Erica Spindler - Tylko Chłód

To go dobiło. Ben jęknął i otworzył oczy. Czuł się jak głupiec. Jak ostatni idiota. Już wcześniej podejrzewał, że Anna czuje coś do Malone’a, ale starał się tym nie przejmować. Chciał wierzyć, że ma jeszcze u niej szanse.

Nie, on po prostu w to wierzył. Ludzki umysł osiągnął chyba szczyt, jeśli idzie o samooszukiwanie! Wmówił sobie, że Anna jest tą jedną jedyną, i w ogóle nie zauważał, co się z nią dzieje. Głupiec!

Zaczął oddychać przez nos, starając się stłumić narastający w nim gniew. Jednocześnie pragnął wyprzeć czający się gdzieś blisko ból głowy. Zrobiło mu się zimno. Potwornie zimno. Zadrżał, czując, jak gabinet zaczął nagle od niego odpływać, a kiedy sprzęty wróciły na swoje miejsca, poczuł dziwne mrowienie w rękach i na karku.

Rozejrzał się szybko dookoła. W pomieszczeniu nic się nie zmieniło. Wciąż siedział przy biurku. Zegar wskazywał pół do trzeciej. Tyle, że naprawdę zaczęła go boleć głowa. Wstał, chcąc wziąć lekarstwo i w tym momencie jakiś kawałek papieru pofrunął wprost na podłogę.

Pochylił się i podniósł go. Kartka była zapełniona dużym, dziecięcym pismem.

Kochany Benie!

Musisz pomóc. Bardzo Cię proszę. Przeczytaj nasz pamiętnik, a będziesz wiedział, co zrobić. Proszę, ja nie chcę umrzeć.

Ben przeczytał ten list trzy razy. Podniósł lewą dłoń do skroni, czując narastający ból. Żadnego podpisu, ale wnosząc z kropek w kształcie serca nad „i“ oraz „j“, napisała go dziewczynka. Mogła mieć od dziesięciu do trzynastu lat, chociaż nigdy nie zajmował się grafologią i nie był w tej dziedzinie ekspertem. Ale kim jest to dziecko? I dlaczego zwróciło się do niego? Zmarszczył brwi i rozejrzał się uważnie dookoła. Nie zauważył niczego dziwnego. Jego biuro było zwykle zamknięte, więc jak ta mała zdołała się tu dostać?

Kiedy wpadł na rozwiązanie, włosy zjeżyły mu się na karku. Przypomniał sobie skradzione klucze. Wymienił wówczas zamki do mieszkania, ale nie do biura. Idiota. Włamano się do mieszkania, więc tylko je zabezpieczył. Zawsze widział jedynie koniec własnego nosa. Dupek!

Starał się nie zwracać uwagi na głos, który odzywał się w jego głowie. Miał teraz inny problem. Być może ten list pochodził od córki któregoś z pacjentów. Tego, który ukradł klucze. Ale to był przecież Terry Landry. Skoro trafił za kratki, nie stanowił już dla nikogo zagrożenia. Chyba że Terry Landry nie popełnił tych wszystkich zbrodni.

Ben poczuł mrowienie wokół kręgosłupa. Potrząsnął gwałtownie głową, jakby chciał wyrzucić z niej tę myśl, a potem skrzywił się z bólu. Przecież policja ma dowody. Śledczy Johnson mówił, że Terry się z tego nie wywinie.

Tak, ale wszystkie poszlaki dotyczyły jedynie Nancy Kent i nic nie wskazywało na to, że Landry terroryzował Annę lub porwał Jaye. Gra się jeszcze nie skończyła. Ben spojrzał na swoje ręce i ze zdziwieniem zauważył, że drżą. Anna wcale nie była bezpieczna. Ani on. W pierwszym odruchu chciał do niej zadzwonić i uprzedzić o tym. Pomyślał też o policji. Śledczy na pewno będą wiedzieli, co robić dalej.

I wszystko zacznie się od nowa. Znowu będą go nachodzić, wypytywać, żądać różnych rzeczy. Zaraz. Zasłonił oczy wierzchami dłoni. Być może to fałszywy alarm. Ktoś robi sobie głupie dowcipy. Po chwili musiał jednak przyznać, że sprawa jest poważna. Kto mógłby zrobić mu taki kawał? Tylko osoba doskonale znająca całą sprawę: któryś ze śledczych, sama Anna albo Bill i Dalton.

Znowu spojrzał na list. Dziewczęce pismo. Ma przeczytać jakiś pamiętnik i wtedy dowie się, co powinien robić. Pamiętnik. Ta dziewczynka musiała zostawić go gdzieś tu, w gabinecie. Zapewne w pobliżu listu, który jednak upadł na podłogę. Obok biurka, pomyślał. Oczywiście.

Nie znalazł go jednak na podłodze. Szuflady i szafki też były puste. Odniósł wrażenie, że dziewczynka chciała go z jakichś powodów ukryć.

Tylko dlaczego? – zastanawiał się, marszcząc brwi.

Musiał wczuć się w jej sposób myślenia. Gdzie takie dziecko mogło coś schować? Pod biurkiem, przyszło mu nagle do głowy. Bezpośrednio pod biurkiem.

Ben uklęknął i zajrzał pod drewniany blat. Dostrzegł tam plastikową torbę przytwierdzoną taśmą klejącą. Trafiony! Sprytny dzieciak.

Odlepił torbę i usiadł na swoim miejscu. Mógł się założyć, że list leżał na jego krześle i po prostu go nie zauważył, kiedy przyszedł tu załamany. A kiedy wstał, kartka spadła na podłogę. Wziął głęboki oddech i wyjął zeszyt z torby. Spodziewał się czegoś elegantszego, w rodzaju ozdobnych pamiętników dorastających panienek, ale miał przed sobą powycierany zeszyt, zapisany mniej więcej w trzech czwartych.

Ręce znowu zaczęły mu się trząść. Być może znajdzie tu odpowiedź na wszystkie dręczące go pytania. Dowie się, kto jest prześladowcą Anny. I dlaczego ten potwór wybrał właśnie jego. Nareszcie.

Ben pochylił się nad zeszytem i zaczął czytać.

Niedziela, 4 lutego, godz. 2.00

– Minnie! – krzyknęła Jaye i podbiegła do drzwi. – Czy to ty?! Jesteś tam?!

– Ciszej, to ja – odpowiedziała dziewczynka. – Nic ci nie jest?

Jaye przycisnęła się mocniej do drzwi.

– Jestem strasznie głodna. Od jakiegoś czasu nie dawał mi nic do jedzenia.

– Wiem, przyniosłam ci coś. – Jaye usłyszała szelest sreberka z folii aluminiowej. – Mam czekoladę. Ukradłam, kiedy sobie poszedł.

Wsunęła ją dołem pod drzwiami. Tabliczka z trudem zmieściła się w małym otworze. Jaye niemal ją wyrwała. Zjadła szybko połowę, a następnie rozkoszowała się małymi kawałkami.

– O co mu chodzi? – spytała. – Czy chce mnie zagłodzić?

– Sama nie wiem, co robił. Nic nie słyszałam. Ostatnio uważa, żeby mnie nie wypuszczać.

– Ale teraz ci się udało!

– Tak, oszukałam go i uciekłam. – Zniżyła głos do drżącego szeptu. – Jestem coraz silniejsza, Jaye. Naprawdę. I coraz odważniejsza. Poznaję jego słabości. Nie pozwolę, żeby zrobił ci coś złego.

Oczy Jaye napełniły się łzami. Nagły strach sparaliżował jej ciało. Coś się zmieniło. Nie chodzi tylko o jedzenie, ale o coś więcej. Poczuła, że wszystko zbliża się do końca. Zostało jej mało czasu.

– Obiecaj, Minnie… Obiecaj, że nie pozwolisz mnie zabić.

– Obiecuję, Jaye! Nie pozwolę, żeby cię skrzywdził. – Dziewczynka zamilkła na kilkanaście sekund, a potem dodała nabrzmiałym z emocji głosem: – Kocham cię, Jaye. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką.

Poniedziałek, 5 lutego

Dzielnica Francuska

Dwa dni po ostatnim spotkaniu z Quentinem, które okazało się definitywnym rozstaniem, Anna spotkała go przed swoją furtką. Gawędził sobie w najlepsze z Alphonsem Badeaux i karmił Pana Bingle’a czymś, co wyglądało na orzeszki pistacjowe. Jej serce zaczęło szybciej bić. Sterane, pełne nadziei serce. Bała się, że już nigdy nie zobaczy Quentina. I trochę się nawet z tego cieszyła, ponieważ to, co do niego czuła, napełniało ją lękiem. Za bardzo się od niego uzależniła. Za bardzo tęskniła, czekając na kolejne spotkanie.

Jednak w głębi duszy bardzo żałowała tego, co się stało. I to dokładnie z tych samych powodów.

Alphonse wstał, kiedy się do nich zbliżyła.

– Cześć, Anno. Właśnie bawiłem twojego znajomego rozmową.

Nie wątpiła w to. Alphonse słynął z gadulstwa.

– To była bardzo interesująca pogawędka. Dowiedziałem się wielu ciekawych rzeczy – potwierdził Quentin, podnosząc się z kucek.