Harlan Coben - W głębi lasu

– Wysoki Sądzie! – Krzyknąłem.

– Dobrze, dość tego. – Sędzia uderzył młotkiem w stół. – Możemy przejść do następnych pytań, panie Hickory?

– Możemy, Wysoki Sądzie.

Usiadłem. Mój sprzeciw był niepotrzebny. Sprawiałem wrażenie, jakbym próbował przeszkadzać i co gorsza, dał Flairowi okazję do wygłoszenia kolejnych uwag. Moją strategią było milczenie. Złamałem narzuconą sobie dyscyplinę, co nas sporo kosztowało.

– Panno Johnson, oskarża pani tych chłopców o to, że panią zgwałcili, zgadza się?

Znów wstałem.

– Sprzeciw. Świadek nie jest prawnikiem i nie zna się na prawnych definicjach. Powiedziała, co jej zrobili. Znalezienie odpowiedniego terminu to zadanie sądu.

Flair znów zrobił rozbawioną minę.

– Nie pytam jej o prawną definicję. Jestem ciekaw, jak to nazywa.

– Dlaczego? Chce pan sprawdzić jej zasób słownictwa?

– Wysoki Sądzie – powiedział Flair – czy mogę przesłuchać tego świadka?

– Może wyjaśni pan, o co panu chodzi, panie Hickory?

– Świetnie, inaczej sformułuję pytanie. Panno Johnson, rozmawiając z przyjaciółkami, powie im pani, że została zgwałcona?

Zastanowiła się.

– Tak.

– Uhm. Niech mi pani powie, panno Johnson, czy zna pani jakąś inną osobę, która twierdzi, że została zgwałcona?

Znów ja:

– Sprzeciw. Nieistotne.

– Zezwalam.

Flair stał przy Chamique.

– Może pani odpowiedzieć – powiedział, jakby chciał jej pomóc.

– Tak.

– Kogo?

– Parę dziewczyn, z którymi pracuję.

– Ile?

Spojrzała w górę, jakby próbowała policzyć.

– Pamiętam o dwóch.

– To striptizerki czy prostytutki?

– Jedno i drugie.

– Jedna z nich czy…

– Nie, obie robią jedno i drugie.

– Rozumiem. Padły ofiarami tych przestępstw w trakcie pracy czy w swoim wolnym czasie?

Znów wstałem.

– Wysoki Sądzie, naprawdę dość tego. Jaki to ma związek ze sprawą?

– Mój szanowny kolega ma rację – rzekł Flair, wskazując na mnie. – Kiedy ma rację, to ją ma. Wycofuję pytanie.

Uśmiechnął się do mnie. Usiadłem powoli, z najwyższą niechęcią.

– Panno Johnson, czy pani zna jakichś gwałcicieli? Znowu wstałem.

– Ma pan na myśli kogoś poza pańskimi klientami?

Flair tylko na mnie spojrzał, a potem odwrócił się do sędziów przysięgłych, jakby chciał powiedzieć: „No nie, czy to nie był cios poniżej pasa"? Powiem prawdę: był.

– Nie rozumiem, o co pan pyta – powiedziała Chamique.

– Nieważne, moja droga – powiedział Flair, jakby jej odpowiedź go nie interesowała. – Wrócę do tego później.

Nienawidzę, kiedy tak mówi.

– Czy w trakcie tej rzekomej napaści moi klienci, pan Jenrette i pan Marantz, nosili maski?

– Nie.

– Czy mieli na sobie jakieś przebrania?

– Nie.

– Czy próbowali ukryć swoje twarze?

– Nie.

Flair Hickory pokręcił głową, jakby to była najdziwniejsza rzecz, jaką słyszał w życiu.

– I według pani zeznania została pani złapana i wbrew pani woli zaciągnięta do pokoju. Zgadza się?

– Tak.

– Do pokoju zajmowanego przez pana Jenrette'a i pana Marantza?

– Tak.

– Nie napadli na panią na zewnątrz, w ciemności, czy innym miejscu, którego nie można by z nimi powiązać. Zgadza się?

– Tak.

– Dziwne, nie uważa pani?

Już miałem zgłosić sprzeciw, ale zmieniłem zdanie.

– Tak więc zeznała pani, że dwaj mężczyźni zgwałcili panią, że nie nosili masek ani nie próbowali ukryć swojej tożsamości, że wręcz pokazali pani swoje twarze i zrobili to we własnym pokoju, i co najmniej jeden świadek widział, jak wciągnęli panią do środka. Zgadza się?

W myślach błagałem Chamique, żeby jej głos nie zabrzmiał teraz słabo. Nie zabrzmiał.

– Zgadza.

– A jednak, z jakiegoś powodu… – Flair znów udał niepomiernie zdumionego – używali pseudonimów?

Nie odpowiedziała. Dobrze.

Flair Hickory nadal kręcił głową, jakby ktoś żądał, by uwierzył, że dwa dodać dwa równa się pięć.

– Pani napastnicy używali imion Cal i Jim zamiast swoich własnych. Tak pani zeznała, panno Johnson?

– Tak.

– Czy to ma dla pani jakiś sens?

– Sprzeciw – powiedziałem. – Cała ta brutalna zbrodnia nie ma dla niej sensu.

– Och, doskonale to rozumiem – zapewnił Flair Hickory. – Miałem tylko nadzieję, że skoro tam była, panna Johnson może mieć jakąś teorię wyjaśniającą, dlaczego pokazali jej swoje twarze i napadli na nią we własnym pokoju, ale używali pseudonimów. – Uśmiechnął się słodko. – Ma pani jakąś, panno Johnson?

– Czy co mam?

– Teorię tłumaczącą, dlaczego dwaj chłopcy o imionach Edward i Barry nazywali siebie Jim i Cal?

– Nie mam.

Flair Hickory wrócił do swojego stolika.

– Wcześniej zapytałem panią, czy zna pani jakichś gwałcicieli. Pamięta pani to?

– Tak.

– Dobrze. Zna pani?

– Nie sądzę.

Flair skinął głową i podniósł kartkę.

– A co ze skazanym za napaść seksualną mężczyzną, obecnie odsiadującym karę więzienia w Rahway, niejakim – proszę o uwagę, panno Johnson – Jimem Broadwayem?

Chamique zrobiła wielkie oczy.

– Mówi pan o Jamesie?

– Mówię o Jimie – czy Jamesie, jeśli tak pani woli – Broadwayu, który mieszkał przy tysiąc sto osiemdziesiąt dziewięć Central Avenue w mieście Newark, w New Jersey. Zna go pani?

– Tak – powiedziała cicho. – Kiedyś znałam.

– Wiedziała pani, że obecnie przebywa w więzieniu?

Wzruszyła ramionami.

– Znam wielu facetów, którzy teraz siedzą w więzieniu.

– Jestem pewien, że tak. – Po raz pierwszy w głosie Flaira zabrzmiał zgryźliwy ton. – Ale nie o to spytałem. Pytałem, czy wiedziała pani, że Jim Broadway przebywa w więzieniu.

– On nie ma na imię Jim, tylko James i…

– Zapytam jeszcze raz, panno Johnson, a potem poproszę sąd, żeby zażądał od pani odpowiedzi…

Wstałem.

– Sprzeciw. To nękanie świadka.

– Oddalam. Proszę odpowiedzieć na pytanie.

– Coś o tym słyszałam – powiedziała Chamique zgnębionym głosem.

Flair westchnął dramatycznie.

– Tak czy nie, panno Johnson? Czy wiedziała pani, że Jim Broadway odsiaduje obecnie wyrok w więzieniu stanowym?

– Tak.

– No widzi pani. Czy to było takie trudne?

Znów ja:

– Wysoki Sądzie…

– Nie ma potrzeby dramatyzować, panie Hickory. Proszę dalej – rzekł sędzia.

Flair Hickory wrócił do swojego krzesła.

– Czy uprawiała pani kiedyś seks z Jimem Broadwayem?

– On ma na imię James! – Powtórzyła Chamique.

– Może więc w trakcie tej rozmowy nazywajmy go panem Broadwayem, dobrze? Czy uprawiała pani kiedyś seks z panem Broadwayem?

Nie mogłem nie zareagować.

– Sprzeciw. Jej życie seksualne nie ma związku ze sprawą. Prawo mówi o tym jasno.

Sędzia Pierce spojrzał na Flaira.

– Panie Hickory?

– Nie próbuję zepsuć reputacji panny Johnson ani implikować, że jest kobietą swobodnych obyczajów – rzekł Flair. – Strona przeciwna już bardzo wyraźnie wyjaśniła, że panna Johnson pracowała jako prostytutka i utrzymywała kontakty seksualne z wieloma mężczyznami.

Kiedy nauczę się trzymać język za zębami?

– Usiłuję dowieść czegoś innego i nie zamierzam wprawiać powódki w zakłopotanie. Przyznała, że uprawiała seks z mężczyznami. Fakt, że pan Broadway może być jednym z nich, bynajmniej nie oznacza, że przypinamy jej szkarłatną literę na piersi.