Albert Baantjer - De Cock en de onsterfelijke dood

Alexander Minnedorper liet zich breed op de stoel naast zijn bureau zakken.

De Cock keek hem vijandig aan.

‘Heb ik u toegestaan om daar te gaan zitten?’ vroeg hij met gespeelde verbolgenheid.

Alexander Minnedorper sprong geschrokken overeind. ‘Ik… eh, ik dacht dat het gebruikelijk was dat uw bezoekers daar op die stoel naast uw bureau plaatsnamen?’

De Cock stak zijn wijsvinger omhoog.

‘A ls i k dat toesta.’

De oude rechercheur toonde een brede grijns.

‘Neemt u plaats,’ sprak hij, begeleid door een hoffelijk gebaar. ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

Alexander Minnedorper liet zich voor de tweede maal op de stoel zakken. De aanpak van De Cock had hem zichtbaar verrast.

‘Ik… eh, ik ben lid geweest van de familie Van Boskoop,’ opende hij voorzichtig.

De Cock knikte.

‘U was gehuwd met Christina van Boskoop.’

‘Dat weet u?’

‘Ik ken de echtverbintenissen van de drie dochters van Alida van Boskoop… en de trieste afloop van die huwelijken.’ Alexander Minnedorper knikte traag.

‘Christina en ik zijn gescheiden. Ik heb mij ertegen verzet met alle middelen waarover ik als jurist beschik, maar ik heb de ontbinding niet kunnen verhinderen. Mijn interesse in haar is echter niet verdwenen.’

‘U valt haar lastig?’

Alexander Minnedorper maakte een afwerend gebaar. ‘Ik ben geen stalker, beslist niet. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds tot aan mijn nekharen verliefd ben op die vrouw. Toen ik haar vanmiddag belde, vertelde ze mij het treurige nieuws dat haar moeder en haar zuster Angela waren vermoord.’ De Cock keek hem schuins aan.

‘En daarover wilt u met mij praten?’

Alexander Minnedorper maakte een weids gebaar.

‘Ik ben echt geen vriend van de politie. Nooit geweest. In de praktijk ontmoet ik nog wel eens collega’s van u die het met de bepalingen van de wet niet zo nauw nemen, dikwijls onrechtmatig en onzorgvuldig te werk gaan.’

De flamboyante advocaat boog zich iets naar De Cock toe. ‘En wij beiden,’ sprak hij zalvend, ‘zijn er toch voor om de wetten in stand te houden, ervoor te zorgen dat onze rechtsstaat niet verbleekt?’

De Cock had een hatelijke opmerking op zijn tong maar bedwong zich.

‘Ik ken nog steeds niet de reden van uw komst,’ reageerde hij minzaam.

‘Hebt u al enige vorderingen gemaakt,’ vroeg de advocaat belangstellend, ‘met uw onderzoek inzake de moord op mevrouw Van Boskoop en haar dochter Angela?’

De Cock glimlachte.

‘Bent u geïnteresseerd?’

‘Absoluut.’

‘In welke hoedanigheid?’

‘Niet als verdediger van hun moordenaar,’ antwoordde de advocaat met stemverheffing.

‘Als wat dan?’

‘U mag het kwalificeren als de interesse van een ex-lid van de familie.’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Dus gewone nieuwsgierigheid.’

‘Iets meer. Hoe vreemd het u wellicht in de oren zal klinken… ik wil u behulpzaam zijn.’

De Cock keek hem achterdochtig aan.

‘Waarmee?’

‘Het ontmaskeren van de moordenaar.’

‘U kent hem, of haar?’

Alexander Minnedorper vouwde zijn handen en bracht die voor zijn mond.

‘Ik heb, in verband met enige door hem gepleegde delicten, een paar maal de verdediging van Albertus de Graaf op mij genomen.’ ‘Uw ex-zwager en de ex-echtgenoot van de vermoorde Angela van Boskoop.’

‘Inderdaad.’

‘Rooie Bertus, de kleine kluisjesman.’

Alexander Minnedorper glimlachte.

‘In uw vocabulaire.’

‘Wat is er met Rooie Bertus?’

Alexander Minnedorper antwoordde niet direct.

‘Het is,’ sprak hij na enige bedenking, ‘niet gebruikelijk dat een raadsman de inhoud van vertrouwelijke gesprekken met zijn cliënten openbaar maakt. Noem het een beroepscode. Een code die ik tot nu nooit heb doorbroken.’

Hij nam opnieuw een kleine pauze.

‘Ik heb deze stap terdege overwogen,’ ging hij behoedzaam verder. ‘Dat moet u van mij aannemen. Na rijp beraad ben ik tot de conclusie gekomen dat het niet alleen mijn plicht is om moordenaars te verdedigen wanneer mij dat wordt gevraagd, maar dat op mij ook de verplichting rust om moordenaars te ontmaskeren wanneer ik daartoe in de gelegenheid ben.’

De Cock keek hem strak aan.

‘En dat bent u?’

Alexander Minnedorper knikte.

‘In vertrouwelijke gesprekken heeft Albertus de Graaf mij bezworen dat hij zijn ex-echtgenote en haar moeder zou doden.’ ‘Met welk motief?’

‘De schandalige wijze waarop die beide vrouwen hem hebben behandeld. Toen De Graaf hen in een speelse bui had verteld op welke wijze hij een vermogend man was geworden, hebben ze hem eerst zijn geld afhandig gemaakt en hem daarna bij de politie aangegeven.’

‘Een redelijk motief.’

‘Dat dacht ik.’

De Cock kauwde even op zijn onderlip.

‘Ik ben geen vriend van advocaten en ik ben zeker geen fan van de beruchte strafpleiter Alexander Minnedorper. Toch schat ik uw mensenkennis hoog in.’

De oude rechercheur plukte even aan zijn neus.

‘Hoeveel waarde hecht u aan de bezweringen die Rooie Bertus deed?’

Alexander Minnedorper zuchtte diep.

‘Vanaf het moment dat de heer De Graaf na het beëindigen van zijn straftijd uit de gevangenis was ontslagen, heb ik regelmatig contact met de familie Van Boskoop opgenomen — soms met de chiromantiste zelf, soms met een van haar dochters — en ik heb steeds met angstige belangstelling naar hun welzijn geïnformeerd, zo overtuigd was ik ervan dat de heer De Graaf zijn bezweringen eens in daden zou omzetten.’

Toen Alexander Minnedorper met zijn zwierige cape de grote recherchekamer had verlaten, keken de beide rechercheurs elkaar eens aan. Vledder maakte een wanhopig gebaar. ‘Na Smalle Lowietje is hij de tweede man die naar Rooie Bertus verwijst.’

‘We zullen hem toch eens moeten benaderen,’ sprak De Cock ernstig. ‘Ik ben benieuwd hoe hij op onze beschuldigingen gaat reageren.’

‘Wanneer wil je dat doen?’

‘Op korte termijn. Smalle Lowietje zal zijn verblijfplaats wel kennen.’

‘Heb jij Rooie Bertus wel eens tot een bekentenis gebracht?’ ‘Zeker.’

Vledder knikte voor zich uit.

‘Ik moet je zeggen dat het verhaal van de advocaat mij heeft geïmponeerd. Ook het motief klinkt redelijk. Wanneer je door toedoen van een paar vrouwen enige jaren gevangenisstraf oploopt, dan blijven wraakgevoelens sluimeren. Alexander Minnedorper nam de bezweringen van Rooie Bertus in ieder geval zo ernstig, dat hij de moeite nam ons in te lichten.’

De Cock wreef over zijn kin.

‘Alexander Minnedorper is een sluwe man. Je zou je kunnen afvragen of alleen gevoelens van rechtvaardigheid hem hebben doen besluiten om ons in te lichten.’

Vledder keek hem nadenkend aan.

‘Je bedoelt dat zijn beweringen een afleidingsmanoeuvre kunnen zijn… dat hij ons in een verkeerde richting wil loodsen?’ ‘Die kans is er. Bedenk, dat Alexander Minnedorper mogelijk ook zelf een motief heeft. Hij was met Christina gehuwd en al zijn pogingen om dat huwelijk in stand te houden, zijn mislukt.’

Vledder gromde.

‘Door toedoen van de dominante Alida van Boskoop en haar al even dominante dochter Angela. Die twee waren een eenheid. Ik heb het idee dat Beatrijs en Christina geen eigen inbreng hadden en volkomen door hun moeder en Angela werden geregeerd.’

De Cock knikte instemmend.

‘Dat lijkt mij een goede analyse. Maar dat betekent wel, dat juist de ex-mannen van Beatrijs en Christina een motief voor de beide moorden hebben.’

‘Jij bedoelt dat die twee beslist haatgevoelens jegens de vermoorde vrouwen hebben gekoesterd?’

‘Precies.’

De ogen van Vledder lichtten op.

‘Patrick Nederveldt,’ riep hij opgetogen. ‘Ik heb altijd al beweerd dat hij bij de moorden betrokken is.’