Erica Spindler - Ukarać Zbrodnię

– Masz u siebie w ogrodzie kilka krzewów oleandra, prawda?

Melanie z całych sił usiłowała zapanować nad zimnym strachem.

– Rosną w połowie ogrodów Charlotte. Pełno ich na całym Południowym Wschodzie. Mówimy o bardzo popularnej roślinie.

– Tylko że inni hodowcy tej roślinki nie mieli naglących powodów, by pozbyć się Stana Maya, a ty owszem.

Melanie jęknęła.

– To jakieś wariactwo. – Powiodła wzrokiem od jednego do drugiego z dochodzeniowców. – Chyba nie myślicie, że chciałam rzeczywiście zgładzić mojego byłego męża?

– A dlaczego nie? Znasz statystki. Pięćdziesiąt siedem procent morderstw dokonywanych jest przez osobę znaną ofierze. Z tego siedemnaście dokonuje ktoś z rodziny. To duże liczby, zważywszy na niewielki krąg ludzi.

Melanie poczuła się tak, jak czuła się w dzieciństwie, kiedy siadała na karuzeli.

– Może zechcecie wziąć pod uwagę, że jestem jednak oficerem policji. Przysięgałam strzec prawa, a nie łamać je. W końcu, poza wszystkim, mówimy o ojcu mojego syna. Dlaczego miałabym pozbawiać swoje dziecko jednej z dwóch najważniejszych dla niego osób na świecie?

– Może ty nam powiesz?

– Potrzebuję adwokata?

– Masz do tego absolutne prawo. Melanie przez moment rozważała swoją sytuację, wreszcie pokręciła głową.

– Kontynuujmy. Na razie.

– Jeśli idzie o fakty – mruczał Pete – jest jedna rzecz, która powinna cię zainteresować. Wiesz, że reakcja organizmu na zatrucie oleandrem jest bardzo zbliżona do tej po przedawkowaniu digitaliny? Antidota też są prawie identyczne.

Melanie zmarszczyła czoło.

– Nie rozumiem, do czego zmierzasz.

– Nie uważasz, że to dziwna koincydencja? Twój ojciec zmarł po przedawkowaniu digitaliny, podobnie ofiara Mrocznego Anioła, na którą zwróciłaś nam uwagę.

Bardzo powoli docierało do niej znaczenie słów detektywa i ich implikacje.

Jej ojciec. Mroczny Anioł. Boyd. Teraz Stan.

Ashley.

Zrobiło się jej ciemno przed oczami.

– Melanie? – Harrison nachylał się ku niej wręcz z troską. – Nie uważasz, że to jednak trochę dziwna koincydencja?

Spojrzała mu w oczy. Brzydziła się tym, co zamierzała zrobić. Zdradzić kogoś, kogo kochała i kogo zawsze próbowała chronić? Nie miała jednak innego wyjścia. Ashley potrzebowała pomocy, należało ją za wszelką cenę powstrzymać.

– Owszem. Dziwna koincydencja.

Roger wypuścił długo powstrzymywane powietrze z taką nutą triumfu, że Pete posłał mu ostrzegawcze spojrzenie.

– Opowiedz nam wszystko. I Melanie zaczęła:

– Zrozumiałam to bardzo niedawno i z nikim o tym dotąd nie rozmawiałam, nawet z Connorem Parksem, mimo że wspólnie prowadzimy dochodzenie w sprawie Mrocznego Anioła. Nie byłam w stanie, chciałam się najpierw upewnić. – Spojrzała na swoje kurczowo zaciśnięte na kolanach, pobielałe dłonie i ponownie podniosła wzrok na Harrisona. – Moja siostra Ashley od pewnego czasu zachowuje się dziwnie. Martwiłam się, oczywiście, ale od kilku dni jestem przerażona.

Drżącym głosem opowiedziała o ich ostatniej rozmowie, opiniach Ashley na temat sprawiedliwości Mrocznego Anioła, napomknieniach o pomocy, której miała udzielać siostrom, wreszcie o piątkowej wiadomości zostawionej na automatycznej sekretarce. W końcu powiedziała, do jakich zmuszona była dojść wniosków, rozważając wszystkie fakty.

Pete słuchał jej w osłupieniu.

– Chcesz zrobić z własnej siostry Mrocznego Anioła? – zapytał, gdy skończyła.

Melanie ścisnęło się gardło.

– Nie chcę. Kochani ją. Ale jeśli to ona, trzeba ją powstrzymać.

Roger skrzywił się z niesmakiem.

– Jeszcze nie słyszałem czegoś równie odrażającego – sarknął. – Żeby przerzucać winę z siebie na własną siostrę!

– Po prostu powiedz nam prawdę – zawtórował mu Pete.

– Powiedziałam wam prawdę. – Melanie uniosła twarz, próbując zebrać myśli. – Idealnie pasuje do profilu. Pochodzenie, wiek, wykształcenie. Gwałtowne pogarszanie się stanu psychicznego. Jako reprezentantka firmy farmaceutycznej ma nieograniczony dostęp do leków i toksyn. Jeździ po obu Karolinach, spotyka wielu ludzi. Wszystko wydaje się zgadzać.

Pete nawet nie mrugnął.

– Podobnie jak w twoim przypadku, Melanie. Ty też odpowiadasz profilowi wymyślonemu przez Parksa. Wiek, wykształcenie, przemoc w rodzinie, nieudane związki z mężczyznami. Miałaś motyw i możliwości.

Rzeczywiście, odpowiadała profilowi. Dlaczego nie pomyślała o tym wcześniej?

– Twój były mąż widział cię. Rozpoznał. Jak to wytłumaczysz?

– Jesteśmy podobne do siebie tak bardzo, że ludzie często mylą nas ze sobą. Nie jesteśmy co prawda identycznymi bliźniaczkami, ale w okolicznościach, które opisaliście, mógł łatwo pomyśleć, że widzi mnie, a nie Ashley.

– Byłaś w mundurze.

Cofnęła się w krześle zaskoczona i oszołomiona, zupełnie zbita z tropu.

– W mundurze?

Kręciła głową. Już nie była w stanie nadążyć za tym, co słyszała. Ashley próbowała wplątać ją w zbrodnie Mrocznego Anioła, ale dlaczego?

– W mundurze policji miejskiej. Czy chcesz teraz zmienić swoją wersję? – zapytał Roger.

– Nie masz już odwrotu. Ty to zrobiłaś i my o tym wiemy.

Melanie spojrzała prosto w obiektyw kamery. W pokoju obok przed monitorem siedział Connor. Teraz była tego pewna. Patrzył i słuchał. Oceniał każde jej słowo, każdy gest. Czy to on skierował na nią podejrzenia? Znał ją przecież dobrze. Czyżby naprawdę wierzył, że to ona jest Mrocznym Aniołem?

Ta myśl sprawiała chyba największy ból.

– Czy zamierzacie postawić mi zarzuty i zatrzymać? – zapytała drżącym głosem.

– Jeszcze nie – powiedział Pete.

– Zatem chcę stąd wyjść. – Podniosła się.

– Jeśli będziecie mieli kolejne pytania, skontaktujcie się z moim adwokatem.

Connor stał przed monitorem wpatrzony w obraz opustoszałego pokoju. Za jego plecami trwała gorączkowa dyskusja, w której brali udział Harrison, Stemmons, przedstawiciel prokuratora okręgowego, szef Melanie oraz szef wydziału zabójstw FBI.

– Pracuję z Melanie od trzech lat – mówił Greer. – jest dobrą policjantką i porządnym człowiekiem. To, co przed chwilą usłyszałem, absolutnie mnie nie przekonuje, że mogłaby być Mrocznym Aniołem.

Prokurator przytaknęła mu:

– Nie dysponujecie niczym poza domysłami i poszlakami. To za mało, żebym mogła wydać nakaz zatrzymania i wszcząć postępowanie.

– Będą dowody. I będzie nakaz. W ciągu godziny – zapewnił Pete z niezmąconą pewnością.

– W czasie przesłuchania nie dała się zbić z tropu, nie zaplątała w zeznaniach. Być może zagalopowałeś się, Pete – powiedział porucznik z FBI. – Kto wie, czy teraz nie ucieknie z miasta.

– Nigdzie nie wyjedzie – odezwał się Roger.

– Ma tutaj dziecko i siostry, a przy tym jest harda. Wydaje jej się, że wyjdzie z tego czysta.

Do dyskusji włączył się Connor.

– Co z jej siostrą? Opowieść Melanie brzmiała dla mnie zupełnie prawdopodobnie.

– Obie mają alibi na tę noc, kiedy zamordowano Donaldsona – poinformował go Pete.

– Poza tym nie zapominaj o mundurze.

Connor uniósł brwi.

– Właśnie, dlaczego nie mielibyśmy porozmawiać o mundurze? Dlaczego go włożyła, kiedy powinna zrobić wszystko, by zachować anonimowość? Przecież nie jest idiotką.

– Otóż to – wtrąciła prokurator.

– Po prostu gra nam na nosie. Lubi to. Uważa, że jej nie przyszpilimy. Poza tym w mundurze łatwiej poruszać się po mieście, bo bez trudu można wejść tam, gdzie w innym wypadku nie miałoby się wstępu – powiedział porucznik z FBI.