Stephen King - Strefa Śmierci

– A teraz to już wypłynęło gówno – powiedział żałośnie Bannerman. – Przysięgam na Boga, nie przypuszczałem, że będą jeszcze tu tkwić. W taką noc! Powinienem wprowadzić cię od tyłu.

– A co, nie wiedziałeś, że kochamy sławę? – spytał gorzko Johnny. – My wszyscy, jasnowidze, damy się pokrajać za odrobinę sławy.

– Nie, nie wierzę w to – stwierdził Bannerman. – Nie ty. No, co się stało, to się nie odstanie.

Ale Johnny w wyobraźni już czytał nagłówki: MIEJSCOWY JASNOWIDZ ZASTĘPCA SZERYFA W SPRAWIE DUSICIELA. JASNOWIDZ PROWADZI ŚLEDZTWO W SPRAWIE „LISTOPADOWEGO MORDERCY"! OSKARŻENIE

INSIDE VIEW O OSZUSTWO TO ŁGARSTWO, PROTESTUJE SMITH!

W biurze zastali dwóch mężczyzn. Jeden drzemał, a drugi popijał kawę i bez zainteresowania wertował górę raportów.

– Żona wyrzuciła go z domu, czy co? – zapytał kwaśno Ban-nerman, wskazując na śpiącego chłopaka.

– Właśnie wrócił z Augusta – wyjaśnił drugi zastępca. Sam również miał oczy podkrążone ze zmęczenia. Patrzył ze zdziwieniem na Johnny'ego.

– Johnny Smith. Frank Dodd. Ta tu Śpiąca Królewna to Ro-scoe Fisher. Johnny skinął głową na powitanie.

– Roscoe twierdzi, że prokurator stanowy chce nam odebrać sprawę – powiedział Dodd rozgniewany, zbuntowany i przy tym wszystkim jakiś żałosny. – Ale prezent pod choinkę, nie?

Bannerman położył rękę na jego karku i potrząsnął go łagodnie.

– Za bardzo się martwisz, Frank. I za dużo czasu spędzasz nad sprawą.

– Cały czas myślę, że w raportach musi być coś… – Dodd wzruszył ramionami i szturchnął je jednym palcem. – C o ś!

– Idź do domu i odpocznij, Frank. I zabierz ze sobą naszą Śpiącą Królewnę. Akurat potrzebujemy, żeby jeden z tych fotografów zrobił mu zdjęcie. Wydrukuje je potem w gazecie z podpisem: „W Castle Rock trwa intensywne śledztwo" i zostanie nam tylko zamiatanie ulic.

Bannerman wprowadził Johnny'ego do swego gabinetu. Biurko zasypane było papierami. Na parapecie okna stała fotografia przedstawiająca jego żonę i córeczkę, Katrinę. Na ścianie wisiał starannie oprawiony dyplom szeryfa, a nad nim, również w ramce, pierwsza strona Castle Rock Call z informacją o tym, że został wybrany.

– Kawa? – zapytał, otwierając szafkę na akta.

– Nie, dziękuję. Pozostanę przy herbacie.

– Pani Sugarman zazdrośnie strzeże swych zapasów – oznajmił Bannerman. – Przykro mi, ale zawsze zabiera je ze sobą do domu. Zaproponowałbym ci tonik, ale musielibyśmy jeszcze raz spotkać się z tą zgrają. Jezu, jak bym chciał, żeby już sobie poszli.

– Nie, nic nie szkodzi.

Bannerman podszedł do Johnny'ego. Trzymał w ręku dużą kopertę.

_ To wszystko – powiedział i zawahał się na chwilę, nim podał ją Johnny'emu.

Johny wziął kopertę, ale na razie jej nie otwierał.

– Tylko wiedz, że niczego nie gwarantuję i niczego nie obiecuję. Czasami się udaje, a czasami nie. Bannerman wzruszył szerokimi ramionami i powtórzył:

– Nie ryzykujesz, nie wygrywasz.

Johnny otworzył kopertę i wyjął z niej paczkę po marlboro. Czerwono-białe pudełko. Trzymał je w lewej ręce i patrzył na przeciwległą ścianę. Szara ściana. Brudnoszara ściana. Czerwono-białe pudełko. Brudnoszare pudełko. Przełożył je do drugiej ręki, później złożył dłonie. Czekał na coś, na cokolwiek. Nic. Trzymał je długo, z próżną nadzieją, że coś się zdany. W końcu oddał pudełko Bannermanowi.

– Przykro mi – powiedział.

– I co, nic?

– Nic.

Ktoś lekko zapukał w drzwi i zaraz pojawiła się w nich głowa Roscoe Fishera.

– Frank i ja idziemy do domu, George. Zdaje się, że przyłapałeś mnie na drzemce?

– To nic złego, jeśli tylko nie śpisz w radiowozie. Pozdrów ode mnie Deenie.

– Jasne. – Fisher przez chwilę przypatrywał się Johnny'emu, a później zamknął drzwi.

– Cóż – stwierdził szeryf – chyba mimo wszystko warto było spróbować. Odwiozę cię…

– Chcę pójść do parku – powiedział nagle Johnny.

– Nie, to beznadziejne. Leży tam ze trzydzieści centymetrów śniegu.

– Potrafisz znaleźć właściwe miejsce, prawda?

– Oczywiście, potrafię. Ale co ci z tego przyjdzie?

– Nie mam pojęcia. Chodźmy.

– Dziennikarze pójdą za nami, to pewne jak śnieg w listopadzie.

– Mówiłeś coś o tylnym wejściu.

– Tak, ale to droga ewakuacyjna na wypadek pożaru. Można wejść, ale jeśli próbuje się wyjść, natychmiast dzwoni alarm. Johnny zagwizdał przez zaciśnięte zęby.

– Więc niech idą za nami.

Przez dłuższą chwilę Bannerman przyglądał mu się z namysłem, a później skinął głową.

– Dobrze.

Gdy tylko wyszli razem z biura, reporterzy poderwali się z miejsc. Johnny'emu przypomniało to hodowlę psów w Dur-ham, gdzie zdziwaczała starsza pani trzymała collie. Psy wybiegały, kiedy przechodził obok jej domu z wędką, szczekały, warczały i straszyły ludzi. Szczerzyły kły, ale żaden nigdy nikogo nie ugryzł.

– Czy wiesz, kto to zrobił, Johnny?

– Masz jakiś pomysł?

– Odbiera pan jakieś fale, panie Smith?

– Szeryfie, czy wezwanie jasnowidza było pańskim pomysłem?

– Czy policja stanowa i biuro prokuratora wiedzą, co tu się dzieje, szeryfie Bannerman?

– Sądzisz, że go dopadniesz, Johnny?

– Szeryfie, czy ten facet jest pana zastępcą?

Bannerman przepychał się między nimi energicznie, zapinając po drodze płaszcz. Powtarzał, że nie udziela informacji, a Johnny w ogóle się nie odzywał.

Dziennikarze stłoczyli się przy wejściu, gdy Johnny i Bannerman schodzili po ośnieżonych schodach. Dopiero kiedy minęli radiowóz i znaleźli się na ulicy, jeden z reporterów zorientował się, że idą do parku. Dziennikarze ruszyli po płaszcze, a ci, którzy byli ubrani, zbiegli po schodach, wrzeszcząc jak dzieci.

Mroczną ciemność rozpraszały tylko światła latarek. Wiatr wył, niosąc płachty śniegu to w jedną, to znów w drugą stronę.

– Za cholerę nic tu nie zdołasz zobaczyć – powiedział szeryf. – Ani ty, ani… Niech to diabli! – Niemal się przewrócił, kiedy jeden z dziennikarzy w grubym palcie i przedziwnym kapeluszu wpadł na niego z całej siły.

– Przepraszam, szeryfie – powiedział zawstydzony. – Ślisko tu. Zapomniałem kaloszy.

Z panujących ciemności wyłoniła się żółta, nylonowa lina i huśtająca się tabliczka z napisem: POLICJA. ZAKAZ WSTĘPU.

– Zapomniałeś i głowy – odpowiedział Bannerman. – A teraz stój w miejscu i wy wszyscy też. Trzymajcie się z tyłu!

– Miejski park jest własnością obywateli, szeryfie! – krzyknął jeden z dziennikarzy.

– To prawda. Ale policja prowadzi tu śledztwo! Przejdziesz za linę i spędzisz noc w celi.

Szeryf oświetlił latarką linę i podniósł ją tak, by Johnny mógł przejść pod spodem. Poszli w dół zboczem pagórka ku niewyraźnie widocznym w ciemności ławkom. Za ich plecami, wzdłuż liny, stali dziennikarze, oświetlając ich z kilku latarek, tak że Johnny i George Bannerman maszerowali w słabym świetle niby jakiegoś reflektora punktowego.

– Nic nie widać – stwierdził Bannerman.

– Bo i tak nie ma tu nic ciekawego – odparł Johnny. – Prawda?

– Nie, już nie. Powiedziałem Frankowi, że może zdjąć linę. Teraz cieszę się, że nie znalazł na to czasu. Chcesz podejść do estrady?

– Na razie nie. Pokaż mi, gdzie znalazłeś niedopałki papierosów. Przeszli kawałek dalej i nagle Bannerman stanął.