Harlan Coben: W głębi lasu

Następny uśmiech Wayne'a.

Teraz jednak ten uśmiech jest nieco inny.

– Wayne?

Nic nie mówi. Tylko się uśmiecha. Nie podoba mi się to. Powtarzam sobie w myślach to, co właśnie powiedziałem. Nadal mi się to nie podoba.

Wayne wciąż się uśmiecha.

– Co? – Pytam.

– Coś przeoczyłeś, Cope.

Czekam.

– Ira nie był jedynym, który mi pomógł.

– Wiem. Gil miał w tym swój udział. Związał Margot. Moja siostra też tam była. Pomogła zwabić Margot do lasu.

Wayne mruży oczy i pokazuje mi kciuk, niemal złączony ze wskazującym palcem.

– Wciąż brakuje ci jednego maleńkiego kawałka – mówi. – Jednego maleńkiego kawałeczka, który przez te wszystkie lata zachowałem dla siebie.

Wstrzymuję oddech. On tylko się uśmiecha. Przełamuję milczenie.

– Co? – Pytam ponownie.

Nachyla się i szepcze:

– Ty, Cope.

Nie mogę wykrztusić słowa.

– Zapominasz o swoim udziale w tej sprawie.

– Wiem, co zrobiłem. Zszedłem z dyżuru.

– Tak, to prawda. A gdybyś nie zszedł?

– Powstrzymałbym cię.

– Tak – mówi przeciągle Wayne. – Właśnie.

Czekam. Nie mówi nic więcej.

– To chciałeś usłyszeć, Wayne? To, że czuję się częściowo odpowiedzialny?

– Nie. Nic równie prostego.

– No to co?

Kręci głową.

– Nie dostrzegasz czegoś.

– Czego?

– Pomyśl, Cope. To prawda, zszedłeś z dyżuru. Jednak sam to powiedziałeś. Wszystko zaplanowałem.

Przykłada dłonie do ust i znów zniża głos do szeptu.

– Zatem odpowiedz mi na jedno pytanie: skąd wiedziałem, że tamtej nocy zejdziesz z dyżuru?

Jedziemy z Lucy do lasu.

Mam już pozwolenie szeryfa Lowella, więc ochroniarz, przed którym ostrzegała mnie Muse, przepuszcza nas, machając ręką. Parkujemy przed apartamentowcami. Jest dziwnie – Lucy i ja nie byliśmy tu od dwudziestu lat. Oczywiście wtedy nie było tutaj tego osiedla. Jednak mimo wszystko, po tak długim czasie, poznajemy to miejsce.

Ojciec Lucy, jej drogi Ira, był właścicielem całego tego terenu. Kiedy przyjechał tutaj przed laty, z pewnością musiał czuć się jak Magellan odkrywający nowy świat. Zapewne spojrzał na lasy i zrealizował marzenie swojego życia: stworzył obóz, wspólnotę, naturalne środowisko wolne od grzechów cywilizacji, pełne pokoju i harmonii, gdzie mógł wpajać swoje wartości

Biedny Ira.

Większość zbrodni, z którymi mam do czynienia, zaczyna się od jakiegoś drobiazgu. Mąż rozgniewa się na żonę z powodu czegoś nieistotnego – gdzie jest pilot od telewizora, czemu obiad jest zimny – i mała kłótnia przeradza się w tragedię. Jednak w tym wypadku było inaczej. Zaczęło się od tragedii. Wayne Steubens, szalony seryjny zabójca, zapoczątkował to wszystko. To jego żądza krwi wprawiła w ruch śniegową kulę.

Może wszyscy pomogliśmy mu w taki lub inny sposób.

Strach okazał się najlepszym wspólnikiem Wayne'a. E.J. Jenrette pokazał mi, jaką siłą jest lęk – jeśli wystarczająco przestraszysz ludzi, będą posłuszni. Tyle że nie udało mu się w ten sposób obronić syna oskarżonego o gwałt. Nie zdołał nastraszyć Chamique Johnson. Ani nastraszyć mnie.

Może dlatego, że już byłem wystarczająco przestraszony.

Lucy niesie kwiaty, chociaż powinna wiedzieć… My nie składamy kwiatów na nagrobkach. Kładziemy kamienie. Ponadto nie wiem, dla kogo te kwiaty są – dla mojej matki czy jej ojca. Zapewne dla obojga.

Idziemy starą ścieżką – tak, wciąż tam jest, choć mocno zarośnięta – do miejsca, gdzie Barrett znalazł kości mojej matki. Dół, w którym leżała przez te wszystkie lata, jest pusty. Resztki żółtej policyjnej taśmy powiewają na wietrze.

Lucy klęka. Ja słucham wiatru i zastanawiam się, czy słyszę w nim krzyki. Nie. Nie słyszę niczego prócz pustki w moim sercu.

– Dlaczego tamtej nocy poszliśmy do lasu, Lucy?

Nie patrzy na mnie.

– Nigdy tak naprawdę się nad tym nie zastanawiałem. Wszyscy się dziwili. Wszyscy zadawali sobie pytanie, jak mogłem być taki nieodpowiedzialny. Jednak dla mnie to było oczywiste. Byłem zakochany. Wymknąłem się z moją dziewczyną. Czy mogło być coś bardziej naturalnego?

Starannie układa kwiaty. Nadal na mnie nie patrzy.

– Ira nie pomógł tamtej nocy Wayne'owi Steubensowi – mówię do kobiety, która kocham. – Ty to zrobiłaś.

W moim głosie słyszę prokuratora. Chcę, żeby się zamknął i odszedł. On jednak tego nie robi.

– Wayne mi powiedział. Starannie zaplanował te morderstwa, więc skąd wiedział, że zejdę z dyżuru? Ponieważ ty miałaś tego dopilnować.

Widzę, jak kuli się i zapada w sobie.

– Dlatego nie mogłaś spojrzeć mi w oczy – mówię. – Dlatego masz wrażenie, że spadasz ze zbocza i nie możesz się zatrzymać. Nie dlatego, że twoja rodzina straciła obóz, reputację czy pieniądze. Dlatego, że pomogłaś Wayne'owi Steubensowi.

Czekam. Lucy spuszcza głowę. Ja stoję za jej plecami. Chowa twarz w dłoniach. Łka. Drżą jej ramiona. Słyszę jej płacz i pęka mi serce. Robię krok w jej stronę. Do diabła z tym, myślę. Tym razem wuj Sosh ma rację. Nie muszę wiedzieć wszystkiego. Nie muszę do tego wracać.

Potrzebuję jej. Dlatego robię ten krok.

Lucy podnosi rękę, powstrzymując mnie. Powoli bierze się w garść.

– Nie wiedziałam, co zamierza zrobić – mówi. – Powiedział, że doprowadzi do aresztowania Iry, jeśli mu nie pomogę. Myślałam… Myślałam, że zamierza tylko nastraszyć Margot. No wiesz, głupi kawał.

Coś utknęło mi w gardle.

– Wayne wiedział, że się rozdzieliliśmy. Kiwa głową.

– Skąd?

– Widział mnie.

– Ciebie – mówię. – Nie nas.

Ponownie kiwa głową.

– To ty znalazłaś ciało, prawda? Zwłoki Margot. Stąd ta krew w tekście. Wayne nie mówił o mnie. Mówił o tobie.

– Tak.

Myślę o tym, jaka musiała być przerażona, jak pobiegła do ojca, jak Ira zapewne także spanikował.

– Ira zobaczył cię zakrwawioną. Pomyślał…

Lucy nic nie mówi. Teraz jednak wszystko nabiera sensu.

– Ira nie zabiłby Gila i mnie, żeby chronić siebie – powiedziałem. – Jednak był ojcem. I w końcu, mimo całego swego pokojowego nastawienia, miłości i zrozumienia, był takim samym ojcem jak każdy. Dlatego zabił, żeby ochronić swoją córeczkę.

Ona znów szlocha.

Wszyscy milczeli. Wszyscy się bali – moja siostra, matka,

Gil, jego rodzina, a teraz Lucy. Wszyscy ponosili część winy i zapłacili za to straszną cenę. A co ze mną? Lubię usprawiedliwiać się młodym wiekiem i potrzebą… Powiedzmy, wyszumienia się. Tylko czy to naprawdę jest usprawiedliwienie? Tamtej nocy miałem obowiązek pilnować obozowiczów. Nie dopełniłem go.

Drzewa zdają się nas otaczać. Patrzę na nie, a potem patrzę na twarz Lucy. Widzę piękno. Widzę rany. Chcę do niej podejść. Jednak nie mogę. Nie wiem dlaczego. Chcę i wiem, że powinienem. Jednak nie mogę.

Zamiast tego odwracam się i odchodzę od kobiety, którą kocham. Spodziewam się, że mnie zawoła, próbując zatrzymać. Nie robi tego. Pozwala mi odejść. Słyszę jej płacz. Idę dalej. Idę, aż wychodzę z lasu i wracam do samochodu. Siadam na krawężniku i zamykam oczy. W końcu będzie musiała do mnie przyjść. Tak więc siedzę i czekam na nią. Zastanawiam się, co będzie, kiedy do mnie przyjdzie. Zastanawiam się, czy odjedziemy stąd razem, czy też te lasy, po tylu latach, zabiorą jeszcze jedną ofiarę.

Nie jestem ekspertem w wielu dziedzinach, tak więc dobrze, że znam kilku prawdziwych geniuszy. Może się zdawać, że chcę zrobić wrażenie, ale pomagali mi tacy przyjaciele i koledzy jak dr Michael Baden, Linda Fairstein, dr David Gold, dr Anne Armstrong-Coben, Christopher J. Christie oraz prawdziwy Jeff Bedford.