Tess Gerritsen: Żniwo

– Nie wiem, czy zdołam ich przekonać.

– Musi pan! W wydziale zabójstw pracuje detektyw Katzka. Jeżeli uda się nam go powiadomić, on nas wysłucha. Doktorze Tarasoff, tu nie chodzi o zwykłe dopasowanie organów. Oni produkują dawców. Zabijają ludzi.

Gdzieś w tle, Abby usłyszała głos kobiety:

– Iwan, czy zamierzasz z nami zjeść? Obiad stygnie.

– Dzisiaj nie mogę, kochanie – powiedział Tarasoff. – Zdarzył się wypadek… – Potem znowu zwrócił się do Abby. Mówił spokojnie, ale stanowczo. – Chyba nie muszę ci mówić, że ta cała sprawa mnie przeraża.

– Mnie również. I to bardzo.

– To może pojedziemy z tym prosto na policję. Zrzucimy to na ich barki. Dla nas może to być zbyt niebezpieczne.

– Zgadzam się w stu procentach.

– Pojedziemy tam razem. Im większy chór, tym lepiej go słychać. Zawahała się.

– Obawiam się, że moja obecność może tutaj zaszkodzić.

– Ja nie znam szczegółów, Abby.

– Dobrze – powiedziała po krótkim namyśle. – Dobrze. Pojedziemy tam razem. Czy mógłby pan po mnie przyjechać? Jest mi strasznie zimno i boję się.

– Gdzie jesteś?

Spojrzała przez szybę budki telefonicznej. Dwie przecznice dalej światła szpitala pulsowały w ciemnościach.

– Jestem w budce telefonicznej. Nie wiem przy jakiej ulicy. Niedaleko Bayside. Kilka przecznic na zachód.

– Znajdę cię.

– Doktorze Tarasoff?

– Tak?

– Proszę się pospieszyć.

Kiedy samolot z Vivian Chao na pokładzie wylądował na lotnisku Logan International, dziewczyna poczuła, że jej niepokój rośnie. To nie lot wywoływał to uczucie. Nie bała się latania, mogła spać nawet wśród najbardziej gwałtownych wstrząsów. Vivian ani na chwilę nie mogła przestać myśleć o ostatniej rozmowie telefonicznej z Abby. Zabierając swoje rzeczy z półki ponad siedzeniami, zastanawiała się, dlaczego Abby nie zadzwoniła jeszcze raz po tym, jak przerwano ich rozmowę. Próbowała dzwonić do Abby do domu, ale nikt nie odbierał. Myślała o tym podczas lotu i uświadomiła sobie, że przecież nie wie, skąd Abby do niej zadzwoniła. Nie zdążyła jej o tym powiedzieć, rozmawiały za krótko.

Dźwigając swój bagaż podręczny, wysiadła z samolotu i przeszła do dworca lotniska. Ze zdziwieniem patrzyła na tłum ludzi czekających przy barierce. Las jaskrawych baloników i hałaśliwa młodzież machająca napisami „Witaj w domu, Dave”! albo „Cześć Chłopie”! i „Nasz bohater”! Kimkolwiek był ten Dave, miał niezłą publiczność. Rozległy się okrzyki. Vivian obejrzała się i zobaczyła uśmiechniętego chłopaka schodzącego za nią z kładki. Tłum witając miejscowego bohatera, rzucił się do przodu, prawie porywając ze sobą również Vivian. Cholerne dzieciaki! Wszystkie były od niej wyższe przynajmniej o głowę. Musiała nieźle manewrować, żeby wydostać się z tłumu. Rozpędziła się tak bardzo, że kiedy już minęła gąszcz nastolatków, o mało nie przewróciła mężczyzny, który stał tuż za nimi. Wymruczała słowa przeprosin i ruszyła dalej. Dopiero po chwili zorientowała się, że mężczyzna jej nie odpowiedział.

Zatrzymała się przy łazience. Miała wrażenie, że przez to ciągłe napięcie jej pęcherz pracuje ze zdwojoną częstotliwością. Musiała skorzystać z toalety.

Kiedy z niej wyszła, znowu zobaczyła tego mężczyznę, na którego wpadła wcześniej. Stał przy kiosku z upominkami naprzeciwko wejścia do damskiej toalety. Czytał gazetę. Wiedziała, że to ten sam, gdyż klapa jego płaszcza była podwinięta pod spód. Kiedy się z nim zderzyła, właśnie na to zwróciła uwagę.

Przeszła do miejsca, skąd miała odebrać bagaż.

Podczas przeprawy przez serię przejść i bramek lotniska jej mózg wreszcie zaczął pracować na swoich zwykłych obrotach. Dlaczego ten mężczyzna czekał przy wyjściu dla pasażerów opuszczających jej samolot? Jeżeli czekał na kogoś, to dlaczego był teraz sam?

Zatrzymała się przy stoisku z gazetami, wybrała jakieś pismo na chybił trafił i podała je kasjerce. Kiedy kobieta wstukiwała cenę magazynu, Vivian ukradkiem rozejrzała się dokoła.

Mężczyzna stał przy punkcie rezerwacji lotów. Wydawał się zatopiony w lekturze instrukcji. No dobra, Chao, wiesz już, że cię śledzi. Może biedak zakochał się od pierwszego wejrzenia. Może wystarczyło jedno spojrzenie i facet postanowił, że nie powinien pozwolić ci odejść tak po prostu – pomyślała nieco żartobliwie. Ale kiedy płaciła za czasopismo, czuła, że jej serce zaczyna mocniej bić. Zastanów się. Dlaczego on za tobą łazi? Zagadka nie była trudna. Telefon od Abby. Jeżeli ktokolwiek podsłuchiwał je, wiedział, że Vivian miała przylecieć na lotnisko Logan o szóstej wieczorem, lotem z Burlington. Tuż przed rozłączeniem ich rozmowy Vivian słyszała dziwne trzaski na linii.

Postanowiła postać przez chwilę przy kiosku z gazetami. Udawała, że ogląda książki i myślała intensywnie. Mężczyzna najprawdopodobniej nie miał przy sobie broni. Musiałby ją jakoś wnieść przez kontrolę lotniska. Tak długo, jak długo znajdowała się na terenie chronionym, nic jej nie groziło. Ostrożnie wyjrzała na zewnątrz. Mężczyzna zniknął. Odeszła od stoiska i rozejrzała się wokoło. Nigdzie go nie było. Jesteś idiotką, Chao. Nikt cię nie śledzi – uspokajała się.

Przeszła przez punkt kontrolny i zeszła schodami w dół do punktu odbioru bagażu. Walizki pasażerów lotu z Burlington właśnie wjeżdżały na taśmę. Zauważyła swoją czerwoną torbę. Już miała przepchnąć się bliżej taśmy, kiedy znów zobaczyła mężczyznę w płaszczu. Stał przy wyjściu z lotniska, czytając gazetę.

Natychmiast odwróciła się w drugą stronę. Jej puls zwariował. Mężczyzna czekał, aż ona odbierze swój bagaż. Jej torba robiła już drugie kółko. Nie podniosła jej. Niby od niechcenia zaczęła iść wzdłuż taśmy. Kiedy znalazła się po drugiej stronie, mężczyznę w płaszczu przesłonił jej tłum ludzi.

Vivian rzuciła swoją podręczną torbę i zaczęła uciekać. Miała przed sobą jeszcze dwie taśmy, obie stały w tej chwili nieużywane. Przebiegła obok i wybiegła drzwiami znajdującymi się za nimi.

Na zewnątrz było ciemno i wiał chłodny wiatr. Z lewej strony usłyszała jakiś hałas. Mężczyzna w płaszczu właśnie wybiegł drugim wyjściem. Drugi pojawił się kilka kroków za nim. Jeden z nich wskazał Vivian i krzyknął coś niezrozumiałego.

Vivian rzuciła się do ucieczki. Wiedziała, że mężczyźni za nią biegli. Dobiegł ją rumor przewracanego wózka z bagażem i gniewne krzyki bagażowego.

Potem rozległ się cichy trzask i coś przeleciało przez jej włosy.

Pocisk! Jej serce waliło jak oszalałe, płuca z trudem pracowały przy tej mieszance powietrza i spalin. W pewnej odległości przed nią dostrzegła drzwi. Wpadła przez nie do środka i rzuciła się do najbliższej windy. Ruchome schody jechały w dół. Wbiegała po dwa stopnie. Kiedy dostała się na wyższy poziom, usłyszała kolejny trzask. Tym razem ból zaświdrował w jednej skroni i poczuła, że coś ciepłego spływa jej po policzku.

Kasa biletowa American Airlines znajdowała się na wprost przed nią. Wokół było sporo ludzi. Ustawili się w kolejkę.

Znowu usłyszała za sobą kroki dudniące po schodach. Jeden z mężczyzn krzyczał coś, czego nie rozumiała. Pędem ruszyła w kierunku kasy biletowej, wpadła na mężczyznę z walizką i wskoczyła na biurko. Nie mogąc wyhamować, wylądowała po drugiej stronie, spadając na taśmę, po której jechały bagaże.

Czterech pracowników lotniska patrzyło na nią w zdumieniu. Kiedy się podnosiła, czuła, że trzęsą się pod nią nogi. Ostrożnie wyjrzała znad blatu. Zobaczyła tylko tłum zdziwionych ludzi. Mężczyźni zniknęli.