Harlan Coben - Zachowaj Spokój

Mike postanowił pojechać i zobaczyć, co się dzieje.

Wziął laptop z wbudowaną bezprzewodową kartą sieciową. Jeśli Adama już tam nie będzie, zamierzał jeździć po okolicy, aż uda mu się podłączyć do czyjejś sieci bezprzewodowej i ponownie odszukać go przez GPS.

Dwie minuty później Mike wsiadł do samochodu i ruszył.

Wjeżdżając na Tower Street, niedaleko od miejsca, gdzie według GPS – u znajdował się Adam, Mike rozglądał się, szukając swojego syna, znajomej twarzy lub pojazdu. Czy któreś z nich miało prawo jazdy? Olivia Burchell, pomyślał. Czy już skończyła siedemnaście lat? Nie był tego pewien. Chciał sprawdzić przez GPS, czy Adam wciąż jest w tej okolicy. Zjechał na pobocze i włączył komputer. Nie znalazł żadnej sieci bezprzewodowej.

Tłum za szybą jego samochodu składał się z ubranych na czarno młodych ludzi o bladych twarzach, pomalowanych czarną szminką wargach i rzęsach ociekających od czarnego tuszu. Mieli łańcuchy oraz poprzebijane w dziwnych miejscach twarze (i zapewne pępki), obowiązkowe tatuaże, którymi najlepiej możesz dowieść, że jesteś niezależny i oryginalny, choć robisz dokładnie to samo co wszyscy twoi przyjaciele. Nikt nie czuje się dobrze w swojej skórze. Ubogie dzieci chcą wyglądać na bogate, toteż noszą drogie buty sportowe i hiphopową biżuterię. Bogate chcą wyglądać na ubogie, preferują więc styl gangsta i udają twardzieli, przepraszając w ten sposób za swoje bogactwo i to, co uważają za błędy rodziców, które niewątpliwie wkrótce powielą. A może działo się tu coś mniej dramatycznego? A może po prostu wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma? Mike nie był pewien.

Tak czy inaczej cieszył się, że Adam ograniczył się do noszenia czarnych strojów. Na razie żadnych kolczyków, tatuaży czy makijażu. Na razie.

Emosi – według Jill już nie nazywali się gotami, chociaż jej przyjaciółka Yasmine twierdziła, że to dwa różne odłamy, co prowadziło do długich dyskusji – dominowali tutaj. Pałętali się z otwartymi ustami i szklistymi oczami, zgarbieni jak ofermy batalionowe. Jedni wystawali przed nocnym klubem na jednym rogu ulicy, inni siedzieli w barze na drugim rogu. Był tam lokal reklamujący się jako Go – Go 24 h i Mike mimo woli zaczął się zastanawiać, czy to prawda, czy rzeczywiście można zobaczyć tam tancerkę go – go o dowolnej porze, nawet o czwartej rano lub drugiej po południu. A w Wigilię albo Czwartego Lipca? I kim byli ci nieszczęśnicy, którzy pracowali i przychodzili tutaj w takich porach?

Czy Adam mógł znajdować się w środku?

Trudno powiedzieć. Było tu mnóstwo takich miejsc. Potężnie zbudowani bramkarze ze słuchawkami, które zwykle kojarzą się z agentami Secret Service lub pracownikami sieci sklepów Old Navy, stali na straży. Kiedyś tylko niektóre kluby miały bramkarzy. Wyglądało na to, że teraz każdy ma co najmniej dwóch mięśniaków – zawsze w ciasnej czarnej koszulce uwydatniającej wydęte bicepsy, zawsze z wygoloną głową, jakby włosy były oznaką słabości – pilnujących drzwi.

Adam miał szesnaście lat. Te lokale nie powinny wpuszczać osób poniżej dwudziestu jeden lat. Nieprawdopodobne, by Adam, nawet z fałszywym dokumentem tożsamości, zdołał tu wejść. Satin Dolls, słynny „klub dla panów”, będący odpowiednikiem Bada – Bing z serialu Rodzina Soprano, znajdował się zaledwie parę kilometrów od ich domu. Jednak Adam nie mógłby tam wejść.

Dlatego musiał przyjechać aż tu.

Mike położył laptop na siedzeniu pasażera i pojechał ulicą. Zatrzymał się na rogu i włączył wykrywanie sieci bezprzewodowych. Wyskoczyły dwie, ale obie zabezpieczone. Nie mógł się podłączyć. Przejechał jeszcze trzydzieści metrów i spróbował ponownie. Za trzecim razem trafił. Pojawiła się sieć Netgear bez żadnych zabezpieczeń. Mike szybko się podłączył i już był w Internecie.

Wcześniej umieścił stronę domową GPS w zakładkach i kazał zapamiętać swój nick. Teraz wywołał ją, wpisał proste hasło – ADAM – i czekał.

Wyświetliła się mapa. Czerwona kropka nie zmieniła położenia. Autorzy strony zastrzegali się, że GPS podaje lokalizację z dokładnością do trzynastu metrów. Tak więc trudno było ustalić, gdzie dokładnie jest Adam. Mike wyłączył komputer.

No dobrze, co teraz?

Znalazł wolne miejsce i zaparkował. Okolica – łagodnie mówiąc – była zaniedbana. Więcej okien było zabitych deskami, niż miało coś w rodzaju szyb. Wszystkie brudnobrązowe cegły znajdowały się w różnych stadiach rozpadu lub spękania. W powietrzu unosił się gęsty opar potu i czegoś trudnego do zidentyfikowania. Witryny zabezpieczono spuszczonymi metalowymi roletami, zabazgranymi graffiti. Oddech wiązł Mike'owi w gardle. Wszyscy wyglądali na spoconych.

Kobiety nosiły skąpe topy na cienkich ramiączkach i obcisłe szorty, więc nawet ryzykując, że zostanie uznany za beznadziejnie staroświeckiego i politycznie niepoprawnego, nie potrafiłby powiedzieć, czy to tylko balangujące nastolatki, czy prostytutki.

Wysiadł z samochodu. Podeszła do niego wysoka ciemnoskóra kobieta.

– Hej, Joe, chcesz się zabawić z Latishą?

Miała głęboki głos. I duże dłonie. Nagle Mike nie był już pewien, czy to na pewno kobieta.

– Nie, dziękuję.

– Na pewno? To otworzyłoby przed tobą nowe światy.

– Jestem pewien, że tak, ale moje światy są już wystarczająco otwarte.

Każdy centymetr wolnej przestrzeni był oblepiony plakatami zespołów, o których nikt nie słyszał, takich jak Lepik albo Rzeżączkowa ropa. Na jednym z ganków stała matka z dzieckiem na ręku, z twarzą błyszczącą od potu w świetle kołyszącej się za nią gołej żarówki. W pustym zaułku Mike dostrzegł prowizoryczny parking. Napis głosił: „Cała noc 10 $”. Jakiś Latynos w białym podkoszulku i dżinsach z obciętymi nogawkami stał na podjeździe, licząc pieniądze. Zauważył Mike'a.

– Czego chcesz, brachu?

– Niczego.

Mike poszedł dalej. Znalazł adres, który pokazał mu GPS. Była to kamienica wciśnięta między dwa hałaśliwe kluby. Zajrzał do bramy i zobaczył z tuzin dzwonków. Bez żadnych nazwisk – oznaczone tylko numerami i literami.

No i co teraz?

Nie miał pojęcia.

Mógł zaczekać tu na Adama. Była dziesiąta wieczór. Lokale dopiero zaczynały się zapełniać.

Jeśli jego syn go nie posłuchał i przyjechał tu się zabawić, to może minąć kilka godzin, zanim wyjdzie. I co wtedy? Czy Mike ma zastąpić drogę Adamowi i jego przyjaciołom, z okrzykiem: „Mam cię!”. Czy to coś by pomogło? Jak Mike wyjaśniłby swoją obecność tutaj?

Co Mike i Tia właściwie chcieli uzyskać?

To jeszcze jeden problem związany ze szpiegowaniem.

Zapomnijmy na moment o oczywistym naruszeniu prywatności. Jest także kwestia przymusu. Co zrobisz, kiedy się dowiesz, że coś się dzieje? Czy wtrącając się i tracąc w ten sposób zaufanie dziecka, wyrządzisz mu taką samą czy większą szkodę niż całonocna popijawa?

To zależy.

Mike chciał mieć pewność, że jego syn jest bezpieczny. To wszystko. Pamiętał, co powiedziała Tia, że obowiązkiem rodziców jest bezpiecznie doprowadzić dzieci do dorosłości. Częściowo była to prawda. Młodzieńcze lata są tak pełne niepokojów, buzujących hormonów, tłumionych i potęgujących się uczuć – i to wszystko tak szybko mija. Nie możesz powiedzieć tego nastolatkowi. Gdybyś mógł przekazać nastolatkowi tylko jedną mądrą radę, byłaby ona prosta: To także minie – i to szybko. Oczywiście oni nie usłuchaliby, ponieważ właśnie na tym polega urok i szaleństwo młodości.