Albert Baantjer - De Cock en de onsterfelijke dood

De Cock keek hem aan.

‘Je vergeet Alexander Minnedorper.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik zie in die advocaat geen moordenaar.’

‘Wees voorzichtig. Ik zou mij in die stelling maar niet vastbijten.’

‘Ik houd het op Patrick Nederveldt,’ riep hij koppig. ‘Het opvallende is,’ sprak De Cock mijmerend, ‘dat zowel Patrick Nederveldt als Alexander Minnedorper beweren nog steeds van hun ex-vrouwen te houden.’

‘Wat denk je van het huwelijk tussen Angela en Rooie Bertus?’ De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

‘Daar weten we nog te weinig van. Ik ken Rooie Bertus als een sterke persoonlijkheid. Ik kan me niet voorstellen dat er tussen hem en Angela ooit een goede band heeft bestaan.’

‘Conflictstof genoeg?’

‘Ik vrees van wel. Het is wellicht aardig om te weten hoe die twee elkaar hebben leren kennen en op wiens gezag er aangifte bij de politie werd gedaan…’

‘Dat kan Rooie Bertus ons toch vertellen?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Als hij dat wil. We kunnen hem niet dwingen. De tijd van de tortuur [1] Folteringen op de pijnbank. In vroeger tijden een middel om iemand tot bekentenissen te brengen. De gefolterde slachtoffers werden biechtkinderen genoemd. is voorbij.’

‘En dat vreemde briefje van hem?’

‘Het maakt hem geen moordenaar. Integendeel. Als hij werkelijk bij de moorden is betrokken, zou hij vermoedelijk dergelijke briefjes niet schrijven. Hij vestigt daarmee de aandacht op zichzelf.’

De oude rechercheur verzonk enige tijd in diep gepeins. Ineens keek hij op.

‘Heb jij een computer?’

Vledder reageerde verrast.

‘Een computer?’

De Cock knikte.

‘Ik heb in de behandelkamer van de chiromantiste aan de Brouwersgracht een computer zien staan. Kun jij met zo’n ding omgaan?’

Vledder glimlachte.

‘Ik heb zelf een computer. Ik surf wel eens op internet.’ De jonge rechercheur glimlachte opnieuw.

‘Wat wil je dan?’

‘Vroeger had elke huisarts een kaartenbak met gegevens over zijn patiënten. Nu hebben de huisartsen geen ouderwetse kaartenbakken meer, maar zijn die gegevens opgeslagen in hun moderne computer.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Jij denkt dat de chiromantiste de gegevens van de mensen die haar consulteerden, in haar computer heeft staan?’

De Cock knikte.

‘Ik vermoed dat Rooie Bertus zijn Angela middels een bezoek aan de chiromantiste heeft leren kennen. Op dezelfde manier zal vermoedelijk ook de relatie tussen Christina en Alexander Minnedorper tot stand zijn gekomen. Ik wil zonder dat iemand het weet over de gegevens van de computer beschikken.’ ‘Dan moet je ze kopiëren op een floppy.’

‘Wat is dat?’

Vledder lachte.

‘Een diskette. Het is mij te moeilijk om je uit te leggen hoe dat werkt.’

‘Heb jij een diskette?’

‘Ja, thuis.’

‘Kan jij het?’

‘Wat?’

‘Kopiëren op een floppy?’

‘Dat zal wel lukken.’

De Cock strekte zijn wijsvinger naar hem uit.

‘Dan breken wij vanavond in.’

Het was stil op het Damrak. De beide rechercheurs slenterden op hun gemak over het brede trottoir in de richting van de Haringpakkersteeg. Het was koud, kil en het regende. De felkleurige lichtreclames weerspiegelden in het natte asfalt van de weg. Het onaangename weer hield de mensen in hun huizen.

Vledder blikte opzij.

‘Wat dacht je in dat computerbestand te vinden?’

De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog.

‘Ik hoop dat de chiromantiste of een van haar dochters vertrouwelijke gegevens heeft ingebracht, gegevens omtrent de mannen met wie de dochters enige tijd gehuwd zijn geweest. Als Rooie Bertus en de advocaat Minnedorper aanvankelijk tot de cliëntèle van de chiromantiste hebben behoord, dan moeten er inlichtingen over hen in het bestand te vinden zijn.’ ‘Wat voor gegegevens?’

De Cock reageerde wat geprikkeld.

‘Zaken die wij nog niet kennen… die men voor ons om welke reden dan ook verborgen houdt.’

De oude rechercheur krabde zich achter in de nek.

‘De zaak begint mijn zenuwen te kietelen. Ik heb het idee dat de motieven die wij tot nu toe kennen, onvoldoende zijn.’ ‘Je bedoelt dat er meer zaken spelen dan drie mislukte huwelijken?’

De Cock maakte een onzeker gebaar.

‘Misschien moeten we wel terug naar Putten, naar de oorsprong. Bedenk dat de chiromantiste in het verleden enige aanbidders heeft gehad die tot drie vrolijke zwangerschappen hebben geleid.’

‘De natuurlijke vaders van het ABC-trio Angela, Beatrijs en Christina.’

De Cock knikte.

‘Ook toen had Alida van Boskoop cliëntèle.’

De Brouwersgracht lag geheel verlaten. In de verte, vanaf het Stationsplein, klonk het gieren van trams in de bochten. Aan de walkant tussen de bomen scharrelde een enkele rat. Voor nummer 1180 bleven ze staan. De Cock veegde de regen uit zijn gezicht en bekeek de gevel aandachtig. Nergens hing een aankondiging dat de chiromantistenpraktijk was gestopt. Daarna richtte hij zijn aandacht op het slot van de toegangsdeur. Uit de zak van zijn regenjas nam hij het apparaatje dat hij eens, lang geleden, van zijn vriend en ex-inbreker Handige Henkie had gekregen. Met kennersblik nam hij uit het koperen houdertje de juiste sleutelbaard.

Vledder schudde afkeurend zijn hoofd.

‘We krijgen hier nog eens de grootste ellende mee.’ De Cock keek naar hem op.

‘We gebruiken het toch niet om ons te verrijken,’ sprak hij geprikkeld. ‘Ik wil alleen een zaak oplossen.’

Vledder grijnsde.

‘Als Alexander Minnedorper hier lucht van krijgt, dan kun je wat beleven.’

‘Alexander Minnedorper heeft zelf een lading boter op zijn hoofd.’

‘Dat doet niet terzake. Hij kan zich meer permitteren dan wij.’ De Cock bromde.

‘Zeur niet.’

De oude rechercheur liep op de deur toe en in luttele seconden had hij het slot geopend. Hij duwde met zijn elleboog de deur verder open. De scharnieren piepten. In de kleine hal bleef hij staan en luisterde. Zijn scherp gehoor nam geen geluiden waar. Nog even aarzelde hij. Toen, met een zaklantaarn in zijn hand, liep hij vanuit de hal de lange gang in.

Vledder deed de deur achter zich dicht en volgde hem op de voet.

De deur naar de wachtkamer stond half open. De Cock stapte naar binnen en liet het lichtovaal van zijn zaklantaarn door het vertrek dwalen… de houten banken, het bladderend plafond. Toen de lichtstraal de deur naar de behandelkamer had bereikt, stokte de oude rechercheur. De zaklantaarn viel bijna uit zijn hand. Aan de deurknop had hij een koord ontdekt. Het liep omhoog. Met ingehouden adem liep hij op de deur toe. Hij trok een schone zakdoek uit zijn broekzak, wikkelde die om zijn rechterhand en trok de deur naar zich toe. Aan de andere kant hing een vrouw.

Vledder, achter hem, hijgde in zijn nek.

‘Beatrijs.’

Vledder greep in verwarring De Cock bij zijn arm vast. ‘Is… eh, is ze dood?’ stamelde hij.

De Cock antwoordde niet direct. Hij voelde aan de hand van Beatrijs, die slap langs haar lichaam hing. Daarna knikte hij traag voor zich uit.

‘Zonder enige twijfel. Maar nog niet zo lang. Haar lichaamstemperatuur is weinig gezakt.’

‘Wat moeten we doen?’

‘Hoe bedoel je?’

‘We kunnen hier toch geen lijk vinden?’

De Cock wees omhoog.

‘Ze hangt daar wel… compleet in het fraaie bloedrode gewaad met de twaalf tekens van de dierenriem.’

Het klonk cynisch.

Vledder schudde vertwijfeld zijn hoofd.

‘Als wij officieel melding maken van het vinden van dit lijk,’ sprak hij verdrietig, ‘kunnen we meteen ons ontslag aanbieden.’

‘Ik bied geen ontslag aan,’ reageerde De Cock met een grijns op zijn gezicht. ‘Als ze mij kwijt willen, zullen ze mij uit de dienst moeten schoppen.’