot nie jest własnością Joeya? – spytała.

– Nie – odparł Russ. – To wynajęta maszyna.