Erica Spindler - Ukarać Zbrodnię

– Jak na przykład ogrodzone i strzeżone osiedle, w którym mieszka jej były mąż.

– Właśnie – zgodził się Roger. – Policjant nie wzbudza podejrzeń, przeciwnie, ludzie w jego obecności czują się bezpiecznie.

Connor słuchał tej wymiany zdań z pochmurną miną, przyznając jednak w duchu, że argumenty nie były pozbawione racji.

– Mogę wam wskazać adresy przynajmniej pół tuzina sklepów z kostiumami, w których można wypożyczyć autentycznie wyglądający mundur policyjny. A przecież ten, który noszą w Whistlestop, naprawdę niczym szczególnym się nie wyróżnia.

Connor nie potrafił powiedzieć, który z detektywów miał bardziej nadętą minę: Harrison czy Stemmons. W każdym razie pierwszy, jak zwykle, odezwał się Pete.

– Mamy świadka, który na razie jeszcze dycha i przysięga, że Melanie go prześladowała. Poza tym publicznie groziła Boydowi Donaldsonowi, że się z nim rozprawi. I nie ma alibi ani na jedną, ani na drugą noc!

– To nie wystarczy, żeby postawić ją w stan oskarżenia – upierała się prokurator, przesuwając wzrokiem po zebranych. – Chociaż istnieje już jakiś punkt zaczepienia. Connor pokręcił głową.

– Ja tego wszystkiego nie kupuję. Melanie May nie jest morderczynią.

– Posłuchajcie – zawtórował Greer.

– Przyjrzyj się profilowi, który sam sporządziłeś, Parks. To przecież wypisz wymaluj ona. Jest nawet przemoc w domu i związki z organami ścigania.

– Chwileczkę. Czy naprawdę twierdzicie, że Melanie May to Mroczny Anioł? To przecież ona zaczęła sprawę Anioła. Po co miałaby to robić, gdyby mordowała tych mężczyzn? To nie ma sensu.

– Ależ ma sens – oznajmił Roger z triumfem w głosie. – Nie ma żadnego Mrocznego Anioła, Parks, tylko Melanie stworzyła zasłonę dymną.

Wymyśliła postać morderczyni, której będzie można przypisać śmierć jej byłego męża i szwagra. Tylko dobrze się zastanów. Chce pozbyć się byłego męża, z którym ma same problemy, chce również pomóc siostrze, którą Donaldson bije w wolnych chwilach, no i wpada jej do głowy świetny pomysł. Znajduje dane o kilku dziwnych zgonach, sporządza dokumentację i już ma „ofiary”. Być może sama nawet zawyża trochę ich liczbę, by rzecz wydała się bardziej wiarygodna. Oto na scenie pojawia się Thomas Weiss. Nie wiadomo skąd, w każdym razie May wie o jego silnym uczuleniu na jad pszczół. Jim McMillian cierpi przypadkiem na tę samą chorobę serca co drogi tatuś. W końcu jaka to różnica? – myśli sobie. To tylko kilku znęcających się nad najbliższymi sukinsynów, jak jej ojciec. Kiedy wreszcie wszystko ma zaaranżowane, musi znaleźć kogoś, kto jej uwierzy. A teraz kolej na ciebie, Connor. Poznaje cię, gdy zabezpieczacie scenę morderstwa Joli Andersen, jesteś doświadczonym profilerem, pracowałeś w zespołach specjalnych Biura w Quantico. Jeśli zdoła przekonać właśnie ciebie, ma połowę sukcesu.

Harrison zamilkł. W pokoju panowała taka cisza, że Connor słyszał tykanie sekundowej wskazówki ściennego zegara. Chciał odeprzeć teorię detektywa i nie był w stanie. To, co przedstawił Pete, wydawało się nie tylko możliwe. W swoim rodzaju było genialne.

– Popełniła tylko jeden błąd – ciągnął Pete.

– Otóż jej dobrze przemyślany scenariusz wskazuje akurat na nią. Przyszła do ciebie, a ty sporządziłeś jej profil.

Greer zaklął pod nosem, a prokurator zatrzasnęła aktówkę.

– Dostaniecie nakaz – rzuciła.

– Już się przygotowuje – odparł Pete i przeniósł spojrzenie na Connora. – Przykro mi. Wiem, że zbliżyliście się ostatnio do siebie.

– Ciągle nie jestem przekonany.

– Zobaczymy. Jeśli przeszukanie nic nie da, nie zatrzymamy jej, tylko zaczniemy szukać innych podejrzanych. Po prostu.

Melanie nie wiedziała, jak dojechała do domu. Trzęsła się tak strasznie, że z trudem mogła prowadzić. Zdawała sobie sprawę, że policja nie będzie czekać z założonymi rękami. Zapewne jeszcze przed południem zdobędą nakaz przeszukania i pojawią się u niej.

Wysiadła z jeepa, trzaskając drzwiami. Chryste, dlaczego to wszystko przytrafia się właśnie jej? Dlaczego? Jak Ashley mogła…

Otarła napływające do oczu łzy. Bała się, że jeśli zacznie płakać, to już nigdy nie przestanie. Do domu weszła przez drzwi z garażu, ale nie wołała na razie Caseya. Potrzebowała chwili, żeby ochłonąć. Nie powinien widzieć jej w takim stanie.

W bawialni zastała panią Saunders. Opiekunka, zasłoniwszy oczy, głośno liczyła, bo właśnie bawiła się z Caseyem w chowanego.

– Już jestem – powiedziała Melanie, usiłując nadać swojemu głosowi w miarę normalne brzmienie.

Pani Saunders opuściła dłonie i twarz jej zmartwiała.

– Co się stało?

– Aż tak to widać?

Pani Saunders skinęła tylko głową.

– Stało się… coś strasznego. Mogłaby pani zostać jeszcze trochę? Zadzwonię do Mii i zapytam, czy nie zaopiekowałaby się Caseyem na resztę dnia.

Kiedy pani Saunders się zgodziła, Melanie przeszła do telefonu w swojej sypialni, skąd mogła spokojnie rozmawiać. Mia prawie natychmiast podniosła słuchawkę.

– To ja.

– Melanie! Tak się cieszę, że wreszcie dzwonisz. Strasznie się czułam po naszej ostatniej rozmowie. Tyle paskudnych rzeczy ci nagadałam… Przepraszam. Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale…

Przerwała siostrze. Miała mało czasu, liczyła się każda minuta.

– Stało się coś strasznego… Chciałam cię prosić… chodzi o Caseya. – Połykała słowa, bojąc się, że za chwilę przestanie zupełnie panować nad sobą. – Potrzebuję twojej pomocy. Mogłabyś przyjechać jak najszybciej?

– Zaraz u ciebie będę – obiecała Mia i odwiesiła słuchawkę.

I rzeczywiście zjawiła się w ciągu kilkunastu minut.

Melanie rzuciła się jej na szyję.

– Dzięki. Gdybyś nie przyjechała… Nie wiem, co mam robić, Mia. Dziś nad ranem ktoś próbował zabić Stana i teraz oni myślą… myślą, że to ja zrobiłam.

– Jezu! – Mia odsunęła siostrę na odległość ramienia. – Uspokój się i opowiedz mi, co dokładnie się stało.

Melanie zaczęła opowiadać łamiącym się głosem, z trudem powstrzymując łkanie.

– Myślą, że zabiłam Boyda i teraz próbowałam zabić Stana – skończyła swoją relację. – Uważają, że to ja jestem Mrocznym Aniołem.

– To niebywałe!

– Powiedz im to – westchnęła ciężko. – Spodziewam się, że jeszcze przed południem pojawią się tutaj… z nakazem przeszukania. Normalnie przyjęłabym ich z uśmiechem… Proszę bardzo, dowiodę wam swojej niewinności. Ale jeśli ktoś mnie w to wplątał… Bóg jeden wie, co mogą znaleźć… – Głos odmówił jej posłuszeństwa i chwilę trwało, zanim znowu mogła mówić. – Nie chcę, żeby Casey był przy tym. Możesz się nim zaopiekować do wieczora?

– Oczywiście, Mellie. Pomogę ci, jak tylko będę potrafiła.

– Muszę cię prosić o coś jeszcze, Mia. To bardzo ważne. – Ujęła dłonie siostry. – Pomóż mi znaleźć Ashley. Ona jest zamieszana w tę sprawę.

– Nie rozumiem. Jak Ashley…?

Melanie w skrócie opowiedziała Mii o swoich podejrzeniach.

– Pomyśl tylko, kiedyś w podróży służbowej do Charlestonu podszywała się pode mnie. Mogła to robić i przy innych okazjach.

– Mel, przecież ja miliony razy udawałam, że jestem tobą, co wcale nie oznacza, że…

– To były dziecinne wygłupy, ale w Charlestonie sprawa miała się inaczej. Miała mundur i fałszywy identyfikator. Poza tym jako reprezentantka firmy farmaceutycznej ma dostęp do różnych wiadomości przydatnych Mrocznemu Aniołowi. Wiele podróżowała, miała okazję znajdować nowe ofiary. Nie dość, że ja jestem gliną, to Ash przez pewien czas spotykała się z jakimś policjantem. W ostatnich tygodniach zachowywała się jak osoba o zachwianej równowadze psychicznej. To wszystko zgadza się z profilem. W piątek wieczorem zadzwoniła do mnie, a tej samej nocy ktoś zatruł granolę Stana. Mówiła coś bez sensu i bardzo chaotycznie… Przepraszała, błagała mnie o wybaczenie.