Catherine Coulter: Na krawędzi

– Cześć, Cal, cóż cię do nas sprowadza? – przywitała ją Maggie, powoli podnosząc się z miejsca.

Chryste, więc to była Cal Tarcher! Ta sama, która zazdrościła Jilly nowej sukienki, siostra tego chuligana Cottera! Rzucając ukradkowe spojrzenia na Paula, obwieściła:

– Dobrze, że tu jesteś, Maggie. Tatuś przysłał mnie, żebym zaprosiła was wszystkich do nas na jutro wieczorem. A pan to brat Jilly?

– Zgadza się. Jestem Ford MacDougal.

– A ja Cal Tarcher. Czy Jilly czuje się lepiej?

– Nie bardzo, bo wciąż jeszcze nie odzyskała przytomności.

– Tak mi przykro! Byłam u niej wczoraj po południu. Pielęgniarka prosiła mnie, żeby mówić do niej o czymkolwiek, choćby o pogodzie lub najnowszym filmie z Denzelem Washingtonem, byleby tylko mówić… Aha, zaczęłam o naszej imprezie. Przyjdziecie wszyscy?

– Oczywiście, że przyjdziemy – obiecał Paul z nutą zniecierpliwienia w głosie. – Wystarczy, że twój ojciec rozkaże, a pędzimy na wyprzódki!

– To nie jest tak, Paul! – sprostowała Cal, nie patrząc jednak na nikogo z nas, tylko na obraz, który składał się jedynie z dwóch podłużnych chlaśnięć czarną farbą, przecinających po przekątnej przeraźliwie białe płótno. – Wszyscy martwimy się o Jilly, ale tatuś ma nadzieję, że uda ci się znaleźć trochę czasu i wpaść do nas przynajmniej na chwilę. Bardzo chciałby też poznać brata Jilly. Maggie, nie wiesz, czy Rob ma służbę jutro wieczorem?

– A na jakiej podstawie sądzisz, że znam jego grafik służby?

– Jak to, przecież oboje jesteście glinami. – Cal wzruszyła ramionami.

– No, właściwie masz rację.

Widać było, że Cal Tarcher czuje się zakłopotana. Najwyraźniej coś wisiało w powietrzu, czułem się, jakbym wpadł w sam środek rozgrywającego się dramatu, ale nie miałem pojęcia, o co chodzi.

– Dobrze, zadzwonię do niego – obiecała niepewnie, ale zaraz podniosła głowę i spojrzała wyzywająco w twarz Maggie. – Ale on na pewno przyszedłby chętniej, gdybyś to ty do niego zadzwoniła, bo zrobi wszystko, co mu każesz. Mnie nie lubi, uważa, że jestem głupia.

– Nie bądź śmieszna, Cal – wtrącił Paul. – Rob nie różnicuje ludzi na lepszych i gorszych, bo wymagałoby to za dużo wysiłku umysłowego. Woli utrwalać w pamięci wszystko tak, jak usłyszał. Jeśli chcesz, mogę zadzwonić do niego w twoim imieniu.

– Dziękuję, Paul. W takim razie pojadę zaprosić Geraldine. Była mocno przeziębiona, ale już jej lepiej, a mam dla niej ciasto własnej roboty. Wiesz, że nasz tato ją uwielbia.

– I żebyś mnie zabiła, nie wiem, za co – dokończył Paul, a zwracając się do mnie, dodał tytułem wyjaśnienia: – Panna Geraldine Tucker jest obecnie naszym burmistrzem, a kiedyś uczyła matematyki w szkole średniej. Przewodniczy również Komitetowi Obywatelskiemu mieszkańców Edgerton, otwartemu dla wszystkich od noworodków do staruszków po dziewięćdziesiątce, jak babcia Marco, właścicielka stacji benzynowej Union 76.

– Czy to twój tato wymyślił tę nazwę, Cal? – zainteresowała się Maggie.

– Nie, to moja mama.

– Twoja matka? Elaine? – powtórzyła Maggie z niedowierzaniem.

– A niby dlaczego nie? Mamusia ma duże poczucie humoru i jest bardzo inteligentna. Właściwie spośród naszych gości tylko pan, panie MacDougal, nie należy do tego Komitetu.

– Musiałabyś mi najpierw zdradzić, do kogo to jest aluzja.

– Niejeden już próbował się domyślić! – roześmiał się Paul. – Czy to już wszystko, Cal? Wybacz, ale jesteśmy teraz bardzo zajęci. Maggie bierze mnie w krzyżowy ogień pytań, żeby mnie obciążyć winą za wypadek Jilly.

Maggie zamachała w jego kierunku długopisem i zwróciła się do Cal Tarcher:

– Zanim stąd wyjdziesz, Cal, powiedz mi jeszcze, czy widziałaś Jilly w ostatni wtorek wieczorem?

– Wtedy była straszna mgła – odpowiedziała Cal ze wzrokiem wbitym w czubki butów, chyba od Bally’ego. – Pamiętam, że dziewczyna Cottera odwołała randkę, bo bała się prowadzić wóz w taką pogodę.

– Jilly zjechała z klifu około północy – przypomniałem. – Czy wtedy jeszcze utrzymywała się mgła?

– Nie, do tej pory prawie ustąpiła – wyjaśniła Maggie. – W tych stronach pogoda często się zmienia. Mgła albo unosi się w powietrzu, albo opada, gęsta jak mleko, a potem nagle znika. W ten wtorek wieczorem też tak było. A czy ta dziewczyna Cottera wybierała się do was?

Cal przytaknęła, przy czym zdołała wreszcie nawiązać ze mną kontakt wzrokowy.

– Tak, bo Cotter lubi, kiedy dziewczyny po niego przyjeżdżają – wyjaśniła, widząc moje uniesione brwi. – Uważa, że daje to kobietom poczucie bezpieczeństwa, jeśli to one siedzą za kierownicą. Jeśli taka dziewczyna się z nim pokłóci, zawsze może wysadzić go z wozu i zostawić na skraju szosy.

– Dobrze, ale widziałaś w końcu Jilly, czy nie? – powtórzyła swoje pytanie Maggie. Wydawało się, że nie lubi Cal, chociaż nie od razu się domyśliłem, dlaczego. Cal Tarcher wydawała mi się nieszkodliwa, najwyżej chorobliwie nieśmiała i chyba to właśnie denerwowało Maggie.

– Tak, widziałam ją – wyznała wreszcie Cal, czyniąc przy tym dwa kroki w stronę drzwi, jakby chciała jak najszybciej wyjść. – Mniej więcej o wpół do dziesiątej. Jechała porsche po Piątej Alei z głośnikami nastawionymi na cały regulator. Jadłam wtedy kolację „Pod Królem Edwardem”. Razem ze mną było tam może dziesięć albo dwanaście osób, ale kiedy przejeżdżała, z tą głośną muzyką, wszyscy wylegli na dwór, żeby pomachać jej ręką. Śmiała się wtedy i śpiewała, ile siły w płucach.

– A co takiego śpiewała?

– Piosenki z musicalu Oklahoma. I na pewno się śmiała, pamiętam to dokładnie. Mało tego, wykrzykiwała, że jedzie na cmentarz zbudzić nieboszczyków. Potem zawróciła i skierowała się na wschód.

– Wszyscy, których o to pytałam, zeznają podobnie – rzekła Maggie. – Cmentarz leży na południe od centrum miasta, bliżej oceanu, więc może rzeczywiście na początku tam pojechała. Później jednak musiała zmienić kierunek, bo bezpośrednio przed wypadkiem jechała już na północ szosą wzdłuż brzegu.

Przypomniałem sobie, że w południowej części miasta mieszkał Rob Morrison, ale nie posądzałem Jilly, aby była zdolna do sprzeniewierzenia się ślubom małżeńskim. Chciała mieć dziecko, a nie ucinać sobie z kimś romans na boku. Dla pewności wolałem jednak zapytać Maggie. Nie mogłem przecież tego tak zostawić.

– A może na cmentarzu coś jej się stało? – podsunęła Cal.

– Niby co takiego? – rzuciła zgryźliwie Maggie.

– No, nie wiem – wykrztusiła powoli Cal, nie patrząc nikomu z nas w oczy. – Tam czasem snują się takie dziwne cienie, słychać różne głosy… Zawsze wyobrażałam sobie, że drzewa szepczą między sobą, a już zwłaszcza daglezje wyglądają tak, jakby przysuwały się do grobów. Może oplatają korzeniami stare trumny i otwierają je…? Wzdrygnęła się, ale zaraz zdobyła się na uśmiech.

– Mówię głupstwa, prawda?

– Oczywiście, nawet duże – potwierdziła sucho Maggie. – Na cmentarzu nie ma nic ciekawego poza spróchniałymi kośćmi. A swoją drogą nie wiedziałam, że masz taką bujną wyobraźnię. Mac jeszcze gotów wziąć cię za artystkę!

– Mimo wszystko nie chciałabym przejeżdżać tamtędy w nocy! – upierała się Cal. – Nawet gdybym była zalana w drobny mak.

– Czy chcesz przez to powiedzieć, że Jilly była zalana, kiedy ją widziałaś o wpół do dziesiątej wieczorem? – podchwyciłem. Cal milczała. Odpowiedziała za nią Maggie.