Charlaine Harris: Czyste Intencje

– Nie wiem, chyba z… pół roku temu? Osiem miesięcy? Któregoś dnia spotkaliśmy się w Little Rock. Około Wielkanocy. A Vareny nie widziałam już całe lata.

– I nie chcesz tam jechać?

– Nie – odparłam z ulgą, że mogę powiedzieć prawdę.

Kiedy prosiłam o tydzień wolnego, moi pracodawcy, gdy już się otrząsnęli z zaskoczenia, byli niemal jednomyślnie zachwyceni, słysząc, że wybieram się na ślub siostry. Prześcigali się w zapewnieniach, że moja tygodniowa nieobecność nie pokrzyżuje im planów. Wypytywali mnie o wiek siostry (dwadzieścia osiem lat, młodsza ode mnie o trzy), jej narzeczonego (aptekarz, wdowiec, ma córeczkę) i o to, w czym wystąpię podczas ceremonii. (Nie miałam zielonego pojęcia. Kiedy Varena poinformowała mnie, że wybrała już suknie dla druhen, wysłałam jej mój rozmiar i trochę pieniędzy, ale projektu nie widziałam).

– To kiedy cię znów zobaczę? – zapytał Jack. Poczułam, jak ciepłą strużką wsącza się we mnie ulga. Nigdy nie byłam pewna, co będzie z nami dalej. Zawsze brałam pod uwagę możliwość, że Jack już więcej do mnie nie zadzwoni.

– Cały przedświąteczny tydzień spędzę w Bartley – odpowiedziałam. – Ale na święta zamierzam wrócić tutaj.

– Nie zostaniesz w domu na święta?

Nieomal słyszałam, jak zdumienie Jacka niesie się echem wzdłuż linii telefonicznej.

– Będę na święta w domu. Tutaj – ucięłam dyskusję. – A jakie są twoje plany?

– Nie mam żadnych. Brat z żoną zaprosili mnie do siebie, ale nie zrobili tego tak całkiem szczerze, jeśli wiesz, o co mi chodzi.

Rodzice Jacka zmarli w ciągu ostatnich czterech lat.

– Chcesz przyjechać do mnie? – Czekałam na jego odpowiedź z twarzą stężałą z niepokoju.

– No jasne – odpowiedział głosem tak łagodnym, że wiedziałam, iż zdaje sobie sprawę, ile mnie kosztowało to pytanie. – A zawiesisz jemiołę? W całym domu?

– Może – odparłam, dokładając starań, żeby w moim głosie nie było słychać ogromnej ulgi i radości, które czułam. Przygryzłam wargę, żeby się opanować. – Chciałbyś zjeść prawdziwy świąteczny obiad?

– Będzie indyk? – zapytał z nadzieją. – Z nadzieniem z chleba kukurydzianego?

– Da się zrobić.

– Z żurawiną? I zielonym groszkiem?

– Z duszonym szpinakiem.

– Brzmi smakowicie. A co ja mam przynieść? – Wino.

Rzadko piję alkohol, ale uznałam, że w towarzystwie Jacka lampka lub dwie dobrze mi zrobi.

– Załatwione. Gdyby przyszło ci do głowy coś jeszcze, po prostu zadzwoń. W przyszłym tygodniu mam do skończenia jedno zlecenie, a potem rozmowę w sprawie kolejnego, które może przyjmę. Mogę się u ciebie nie pojawić aż do świąt.

– Szczerze mówiąc, ja też mam teraz sporo pracy. Wszyscy usiłują zrobić wielkie przedświąteczne porządki, wydają przyjęcia bożonarodzeniowe, potrzebują choinek do biur.

Do świąt zostały jeszcze ponad trzy tygodnie. Bez widzenia się z Jackiem to naprawdę długo. Chociaż wiedziałam, że będę bardzo zapracowana przez cały ten czas (wyjazd do domu na ślub Vareny też uważałam za pewien rodzaj pracy), na myśl o trzytygodniowej rozłące poczułam bolesny skurcz.

– To naprawdę długo – powiedział niespodziewanie. – Tak.

Ustaliwszy ten fakt, oboje szybko się wycofaliśmy.

– Będę do ciebie dzwonił – zapewnił zaraz Jack. Rozmawiając ze mną przez telefon, leżał pewnie na kanapie w swoim mieszkaniu w Little Rock. Gęste ciemne włosy miał związane w koński ogon. Przy tej pogodzie blizna na jego twarzy, wąska i biała, trochę ściągnięta w miejscu, gdzie się zaczynała, przy linii włosów, i zmierzająca w stronę prawego oka, odznaczała się wyraźniej. Jeśli Jack spotkał się dziś z klientem, był ubrany w eleganckie spodnie i sportową marynarkę, skórzane półbuty z ozdobnym noskiem, koszulę i krawat. A jeśli kogoś obserwował albo zbierał dane przez internet, co zajmowało coraz większą część dnia pracy prywatnego detektywa, miał na sobie dżinsy i sweter.

– Co masz na sobie? – zapytałam nagle.

– Sądziłem, że to ja powinienem zadawać takie pytania? Znowu słyszałam wesołość w jego głosie. Uparcie milczałam.

– No dobrze. Mam na sobie – chcesz, żebym zaczął z dołu czy z góry? – reeboki, białe sportowe skarpetki, granatowe spodnie od dresu, bokserki i T-shirt.

– Wystrój się na święta. – W garnitur?

– Może nie aż tak. Ale ładnie.

– W porządku – powiedział ostrożnie.

Tego roku Boże Narodzenie wypadało w piątek. W soboty sprzątam teraz tylko u dwóch klientów, żaden z nich nie wróci do pracy nazajutrz po świętach. Może mogłabym ich załatwić w bożonarodzeniowy poranek przed przyjazdem Jacka?

– Zabierz ubrania na dwa dni – powiedziałam. – Możemy spędzić razem piątkowe popołudnie, sobotę i niedzielę – nagle uświadomiłam sobie, że to założenie, i zrobiłam raptowny wdech. – Jeśli oczywiście możesz zostać tak długo. Jeśli chcesz.

– Chcę – odparł. Jego głos zabrzmiał chropawo, mroczniej. – Bardzo chcę.

– Uśmiechasz się?

– Owszem – potwierdził. – Jeszcze jak. Sama też się lekko uśmiechnęłam.

– W takim razie do zobaczenia.

– Powiedziałaś, że skąd pochodzisz? Z Bartley, tak? Rozmawiałem o tym z przyjacielem parę dni temu.

Na wiadomość, że rozmawiał o mnie, poczułam się dziwnie.

– Tak, z Bartley. Leży w delcie Arkansas trochę na północ i sporo na wschód od Little Rock.

– Aha. Wizyta w domu na pewno pójdzie gładko. Liczę na relację.

– Czemu nie.

Ucieszyłam się, że będę mogła komuś o tym opowiedzieć, że nie wrócę do cichego, pustego domu, żeby całymi tygodniami przeżywać rodzinne spięcia.

Ale zamiast powiedzieć o tym Jackowi, oświadczyłam:

– To do usłyszenia.

Powiedział coś, kiedy już odkładałam słuchawkę. Zawsze mamy kłopoty z kończeniem naszych rozmów.

W Arkansas są dwa miasteczka o nazwie Montrose. Następnego dnia pojechałam do tego, które ma galerię handlową.

Ponieważ nie pracuję już dla Winthropów, mam teraz więcej czasu, niż jestem w stanie zagospodarować – i tylko dlatego przystałam na propozycję Carltona, żeby wziąć udział w bożonarodzeniowej paradzie. Dopóki więcej osób nie zdecyduje się skorzystać z moich usług, mam dwa wolne przedpołudnia w tygodniu. Dziś było jedno z nich. Wybrałam się na trening do Body Time (to był dzień tricepsa), wróciłam do domu, żeby wziąć prysznic i się przebrać, i wstąpiłam do siedziby lokalnej gazety, żeby zamieścić anons w dziale ogłoszeń drobnych („Na święta spełnij najskrytsze marzenie swojej żony – sprezentuj jej służącą”).

A teraz stałam w centrum handlowym, mimowolnie słuchając – po raz kolejny – tych samych kolęd, otoczona przez ludzi, którzy oddawali się zakupom w szczególnej atmosferze oczekiwania i ekscytacji. Przygotowywałam się do zrobienia czegoś, czego najbardziej nie lubię: wydawania pieniędzy w momencie, kiedy mam niskie dochody. Na dodatek miałam je wydać na ubrania.

W czasach, o których myślę jako o moim poprzednim życiu, tym, które wiodłam w Memphis, pracując przy układaniu grafiku dla pracowników w dużej firmie sprzątającej, ubierałam się naprawdę nieźle. W tamtych czasach byłam długowłosą szatynką, a przy podnoszeniu dziesięciokilowych hantli drżały mi ręce. Byłam też niewiarygodnie naiwna. Wierzyłam, że w głębi duszy wszystkie kobiety są siostrami, a mężczyźni pod grubą warstwą gówna są zasadniczo przyzwoici i uczciwi.

Na samo wspomnienie wydałam mimowolny odgłos obrzydzenia. Siwowłosa kobieta, która siedziała na ławce jakiś metr ode mnie, odezwała się współczująco: