Erica Spindler: Pętla

Śledczy wyszli, zostawiając ich samych w pokoju.

– Czego się dowiedziałeś? – spytała Stacy. Mac wyjął notes.

– Dwa razy rozwiedziona. Ostatnio dwa lata temu. Obaj mężowie byli dużo starsi od niej. I bogaci.

– Pracowała?

– Uważała się za dekoratorkę wnętrz, ale sąsiedzi mówią, że niewiele robiła. Podobno korzystała ze swojej firmy, żeby kupować taniej rzeczy do domu. Miała kupę forsy od byłych mężów.

– Jakiś narzeczony?

– Niestety, żadnego. Ale jej gospodyni mówiła, że lubiła mężczyzn. I to bardzo.

– Ciekawe. – Stacy zaczęła bębnić palcami po starym, zniszczonym biurku. Zazdrosny mąż odpada, pomyślała. Ale może taki, którego podczas rozwodu wycisnęła jak cytrynę.

– Myślisz, że to ważne?

– Sama nie wiem.

– Rozmawiałem z jej pierwszym mężem. Mieszka w Atlancie. Od lat nawet z nią nie rozmawiał. Nie chciał uwierzyć, że nie żyje. Nie sądzę, żeby mógł ją zabić.

– A drugi?

– Właśnie wrócił z rejsu. Dziś rano przybił do Miami. Ma przylecieć na Fort Worth o dziesiątej czterdzieści pięć.

– Więc ma alibi.

– Ale i tyle kasy, żeby zlecić komuś tę robotę.

– Najpierw musimy złapać Delanda w La Plaza.

Trzeba sprawdzić, czy ktoś z obsługi pozna tego faceta. To mógł być ich klient albo ktoś, kto po prostu przyszedł do hotelu.

Mac od razu na to przystał. Stacy wyjęła wizytówkę Delanda z kieszeni dżinsów i podeszła do wiszącego na ścianie aparatu.

– Chciałabym rozmawiać z panem Delandem – powiedziała po chwili. – Tu porucznik Killian z Wydziału Zabójstw.

Gdy usłyszała męski głos, odetchnęła z ulgą.

– Tak, to ja. Cieszę się, że pana zastałam, panie Deland. Czy możemy przyjechać, żeby pokazać panu fragment filmu?

Odwiesiła słuchawkę i spojrzała na Maca.

– Dobra, jedziemy. – Wzięła swoją kurtkę z oparcia krzesła i szybko ją narzuciła. – O której ten jej były mąż będzie w Dallas? O dziesiątej czterdzieści pięć?

– Dokładnie. Myślisz, że powinniśmy być z kwiatami na lotnisku?

– Nie ma to jak działać przez zaskoczenie. – Ponownie spojrzała na zegarek. – Coś jeszcze?

– Tylko jedno. -Jakaś nuta w jego glosie sprawiła, że ciarki przeszły jej po plecach. – Zgadnij, kto był chirurgiem plastycznym pani Vanmeer? Doktor Ian Westbrook. Twój szwagier.

Poniedziałek, 20 października 2003r. 20. 25

Jane piła wodę mineralną i patrzyła na Iana. Stał przy kuchence, mieszając sos. Przygotowywał właśnie jedno z jej ulubionych dań – kurczaka w pomarańczach i rozmarynie. Kuchnię wypełniał już zapach pieczonego w ziołach mięsa, a także duszonych cytrusów, Ian świetnie gotował, dlatego podczas szykowania posiłków grał pierwsze skrzypce, natomiast Jane z radością przyjęła mniej prestiżowe funkcje podkuchennej i pomywaczki.

– Widziałam się z Dave’em.

– No proszę, szybko się z nim skontaktowałaś. Nie minęły nawet dwadzieścia cztery godziny.

Pochyliła głowę w jego stronę. Czyżby był poirytowany? A może zazdrosny?

– Jest moim przyjacielem.

– Wiem, Jane. – Spojrzał jej w oczy. – Wcale mnie to nie martwi. Do licha, przecież sam to zaproponowałem.

– Mhm. I muszę przyznać, że to był świetny pomysł.

– Tak?

– Przyniósł mi najnowszy „Texas Monthly”. Wiesz, to znane pismo.

Ian przestał mieszać i znów spojrzał na nią.

– Coś o tobie? Co o tym myślisz?

– Sam zobacz.

Wyjęła pismo i położyła na granitowym blacie, Ian aż gwizdnął, patrząc na pierwszą stronę.

– Daleko zaszłaś. – Wytarł dłonie, sięgnął po pismo i zaczął czytać. Przeleciał wzrokiem przez cały artykuł. – I pomyśleć, że mnie wybrałaś…

– To był tylko kaprys.

– Rozumiem, szukałaś taniej podniety.

– Nie jesteś tani, kotku – drażniła się z nim. – Ale na pewno podniecający.

Pochylił się, by ją pocałować. Kiedy się wyprostował, był już zupełnie poważny.

– Pewnie nie spodobało ci się to zdjęcie. – Nie pytał jej. Wiedział. Znał ją przecież dobrze. -A co na to Dave?

– Żebym dała sobie spokój. Moja przeszłość jest częścią mojej teraźniejszości. To właśnie dzięki niej zostałam artystką – powtórzyła najdokładniej, jak umiała. Mimo to zdjęcie wciąż ją niepokoiło. Dlatego szybko zamknęła pismo.

– Wiesz, jestem o niego zazdrosny. Chyba nie powinienem był się z tym kryć.

Pokręciła głową, patrząc z powagą na męża.

– Powiedziałam mu o koszmarach.

– I?

Szybko zrelacjonowała mu to, co usłyszała od Dave’a.

– Twierdzi, że boję się wszystko stracić – zakończyła.

– A ty co sądzisz?

– Ta teoria ma sens. Kiedy mi to powiedział, poczułam ogromną ulgę. Dave uważa, że mogę pokonać strach, jeśli zrozumiem, co się ze mną dzieje. Urwała na chwilę. – Powiedziałam mu o dziecku.

– Domyśliłem się.

– Nie jesteś zły?

– Jasne, że nie.

– Ale patrzysz tak jakoś dziwnie. Czy chcesz mi coś powiedzieć?

Otworzył usta, ale zaraz je zamknął i potrząsnął głową.

– Nie, nic takiego.

– No, powiedz- upierała się. Ian wypił trochę wina.

– Pewnie trochę zmarkotniał, kiedy się o wszystkim dowiedział.

Zmieszana, ściągnęła brwi.

– Nie rozumiem…

– Przecież to jasne, że się w tobie kocha.

Przez chwilę patrzyła na męża z otwartymi ustami. Zupełnie ją zatkało.

– Nieprawda – wydusiła w końcu.

– Jesteś pewna?

Jane nie mogła uwierzyć, że Ian tak właśnie myśli.

– Jesteśmy przyjaciółmi! Mężczyzna i kobieta mogą się po prostu przyjaźnić!

– I dlatego wciąż się koło ciebie kręci?

– Tak! – Krew nabiegła jej do policzków. – Przyjaźnimy się od szkoły i szanujemy nawzajem.

Ian uniósł ręce na znak, że się poddaje.

– Dobrze, cofam wszystko, co powiedziałem. Przepraszam. Już ci mówiłem, że jestem zazdrosny o to, co was łączy.

Podeszła do niego i objęła go mocno.

– Nie musisz., – Naprawdę?

– Oczywiście.

Pocałował ją, a potem polecił, żeby usiadła, jeśli chce w najbliższym czasie dostać coś do jedzenia.

Przez chwilę milczeli, wreszcie Jane uznała, że powinna dokończyć swoją relację.

– Rozmawialiśmy też o Stacy.

Podniósł głowę znad sosu i spojrzał na Jane.

– Tak?

– Uważa, że również ja jestem odpowiedzialna za całą sytuację.

– Ale ty się z nim nie zgadzasz?

– Wcale tego nie powiedziałam – rzuciła obronnym tonem, którego u siebie nie znosiła. – Chodzi o to, że…

W tym momencie w przedpokoju rozległ się dzwonek domofonu. Ranger zaczął szczekać.

– No, upiekło ci się – powiedział Ian nieco lżejszym tonem.

Pokazała mu język i podeszła do domofonu.

– Tak, słucham?

– Jane? To ja, Stacy.

Spojrzała na męża, ale on tylko uśmiechnął się złośliwie.

– O wilku mowa… Zdaje się, że będziesz miała kłopoty.

– Jane? Przycisnęła dzwonek.

– Chodź na górę.

Kiedy otworzyła drzwi, zauważyła, że siostra jest w towarzystwie jakiegoś mężczyzny. Był wysoki, mógł mieć z metr osiemdziesiąt pięć, i przystojny.

– Nie wiedziałam, że nie jesteś sama – powiedziała zaskoczona.

– To mój partner, podporucznik Mac McPherson.

– Bardzo mi miło. – Wyciągnął do niej rękę.

Jane uścisnęła ją.