Erica Spindler - Tylko Chłód

– Może wcale nie zabił tych kobiet. Może to pomyłka…

– Dowody świadczą przeciwko niemu, Anno – rzekł twardo, nagle przypomniawszy sobie, że jest przede wszystkim policjantem. – Będzie mu trudno wyjść z tego cało.

– Czy… czy jest ich dużo? – spytała z nadzieją.

Wyglądała teraz pięknie i młodo. Młodziej niż kiedykolwiek.

– Aż za dużo, zwłaszcza jeśli chodzi o pierwsze morderstwo.

Westchnęła lekko, chyba z ulgą. Quentin zdał sobie sprawę z jej wewnętrznego rozdarcia. Z jednej strony żałowała jego kumpla, ale z drugiej cieszyła się, że skończył się jej koszmar.

– Co dalej?

– Czekamy jeszcze na wyniki szczegółowych analiz. Szukamy też czegoś, co mogłoby go łączyć z pozostałymi zabitymi.

– I ze mną – dodała.

– Tak.

Znowu zapatrzył się w przestrzeń. Słyszeli tylko tykanie zegara. Anna cały czas myślała o Terrym.

– Dlaczego wybrał właśnie mnie? – spytała w końcu. – Za co mnie tak nienawidził?

– Nie mam pojęcia. Terry odmówił wyjaśnień, więc będziemy musieli sami do tego dojść.

– Ale jeśli… – urwała, jakby nie do końca wiedząc, co chce powiedzieć. – Jeśli to nie on wysłał kasetę wideo i książki z informacjami? Jeśli to nie on więzi Minnie i Jaye?

Quentin pogładził ją po policzku.

– Wiele wskazuje, że to jednak on, Anno. Tylko się zastanów. Terry jest jedynym ogniwem między tobą a Benem Walkerem. Ben nigdy nie pasował do tej sprawy. Nie znał cię i nikt nie wiedział, dlaczego dostał książkę z notatką o programie na Kanale E! Ktoś starał się go w to wmieszać. Ben myślał, że to któryś z jego pacjentów, i miał rację.

– Ale po co?!

– Tylko on to wie. Ale mam nadzieję, że wkrótce poznamy prawdę. Na to trzeba czasu.

Spojrzała mu w oczy z nadzieją i rozpaczą.

– Quen, gdzie jest Jaye?! Nie mamy już czasu, musimy ją znaleźć…

– Obiecuję, że ją znajdziemy.

– Ale jak?! – podniosła nieco głos. – Jeśli Terry nie będzie chciał mówić, to nic z niego nie wyciągniecie. A może Jaye brakuje już jedzenia i wody?! Jeszcze parę dni… – Głos się jej załamał.

– Przeszukujemy wszystko, co się z nim wiąże. W końcu musimy trafić na ślad. – Dotknął delikatnie jej ramienia. – Cieszę się, że przynajmniej dla ciebie się to skończyło. Że jesteś bezpieczna.

– Nic się nie skończyło. – W jej oczach pojawiły się łzy. – I się nie skończy, dopóki nie znajdziecie Jaye i Minnie! Wciąż się boję, choć sama nie wiem dlaczego!

Quentin przesunął dłoń w stronę jej szyi. Cóż miał jej odpowiedzieć? Obawiał się, że Anna być może już na zawsze utraciła spokój ducha…

– Jakie masz teraz plany? – spytał, chcąc zmienić temat.

Wzruszyła ramionami.

– Spróbuję znaleźć nowe wydawnictwo. I agenta. – Zaśmiała się ponuro. – Jeśli uda mi się jeszcze kiedykolwiek napisać coś dobrego.

– Tak mi przykro, że to z jego powodu.

– Nie twoja wina.

– Był moim przyjacielem.

– Nie twoja wina – powtórzyła i ścisnęła mocno jego dłoń. – Poradzisz sobie?

– Zawsze sobie radzę.

– Kłamca!

Przysunął się do niej i lekko ją pocałował.

– Nie słyszałaś, cher? Malone nigdy niczym się nie przejmuje. Kosi panienki jedną po drugiej. Życie dla niego to jeden wielki ubaw.

– Nie, wcale taki nie jesteś.

Zauważył wyrzut w jej oczach i natychmiast poczuł się winny. I słaby. Wcale mu się to nie spodobało. Znowu pocałował ją w policzek, a potem wstał i zaczął się ubierać.

– Niepotrzebnie pytałam?

– Nie o to chodzi.

– Nie?

– Po prostu muszę wracać do pracy. Wzywają mnie zbrodnia i kara.

– Wierzę w ciebie, Quen.

Nie spojrzał na nią. Włożył przez głowę koszulkę polo i sięgnął po kaburę pistoletu.

– Tylko nie stawiaj na mnie forsy, bo możesz pożałować.

Usłyszał szelest pościeli, a potem tupot stóp na drewnianej podłodze. Anna już była przy nim. Objęła go z tyłu. Poczuł, że zdążyła narzucić na siebie szlafrok.

– Wierzę w ciebie – powtórzyła. – Wcale nie jesteś taki, jak mówisz.

Poczuł nagły gniew. Nie na nią, lecz na siebie. Chciał uciec stąd gdzie pieprz rośnie.

– Kobiety znają mnie głównie z moich wyczynów w łóżku. Miło mi, że też to doceniasz.

Nawet nie drgnęła.

– Muszę cię rozczarować, ale nie chodziło mi o twoje seksualne możliwości. W każdym razie nie tylko. Wierzę…

– Muszę już iść – przerwał jej.

Lecz ona jakby go nie słyszała. Mocno złapała Quena za rękę i nie puszczała, dopóki na nią nie spojrzał.

– Masz tyle zalet. Jesteś mądry i szczery. I wierny. Potrafisz być zabawny i kochający…

– Mówisz tak, jakbym był czyimś pieskiem – zaśmiał się. – Daj spokój.

Zachmurzyła się i puściła jego dłoń.

– O co chodzi? Co ja takiego powiedziałam?

Sięgnął po spodnie.

– Nie powinienem był przychodzić.

– Ale przyszedłeś. – Patrzyła na niego, przechyliwszy lekko głowę. Po jej minie widział, że zaczyna rozumieć. – Chciałeś coś zrobić, prawda? Coś mi powiedzieć?

Zapiął spodnie i wziął do ręki klamrę paska.

– Muszę już iść.

– Uciec. Przede mną czy przed prawdą?

– I kto to mówi? Przecież to ty przez całe życie uciekałaś!

Ten cios dosięgnął celu. Anna uniosła głowę i spojrzała na niego z urazą.

– O co ci chodzi? Czy chcesz mi powiedzieć: „Cześć, do zobaczenia jutro albo kiedy indziej“, tylko nie wiesz, jak to zrobić?

– Przecież było nam dobrze. Ty czułaś się bezpieczniej, ja mogłem zgrywać bohatera. Ale to już się skończyło. Nie ma sensu dłużej tego ciągnąć.

Spojrzała na niego tak, jakby ją spoliczkował.

– Masz rację. Zaraz dam ci kurtkę.

Wyszła do przedpokoju i podniosła ją z podłogi. Otrzepała i rzuciła w jego stronę.

– Dzięki za ochronę.

– Przecież nigdy nie mówiłem, że będzie trwała wiecznie.

– To prawda. I dlatego nie mogę mieć do ciebie pretensji. – Podeszła do drzwi i otworzyła je na oścież. – No już, wynocha. Chcę być sama.

Quentin poczuł dziwną gorycz w ustach.

– Nie chciałem cię urazić, Anno.

– Ale doskonale ci się to udało. Odepchnąłeś mnie, bo stałam się zbyt bliska. Dostrzegłam za maską człowieka. Świetna robota, panie śledczy.

Cofnął się do przedpokoju. Anna ściągnęła szlafrok paskiem i wyszła za nim.

– Myślałam, że stać cię na szczerość – rzuciła za nim. – Ale widocznie takim twardzielom nie pasuje ona do maski.

Sobota, 3 lutego, godz. 14.00

Przedmieścia

Ben otworzył drzwi do swego gabinetu, wszedł do środka i podszedł do biurka. Jednym ruchem umieścił bukiet w koszu i usiadł ciężko na krześle. Chciał zrobić Annie miłą niespodziankę. Chciał uczcić schwytanie Terry’ego i koniec jej koszmaru. Chciał zaproponować, żeby zapomnieli o tym, co się zdarzyło, i zaczęli wszystko od początku.

Zarówno furtka, jak i drzwi do jej kamienicy były otwarte. Wszedł na korytarz i wtedy zobaczył ich razem. Annę i Malone’a. Stali w przedpokoju i nie troszczyli się o otwarte drzwi. Od razu stało się dla niego jasne, co robili.

Ben zamknął oczy i natychmiast zobaczył Annę w białym szlafroku na nagim ciele. Włosy miała potargane, a jej oczy błyszczały dziwnym blaskiem. Wyglądała jak kobieta, która przed chwilą się kochała. Jak zakochana kobieta.