Jeffery Deaver - Tańczący Trumniarz

– Co myślisz, Mel?

Technik oglądał włosy cal po calu.

– Farbowane.

– Trumniarz jest znany z tego, że często zmienia wygląd – powiedział Rhyme.

– No, nie wiem, Lincoln – rzekł Cooper. – Kolor farby jest zbliżony do naturalnego odcienia włosów. Gdyby chciał zmienić tożsamość, wybrałby coś bardziej odmiennego. Czekaj, widzę tu dwa kolory. Naturalna barwa to czerń. Farbowane na kasztanowo, później na ciemnofioletowo. Między jednym a drugim farbowaniem upłynęły dwa, może trzy miesiące… Lincoln, na włosach coś jeszcze jest. Chyba potraktuję jeden gazem.

– Zrób to.

Chwilę później Cooper czytał listę z komputera połączonego z chromatografem i spektrometrem.

– Jakiś kosmetyk.

Kosmetyki stanowiły ważne źródło informacji w badaniach kryminalistycznych; producenci znani byli z tego, że często zmieniali skład środków, chcąc wykorzystać nowe trendy. Dzięki temu łatwiej można było określić datę produkcji kosmetyku i miejsce dystrybucji.

– I co tu mamy?

– Chwileczkę. – Cooper sprawdzał skład chemiczny w bazie danych z nazwami własnymi produktów. Zaraz potem otrzymał odpowiedź. – Slim-U-Lite. Produkcji szwajcarskiej, importowana przez Jencon spod Bostonu. Zwykłe mydło na bazie detergentu, z dodatkiem olejków i aminokwasów. Było coś o tym w wiadomościach – Federalna Komisja Handlu przyczepiła się do firmy za twierdzenie, że środek likwiduje tłuszcz i cellulitis.

– Zastanówmy się nad tą osobą – zarządził Rhyme. – Sachs, co sądzisz?

– O nim?

– O niej. Tej, która mu pomaga i go kryje. Albo o tej, którą zabił, żeby się schować w jej mieszkaniu. A może ukradł jej samochód.

– Jesteś pewien, że to kobieta? – spytał z powątpiewaniem Sellitto.

– Nie. Ale nie mamy czasu na ostrożne spekulacje. Więcej kobiet niż mężczyzn przejmuje się cellulitisem. Więcej kobiet niż mężczyzn farbuje sobie włosy. Czekam na odważne wnioski! No!

– Ktoś z nadwagą – powiedziała Sachs. – Ma kłopoty z zaakceptowaniem swojego wyglądu.

– Może jakaś punkowa, nowa fala, czy jak dzisiaj się nazywają ci popaprańcy – podsunął Sellitto. – Moja córka pomalowała sobie włosy na fioletowo. I przekłuła… nie powiem nawet co. Może East Village?

– Nie sądzę, żeby była typem buntowniczki – powiedziała Sachs. – Kolory włosów są zbyt do siebie zbliżone. Próbuje tylko szykownie wyglądać, ale nic jej z tego nie wychodzi. Czyli tak: jest gruba, ma krótkie włosy, około trzydziestki, gdzieś pracuje. Wieczorem wraca sama do domu, do kotów.

Rhyme kiwał głową, patrząc na tablicę.

– Samotna. I naiwna – łatwo by uległa komuś wyszczekanemu. Dobra, trzeba sprawdzić u weterynarzy. Wiemy, że ma trzy różnokolorowe koty.

– Ale gdzie? – spytał Sellitto. – Westchester? Manhattan?

– Najpierw musimy postawić pytanie – rzekł z namysłem Rhyme – dlaczego w ogóle wybrał właśnie tę kobietę?

Sachs pstryknęła palcami.

– Bo musiał! Bo już go prawie mieliśmy. – Twarz się jej rozjaśniła. Wróciła dawna Amelia.

– Tak! – podchwycił żywo Rhyme. – Dzisiaj rano, niedaleko domu Percey. Kiedy do akcji wkroczyła jednostka specjalna.

– Porzucił czarną furgonetkę – ciągnęła Sachs – a potem ukrył się w jej mieszkaniu, aż niebezpieczeństwo minęło.

Rhyme zwrócił się do Sellitta:

– Każ swoim ludziom sprawdzić weterynarzy w promieniu dziesięciu przecznic od domu Percey. Albo nie, całe East Side. Dzwoń, Lon, dzwoń!

Podczas gdy detektyw pospiesznie wstukiwał numer, Sachs zapytała poważnie:

– Myślisz, że tej kobiecie coś się stało?

– Miejmy nadzieję, że nie, Sachs – odrzekł Rhyme, choć w głębi serca w to nie wierzył. – Miejmy nadzieję.

45 godzin – godzina siódma

Bezpieczny dom nie wydawał się Percey Clay szczególnie bezpiecznym miejscem.

Był to budynek z brązowego piaskowca, o trzech kondygnacjach, niczym nieróżniący się od innych przy ulicy w okolicach Biblioteki Morgana.

– To tutaj – powiedział do nich agent, pokazując dom przez okno samochodu. Zaparkowali z tyłu, a potem pospiesznie wepchnięto Percey i Hale’a do sutereny przez stalowe drzwi, które zaraz się za nimi zatrzasnęły. Stanęli przed sympatycznym trzydziestokilkuletnim mężczyzną o przerzedzonych ciemnych włosach. Mężczyzna uśmiechnął się.

– Witam – powiedział, pokazując legitymację Departamentu Policji Nowego Jorku i złotą odznakę. – Roland Bell. Od tej chwili, kiedy państwo kogoś poznają, nawet tak czarującego jak ja, proszę zawsze żądać dowodu tożsamości i sprawdzać, czy zdjęcie pasuje do właściciela.

Słuchając jego przeciągłego akcentu, Percey zapytała:

– Czy pan nie pochodzi przypadkiem… z Karoliny Północnej?

– Pewnie, że tak. – Roześmiał się. – Mieszkałem w Hoggston – poważnie – potem cztery lata w Chapel Hill. Rozumiem, że pani jest dziewczyną z Richmond.

– Byłam. Dawno temu.

– A pan, panie Hale? – spytał go Bell. – Pan też spod sztandaru Konfederacji?

– Michigan – rzekł Hale, ściskając energicznie rękę detektywa. – Przez Ohio.

– Niech się pan nie przejmuje, wybaczę panu ten mały błąd sprzed stu trzydziestu lat.

– Ja bym się poddał – zażartował Hale. – Nikt mnie nie pytał o zdanie.

– Ha. Teraz pracuję w wydziale zabójstw, ale bawię się w ochronę świadków, bo mam talent do ocalania ludziom życia. Mój drogi przyjaciel Lon Sellitto poprosił mnie więc o pomoc. Będę się wami przez jakiś czas opiekował.

– A co z tamtym detektywem? – zapytała Percey.

– Z Jerrym? Z tego, co wiem, jeszcze jest operowany. Nie mamy nowych wiadomości.

Choć mówił powoli, jego oczy z nadzwyczajną szybkością taksowały ich od stóp do głów. Czego szukał? – zastanawiała się Percey. Broni? Ukrytych mikrofonów? Potem rozejrzał się po korytarzu i sprawdził okna.

– Dobra – powiedział Bell. – W zasadzie miły ze mnie facet, ale potrafię być trochę uparty, gdy chodzi o opiekę. – Posłał Percey nikły uśmiech. – Pani też mi wygląda na uparciucha, proszę jednak pamiętać, że wszystko, co wam każę robić, jest dla waszego dobra. W porządku? W porządku. Coś mi się wydaje, że się dogadamy. Chodźmy, pokażę wam nasze apartamenty pierwszej kategorii.

Kiedy wchodzili po schodach, powiedział:

– Pewnie padacie trupem z ciekawości, jak tu bezpiecznie…

– Słucham? – odezwał się niepewnie Hale. – „Padamy trupem”?

– To znaczy, pewnie umieracie z ciekawości. Chyba zostało mi jeszcze coś z Południa. Chłopaki z Dużego Budynku – z naszej centrali – trochę się ze mnie nabijają. Zostawiają mi wiadomości, że niby złapali jakiegoś kmiota i chcą, żebym był tłumaczem. Tak czy inaczej, to naprawdę bezpieczne miejsce. Nasi przyjaciele z wymiaru sprawiedliwości znają się na rzeczy. Większy, niż się wydaje z zewnątrz, nie?

– Większy niż kabina pilotów, mniejszy niż ulica – rzekł Hale.

Bell zachichotał.

– Chodzi o okna od frontu? Dom nie wyglądał zbyt bezpiecznie, kiedy podjeżdżaliście, tak?

– To jedna rzecz… – zaczęła Percey.

– Oto nasz frontowy pokój. Możecie rzucić okiem. – Pchnął drzwi.

W środku nie było okien. Przyśrubowano do nich arkusze stalowej blachy.

– Firanki są po drugiej stronie – wyjaśnił Bell. – Z ulicy wygląda to jak ciemny pokój. We wszystkich pozostałych oknach są szyby kuloodporne. Mimo to lepiej trzymać się od nich z daleka. I nie podnosić rolet. Wyjście ewakuacyjne i dach są nadziane czujnikami, a w każdym zakamarku ukryto kamerę wideo. Każdy, kto się zbliży, zanim dojdzie do drzwi, zostanie prześwietlony i obfotografowany. Mógłby tu wejść tylko duch z anoreksją. – Poszedł w głąb szerokiego korytarza. – Chodźmy tędy… Proszę, to pani pokój, pani Clay.