Yrsa Sigurdardottir - Neem mijn ziel

De kaarten. Pentakels Koning, ofwel geld, en de Dood. Zijn hart bonkte in zijn borst en hij draaide zo langzaam mogelijk zijn hoofd om, in de hoop dat hij het bij het verkeerde eind had, maar dat was niet het geval. Hij lag in de stallen. Geld was nergens te bekennen, maar hij had het gevoel dat de dood heel dichtbij was. Hij verloor de controle over zijn ademhaling en begon verschrikkelijk over te geven, zodat hij even niet in staat was aan iets anders te denken. Op het moment dat de misselijkheid was weggetrokken, werd hij opnieuw bevangen door een gevoel van doodsangst. Hij hoorde een luid gehinnik, gevolgd door het harde gekletter van hoeven. Uit welke richting kwamen de geluiden? Waar was het paard? Eiríkur spande zich tot het uiterste in om half overeind te komen en zijn ogen te openen. Hij kokhalsde weer, maar hij had de eerste keer zo hevig gebraakt dat er nu bijna niets meer omhoogkwam. Toen de braakneigingen afnamen, slaagde hij erin zich op zijn ellebogen omhoog te duwen en voorzichtig om zich heen te kijken. Hij keek langs zijn lichaam omlaag en besefte, ondanks zijn verwarde toestand, waar die ondraaglijke stank vandaan kwam. Het kostte hem de grootste moeite om de schreeuw die in hem opwelde te onderdrukken. Toen dwong hij zichzelf zijn blik af te wenden van datgene wat er op zijn borst was gebonden — de bebloede pels, de open bek, de slap bungelende kop — en zich te concentreren op wat er boven hem stond. Hij wilde wanhopig graag het ruwe touw waarmee dat afgrijselijke ding aan hem was vastgebonden losmaken, maar zijn drang om te leven was sterker. Langzaam hief hij zijn hoofd.

Benen. Vier slanke maar machtige benen. Wat was hem verteld? Dat iedereen zou denken dat het een ongeluk was geweest. Een bizar ongeluk met fatale afloop. Dat mocht niet gebeuren. De mensen moesten weten dat dit moord was, geen stom ongeluk. In de loop der jaren had Eiríkur genoeg grappen over zijn werk moeten slikken. Hij was opeens vastbesloten ervoor te zorgen dat hij niet tot in het graf het onderwerp van spot zou blijven. De drang om dit over te brengen was bijna net zo sterk als het verlangen om in leven te blijven. Nu hij begreep wat er met hem gebeurde, moest hij een manier verzinnen om dit kenbaar te maken.

Eiríkur probeerde zich te concentreren. Hij bevond zich in een kleine ruimte, dus veel mogelijkheden had hij niet. Hij kon de woorden niet uitleggen met stukjes stro, want die zouden niet meer op hun plek liggen wanneer er eindelijk iemand poolshoogte kwam nemen. Nee, hij moest het opschrijven. Hij moest een oppervlak vinden dat veilig was voor de hoeven van het dier. Hij keek snel om zich heen en zijn oog viel op de dichtstbijzijnde muur. Met een vastberadenheid die hij niet bij zichzelf had vermoed, slaagde hij erin de misselijkheid lang genoeg te onderdrukken om zich er dichter naartoe te slepen. Onderweg bad hij tot God dat het hem zou lukken met zijn ring een paar letters in de muur te krassen voordat het allemaal voorbij zou zijn. Het dier begon sneller te ademen en Eiríkur verstijfde. Zodra de hengst hem op de grond zag liggen, zo was hem verteld, zou het dier gek worden van angst en hem doodtrappen. Toen zijn ademhaling weer wat rustiger werd, wachtte hij nog even en schoof toen nog wat verder in de richting van de muur. Hij was absoluut niet in staat om op te staan; de pijn in zijn voeten was zo hevig dat het voelde alsof de huid er vanaf was gebrand.

Eiríkurs schouder raakte de muur. Hij stak zijn hand uit en begon met zijn ring in het houten beschot te krassen, maar zodra de hengst dit geluid hoorde begon hij te snuiven. Tot zijn afgrijzen zag Eiríkur de waanzinnige bruine ogen in zijn richting rollen. Het dier hinnikte. Hij probeerde de letters zo snel mogelijk in de muur te krassen, maar durfde zijn blik niet van het beest los te maken. Het paard begon op de grond te stampen, draaide zich toen om en trapte naar hem met zijn achterbenen. Het enige waaraan hij kon denken was of zijn gekras genoeg zou zijn om zijn moordenaar te ontmaskeren. Had hij maar iets meer tijd gehad — nu zou niemand het begrijpen. Het paard maakte een angstaanjagend geluid en Eiríkur sloeg instinctief zijn handen voor zijn gezicht, alsof dat hem kon redden.

Daar was echter even weinig kans op als dat het dier zou kunnen lezen wat er op de muur geschreven stond: rer.

‘De hengst is van mijn vrouw. Ik ben niet zo dol op paarden,’ zei Bergur, starend naar de grond.

Thórólfur leunde over de oude keukentafel, maar zorgde ervoor dat zijn mouwen uit de koffie bleven die Bergur had gemorst toen hij met trillende handen zijn beker had volgeschonken. ‘Maar als u dan niet zo’n ruiter bent, wat had u daar dan te zoeken?’

‘De paarden moeten elke avond worden gevoerd. Dat is mijn werk,’ antwoordde Bergur zonder op te kijken. ‘Daar hoef je geen paardenliefhebber voor te zijn.’

Zijn vele jaren bij de politie hadden Thórólfur onder andere geleerd dat hij bij ondervragingen op zijn intuïtie kon vertrouwen. Hij had heel sterk het gevoel dat de man die hier met gebogen schouders voor hem zat iets te verbergen had. Joost mocht weten wat het was, maar Thórólfur was vastbesloten erachter te komen. ‘Nee, dat zal ook wel niet,’ zei hij en hij vervolgde toen: ‘Hoe komt het dat uw paarden nog steeds op stal staan? Ik begrijp van mijn mensen dat ze normaal gesproken in juni de wei in gaan.’

‘Wij verhuren paarden,’ antwoordde de boer. ‘Nou ja, eigenlijk doet mijn vrouw dat, maar zo nodig help ik haar een handje. Ik zorg ervoor dat de dieren worden gevoerd en zo.’ Hij beet op een nagelriem aan zijn linkerhand. ‘We moeten de hengst nog in de omheinde weide zetten, alleen zijn we daar nog niet aan toe gekomen.’

Thórólfur krabbelde iets op een notitieblokje en keek vervolgens op. ‘Wanneer kreeg u het idee dat er iets mis was?’

Bergur haalde zijn schouders op. ‘Het exacte tijdstip weet ik niet, als u dat bedoelt. Ik draag geen horloge en ik loop niet rond met zo’n ding…’ hij wees naar Thórólfurs mobieltje, dat tussen hen in op de tafel lag ‘… maar het was in elk geval kort nadat ik de stallen was binnengegaan.’ Bergur zweeg even en slikte hoorbaar.

‘Ja, natuurlijk,’ zei Thórólfur ongeduldig. ‘Maar hoe kan het dat u het onmiddellijk in de gaten had? De box van de hengst bevindt zich helemaal achterin. Was er een bepaalde reden waarom u daar als eerste naartoe ging?’

Bergur slikte opnieuw. ‘Ik voer de hengst altijd als eerste. Hij is nog niet afgericht en wordt snel onrustig. We hebben onze handen vol aan hem — hij is ongelooflijk op zijn hoede voor mensen, dus hij wordt heel erg onrustig wanneer ik in de stallen ben. Als hij als eerste zijn voer krijgt, kan ik op mijn gemak de andere paarden te eten geven.’

‘Ik begrijp het,’ zei Thórólfur. ‘En als ik het goed begrijp staat hij in de grootste box met de hoogste tussenschotten?’ Bergur knikte zwijgend. ‘Waarom is dat? Vanwege zijn temperament?’

‘Nee, dat is niet de enige reden. Hengsten worden altijd beter afgeschermd. Je moet zien te voorkomen dat ze bij de andere paarden kunnen komen, wat een rampzalige afloop zou kunnen hebben.’

‘Wilt u daarmee zeggen dat deze hengst niet erger is dan andere?’ vroeg de rechercheur. ‘Ik bedoel, zijn ze allemaal zo? Vormen ze een bijzondere bedreiging voor andere paarden?’

‘Nou ja, hengsten zijn agressiever dan ruinen en merries,’ antwoordde Bergur zachtjes, ‘maar deze is wel uitzonderlijk wild. Ik ben geen expert, maar dat kan ik u in elk geval wel vertellen.’

‘Mooi,’ zei Thórólfur, hoewel het de boer niet duidelijk was wat hij daar precies mee bedoelde. ‘Dus u liep meteen naar dat hok…’

‘Box,’ corrigeerde de boer hem.

‘Box dan,’ zei hij geërgerd. ‘En toen zag u daar meteen die man liggen?’

‘Ja, daar komt het wel op neer,’ antwoordde Bergur. ‘Het was allemaal zo onwerkelijk dat ik het moeilijk vind het in detail te beschrijven.’