Clive Cussler - Ognisty Lód

Kaela roześmiała się.

– Jesteś pełen niespodzianek.

– Wybacz, że kolacja nie jest całkiem taka, jak obiecywałem, ale musisz przyznać, że widoki są cudowne.

– Nie przeczę. Otwórz butelkę, a ja przyniosę jedzenie.

Wstała, wzięła tacę i stanęła w kolejce. Po kilku minutach wróciła z dwiema pizzami i sałatkami. Austin otworzył i nalał wino.

– Pizza jest wspaniała – pochwaliła Kaela i łyknęła wina. Nagle rozejrzała się. -Widziałeś Mickcya i Dundce?

– Miałem ci powiedzieć. Wzięli coś do jedzenia i poszli na mostek kręcić film. Zdaje się, że oczarowali naszego ponurego kapitana Atwooda.

– Kamera potrafi zrobić z człowieka aktora.

Austin dolał wina.

– Opowiedz mi o waszym reportażu o arce Noego.

– To typowa mieszanka bzdur i faktów, którą Niewiarygodne tajemnice zwykle karmią masową widownię telewizyjną. Łączą stare materiały z nowym, ubarwiając to dramatyczną narracją i tajemniczą muzyką w tle. Zwykle sugerujemy, że rząd coś ukrywa, a ekipie grozi niebezpieczeństwo. Telewidzowie to uwielbiają.

– Tym razem niebezpieczeństwo było realne.

– Fakt – przyznała Kaela. – Potwornie się czuję z powodu śmierci kuzyna kapitana Kemala. To był mój pomysł, żeby zobaczyć starą bazę okrętów podwodnych.

– Nie obwiniaj się. Nie mogłaś wiedzieć, że ktoś będzie do was strzelał.

– Wszystko jedno. Czy ktoś skontaktował się z kapitanem Kemalem?

– Mostek połączył się z nim jakiś czas temu. Kapitan przekazał mu złą wiadomość.

– Biedny Mehmet. Ciągle mam tę scenę przed oczami. Jego rodzina musi być załamana.

Austin spróbował delikatnie skierować rozmowę na inny tor, żeby oderwać myśli Kaeli od tego, czego nie mogła zmienić.

– Jeśli szukacie arki Noego, może powinniście powęszyć wokół góry Ararat?

– Nie. Znasz odkrycia Williama Ryana i Waltera Pitmana?

– To geolodzy z Uniwersytetu Columbia. Według nich, Morze Czarne było kiedyś słodkowodnym jeziorem, dopóki Morze Śródziemne nie przedarło się przez Bosfor w czasie wielkiego potopu. Ludzie, którzy mieszkali wzdłuż brzegów musieli uciekać, żeby uratować życie.

– Oznacza to, że arka żeglowała po tych wodach. Dźwiganie kamer po zboczach góry Ararat byłoby stratą czasu.

Austin wpatrzył się w ciemnobursztynowe oczy Kaeli. Promieniowały humorem i inteligencją.

– Pewnie chcesz wiedzieć, dlaczego ktoś, kto udaje poważną reporterkę, skończył w telewizyjnym odpowiedniku bulwarowego piśmidła.

Austin do listy zalet Kaeli dodał spostrzegawczość.

– Widziałem twój program. Odcinek o tym, że Wielka Stopa żyje w Loch Ness z nieślubnym dzieckiem kosmitki.

– Rozumiem aluzję. Niewiarygodne tajemnice to najgorsze śmiecie telewizyjne.

Austin rozłożył ręce.

– Więc?

– To długa historia.

– Mamy mnóstwo czasu. Mów, a ja będę ci dolewał wina.

Kaela podparła dłonią brodę i przyjrzała mu się.

– To najlepsza propozycja, jaką dziś usłyszałam. Opowiem ci o sobie, jeśli zrewanżujesz się tym samym.

– Umowa stoi.

– Urodziłam się w Oakland, w Kalifornii. Dano mi dwa imiona: Katherine i Ella. Pierwsze po babci ze strony ojca, drugie po Elli Fitzgerald, ulubionej piosenkarce mojej mamy. Na nazwisko miałam Doran. Kiedy zaczęłam pracować w telewizji, skróciłam to wszystko do Kaeli Dorn. Moja mama uczyła tańca baletowego w afroamerykańskim ośrodku społecznym. Tata jest amerykańskim Irlandczykiem. Był hipisem, nosił drugie włosy i palił trawkę. Przyjechał do Berkeley, żeby protestować przeciwko wojnie wietnamskiej.

– Jak to w latach sześćdziesiątych.

Przytaknęła.

– Teraz wykłada w Berkeley współczesną historię amerykańską. Specjalizuje się w ruchach kontestatorskich z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Nadal nosi brodę, ale znacznie bielszą niż kiedyś.

– To się zdarza najlepszym z nas – odrzekł Austin, wskazując swoje przedwcześnie posiwiałe włosy.

– Byłam zbuntowanym dzieciakiem. Z winy taty. Pewnego dnia mama przyszła na róg, gdzie zbierał się mój gang. Zaciągnęła mnie do sali baletowej, żeby mieć mnie na oku. Okazałam się niezłą tancerką.

Austinowi wydawała się stworzona do tańca.

– Z pewnością nie byłabyś gorsza od Pawłowej.

– Nieźle mi szło, ale dreptanie na palcach w Dziadku do orzechów nie zaspokajało moich potrzeb. Po tacie odziedziczyłam żądzę przygód. Pojechałam do Berkeley i zaczęłam studiować literaturę angielską. Potem trafił mi się staż w lokalnej stacji telewizyjnej, która chciała wykonać normę zatrudnienia mniejszości narodowych. Jednak wkrótce miałam dość odczytywania krwawych wiadomości o wypadkach samochodowych. Kiedy usłyszałam o wakacie w Niewiarygodnych tajemnicach , natychmiast skorzystałam z okazji. Odpowiadają mi podróże do egzotycznych miejsc z dala od cywilizacji. Zwłaszcza za dobrą forsę. Dobra, teraz ty. Jak do tego doszło, że wyratowałeś nas z opresji?

Austin opowiedział w skrócie swój życiorys. Pominął służbę w CIA i naciągnął pewne fakty, żeby pasowały do siebie. Kaela słuchała uważnie. Jeśli nawet wyczuwała, że coś kręci, nie dawała tego poznać po sobie.

– Nie dziwię się, że lubisz szybkie łodzie, zbierasz stare pistolety i słuchasz jazzu nowoczesnego. Ale jestem zaskoczona, że studiujesz filozofię.

– “Studiuję” to może za wielkie słowo. Po prostu przeczytałem kilka książek na ten temat – sprostował Austin i zamyślił się na moment. – Kartezjusz powiedział, że nie sposób wyobrazić sobie czegoś, o czym nie pisaliby już kiedyś filozofowie. W mojej pracy widuję wiele dziwnych rzeczy i dziwnych ludzi. Uspokaja mnie świadomość, że z filozoficznego punktu widzenia nie ma nic nowego pod słońcem. Chciwość, skąpstwo, zło… I całkiem przeciwnie: dobro, wspaniałomyślność, miłość… Platon powiedział kiedyś… Austin urwał na widok wzroku Kaeli.

– Przepraszam, gadam jak profesor.

Przyglądała mu się uważnie.

– Jeszcze nie spotkałam profesora, który spada z nieba, żeby w pojedynkę rozprawić się z uzbrojoną bandą. Czym jest ten twój Zespół Specjalny?

– Trudno to dokładnie określić. Jesteśmy czwórką ekspertów z różnych dziedzin. Joe Zavala to inżynier morski. Zbudował samolocik, który rozbiłem. Potrafi pilotować wszystko nad i pod wodą. Paul Trout jest geologiem morskim. Ukończył instytuty oceanograficzne Woods Hole i Scripps. Jego żona Gamay to nurek i biolog morski. Zna się też na archeologii morskiej.

– Imponujące. A co robicie?

– To zależy. Mówiąc najogólniej, wykonujemy pod wodą różne nietypowe zadania.

Austin nie wspomniał, że te zadania często są tajne.

Pstryknęła palcami.

– Jasne! Teraz sobie przypominam. Braliście udział w odkryciu grobowca Krzysztofa Kolumba na Jukatanie.

– Do pewnego stopnia. To był projekt NUMA.

– Fascynujące – powiedziała Kaela. – Chciałabym zrobić reportaż o waszej grupie.

– Ludzie z działu public relations NUMA byliby zachwyceni. Reklama bardzo się przydaje, kiedy prosimy Kongres o przyznanie budżetu. Zadzwoń do nich po powrocie. Chętnie pomogę.

– Byłabym bardzo wdzięczna.

– Pozwól, że o coś cię zapytam. Co zamierzasz zrobić z materiałem, który nakręciliście w Rosji?

Kaela zmarszczyła czoło.

– Sama nie wiem. Niewiele mamy. Właściwie tylko sztywnego faceta w przedziwnym ubiorze – odpowiedziała. – Ale brak faktów to żadna przeszkoda do zrobienia reportażu.

– Może to jeden z tych kosmitów z UFO, których zawsze znajdujecie – podsunął Austin.