Harlan Coben: Zachowaj Spokój

– Jasne, żaden problem – powiedziała Tia. – Czyja to sprawa?

– Becka.

Tia znała ją.

– Tu masz akta. Zabierz ze sobą eksperta od komputerów. Tego faceta o mizernej posturze z koszmarnymi tatuażami.

– Bretta – podpowiedziała Tia.

– Właśnie, jego. Chcę sprawdzić peceta tego gościa.

Hester podała jej akta i znów zaczęła chodzić po pokoju. Tia zerknęła na teczkę.

– To ten świadek z baru, prawda?

– Tak, to ten. Przesłuchanie jest w piątek. Idź do domu i przejrzyj te akta.

– Dobrze, żaden problem.

Hester zatrzymała się.

– Tia?

Tia już kartkowała akta. Usiłowała skupić się na sprawie, na Becku, przesłuchaniu i okazji wyjazdu do Bostonu. Jednak wciąż przypominał jej się ten cholerny raport E – SpyRight. Spojrzała na swoją szefową.

– Coś ci chodzi po głowie? – zapytała Hester.

– Tylko to przesłuchanie.

Hester zmarszczyła brwi.

– To dobrze. Ponieważ ten facet to kłamliwy wór oślego łajna. Zrozumiałaś?

– Oślego łajna – powtórzyła Tia.

– Dobrze. On zdecydowanie nie widział tego, co mówi, że widział. Nie mógł. Kapujesz?

– I chcesz, żebym to udowodniła?

– Nie.

– Nie?

– W rzeczy samej, wprost przeciwnie.

Tia zmarszczyła brwi.

– Nie nadążam. Nie chcesz, żebym udowodniła, że on jest kłamliwym worem oślego łajna?

– Nie chcę.

Tia wzruszyła ramionami.

– Zechciałabyś rozwinąć temat?

– Z przyjemnością. Chcę, żebyś tam siedziała, słodko kiwała głową i zadała milion pytań. Chcę, żebyś miała na sobie coś obcisłego i może nawet kusego. Chcę, żebyś uśmiechała się do niego, jakbyście byli na pierwszej randce i jakby wszystko, co on mówi, było dla ciebie fascynujące. Ani odrobiny sceptycyzmu w twoim głosie. Każde jego słowo to krynica prawdy.

Tia skinęła głową.

– Chcesz, żeby się rozgadał.

– Tak.

– I chcesz mieć to wszystko zarejestrowane. Całą jego historię.

– Ponownie tak.

– Żebyś mogła przygwoździć go później w sądzie.

Hester uniosła brew.

– Ze słynnym crimsteinowskim ferworem.

– W porządku – powiedziała Tia. – Załapałam.

– Zamierzam podać jego jaja na śniadanie. Twoim zadaniem, kontynuując tę metaforę, jest zrobić zakupy. Poradzisz sobie z tym?

Ten raport z komputera Adama – jak miała sobie z tym poradzić? Po pierwsze, skontaktować się z Mikiem. Usiąść, przedyskutować, obmyślić następny krok…

– Tia?

– Poradzę sobie z tym, tak.

Hester przestała chodzić. Zrobiła krok w kierunku Tii. Była co najmniej dziesięć centymetrów od niej niższa, lecz Tia miała wrażenie, że jest wprost przeciwnie.

– Wiesz, dlaczego wybrałam ciebie do tej roboty?

– Ponieważ jestem absolwentką szkoły prawniczej i piekielnie dobrą adwokatką, a przez sześć miesięcy, jakie tu pracuję, nie dałaś mi do roboty niczego, co przekraczałoby możliwości umysłowe rezusa?

– Nie.

– No to czemu?

– Ponieważ jesteś stara.

Tia popatrzyła na nią.

– Nie w tym sensie. Chcę powiedzieć, że masz ile, czterdzieści parę lat? Ja jestem od ciebie co najmniej o dziesięć starsza. Chodzi mi o to, że pozostali moi młodsi wspólnicy to dzieci. Chcieliby wyjść na bohaterów. Pomyśleliby, że mogą dowieść swojej wartości.

– A ja nie?

Hester wzruszyła ramionami.

– Jeśli spróbujesz, zostaniesz wylana.

Tia nie znalazła na to żadnej odpowiedzi, więc milczała. Spuściła głowę i patrzyła na akta, ale myślami wciąż wracała do syna, jego przeklętego komputera i tego raportu.

Hester odczekała chwilę. Obrzuciła Tię spojrzeniem, które złamało wielu świadków. Tia napotkała jej wzrok, starając się nie pękać.

– Dlaczego wybrałaś tę firmę? – zapytała Hester.

– Chcesz usłyszeć prawdę?

– Wolałabym.

– Z powodu ciebie – powiedziała Tia.

– Powinno mi to pochlebiać?

Tia wzruszyła ramionami.

– Chciałaś znać prawdę. Zatem prawda wygląda tak, że zawsze podziwiałam twoją pracę.

Hester się uśmiechnęła.

– No tak. Tak, jestem niezrównana.

Tia czekała.

– I dlaczego jeszcze?

– To właściwie wszystko – odparła Tia.

Hester pokręciła głową.

– Jest coś jeszcze.

– Nie nadążam.

Hester usiadła za biurkiem. Dała Tii znak, żeby zajęła miejsce na fotelu.

– Znów chcesz, żebym rozwinęła temat?

– Owszem.

– Wybrałaś tę firmę, ponieważ kieruje nią feministka. Pomyślałaś, że zrozumiem, dlaczego wzięłaś kilkuletni urlop na wychowanie dzieci.

Tia milczała.

– Mam rację?

– Do pewnego stopnia.

– Jednak widzisz, w feminizmie nie chodzi o wzajemne pomaganie sobie. Chodzi o równe szanse w grze. O danie kobietom możliwości wyboru, a nie gwarancji.

Tia czekała.

– Ty wybrałaś macierzyństwo. To nie powód, żebyś została za to ukarana. Jednak także nie czyni cię to kimś specjalnym. Straciłaś trzy lata pracy zawodowej. Wypadłaś z obiegu. Nie tak łatwo wrócić. Wszyscy mają równe szanse. Dlatego gdyby jakiś facet wziął urlop na wychowanie dzieci, byłby traktowany tak samo. Rozumiesz?

Tia zrobiła wymijający gest.

– Powiedziałaś, że podziwiasz to, co robię – ciągnęła Hester.

– Tak.

– Zdecydowałam, że nie założę rodziny. Podziwiasz to?

– Nie sądzę, by to była kwestia podziwiania czy nie.

– Właśnie. I to samo dotyczy twojego wyboru. Ja wybrałam karierę. Nie wypadłam z obiegu. Tak więc pod względem kariery prawniczej jestem teraz na szczycie. Jednak po całym dniu pracy nie wracam do przystojnego doktora, domu otoczonego płotem ze sztachet i idealnych dzieci. Rozumiesz, co chcę powiedzieć?

– Tak.

– Cudownie. – Hester rozdęła nozdrza, podkręcając o jeden stopień swoje słynne przeszywające spojrzenie. – Tak więc kiedy siedzisz w tym gabinecie – w moim gabinecie – myślisz tylko o mnie, jak mnie ucieszyć i zadowolić, a nie co zrobisz na obiad lub czy twój dzieciak spóźni się na trening piłki nożnej. Nadążasz?

Tia chciała zaprotestować, ale ton głosu Hester nie pozostawiał wiele miejsca na dyskusję.

– Nadążam.

– Dobrze.

Zadzwonił telefon. Hester podniosła słuchawkę.

– Co? – Posłuchała. – Ten idiota. Mówiłam mu, żeby zamknął dziób.

Hester obróciła się na fotelu. Tia potraktowała to jako sygnał dla siebie. Wstała i wyszła, cholernie żałując, że nie martwi się czymś tak prozaicznym jak obiad lub trening piłki nożnej.

Na korytarzu przystanęła i wyjęła telefon komórkowy. Wetknęła akta pod pachę i pomimo karcących uwag Hester natychmiast wróciła myślami do wiadomości e – mailowej z raportu E – SpyRight.

Te raporty bywały bardzo długie, gdyż Adam często korzystał z Internetu i odwiedzał tyle witryn oraz tylu „przyjaciół”, z takich miejsc jak MySpace lub FaceBook, że wydruki nierzadko miały absurdalnie dużą objętość. Teraz przeważnie przeglądała je tylko pobieżnie, jakby w ten sposób nie naruszała w dużym stopniu prywatności syna, choć tak naprawdę nie chciała wiedzieć za dużo.

Pospiesznie wróciła za swoje biurko. Stała na nim obowiązkowa fotografia rodzinna. Cała ich czwórka – Mike, Jill, Tia i oczywiście Adam w jednej z nielicznych chwil, jakie zechciał im poświęcić – na frontowym ganku. Wszyscy uśmiechali się jakby z przymusem, a mimo to lubiła patrzeć na to zdjęcie.

Wyjęła raport E – SpyRight i znalazła e – mail, który tak ją zaniepokoił. Przeczytała go ponownie. Nic się nie zmieniło. Zastanowiła się, co robić, i zrozumiała, że decyzja nie należy tylko do niej.