Gerard de Villiers: Działa Bagdadu

— Chciałbym chociaż jedno zobaczyć w akcji — rozmarzył się Badr.

— Za parę tygodni. Trzeba tylko zmontować nasadę i mechanizm odrzutu. Potem… — zawiesił głos na widok rudego mężczyzny obserwującego salę. Intruz odwrócił się i zniknął w tłumie.

Chmurzyło się i turyści gromadzili się przy windach.

Na tej wysokości pogoda zmienia się gwałtownie. Farid Badr odsunął talerz i uśmiechnął się niepewnie, poruszony obecnością nieznajomego rudzielca.

— Dlaczego spotkaliśmy się właśnie tu? Wlokłem się godzinę samochodem. Mogliśmy umówić się w Monachium, w hotelu „Vierjahrenzeiten”. Wygodniej i dyskretniej. — Specjalnie wybrałem to miejsce. Przed pięćdziesięciu laty Hitler poprzysiągł tu wyniszczenie syjonistów. Nazywał to ostatecznym rozwiązaniem. Nie powiodło mu się w pełni, ale my podejmiemy dzieło. „Osirak”, Insallach, uczyni z Palestyny ich grób, a nasi palestyńscy bracia powrócą wreszcie na zrabowane im ziemie. Hamadi mówił tłumiąc gniew. Badr zdawał sobie sprawę, że nie są to czcze pogróżki. Tak poważny funkcjonariusz służb specjalnych, odpowiedzialny za wszelkie akcje w Europie, podlegał jedynie rozkazom Saddama Husseina i generała Saaduna Chakera. Nawet syn prezydenta nie znał planu „Osirak”.

— Zaryzykujesz zniszczenie Al Ouods? — zaniepokoił się Badr.

Hamadi o mało nie udławił się strudlem.

— Skądże! Muzułmanin, który dopuściłby się takiej zbrodni, byłby przeklęty po wsze czasy. Chcemy zrzucić ładunek jądrowy na Tel Awiw, czterdzieści kilometrów od Al Ouods. Precyzja dział Beara umożliwi nam to bez ryzyka pomyłki. Zginie kilkadziesiąt tysięcy syjonistów. Osłabieni i przerażeni, zgodzą się oddać, co ukradli. Jeśli nie, zrzucimy jeszcze parę bomb. Z Izraela zostaną tylko zgliszcza. Ale ochronimy święte Al Ouods. Zapadła cisza. Potem Badr, z godnym Libańczyka zmysłem praktycznym zapytał:

— A jeżeli syjoniści odpowiedzą? Mają środki. — Nie zdążą. Nie mają pojęcia o tych wspaniałych działach. A jeśli zdążą — zginą tysiące naszych, ale Izrael przestanie istnieć. A wtedy cały naród arabski pomoże nam odbudować kraj.

Badra rozśmieszył nieco ten wschodni liryzm.

Oczywiście, że większość Arabów ucieszy zguba Izraela. Ale czy pomogą Irakowi…? Hussein budził lęk, nie miłość. A Syria, Iran, Arabia Saudyjska szczerze go nienawidziły. Waleczność Hamadiego brała się z pewności, iż operacją kierować będzie z solidnego betonowego schronu. Cóż, odwaga nie wyklucza ostrożności. Badr w każdym razie zainkasował za dostarczenie krytronów dziesięć milionów dolarów, a od reszty umywał ręce. Spojrzał na zegarek.

— Trzeba jechać! Wieczorem wracam do Paryża.

Możesz skontaktować się ze mną w „Plaża Athenee”. Hamabi czuł się w Paryżu jak u siebie. Bliskie stosunki handlowe sprawiły, że Francja życzliwie odnosiła się do Iraku. Podobnie jak Londyn, którego wywiad przez nienawiść do Iranu przymykał oczy na wiele spraw. Bez Anglików Hussein nie zbudowałby wytwórni broni chemicznej, z której był tak dumny. Próba na zbuntowanej mniejszości Kurdyjskiej dała jednoznaczny wynik: po dobrym „spryskiwaniu” nie ocalała żywa dusza przy małych nakładach finansowych. Oczywiście bomba jądrowa była skuteczniejsza. A Hussein marzył o definitywnym starciu Izraela z mapy świata. Zamieszkały w osiemdziesięciu procentach przez szyitów, skupiający większość szyickich sanktuariów, w tym Mauzoleum Karbala, Irak od wieków był wrogiem Izraela. Hasło „świętej wojny” znajdowało poparcie wśród nieokrzesanej, niepiśmiennej ludności. Palestyńczycy stanowili dla Iraku jedynie polityczny pozór działań. Irak był państwem stosunkowo nowoczesnym i, na przykład, taki Tarik Hamadi w głębi ducha nie wiele sobie robił z Al Ouods i religijnych zaklęć fanatyków. Unicestwienie Izraela było drugim punktem szeroko zakrojonej operacji, mającej uczynić z Iraku pierwsze mocarstwo Bliskiego Wschodu. Przedtem trzeba było napełnić wypróżnione podczas wojny z Iranem kasy. W tajemnicy opracowano już pewien plan.

Powrót Palestyny wraz z Al Quods w obręb świata arabskiego zepchnie na drugi plan Arabię Saudyjską, strażniczkę Mekki, i przyda Irakowi autorytetu moralnego. Arab, który przywróci wiernym Al Ouods, po wsze czasy wyniesiony będzie na piedestał.

Płacąc Hamadi wyciągnął plik banknotów. Nie żałowano pieniędzy na plan „Osirak”… Chwilę później w jego kieszeni zapiszczał miniaturowy radiotelefon. W miarę jak słuchał, jego twarz zasępiała się. Mruknął coś, czego nie usłyszał nawet jego sąsiad.

— Musiałeś być śledzony — odezwał się podenerwowanym głosem. — Moja ochrona zauważyła podejrzaną parę. CIA albo syjoniści.

Opalone uda Heidi Ried przyciągały znacznie większą uwagę niż ruda czupryna jej partnera, Johna Mackenzie. Siedzieli na tarasie „Kehistein Haus” w gromadzie cieszących się ostatnimi promieniami słońca turystów, którzy ściągali tu dla pięknych pejzaży. Na niebie gromadziły się chmury i robiło się chłodno. Duży żółtodzioby wroniec przysiadł na stoliku Heidi, porwał kawałek sera i odleciał.

— Ach, jakież to malownicze! — bawarska para obok nich nie mogła wyjść z podziwu. Ptaki bez żenady wyjadały smakołyki z talerzy klientów. John oparł dłoń na ręce Heidi. — Nie zimno ci?

— Nie. Mam nadzieję, że te dranie zaraz wyjdą. Co zamierzasz?

— Potrzebne mi zdjęcie faceta, z którym spotkał się Farid Badr. Nie wiemy, kim jest.

— Nie możesz go śledzić?

— To zbyt niebezpieczne.

Heidi i John pracowali dla Wydziału Operacyjnego CIA. Mackenzie etatowo, po służbie w „zielonych beretach”, Ried dorywczo. Zwerbowała ją komórka w rodzinnym Wiedniu, gdzie pracowała jako dziennikarka. Ten zawód stanowił zresztą doskonały kamuflaż i nikt nie przypuszczał, że jest agentką CIA. Obie prace fascynowały ją, nie miała więc czasu ustabilizować życia prywatnego. Niezwykle kobieca, ubrana najczęściej w powiewne bluzki, przez które widać było koronkowe staniczki, w dopasowane spódniczki i czółenka na wysokich obcasach, fascynowała mężczyzn. W jej twarzy było coś z Madonny i łajdaczki zarazem. Spojrzenie dużych szarych oczu rzucało ich do jej stóp.

— Zobaczę, co z nimi — zaproponował John.

— Lepiej ja pójdę. Ty już tam byłeś.

Przeszła przez salę i serce w niej zamarło. Nikogo!

Odetchnęła, przypomniawszy sobie o sali Ewy Braun. Podeszła do stoiska z pamiątkami, kupiła parę kart i zawróciła. Tym razem spostrzegła obu mężczyzn. Słońce skryło się za chmurami i zziębnięty John podniósł się na jej widok.

— Chodźmy. Staniemy w kolejce do wind. W ten sposób ich nie przegapimy. Spróbuję zrobić zdjęcie, kiedy wsiądą do autokaru.

— Nie mogą dowiedzieć się, z kim się spotkałeś — skandował gniewnie Hamadi. — To byłaby katastrofa. Zidentyfikują mnie i…

— Już cię widzieli — przypomniał Badr i skulił się w fotelu pod spojrzeniem Tarika, który uciął zimno:

— Nie będą już mieli okazji o tym mówić.

— Kto cię poinformował?

— Nigdy nie wychodzę sam. Moi ludzie weszli tu piechotą, aby nie zostawiać śladów. Poradzę sobie. Nie denerwuj się. Odczekamy chwilę.

— Po co?

— Za kwadrans zapadnie gęsta mgła. To wszystko ułatwi — Hamadi wskazał chmury schodzące z wyższego masywu nad „Orle Gniazdo”.

— A jeżeli wcześniej odejdą?

— Inni moi ludzie czekają na przystanku autobusowym w Intereck. Nie zawahają się przed niczym. Chcesz jeszcze kawy?

Farid odmówił. Gardło ścisnął mu strach. Tarik usiłował ukryć swój, ale w głębi ducha czuł się kiepsko. Farid miał rację: głupotą było spotykać się tu ze względu na sentymenty. Jeżeli prezydent dowie się, że przez jego fanaberie plan „Osirak” spalił na panewce, każe go powiesić uprzednio oślepiwszy. Nerwowo spoglądał na chmury schodzące znad Hochkalteru. Turyści podążali ku windom wypłoszeni przez pierwsze krople deszczu. Jego ludzie na pewno są już na miejscu.