Dan Brown: Cyfrowa Twierdza

– Robisz mnie w konia! – Jabba otworzył usta ze zdumienia.

– Nie – pokręcił głową Becker. – Inskrypcja brzmi Quis custodiet ipsos custodes. To znaczy w przybliżeniu…

– Kto ma pilnować tych, co pilnują?! – przerwała mu Susan, kończąc zdanie.

– Susan, nie wiedziałem, że znasz łacinę – zdziwił się Becker.

– To z Satyr Juwenala! – wykrzyknęła. – Kto ma pilnować tych, co pilnują? Kto ma pilnować NSA, podczas gdy NSA stoi na straży świata? To było ulubione powiedzenie Tankada!

– No więc – włączyła się Midge – czy to jest klucz, czy nie?

– Na pewno tak – stwierdził Brinkerhoff.

Fontaine milczał. Analizował otrzymane informacje.

– Nie wiem, czy to jest klucz – oświadczył Jabba. – Wydaje mi się bardzo mało prawdopodobne, by Tankado użył klucza nie mającego losowego charakteru.

– Omińcie tylko spacje – wykrzyknął Brinkerhoff. – To na pewno ten przeklęty klucz!

– Jakie jest pani zdanie, pani Fletcher? – Fontaine zwrócił się do Susan.

Zastanowiła się przez chwilę, co odpowiedzieć. Nie potrafiłaby wyjaśnić, o co dokładnie jej chodzi, ale miała poważne wątpliwości. Znała Tankada dostatecznie dobrze, by wiedzieć, że zawsze przykładał ogromną wagę do prostoty. Jego programy były krystalicznie jasne i nie dopuszczały żadnych dowolności. Konieczność usunięcia spacji była bardzo dziwna. To szczegół, ale jednak takie rozwiązanie z pewnością było dalekie od ideału absolutnej czystości. Susan nie spodziewała się czegoś takiego w programie będącym ukoronowaniem całego życia Ensei Tankada.

– To nie wygląda dobrze – powiedziała w końcu. – Moim zdaniem to nie jest klucz.

Fontaine wziął głęboki oddech. Wpatrywał się w oczy Susan.

– Pani Fletcher, jeśli to nie jest klucz, to dlaczego Ensei Tankado chciał go oddać? Jeśli wiedział, że to my skazaliśmy go na śmierć… czy nie sądzi pani, że chciałby nas ukarać, a taką karą byłoby zniknięcie pierścienia?

– Panie dyrektorze? – ktoś wtrącił się do rozmowy.

Wszyscy spojrzeli na ekran. To był agent Coliander w Sewilli. Pochylił się nad ramieniem Beckera i mówił do mikrofonu.

– Bez względu na znaczenie tej informacji, chciałbym powiedzieć, że nie jestem wcale pewien, czy Tankado zdawał sobie sprawę, że to było morderstwo.

– Przepraszam? – zdziwił się Fontaine.

– Hulohot był zawodowcem, panie dyrektorze. Widzieliśmy, jak go zabił, byliśmy w odległości zaledwie pięćdziesięciu metrów. Wszystkie poszlaki wskazują, że Tankado nie wiedział, co się stało.

– Poszlaki? – wykrzyknął Brinkerhoff. – Jakie poszlaki? Tankado oddał pierścień obcym ludziom. Czy to nie jest wystarczający dowód?

– Panie Smith – przerwał mu Fontaine. – Dlaczego pan sądzi, że Ensei Tankado nie zdawał sobie sprawy, iż padł ofiarą zabójcy?

Smith odkaszlnął.

– Hulohot zabił go za pomocą NPT – wyjaśnił. – To nieinwazyjny pocisk traumatyczny. Twarda kula z gumy, która uderza w pierś i odbija się. Broń cicha i bardzo czysta. Tankado poczuł zapewne tylko gwałtowne ukłucie bólu w klatce piersiowej, po czym nastąpiło zatrzymanie akcji serca.

– Pocisk traumatyczny – mruknął Becker. – To wyjaśnia sińce na jego piersi.

– Wydaje się bardzo wątpliwe – dodał Smith – by Tankado skojarzył ból z działaniem mordercy.

– A jednak oddał swój pierścień – przypomniał Fontaine.

– Owszem, panie dyrektorze. Ale ani przez chwilę nie szukał zabójcy. Ofiara zawsze rozgląda się za mordercą. To instynktowna reakcja.

– Twierdzi pan, że Tankado nie szukał wzrokiem Hulohota? – zdziwił się Fontaine.

– Nie, proszę pana. Sfilmowaliśmy całą scenę. Jeśli chce pan zobaczyć…

– Filtr X-eleven już pada! – krzyknął technik. – Robak pokonał połowę drogi!

– Dajcie spokój z filmem! – zawołał Brinkerhoff. – Wpiszcie ten cholerny klucz i skończmy z tym!

Jabba ciężko westchnął. Na odmianę teraz on był zupełnie spokojny.

– Dyrektorze, jeśli wprowadzimy błędny kod…

– Tak – przerwała mu Susan. – Jeśli Tankado nie podejrzewał, że został zabity, to musimy odpowiedzieć na parę pytań.

– Ile mamy czasu? – spytał Fontaine.

Jabba spojrzał na ekran.

– Jakieś dwadzieścia minut. Radzę mądrze je wykorzystać.

Fontaine zastanawiał się przez chwilę.

– W porządku – westchnął. – Pokażcie film.

– Przekazujemy wideo za dziesięć sekund – poinformował agent Smith. – Pomijamy co drugą klatkę i fonię. Postaramy się, by tempo było zbliżone do rzeczywistego.

Wszyscy na podium w milczeniu wpatrywali się w ekran. Jabba wystukał kilka instrukcji i zmienił wygląd ekranu. Komunikat Tankada znalazł się teraz po lewej stronie.

TYLKO PRAWDA MOŻE WAS URATOWAĆ

Po prawej stronie widać było wnętrze furgonetki. Becker i dwaj agenci pochylali się nad kamerą. W środku pojawił się rozmyty obraz. Znikł w szumie, ale po chwili ukazał się czarno-biały widok parku.

– Przesyłamy – zapowiedział Smith.

Nagranie przypominało stary film. Obraz był sztywny i zmieniał się skokowo – to był skutek pomijania klatek w celu zmniejszenia ilości przesyłanych informacji i zwiększenia szybkości transmisji.

Na ekranie pojawił się ogromny plac, ograniczony z jednej strony półkolistą fasadą – to było sewilskie Ayuntamiento. Na pierwszym planie widać było drzewa. Park był pusty.

– Filtry X-eleven nie działają! – wrzasnął technik. – Ten robak jest głodny!

Smith zaczął komentować film. Mówił ze spokojem wytrawnego agenta.

– Film został nagrany z furgonetki, z odległości jakichś pięćdziesięciu metrów od miejsca zabójstwa. Tankado nadchodzi z prawej. Hulohot jest między drzewami po lewej.

– Mamy mało czasu – upomniał go Fontaine. – Przejdźmy do sedna.

Coliander nacisnął kilka guzików i szybkość projekcji wyraźnie wzrosła.

Wszyscy na podium przyglądali się z niecierpliwym oczekiwaniem. Na ekranie pojawił się ich były kolega, Ensei Tankado. Wskutek przyśpieszenia projekcji cała scena robiła komiczne wrażenie. Tankado poruszał się skokami po placu, najwyraźniej podziwiając przy tym widoki. Osłonił dłonią oczy i przyglądał się ratuszowi.

– Teraz – ostrzegł wszystkich Smith. – Hulohot to profesjonalista. To jego pierwszy strzał.

Smith miał rację. Za drzewami po lewej stronie ukazał się błysk światła. Chwilę później Tankado przycisnął rękę do piersi. Zachwiał się na nogach. Widać go było na zbliżeniu – obraz chwilami był nieostry.

– Jak państwo widzą, natychmiast doszło do zatrzymania akcji serca – chłodno komentował Smith kolejne sceny.

Susan zrobiło się słabo. Tankado przyciskał zniekształcone dłonie do piersi, a na jego twarzy malował się strach.

– Proszę zwrócić uwagę – dodał Smith – że Tankado patrzy w dół, na siebie. Ani przez chwilę nie rozglądał się dookoła.

– Czy to ważne? – wtrącił Jabba. To było równocześnie pytanie i stwierdzenie.

– Bardzo ważne – odrzekł Smith. – Gdyby Tankado podejrzewał, że ktoś go chciał zabić, instynktownie rozejrzałby się dookoła. Jak widać, nie zrobił tego.

Tankado upadł na kolana, wciąż przyciskając ręce do piersi. Ani razu nie podniósł wzroku. Ensei Tankado sądził, że jest sam i umiera nagle.

– To dziwne – powiedział Smith. – Pociski traumatyczne zwykle nie zabijają tak szybko. Czasami, gdy ofiara jest duża, ma szansę na przeżycie.