Harlan Coben: W głębi lasu

Nacisnęła guzik zdalnego sterowania i łóżko uniosło mnie do pozycji siedzącej.

– Tak dobrze?

– Świetnie – zapewniłem.

Usiadła z powrotem.

– Nie zostawi pan tej sprawy w spokoju – stwierdziła.

Nie fatygowałem się odpowiedzią.

– Mówią, że pan Silverstein zamordował mojego Gila.

Myśli pan, że to prawda?

Mojego Gila. Zatem przestała udawać. Koniec ukrywania się za kłamstwem lub plecami córki. Koniec z hipotezami.

– Tak.

Skinęła głową.

– Czasem myślę, że Gil naprawdę umarł w lasach. Bo tak powinno być. Cały późniejszy czas był pożyczony. Kiedy tamtego dnia zadzwonił do mnie ten policjant, już wiedziałam. Spodziewałam się tego, rozumie pan? Część Gila nigdy nie uciekła z tych lasów.

– Proszę powiedzieć mi, co się stało.

– Myślałam, że wiem. Przez te wszystkie lata. Może jednak nigdy nie poznałam prawdy. Może Gil mnie okłamał.

– Proszę mi powiedzieć, co pani wie.

– Był pan na tym obozie. Znał pan mojego Gila.

– Tak.

– I znał pan tę dziewczynę. Tę Margot Green.

Potwierdziłem.

– Gil bardzo się w niej zakochał. Był biednym chłopcem. Mieszkaliśmy w spalonej dzielnicy Irvington. Pan Silverstein przeznaczał kilka miejsc na obozie dla dzieci pracowników. Ja pracowałam w pralni. Wie pan o tym.

Wiedziałem.

– Bardzo lubiłam pańską matkę. Była taka mądra. Dużo rozmawiałyśmy. O wszystkim. O książkach, o życiu, o naszych rozczarowaniach. Natasza była jedną z tych osób, na które mówimy „dusza człowiek". Była taka piękna, a jednocześnie krucha. Rozumie pan?

– Myślę, że tak.

– W każdym razie Gil bardzo zakochał się w Margot Green. Zupełnie zrozumiałe. Miał osiemnaście lat. Dla niego była jak modelka z magazynu dla mężczyzn. Tak to już jest z mężczyznami. W dużym stopniu kieruje nimi żądza. Mój Gil nie był inny. Jednak ona złamała mu serce. To też często się zdarza. Powinien pocierpieć kilka tygodni i żyć dalej. I pewnie tak by było. Zamilkła.

– Cóż więc się stało? – Spytałem.

– Wayne Steubens.

– Co z nim?

– Namawiał Gila. Powiedział mu, że nie powinien puścić tego Margot płazem. Odwołał się do męskiej dumy Gila. Powiedział mu, że Margot się z niego śmieje. Musisz odpłacić jej za te kpiny, szeptał mu do ucha Wayne Steubens. I po jakimś czasie – nie wiem jak długim – Gil się zgodził.

Skrzywiłem się.

– Zatem razem poderżnęli jej gardło?

– Nie. Margot nadal dumnie paradowała po obozie. Pamięta pan to, prawda?

Wayne też tak mówił. Była kusicielką.

– Dużo dzieciaków chciało dać jej nauczkę. Mój syn, oczywiście. I Doug Billingham. Może pańska siostra. Ona też tam była, ale może namówił ją Doug. To nieistotne.

Pielęgniarka otworzyła drzwi.

– Nie teraz – powiedziałem.

Spodziewałem się oporu, ale widocznie przekonał ją ton mojego głosu. Wycofała się i zamknęła za sobą drzwi. Pani Perez miała spuszczone oczy. Spoglądała na swoją torebkę, jakby się bała, że ktoś ją ukradnie.

– Wayne wszystko starannie zaplanował. Tak mówił Gil. Mieli zwabić Margot do lasu. To miał być żart. Pańska siostra im pomogła. Powiedziała, że spotkają fajnych chłopców. Gil założył maskę. Złapał Margot. Związał ją. Na tym miało się to zakończyć. Mieli zostawić ją tak na kilka minut. Gdyby nie rozwiązała się sama, zdjęliby jej więzy. To był głupi, niedojrzały pomysł, ale na obozach takie rzeczy się zdarzają.

Wiedziałem, że ma rację. Na obozach często robiono sobie takie kawały. Pamiętam, jak kiedyś, w nocy, wynieśliśmy do lasu łóżko ze śpiącym na nim chłopakiem. Obudził się rano sam, pod gołym niebem, przerażony. Świeciliśmy latarką w oczy śpiącemu, udając parowóz, trzęsąc łóżkiem i krzycząc: „Zejdź z torów!", a potem patrzyliśmy, jak ofiara spada z łóżka. Pamiętam, jak raz załatwiliśmy dwóch obozowych chuliganów, którzy przezywali wszystkich pedałami. Późną nocą, kiedy obaj mocno spali, rozebraliśmy jednego i przenieśliśmy go do łóżka drugiego. Rano wszyscy zobaczyli ich nagich w jednym łóżku. Przestali chuliganić.

Wiązanie flirciary, żeby zostawić ją na chwilę samą w lesie… Taki pomysł wcale by mnie nie zdziwił.

– I wtedy stało się coś bardzo złego – powiedziała pani Perez.

Czekałem. Łza spłynęła jej z oka. Sięgnęła do torebki i wyjęła zwitek chusteczek higienicznych. Otarła oczy i schowała chustki.

– Wayne Steubens wyciągnął brzytwę.

Chyba trochę szerzej otworzyłem oczy, kiedy to powiedziała. Niemal widziałem tę scenę. Widziałem całą ich piątkę tam, w lesie, wyobrażałem sobie ich miny, ich zaskoczenie.

– Widzi pan, Margot od razu zrozumiała, co się dzieje. Nie opierała się. Pozwoliła Gilowi się związać. A potem zaczęła drwić z mojego syna. Wyśmiewała go, powiedziała, że nie wie, co robić z prawdziwą kobietą. Rzucała te same obelgi, jakie kobiety od wieków rzucają w twarz mężczyznom. Mimo to Gil nic jej nie zrobił. Co mógł zrobić? Tylko że nagle Wayne Steubens wyjął brzytwę. Z początku Gil myślał, że to część żartu. Przecież chcieli ją przestraszyć. Jednak Wayne Steubens nie zawahał się. Podszedł do Margot i poderżnął jej gardło od ucha do ucha.

Zamknąłem oczy. Znów to zobaczyłem. Ujrzałem ostrze przesuwające się po gładkiej skórze, tryskającą krew, uchodzące z niej życie. Myślałem o tym, że kiedy mordowano Margot Green, byłem zaledwie kilkaset metrów dalej, kochając się z moją dziewczyną. Zapewne było jakieś głębokie przesłanie w tym, że najokropniejszemu z ludzkich czynów towarzyszyło coś najwspanialszego, ale jakoś trudno mi było je dostrzec.

– Przez moment nikt się nie ruszał. Wszyscy po prostu stali. Potem Wayne uśmiechnął się do nich i powiedział: „Dzięki za pomoc".

Zmarszczyłem brwi, ale może zaczynałem rozumieć. Camille zwabiła Margot do lasu, Gil ją związał…

– Wtem Wayne podniósł brzytwę. Gil mówił, że było widać, jak bardzo spodobało mu się to, co zrobił. Jak patrzył na ciało Margot. Poczuł żądzę krwi. Ruszył na nich. A oni uciekli. Rozbiegli się w różne strony. Wayne ich gonił. Gil uciekał wiele kilometrów. Nie wiem, co dokładnie się stało, ale można się domyślić. Wayne dogonił Douga Billinghama. I zabił go. Jednak Gil zdołał uciec. I pańska siostra także.

Pielęgniarka wróciła.

– Przepraszam, panie Copeland. Muszę zmierzyć panu puls i ciśnienie.

Skinąłem głową, żeby weszła. Musiałem złapać oddech. Czułem, jak serce łomocze mi w piersi. Znowu. Jeśli się nie uspokoję, zatrzymają mnie tu na zawsze.

Pielęgniarka pracowała szybko i w milczeniu. Pani Perez rozglądała się po pokoju, jakby dopiero co weszła i właśnie zauważyła, gdzie jest. Obawiałem się, że zamknie się w sobie.

– Wszystko w porządku – powiedziałem do niej.

Skinęła głową.

Pielęgniarka skończyła.

– Dziś rano zostanie pan wypisany.

– Wspaniale.

Posłała mi skąpy uśmiech i zostawiła nas samych. Czekałem, aż pani Perez podejmie przerwany wątek.

– Oczywiście Gil był przerażony. Pańska siostra także. Może pan to sobie wyobrazić. Musi pan tylko spojrzeć na to z ich punktu widzenia. Byli młodzi. O mało nie zostali zabici. Widzieli, jak zamordowano Margot Green. Jednak chyba najbardziej przeraziły ich słowa Wayne'a Steubensa. „Dzięki za pomoc". Rozumie pan?

– Zrobił z nich współsprawców.

– Tak.

– I co zrobili?

– Po prostu się ukryli. Na ponad dwadzieścia cztery godziny. Pańska matka i ja strasznie się niepokoiłyśmy. Mój mąż był w domu w Irvington. Pański ojciec też był na obozie. Brał udział w poszukiwaniach. Pana matka i ja byłyśmy razem, kiedy odebrałam telefon. Gil znał numer płatnego telefonu na tyłach kuchni. Dzwonił trzy razy i rozłączał się, kiedy odebrał ktoś inny. Dopiero ponad dzień od chwili ich zaginięcia ja podniosłam słuchawkę.