Albert Baantjer - De Cock en de onsterfelijke dood

Zoals steeds in het verleden had hij de hulp ingeroepen van zijn collega-rechercheurs Fred Prins en Appie Keizer. Ze bleken onmiddellijk bereid om hem terzijde te staan.

Appie Keizer was enthousiast dat hij zich weer eens mocht verhullen in zijn vermomming van verdwaalde buitenman. Een vermomming die hem al dikwijls succes had gebracht. Op Fred Prins was De Cock bijzonder gesteld. De jongeman was intelligent, onverschrokken en zo sterk als een beer. De grijze speurder vertrouwde op hem wanneer het met de moordenaar tot een gevecht zou komen.

Met een portofoon had hij zijn beide collega’s op strategische plekken rondom het huis geposteerd.

Vledder, zijn trouwe hulp en metgezel, zat in de gezellige woonkeuken met uitzicht op de tuin. Daar was ook een deur die naar die tuin leidde. Het was de enige plek waar men via de achterzijde het huis kon binnendringen.

De Cock vermoedde dat de moordenaar gewoon met een sleutel via de voordeur het huis zou binnenkomen, maar hij wilde niets uitsluiten.

De grijze speurder keek naar Christina. Ze zat op zijn verzoek in de behandelkamer op de brede troon van lichtblauw fluweel. Haar gezicht zag bleek. Nerveus blikte ze om zich heen. Christina was gekleed in een lang bloedrood gewaad dat tot haar enkels reikte. De kraag en de zoom van het gewaad waren afgezet met blauw fluweel, waarop in wit geborduurd de twaalf tekens van de dierenriem. Het was eenzelfde gewaad waarin moeder Alida en haar dochters Angela en Beatrijs de dood vonden. De Cock blikte op zijn horloge. Het was bijna zover. De spanning kroop in zijn aderen, pulseerde in zijn hals en deed zijn hart sneller kloppen. Hij had dat steeds wanneer een ontknoping naderde.

De grijze speurder liep naar Christina op haar fluwelen troon met de baldakijn. Hij drukte met zijn vingertoppen op de rug van haar hand. Die hand was ijskoud.

‘Hoe voel je je?’ vroeg hij bezorgd.

Christina van Boskoop sloot haar ogen.

‘Ik ben bang en ril van ellende.’

Ze deed haar ogen weer open.

‘Hebben Beatrijs en de anderen ook zo gezeten terwijl hun moordenaar kwam?’

De Cock knikte.

‘Dat denk ik. Alleen wisten zij niet dat hun moordenaar kwam. Ze wachtten geduldig op een patiënt die hen op een ongebruikelijk tijdstip wilde consulteren.’

‘En die patiënt werd hun moordenaar?’

‘Precies.’

De mobilofoon in de binnenzak van zijn regenjas kraakte. ‘Vanaf de Melkmeisjesbrug nadert een man in een plastic regenjas.’

De Cock herkende de stem van Appie Keizer.

‘Hij draagt een bril.’

De oude rechercheur pakte zijn mobilofoon.

‘Dat is hem,’ antwoordde hij gejaagd. ‘Blijf hem voorzichtig volgen en waarschuw Fred Prins dat hij dichter naar het huis komt.’

De Cock keek naar Christina.

‘Hij komt eraan,’ sprak hij fluisterend. ‘Blijf op je troon zitten. Kom er onder geen voorwaarden vanaf. Op die troon ben je veilig.’

De oude rechercheur trok zich uit de behandelkamer terug. In de deuropening van de woonkeuken bleef hij staan. ‘Hij komt eraan,’ riep hij gedempt naar Vledder.

De jonge rechercheur kwam bij hem. Samen luisterden ze naar geluiden. Na enige minuten hoorden ze hoe het slot van de buitendeur werd opengedraaid, gevolgd door het piepen van scharnieren.

Ze wachtten nog enkele seconden en renden toen via de wachtkamer naar de behandelkamer. Christina gilde. Voor haar troon stond een man. Toen hij de beide rechercheurs in het oog kreeg, leek hij verdoofd. Het duurde maar even. Toen stormde hij in woeste vaart op hen af.

Vledder werd tegen de banken aan de kant van de wachtkamer geslingerd. De Cock struikelde, klauterde weer overeind en rende de man achterna. Midden op de rijbaan van de gracht probeerde de man aan Fred Prins voorbij te komen. In een f l y i n g t a c k l e maakte de jonge rechercheur een snoekduik naar de benen van de man. Beiden duikelden over het asfalt. Appie Keizer rende naderbij en liet zich op de man vallen. Met een houdgreep hield hij hem in bedwang.

In een koddige draf liep De Cock naar ze toe. Vledder kwam achter hem aan. De oude rechercheur boog zich over de weerloos geworden man en trok diens plastic regenjas open. Uit een zijzak van zijn colbert trok hij een wit katoenen koord, eindigend in een kunstig geknoopte strop. Daarna scheen hij de man met zijn zaklantaarn vol in het gezicht.

Vledder achter hem hijgde in zijn nek.

‘A nd r ies Kor rema n.’

De Cock knikte.

‘Man van Nanette en vader van de dode Elisa.’

Vledder trok zijn wenkbrauwen op.

‘Dode Elisa?’

De Cock doofde het licht van zijn zaklantaarn.

‘Ze stierf twee dagen geleden.’

De ding-dong in de gang dreunde nog een beetje na. De Cock deed de deur van zijn woning open.

Voor hem op de stoep stond Vledder. De jonge rechercheur lachte wat verlegen. In zijn linkerhand bungelde een fraai boeket frisse lentebloemen.

‘Voor je vrouw,’ legde hij uit. ‘Hoe langer ik jou ken, hoe meer ik haar ga bewonderen.’

De Cock keek hem misprijzend aan.

‘Die kreet van jou ken ik,’ sprak hij bestraffend. ‘Afgezaagd. Ik zou die tekst in de toekomst eens veranderen.’

De grijze speurder bekeek het boeket.

‘Geen rode rozen?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Edmay zegt dat ik eens moest variëren. Ze is mee geweest dit boeket voor je vrouw uit te zoeken. Ze heeft gevoel voor kleuren en weet wat een vrouwenhart raakt.’

De Cock deed een stapje opzij en liet Vledder binnen. ‘Wie is Edmay?’

‘Mijn nieuwe vriendin.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Je was toch met ene Celine verloofd?’

‘Dat is al eeuwen geleden. Celine is inmiddels al jaren met een ander getrouwd.’

‘Waarom?’

‘Ze vond dat ik een te gevaarlijk beroep had. Celine wilde niet in angst en spanning leven. Dat lokte haar niet. Ze heeft nu een lieve zachte accountant. Die heeft een veel rustiger baan en verdient bovendien beduidend meer dan ik.’

‘En Edmay?’

‘Wat bedoel je?’

‘Vertel er eens wat van?’

Vledder glimlachte vertederd.

‘Ze is heel bijzonder. Geloof me, een echt schatje. Klein, lief met een tikkeltje Indonesisch bloed. Voor mij… heel aantrekkelijk.’

‘En ze is niet bang voor jouw gevaarlijk beroep?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Integendeel. Voor Edmay is dat juist een deel van mijn charme… een element waarom zij van mij houdt.’

‘Je moet haar eens aan me voorstellen.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik houd mijn werk en privé-leven graag gescheiden.’ De jonge rechercheur liep verder de gang in.

‘Zijn de anderen er al?’

De Cock knikte.

‘Appie Keizer en Fred Prins zitten bij mijn vrouw en hebben het hoogste woord.’

Ze stapten de woonkamer in. Mevrouw De Cock kwam onmiddellijk overeind en schudde Vledder ter begroeting de hand. Met een gebaar van verrukking nam ze het boeket in ontvangst. ‘Wat mooi.’

Ze wuifde uitnodigend naar een diepe fauteuil.

‘Ga zitten,’ riep ze vrolijk. ‘Mijn man vroeg zich al af waar je bleef.’

Vledder nam plaats. Zijn gezicht stond ernstig.

‘Ik… eh, ik heb even geaarzeld of ik vanavond wel zou komen.’ Mevrouw De Cock keek hem verrast aan.

‘Waarom?’

‘Heeft uw man van de begrafenis verteld?’

Mevrouw De Cock schudde haar hoofd.

‘Jurrian is thuis niet altijd even openhartig.’

Vledder keek naar De Cock.

‘Zal ik?’

De grijze speurder knikte.

‘Doe maar.’

Vledder zuchtte diep. Hij keek naar mevrouw De Cock op. ‘Elisa Korreman,’ sprak hij somber, ‘de dochter van de man die wij gisteravond hebben gearresteerd, werd vanmiddag op Zorgvlied begraven. Ondanks zijn bekentenis de drie vrouwen te hebben vermoord, had uw man gearrangeerd dat Andries Korreman de begrafenis van zijn dochtertje kon bijwonen.’ De jonge rechercheur stokte even.