Harlan Coben: Zachowaj Spokój

Gdy ich dzieci były młodsze, Mike widywał ją na placu zabaw przy Maple Park. To naprawdę nic takiego, ale lubił na nią patrzeć. Wiedział, że jeden z ojców celowo wybrał jej syna do drużyny małej ligi, żeby Susan Loriman przychodziła na mecze.

Dzisiaj nie nosiła okularów przeciwsłonecznych. Uśmiechała się z przymusem.

– Wygląda na smutną jak diabli – zauważył Mo.

– Tak. Posłuchaj, zaczekaj chwilkę, dobrze?

Mike już miał rzucić jakiś żart, ale zobaczył coś w twarzy tej kobiety.

– Tak. Jasne.

Mike podszedł. Susan próbowała nadal się uśmiechać, ale kąciki ust zaczęły jej opadać.

– Cześć – powiedział.

– Cześć, Mike.

Wiedział, dlaczego była przed domem, udając, że coś robi w ogródku. Nie kazał jej czekać.

– Nie będziemy mieli wyników badań tkanek Lucasa wcześniej niż rano.

Przełknęła ślinę i za szybko kiwnęła głową.

– W porządku.

Mike miał ochotę wyciągnąć rękę i położyć jej na ramieniu. W swoim gabinecie mógłby to zrobić. Lekarze tak robią. Tutaj to nie uchodziło. Zamiast tego rzucił standardowy tekst:

– Doktor Goldfarb i ja zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

– Wiem, Mike.

Jej dziesięcioletni syn, Lucas, miał ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębków nerkowych – w skrócie FSGS – i rozpaczliwie potrzebował przeszczepu nerki. Mike był jednym z czołowych specjalistów od transplantacji nerek w kraju, ale przekazał ten przypadek swojej wspólniczce, Ilene Goldfarb. Ilene była ordynatorem chirurgii w nowojorskim szpitalu Prezbiterian i najlepszym chirurgiem, jakiego znał.

On i Ilene codziennie mieli do czynienia z takimi osobami jak Susan. Potrafił wygłaszać typowe przemowy o rozstaniu, ale śmierć pacjentów wciąż go dręczyła. Martwi pozostawali z nim. Przychodzili do niego w nocy. Wytykali palcami. Wkurzali go. Śmierć nigdy nie była mile widziana ani akceptowana. Śmierć była jego wrogiem – nieustannym zagrożeniem – i niech go diabli, jeśli odda tego dzieciaka tej starej dziwce.

Oczywiście przypadek Lucasa Lorimana traktował osobiście. Głównie z tego powodu ustąpił pola Ilene. Mike znał Lucasa. Ten chłopak był typem mózgowca, zbyt miłym chłopcem w wiecznie zsuwających mu się z nosa okularach, z włosami, które dało się przygładzić jedynie walcem. Lucas uwielbiał sport, do którego ni cholery się nie nadawał. Kiedy Mike na podjeździe ćwiczył z Adamem odbicia, Lucas przychodził i patrzył. Mike proponował mu kij, lecz Lucas nie chciał spróbować. Zbyt wcześnie zrozumiał, że sport nie jest jego powołaniem, i lubił udawać sprawozdawcę.

– Doktor Baye ma krążek, robi zwód w lewo, strzela w górny róg… wspaniała obrona Adama Baye!

Mike przypomniał to sobie, tego fajnego dzieciaka poprawiającego okulary, i ponownie pomyślał: Niech mnie diabli, jeśli pozwolę mu umrzeć.

– Sypiacie? – zapytał Mike.

Susan Loriman wzruszyła ramionami.

– Chcesz, żebym wam coś przepisał?

– Dante nie wierzy w takie rzeczy.

Dante Loriman był jej mężem. Mike nie chciał przyznać racji Mo, lecz ten trafił w sedno – Dante był dupkiem. Na pozór był miły, dopóki nie zobaczyło się tych zmrużonych oczu. Krążyły plotki, że ma powiązania z mafią, ale pewnie mówiono tak ze względu na jego wygląd. Miał ulizane czarne włosy, nosił podkoszulki damskiego boksera oraz zbyt ostentacyjną biżuterię i używał za dużo wody kolońskiej. Tii się podobał – „miła odmiana w tym morzu elegancików” – ale Mike zawsze wyczuwał, że coś jest nie tak z facetem, który tak bardzo usiłuje być męski, ale bez powodzenia.

– Chcesz, żebym ja z nim porozmawiał? – zapytał Mike.

Pokręciła głową.

– Korzystacie z Drug Aid na Maple Avenue, prawda?

– Tak.

– Zadzwonię i powiem, co wam przepisałem. Będziesz mogła odebrać tam lekarstwa.

– Dzięki, Mike.

– Zobaczymy się rano.

Mike wrócił do samochodu. Mo czekał z rękami założonymi na piersi. Miał na nosie okulary przeciwsłoneczne i starał się wyglądać na wystrzałowego faceta.

– Pacjentka?

Mike przeszedł obok niego. Nie rozmawiał o swoich pacjentach. Mo o tym wiedział.

Przystanął przed domem i przez moment tylko nań patrzył. Zastanawiał się, dlaczego ten dom wydaje się równie nietrwały jak jego pacjenci? Jak okiem sięgnąć, wzdłuż ulicy stały takie domy, należące do małżeństw, które skądś przyjechały i myślały: Tak, to tutaj zamierzam spędzić życie, wychować dzieci oraz bronić wszystkich naszych nadziei i marzeń. Właśnie tutaj. W tym budynku.

Otworzył drzwi.

– Halo?

– Tatuś! Wujek Mo!

To była Jill, jego jedenastoletnia księżniczka, z uśmiechem przyklejonym do buzi. Mike natychmiast poczuł, że robi mu się cieplej na sercu. Kiedy córka w taki sposób uśmiecha się do ojca, ten, niezależnie od swojej pozycji społecznej, nagle jest królem.

– Hej, skarbie.

Jill uściskała Mike'a, a potem Mo, zwinnie przemykając między nimi. Poruszała się z wprawą polityka urabiającego tłum. Za nią, niemal lękliwie, szła jej przyjaciółka Yasmin.

– Cześć, Yasmin – powiedział Mike.

Włosy opadały Yasmin na twarz niemal jak woalka.

– Cześć, doktorze Baye – powiedziała tak cicho, że ledwie ją usłyszał.

– Mieliście dziś lekcję tańca? – zapytał Mike.

Jill posłała mu ostrzegawcze spojrzenie, zbyt dorosłe jak na jedenastolatkę.

– Tato – szepnęła.

Przypomniał sobie. Yasmin przestała tańczyć. Yasmin właściwie przestała robić cokolwiek. A wszystko przez to, co przed kilkoma miesiącami wydarzyło się w szkole. Ich nauczyciel, pan Lewiston, dość porządny gość, który potrafił posunąć się zbyt daleko, by zainteresować dzieci zajęciami, wygłosił niewłaściwą uwagę na temat owłosienia na twarzy Yasmine. Mike nie znał szczegółów. Lewiston natychmiast przeprosił, lecz już się stało. Koleżanki zaczęły wołać na Yasmine XY, jak w chromosomie, lub po prostu Y, co mogły podawać za skrót od jej imienia, ale w rzeczywistości było rodzajem drwiny.

Dzieci, jak wiemy, potrafią być okrutne.

Jill trwała przy przyjaciółce i jeszcze bardziej starała się jej pomóc. Mike i Tia byli z niej dumni. Yasmin przestała chodzić na lekcje tańca, ale Jill nadal je uwielbiała. Wyglądało na to, że Jill uwielbiała niemal wszystko, co robiła, wkładała w każdą czynność energię i entuzjazm, którymi zarażała otoczenie. Przykład wrodzonych i nabytych cech charakteru. Dwoje dzieci – Adam i Jill – wychowanych przez tych samych rodziców, a o skrajnie odmiennych osobowościach.

Natura zawsze górą.

Jill wyciągnęła rękę i chwyciła dłoń Yasmine.

– Chodź – powiedziała.

Yasmin ruszyła za nią.

– Na razie, tato. Do widzenia, wujku Mo.

– Pa, skarbie – rzekł Mo.

– Dokąd idziecie? – zapytał Mike.

– Mama kazała nam wyjść na powietrze. Pojeździmy na rowerach.

– Nie zapomnijcie kasków.

Jill przewróciła oczami, ale bez urazy.

Chwilę później Tia wyszła z kuchni i zmarszczyła brwi na widok Mo.

– Co on tu robi?

– Słyszałem, że szpiegujecie własnego syna – powiedział Mo. – Ładnie.

Tia przeszyła Mike'a wzrokiem, ale on tylko wzruszył ramionami. Między Mo a Tią trwała nieustająca wojna, lecz ta niechęć była tylko pozorna i oboje oddaliby za siebie życie.

– Uważam, że to w zasadzie dobry pomysł – rzekł Mo. To ich zaskoczyło. Oboje spojrzeli na niego ze zdziwieniem.

– No co? Mam coś na twarzy?

– Wydawało mi się, że twoim zdaniem jesteśmy wobec niego nadopiekuńczy.