Albert Baantjer - De Cock en de dood in gebed

Het perceel In de Korenmolen 120 bleek een geschakelde bungalow van een grappige architectuur, speels opgetrokken uit rode baksteen. Op de parkeerplaats recht tegenover de bungalow was nog een plaatsje vrij. Vledder parkeerde de Golf en de rechercheurs stapten uit.

Vledder gooide het portier dicht en klaagde: “De Cock, ga je het weer doen, zo meteen?”

“Wat bedoel je?”

“Ga je zo weer op de solotoer, zoals bij Willemijn? Ik zat erbij voor je weet wel.”

“Niet zeuren, Dick. Jouw tijd komt nog, en zo lang zal dat niet meer duren.”

“Nou moet jij niet zeuren, De Cock. Ik kan je nog niet missen.”

Gniffelend slenterden ze over het tegelpaadje langs een kleine voortuin naar de voordeur.

Op een wit plastic plaatje met zwarte letters stond C. Grijpskerk. Daarnaast was een koperen bouton. De Cock drukte en in het inwendige van het huis weerklonk een dingdong.

Het duurde luttele seconden, toen werd de deur van de bungalow geopend door een aantrekkelijke vrouw, gekleed in een stemmige, hooggesloten japon. De Cock schatte de vrouw op half in de veertig. Ze keek van De Cock naar Vledder en terug.

In haar helgroene ogen lag een vragende blik.

De oude rechercheur nam beleefd zijn hoedje af.

“Mijn naam is De Cock,” sprak hij vriendelijk. “De Cock, met…eh, met ceeooceekaa.” Hij duimde over zijn schouder. “Dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs, verbonden aan het politiebureau aan de Warmoesstraat in Amsterdam.” Hij zweeg even. “U…eh, u bent mevrouw Grijpskerk?”

Er gleed een glimlach langs haar lippen.

“Dat ben ik.”

“Wij wilden graag een onderhoud met uw man.”

Mevrouw Grijpskerk schudde haar hoofd.

“Die is er niet.”

“Is hij nog op zijn kantoor in Alkmaar?”

“Mijn man is enige dagen geleden vertrokken naar China.”

De Cock keek haar verrast aan.

“Naar China?”

Mevrouw Grijpskerk knikte.

“Een zakenreis, samen met de directeur van de Handgraaf Foundation, de heer Handgraaf.”

De Cock sloeg zijn linkerhand tegen zijn voorhoofd en liet zijn hand langzaam naar beneden glijden over zijn brede gezicht.

Het was een gebaar van drama. Hij kende het effect en wist dat de bezorgdheid bij de vrouw tegenover hem zou toeslaan.

Daarna zuchtte hij diep en gebaarde voor zich uit.

“Mogen we het gesprek met u binnen voortzetten?”

De Cock keek met welgevallen om zich heen. Het interieur maakte op de oude rechercheur een genoeglijke indruk. De ruime woonkamer met zware draagbalken aan het plafond was smaakvol ingericht. Boven een donkere eikenhouten lambrisering waren de wanden bijna hagelwit gepleisterd. Bij een monumentale openhaardpartij met vrolijke knoesterige balken stond een ronde tafel met enkele donkerbruine leren fauteuils, die tot zitten uitnodigden.

Mevrouw Grijpskerk, die duidelijk bezorgd was door het gebaar van De Cock bij de voordeur, wees de rechercheurs met bevende hand dat ze konden plaatsnemen. De Cock en Vledder lieten zich in een fauteuil zakken. Mevrouw Grijpskerk verschoof haar stoel zo dat ze oogcontact met de beide rechercheurs kon houden.

De grijze speurder legde zijn oude hoedje naast zich op de grauwstenen vloer en boog zich iets naar voren. Vledder zag het gebeuren: De Cock maakte zich op om het gesprek te openen.

“Staande conversaties aan de buitendeur,” opende de oude speurder vriendelijk, “storen mij al zo lang als ik dit werk doe. Ze bezorgen mij steeds een gevoel van onbehagen. Het is en blijft ook altijd zo afstandelijk. Zo’n deur vormt een beletsel om tot begrip voor elkaar te komen.”

Mevrouw Grijpskerk glimlachte afwachtend.

“En dat begrip hebt u nodig’”

De Cock knikte.

“Begrip voor het werk dat ik doe. En dat begrip kom ik maar weinig tegen.”

Mevrouw Grijpskerk maakte een nerveuze handbeweging.

“Begrip voor het bestrijden van criminaliteit…het oplossen van misdrijven?” vroeg ze.

“Precies.”

Mevrouw Grijpskerk keek hem argwanend aan.

“En in dat verband wilde u mijn man spreken?”

De Cock reageerde niet direct.

“Wanneer wist u dat uw man met de heer Handgraaf op zakenreis naar China zou gaan?”

“Dezelfde dag.”

De Cock keek haar ongelovig aan.

“De dag van het vertrek?”

“Ja.”

“Hoe verliep die dag?”

Mevrouw Grijpskerk verschoof onzeker op haar stoel en keek de kamer rond alsof die aanblik haar zou helpen met de herinnering.

Vledder volgde haar blik.

“De heer Handgraaf belde mijn man en vroeg hem of hij zich onmiddellijk klaar wilde maken voor een reis naar China. Een zakenreis om goedkope textiel en schoenen te importeren. “Om kwart over twaalf kom ik je halen,” had hij gezegd.”

De Cock toonde verwondering.

“Dat is nogal abrupt.”

“Inderdaad, dat vond ik ook.”

“Hoe reageerde uw man?”

Mevrouw Grijpskerk trok haar schouders iets op.

“Hij was niet verrast. Hij deed rustig en heel ontspannen, gewoon. Het leek me toe dat Cor, mijn man, een dergelijke uitnodiging van de heer Handgraaf min of meer had verwacht.”

“Over die verwachting had hij met u niet gesproken?”

Mevrouw Grijpskerk trok haar rok strak over haar knieën en streek een paar maal met haar handen over de stof.

“Nee,” sprak ze weifelend.

“En toen?”

“We hebben wat spulletjes bij elkaar gezocht en een koffer gepakt. Om prompt kwart over twaalf stond de heer Handgraaf met zijn Mercedes voor de deur. Mijn man pakte zijn koffer, kuste me vluchtig als afscheid, stapte bij hem in de wagen en ze reden weg. Zo was het.”

Vledder schoot naar voren en vroeg: “Zomaar?”

“Hoe bedoelt u?” Bezorgd keek ze naar Vledder. Van een glimlach was niets meer over, rimpels trokken over haar voorhoofd.

“Hebt u met uw man geen afspraken gemaakt?” ging Vledder door.

“Waarover?”

“Hoelang de trip zou duren, hoe u uw man kon bereiken, of hij contact met u zou opnemen, dergelijke dingen.”

Mevrouw Grijpskerk maakte een wrevelig gebaar.

“‘Je hoort wel van me.’ Dat is alles wat Cor tegen me heeft gezegd.”

De Cock verhief zijn stem om Vledder te beduiden dat hij zijn mond moest houden.

“En?” vroeg hij.

“Wat?” vroeg mevrouw Grijpskerk verward.

“Hebt u iets van hem gehoord?”

Ze schudde haar hoofd. “Sinds hij toen vertrokken is heb ik niets meer van hem vernomen. Niets.”

“Ook recent niet, bijvoorbeeld van het kantoor van de Foundation aan de Keizersgracht?”

“Nee.”

De Cock boog zich naar haar toe.

“U zult ongetwijfeld iets van mijn verbazing hebben gemerkt toen u bij mijn komst vertelde dat uw man met de heer Handgraaf op reis was.”

Mevrouw Grijpskerk knikte instemmend.

“U reageerde inderdaad nogal vreemd.”

De Cock glimlachte.

“Het was voor mij ook een complete verrassing,” verklaarde hij.

“Een openbaring. Volgens mijn inlichtingen leefde uw man met Victor Handgraaf op gespannen voet, erger nog, uw man zou hem zelfs met de dood hebben bedreigd…”

Vledder luisterde met belangstelling naar het gesprek maar intussen streek hij met zijn hand over zijn maag en dacht aan al die forensen die nu zaten te eten. Hier werd hem nog geen kopje koffie aangeboden. Hier zit ik te hongeren voor een hongerloon, dacht hij en hij glimlachte om zichzelf. Zo rampzalig was het nou ook weer niet.

Mevrouw Grijpskerk keek ongelukkig en maakte een hulpeloos gebaar.

“Ik heb er ook niet zo veel van begrepen,” sprak ze vermoeid.

“Cor, mijn man, is niet bepaald een open boek. Integendeel, hij is vaak erg gesloten…in zichzelf gekeerd. Zeker ten aanzien van zakelijke aangelegenheden. Als ik om opheldering vroeg, dan zei hij altijd: daar begrijp jij toch niets van.”