Harlan Coben - W głębi lasu

– Nie.

– Mogę powiedzieć ci dwa słowa?

– Te dwa słowa to „buty" i „praktyczne", tak?

– Nie, obawiam się, że coś znacznie bardziej przykrego: Cal i Jim.

Zamilkł. Zerknąłem na Muse. Poprawiła się w fotelu.

– Te dwa zdrobnienia – ciągnął z satysfakcją Flair. – Cal i Jim. Muzyka dla moich uszu. Wiesz, o czym mówię, Cope?

Nie chwyciłem przynęty.

– Twoja rzekoma ofiara w swoim zeznaniu… Czytałeś jej zeznanie, prawda? W swoim zeznaniu wyraźnie podaje, że jej gwałcicielami byli Cal i Jim.

– To niczego nie oznacza – powiedziałem.

– No cóż, posłuchaj, kochasiu, i postaraj się skupić, ponieważ sądzę, że to może być bardzo ważne w tej sprawie – naszymi klientami są Barry Marantz i Edward Jenrette. Nie Cal i Jim, ale Barry i Edward. Powtórz to głośno. No już, przecież potrafisz. Barry i Edward. No, czy te imiona brzmią tak samo jak Cal i Jim?

Na to pytanie odpowiedział Mort Pubin.

– Nie, wcale nie, Flair – rzekł z szerokim uśmiechem.

Ja wciąż się nie odzywałem.

– I wiesz co, mamy tu zeznanie twojej ofiary – mówił Flair. – To naprawdę cudowne, nie sądzisz? Zaczekaj, niech znajdę. Po prostu uwielbiam to czytać. Mort, masz je? Zaczekaj, jest tutaj. – Flair nałożył połówkowe szkła do czytania. Odchrząknął i odczytał z namaszczeniem: „Ci dwaj chłopcy, którzy to zrobili. To byli Cal i Jim".

Odłożył kartkę i spojrzał na nas, jakby czekał na oklaski.

– Znaleziono w niej nasienie Barry'ego Marantza – przypomniałem.

– Ach tak, ale młody Barry – nawiasem mówiąc, przystojny chłopiec, a obaj wiemy, że to ma znaczenie – przyznaje się, że wcześniej owego wieczoru uprawiał seks z chętną i młodą panną Johnson. Wszyscy wiemy, że Chamique była w ich akademiku. To niekwestionowany fakt, prawda?

Nie podobało mi się to, ale zgodziłem się z nim.

– Niekwestionowany.

– W rzeczy samej obaj zgadzamy się, że Chamique Johnson pracowała tam tydzień wcześniej jako striptizerka.

– Tancerka egzotyczna – poprawiłem.

Teraz on popatrzył na mnie z uwagą.

– Zatem wróciła tam. Tylko tym razem nie dostała pieniędzy. Co do tego też się zgadzamy, nieprawdaż? – Nie czekał na moją odpowiedź. – I mogę przyprowadzić pięciu lub sześciu chłopców, którzy zeznają, że bardzo zaprzyjaźniła się z Barrym. Daj spokój, Cope. Już to przerabiałeś. Ona jest striptizerką. Jest nieletnia. Zakradła się do męskiego akademika. Przespała się z przystojnym, bogatym chłopcem. On ją rzucił, nie zadzwonił albo coś takiego. Ma do niego żal.

– I mnóstwo siniaków – dodałem.

Mort rąbnął w stół dłonią przypominającą coś rozjechanego na drodze.

– Ona po prostu chce się obłowić – powiedział.

– Nie teraz, Mort – rzekł Flair.

– Pieprzyć to. Wszyscy wiemy, o co chodzi. Oskarżyła ich, bo są dziani. – Mort obrzucił mnie swym najlepszym twardym jak krzemień spojrzeniem. – Wiesz, że ta kurewka była notowana, prawda? Chamique… – Wycedził jej imię w drwiący sposób, który naprawdę mnie wkurzył – też już wzięła sobie adwokata. Zamierza wydoić naszych chłopców. Ta krowa po prostu chce się obłowić. To wszystko. Chce cholernej forsy.

– Mort? – Powiedziałem.

– Co?

– Bądź cicho, teraz rozmawiają dorośli.

Mort prychnął.

– Ty nie jesteś lepszy, Cope.

Czekałem.

– Oskarżyłeś ich tylko dlatego, że są bogaci. I wiesz o tym. Też odgrywasz w mediach tę komedię „bogaci przeciwko biednej". Nie udawaj, że nie. Czy wiesz, co w tym jest do bani? Wiesz, od czego boli mnie dupa?

Rano przeze mnie kogoś swędziało dupsko, a teraz jego rozbolała dupa. Miałem dobry dzień.

– Powiedz mi, Mort.

– To jest powszechnie przyjęte w naszym społeczeństwie.

– Co takiego?

– Nienawiść do bogatych. – Mort gniewnie rozłożył ręce. – Wciąż się to słyszy: „Nienawidzę go, jest taki bogaty". Spójrz na Enron i inne podobne skandale. Teraz wprost zachęca się do takiego nastawienia, nienawiści do bogatych. Gdybym kiedyś powiedział: „Hej, nienawidzę biednych", powiesiliby mnie na suchej gałęzi. Ale wyzywanie bogatych? Cóż, możesz sobie używać. Każdy może nienawidzić bogatych.

– Może powinni założyć psychoterapeutyczną grupę wsparcia – podsunąłem.

– Wypchaj się, Cope.

– Nie, naprawdę. Trump, Halliburtonowie… No wiesz, świat był dla nich niedobry. Grupa wsparcia. Oto, co powinni zrobić. Albo wystąpić w maratonie telewizyjnym.

Flair Hickory wstał. Oczywiście był to teatralny gest. Niemal spodziewałem się, że dygnie.

– Myślę, że już skończyliśmy. Zobaczymy się jutro, przystojniaku. A ty… – Spojrzał na Loren Muse, otworzył usta, zamknął je i się otrząsnął.

– Flair?

Popatrzył na mnie.

– Ten fragment z Calem i Jimem tylko dowodzi, że ona mówi prawdę – powiedziałem.

Flair się uśmiechnął.

– Jakim cudem?

– Wasi chłopcy byli sprytni. Nazwali się Cal i Jim, żeby tak o nich mówiła.

Podniósł brwi.

– Myślisz, że to przejdzie?

– W przeciwnym razie po co by ich tak nazwała?

– Przepraszam?

– Chcę powiedzieć, że gdyby Chamique chciała wrobić waszych klientów, dlaczego nie podałaby ich prawdziwych imion? Po co wymyślałaby cały ten dialog między Calem i Jimem? „Obróć ją, Cal". „Przechyl ją, Jim". „Patrz, Cal, jak jej się to podoba". Po co by to wymyślała?

Odpowiedział mi Mort:

– Ponieważ jest żądną forsy kurwą, głupią jak but? Widziałem jednak, że moje słowa dotarły do Flaira.

– To nie ma sensu – rzekłem. Nachylił się do mnie.

– I nie musi mieć, w tym rzecz, Cope. Wiesz o tym. Może masz rację. Może to nie ma sensu. Jednak wiesz, że narobi zamieszania. A zamieszanie to ulubione podłoże mojej ulubionej roślinki, jaką jest uzasadniona wątpliwość. – Uśmiechnął się. – Może masz jakieś dowody. Jeśli jednak każesz tej dziewczynie zeznawać, nie będę jej oszczędzał. To będzie krótki pojedynek. Obaj to wiemy.

Ruszyli do drzwi.

– Pa, pa, przyjacielu. Do zobaczenia w sądzie.

Muse i ja milczeliśmy przez długą chwilę.

Cal i Jim. Te imiona nas przybiły.

Stanowisko głównego inspektora dochodzeniowego niemal zawsze zajmował jakiś stary weteran, opryskliwy facet nieco wypalony tym, co widział przez lata pracy, brzuchaty, ciężko wzdychający, w znoszonym prochowcu. Jego zadaniem było zręcznie przeprowadzić niewinnego prokuratora okręgowego, takiego jak ja, z politycznego nadania, przez kręgi systemu prawnego Essex County.

Loren Muse miała może metr pięćdziesiąt i ważyła tyle co czwartoklasistka. Wybierając ją na głównego inspektora, wywołałem nieprzyjemne poruszenie wśród weteranów, ale zrobiłem to najzupełniej świadomie. Wolę zatrudniać kobiety w pewnym wieku. Lepiej pracują i są lojalniejsze. Wiem, wiem, ale przekonałem się, że to niemal zawsze prawda. Znajdź odpowiednią kobietę w wieku – powiedzmy – trzydziestu trzech lat, a będzie pracowała po godzinach i z poświęceniem, jakiego nigdy nie możesz oczekiwać po mężatce z dziećmi.

Należy również przyznać, że Muse była niewiarygodnie utalentowanym inspektorem. Lubiłem omawiać z nią sprawy. Powiedziałbym, że było to jakby przymusem, ale wtedy z pewnością wywołałbym zbiorowy jęk. Teraz spoglądała w dół.

– Co ci chodzi po głowie? – Zapytałem.

– Czy te buty naprawdę są takie brzydkie? Patrzyłem na nią i czekałem.

– Krótko mówiąc, jeśli nie znajdziemy jakiegoś sposobu, żeby wyjaśnić Cala i Jima, jesteśmy załatwieni – zakończyła.