Артур Конан Дойл - Нататкі пра Шэрлака Холмса (зборнік)

Гэта проста дробязь была. Я зайшоў у гасцёўню без папярэджання і, пераступаючы праз парог, убачыў на жончыным твары радасць. Але калі яна ўбачыла, хто ідзе, то ўся звяла і адвярнулася з расчараваным выглядам. Ну і мне хапіла. Мае крокі яна магла зблытаць толькі з хадою Алека Фэйрберна. Калі б ён тады быў побач, я б яго забіў, я ж як вар’ят раблюся, калі страчваю вытрымку. Мэры ўбачыла д’ябальскія іскрынкі ў маіх вачах, падбегла да мяне і схапіла за рукаў. «Не трэба, Джым, не!» – закрычала. «Дзе Сара?» – пытаюся. – «На кухні». Іду туды і кажу: «Сара, каб нагі гэтага Фэйрберна ў маім доме больш не было». – «Гэта чаму?» – пытае ў адказ. «Таму што я так хачу». – «О, – кажа, – калі мае сябры недастаткова добрыя для гэтага дому, тады і я таксама». – «Ты рабі што хочаш, – кажу, – але калі Фэйрберн яшчэ раз суне сюды нос, я дашлю табе ў падарунак яго вуха». Мабыць, яна вельмі спалохалася, паглядзеўшы мне ў твар, бо нічога не адказала і ў той жа вечар ад нас з’ехала.

Не ведаю я, проста са злосці яна гэта рабіла ці хацела пасварыць мяне з жонкай, калі падбівала яе здрадзіць. Як бы там ні было, яна наняла дом праз дзве вуліцы ад нас і пачала здаваць пакоі маракам. Фэйрберн звычайна жыў там, а Мэры хадзіла да яго і сястры на гарбату. Як часта – не ведаю, але аднойчы я за ёю сачыў і калі ўварваўся ў дом, Фэйрберн збег ад мяне праз заднюю сцяну саду, як баязлівы нягоднік, якім, зрэшты, і быў. Я пакляўся жонцы, што заб’ю яе, калі яшчэ хоць раз з ім убачу, і пацягнуў за сабою, а яна ішла, плачучы і дрыжучы, бледная як смерць. Паміж намі не засталося ні следу кахання. Я бачыў, што яна мяне ненавідзіць і баіцца, ад гэтага яшчэ больш піў, а яна яшчэ больш грэбавала мною.

Сара ж зразумела, што ў Ліверпулі яна на жыццё не заробіць, таму паехала, як я зразумеў, да старэйшай сястры ў Кройдан, а ў нас з Мэры ўсё цягнулася па-ранейшаму. І вось надышоў дзень, калі здарылася гэтая бяда і ўсё развалілася.

Было гэта так. Я адплыў на «Майскім» у сямідзённы рэйс, але адна бочка адвязалася і зрабіла нам прабоіну, таму мы былі вымушаныя на 12 гадзінаў вярнуцца ў порт. Я сышоў на бераг і адправіўся дадому, спадзеючыся, што зраблю жонцы сюрпрыз і што яна будзе радая ўбачыць мяне так хутка. З такімі думкамі я павярнуў на нашую вуліцу – і тут міма праехаў кэб, а яна была там: сядзела побач з Фэйрбернам, яны балбаталі і смяяліся, а пра мяне і не згадвалі. А я стаяў і глядзеў на іх з ходніка.

Кажу вам, слова даю, што з таго моманту я над сабой не ўладарыў: калі ўспамінаю – усё туманным сном падаецца. Апошнім часам я піў шмат, а тут ад усяго разам і ашалеў. Мне ў скроні і цяпер нібыта докерскім малатком б’юць, а тае раніцы, здаецца, цэлая Ніягара ў вушах шумела і гула.

Я павярнуўся і кінуўся за кэбам. Пры сабе ў мяне была цяжкая дубовая палка, і кажу вам: я адразу стаў як шалёны. Але пакуль бег, вырашыў схітрыць і крыху запаволіўся, каб я мог іх бачыць, а яны мяне – не. Кэб спыніўся на вакзале. Ля касаў быў ладны такі натоўп, і я лёгка ў ім схаваўся. Яны купілі білеты да Нью-Брайтана, ну і я купіў, толькі сеў на тры вагоны далей. Па прыездзе яны пайшлі наперад, а я за імі на адлегласці не больш чым у сто ярдаў. Яны нанялі лодку і паплылі – было ж вельмі горача, і яны спадзяваліся, што на вадзе лягчэй.

Цяпер іх нібыта хтосьці аддаў у мае рукі. Стаяў невялікі туман, і бачнасць была не большаю за пару сотняў ярдаў. Я таксама ўзяў лодку і паплыў за імі. Іх чаўнок цьмяна віднеўся наперадзе, але яны веславалі прыкладна гэтак жа, як я, таму адплылі ад берага на добрую мілю, перш чым я іх дагнаў. Дымка атачала нас як завеса, а мы трое былі пасярод яе. Божа мой, ці змагу я хоць калі забыць іхныя твары, калі яны ўбачылі хто плыве ў суседняй лодцы? Яна закрычала. Ён пачаў шалёна лаяцца і тыкаць у мяне вяслом – мабыць, убачыў сваю смерць у маіх вачах. Я ўхіліўся і ўдарыў яго той палкай. Яго галава раскалолася, нібы яйка. Можа, над ёй бы я злітаваўся, забыўшы сваё шаленства, але яна пацягнулася да яго, плачучы, і паклікала: «Алек». І я ўдарыў зноў, і яна ўпала побач з ім. А я ператварыўся ў дзікага звера, што адчуў пах крыві. Калі б там была Сара, клянуся, яна б адправілася ўслед за імі. Я дастаў нож і… не, хопіць. Я адчуваў нейкую жорсткую радасць, уяўляючы, што будзе з Сарай, калі яна ўбачыць гэта і зразумее, да чаго давяло яе ўмяшанне. Потым прывязаў целы да лодкі, прабіў дошку і пачакаў, пакуль яны патонуць. Я ведаў, што гаспадар падумае, нібыта яны згубілі кірунак у гэтым тумане і іх знесла ў мора. Прывёў сябе ў парадак, вярнуўся на бераг, адплыў на сваім параходзе, і ні адна жывая душа не западозрыла, што адбылося. Той ноччу я падрыхтаваў пасылку для Сары, а назаўтра адправіў яе з Белфаста.