Lewis Perdue - Córka Boga

– Skąd jednak taka wartość miernego malowidła pędzla drugorzędnego nazisty wobec bezcennych płócien dawnych mistrzów?

– Właśnie do tego dochodziłam – mówiła Rebeka. – Krótko przed uderzeniem na Polskę Stahl odwiedził Hitlera w Berchtesgaden i obaj wyruszyli na długą przejażdżkę po górach. Nikt dokładnie nie wie, dokąd dotarli. Kiedy jednak wrócili, Stahl miał ze sobą szkice, na podstawie których namalował ten obraz. – Stuknęła w zdjęcie elegancko zadbanym paznokciem. – Malowidło wisiało prawdopodobnie w prywatnej kwaterze Hitlera w najbardziej tajnej bazie wojskowej na terenie Austrii. Zlokalizowanej prawdopodobnie w pobliżu miejsca, które uwieczniono na obrazie.

Ridgeway wyciągnął rękę i kolejny raz sięgnął po zdjęcie. Tym razem przyjrzał mu się z większą uwagą.

– Co to jest tu? – Pochylił się nad stołem i wskazał na róg fotografii.

– Prawdopodobnie jest to wejście do starej kopalni soli – odpowiedziała Weinstock. – Ale to bez znaczenia. Austria i Bawaria są nimi podziurawione jak rzeszoto.

– Jaki tytuł nosi to malowidło?

– Dom Naszej Pani Odkupicielki.

– To dziwne. Spodziewałbym się zobaczyć świętych, aureole i być może Dziewicę Maryję – do tego przecież odnosi się ten tytuł, czyż nie tak? Pani Odkupicielka?

– Niech pan przypomni sobie, co powiedziałam – podjęła ostrożnie Rebeka. – Powiedziałam panu, że przedmiotem grabieży były nie tylko dzieła sztuki. I że naziści rabowali tak że antyki, relikwiarze i przedmioty kultu religijnego. Już na początku zainicjowanej przez Hitlera operacji poszukiwania dzieł sztuki i innych cennych obiektów ludzie z Sonderauftrag Linz zdołali zdobyć – przekupstwem, przymusem łub zbrodnią – przedmiot kultu religijnego przeogromnej wagi. Ranga tej zdobyczy była tak wielka, że Fuhrer posłużył się nią przeciwko Kościołowi katolickiemu, zmuszając do milczenia jego hierarchów, w tym samego papieża, w kwestii traktowania Żydów. Zanim stwierdzi pan, że to nonsens, proszę przypomnieć sobie, jak rzadko w tamtych latach Watykan zabierał głos na ten temat. Niektórzy nawet atakowali za to Stolicę Piotrowa, bez ogródek nazywając ciche przyzwolenie skandalem.

Ridgeway spojrzał na nią, kiwając z niedowierzaniem głową.

– Tak, wiem o tym. Ale jak? To znaczy, cóż to był za obiekt, że mógł wywierać aż tak wielki wpływ?

Głos Rebeki był teraz wyraźnie podniesiony.

– Coś, panie Ridgeway, co podważyłoby fundamenty Kościoła. To właśnie pojechali zobaczyć Hitler i Stahl tamtego dnia. Gdzieś na tym obrazie – stukała palcem w fotografię – znajduje się klucz do odnalezienia tego przedmiotu. Jestem przekonana, że pańska żona wie, co jest tym kluczem…

– Ale kluczem do czego ma być ten obraz?

– Wiedza o tym może być bardzo niebezpieczna dla pana – odparła. – Są ludzie, którzy całe życie poświęcili, żeby świat nie dowiedział się o tym nigdy.

– Lecz jeśli moja żona jest w to wmieszana… jeśli wciąż istnieje szansa odnalezienia jej, muszę wiedzieć wszystko. – Spojrzał na nią podejrzliwym wzrokiem. – Jaka jest w tym pani rola? Dlaczego tak zależy pani na odnalezieniu malowidła?

Dobierała słowa z rozwagą:

– Tamci ludzie, o których napomknęłam… ci, których nic nie powstrzyma, dla których najważniejsze jest dochowanie tajemnicy… mój ojciec był jednym z nich. Upłynęło wiele lat, zanim zdał sobie sprawę, że nie chronili Kościoła, lecz jedynie samych siebie. Z tego właśnie powodu zrzucił sutannę, potem ożenił się. Ale nie był w stanie zapomnieć tego, co widział, dlatego nawiązał kontakt z niewielką, lecz coraz silniejszą grupą ludzi w Watykanie, którzy podjęli wysiłki, aby pozbyć się dogmatów wprowadzonych ze względów politycznych i sprawić, by Kościół powrócił do duchowych korzeni.

– Życzę powodzenia.

Jej wzrok zatrzymał się na nim dłuższą chwilę.

– Wierzę, że tak może się stać – rzekła w końcu. – Wierzę, że za sprawą dobrych ludzi Kościół katolicki znów przemówi do prawdziwego ducha wiernych, jeśli tylko pozbędzie się reguł narzuconych przez ludzi i powróci do Słowa Bożego.

Podziałało to na niego elektryzująco, wstrząsnęło nim do głębi.

– Co stało się z pani ojcem? – zapytał w końcu. – I co pani tu właściwie robi?

– Mój ojciec umarł – odpowiedziała bez cienia emocji w głosie. – Ja zaś odziedziczyłam po nim schedę.

Ridgeway spoglądał w jej oczy przez długi czas, potem wstał.

– Być może wiem, gdzie jest to malowidło. Równie dobrze mogę tego nie wiedzieć. Ale nigdy się pani tego nie dowie, jeśli ja nie dowiem się więcej… bez porównania więcej.

Obrócił się i spojrzał na nią, chcąc sprawdzić efekt, jaki wywarły na niej te słowa.

Kiedy tak mierzyli się nawzajem wzrokiem, na parking przy końcu nabrzeża wjechał powoli sedan. Zatrzymał się przodem do limuzyny jakieś dwadzieścia metrów dalej, zasłonięty przed Benjaminem przez budynek z pustaków; ochroniarz zresztą był całkowicie pochłonięty obserwowaniem Walkirii. Dwaj mężczyźni, ubrani w żółte, błyszczące płaszcze przeciwdeszczowe wysiedli, dwaj pozostali siedzieli w aucie, bez przeszkód obserwując jacht.

– To pańskie życie. – Rebeka ponownie odezwała się do Ridgewaya.

– To moje życie, zgadza się. I co z tego?

Kiwnęła głową, przytakując i w tym samym momencie rozpętało się prawdziwe piekło. Najpierw zadzwonił telefon, a jego brzęczenie przerwało pełną napięcia ciszę panującą w kabinie Walkirii. Ridgeway wziął słuchawkę.

– Tak?

– Seth? Mówi Tony Bradford.

Głos znów przeciągnął Ridgewaya na stronę szarej rzeczywistości. Spojrzał na mosiężny zegar zawieszony na ścianie kabiny. Wykład, który miał poprowadzić, rozpoczął się przed siedmioma minutami.

– Seth? Miałem nadzieję, że nie odbierzesz. Wtedy przy najmniej mógłbym założyć, że jesteś w drodze, a twoje spóźnienie byłoby usprawiedliwione.

– Tony, ja…

– Zapomnij o tym, człowieku. Robię to z wielką niechęcią, ale od tej chwili zostajesz zawieszony. Chcę, żebyś do końca dnia opróżnił swój gabinet oraz zabrał z magazynku ten ogromny karton z twoją prywatną korespondencją. Do diabła, nie jesteśmy twoją pieprzoną skrzynką pocztową. Jeśli nie uprzątniesz tego do dzisiejszego popołudnia, osobiście wywalę twoje rzeczy na dwór. I rozłączył się, zanim Seth zdołał cokolwiek powiedzieć.

Ridgeway wciąż wpatrywał się w trzymaną w dłoni słuchawkę, kiedy rozległy się trzaski krótkofalówki, którą Rebeka wsadziła do kieszeni.

– Halo, Benjamin? Benjamin, jesteś tam? – Była wyraźnie przerażona.

Cisza.

Seth odwrócił się i kątem oka dostrzegł jakiś ruch w oddali. Wyjrzał przez bulaj i w strugach rzęsistej ulewy zobaczył mężczyznę ubranego w żółty płaszcz przeciwdeszczowy, zamykającego przednie drzwi limuzyny. Człowiek ten obrócił się i powiedział coś do drugiego faceta w takim samym płaszczu. Rozmawiali ze sobą przez moment, potem ruszyli w kierunku pomostu, przy którym zacumowana była łódź.

– Spodziewa się pani jakiejś wizyty? – zapytał Ridgeway, wskazując na limuzynę.

Dwaj faceci szli, nie rozglądając się ani na lewo, ani na prawo, tylko patrząc wprost na Walkirię.

– Benjamin? – wołała do walkie-talkie.

W odpowiedzi rozległy się jedynie trzaski. Rebeka wpatrywała się w instrument trzymany w dłoniach z taką miną, jak gdyby krótkofalówka właśnie ją zdradziła.

Ridgeway wyciągnął z kieszeni szlafroka magnum; poczuł, jak dłoń przesuwa się po grubym pliku tysiącdolarowych banknotów. Przez chwilę pomyślał o zwróceniu pieniędzy, ale odgłos kroków na pomoście wydał mu się sprawą bardziej palącą.