…Και τότε δεν άνοιξε μια πόρτα αλλά μια καταπακτή στο πάτωμα.
Αμέσως νιώσαμε φρέσκο, καθαρό αέρα, να 'ρχεται απ' αυτή την τρύπα. Σκύψαμε πάνω απ' αυτό το σκοτεινό τετράγωνο λες κι ήταν μια φωτεινή πηγή. Με το σαγόνι σκιασμένο στη δροσιά πίναμε, τη ρουφούσαμε.
Σκύβαμε ολοένα και περισσότερο πάνω απ' την καταπακτή. Τι άραγε υπήρχε μέσα σ' αυτήν την τρύπα, μέσα σ' αυτό το υπόγειο που απλωνόταν κάτω απ' αυτό το άνοιγμα;…
Μήπως εκεί μέσα υπήρχε νερό;…
Νερό για να πιούμε…
Άπλωσα το χέρι μου μέσ' στο σκοτάδι και ακούμπησα μια πέτρα, και μετά κι άλλη μια… μια σκάλα… Ήταν μια μαύρη σκάλα που κατέβαινε στο υπόγειο.
Ο υποκόμης ήταν ήδη έτοιμος να πέσει μέσα στην τρύπα!…
Εκεί μέσα, ακόμη κι αν δε βρίσκαμε νερό, θα γλυτώναμε από τον φωτεινό κλοιό τούτων των καταραμένων καθρεφτών.
Ωστόσο, σταμάτησα τον υποκόμη, γιατί φοβόμουν κάποιο νέο κόλπο του τέρατος κι έτσι άναψα το φανάρι μου, κατέβηκα πρώτος…
Η σκάλα χανόταν στο βαθύ σκοτάδι και περιστρεφόταν γύρω απ' τον εαυτό της. Α! Τι θαυμάσια πούταν η δροσιά της σκάλας και του σκοταδιού!…
Κατά πάσα πιθανότητα, η δροσιά δεν προερχόταν από το σύστημα κλιματισμού του Ερίκ αλλά από την ίδια τη γη, που σ' αυτό το σημείο, θα 'πρεπε νάταν γεμάτη νερό… Άλλωστε, η λίμνη δε θα 'πρεπε νάναι μακριά, τώρα πια!…
Δεν αργήσαμε να κατεβούμε… Τα μάτια μας είχαν αρχίσει να συνηθίζουν στο σκοτάδι κι έτσι μπορέσαμε να διακρίνουμε γύρω μας τα διάφορα σχήματα… στρογγυλά σχήματα… που φώτισα με το φανάρι μου…
Βαρέλια!…
Βρισκόμασταν στην κάβα του Ερίκ!
Εδώ θα 'πρεπε να φυλάει το κρασί του και ίσως και το πόσιμο νερό…
Ήξερα πως ο Ερίκ αγαπούσε τα καλά πράγματα…
Α! Εδώ μέσα πραγματικά υπήρχε κάτι να πιούμε!…
Ο κύριος ντε Σανιύ χάιδευε τις στρογγυλές φόρμες, επαναλαμβάνοντας δίχως σταμάτημα:
«Βαρέλια! βαρέλια!… Πόσα βαρέλια!…»
Πραγματικά, υπήρχαν πολλά βαρέλια τοποθετημένα συμμετρικά σε δυο σειρές, ανάμεσα στις οποίες βρισκόμασταν εμείς…
Ήταν μικρά βαρέλια. Σκέφτηκα πως ο Ερίκ είχε διαλέξει αυτό το μέγεθος για να μπορεί να τα μεταφέρει ευκολότερα στο σπίτι της Λίμνης!…
Τα εξετάζαμε όλα, για να βρούμε κάποιο που να 'χει κάνουλα. Όμως όλα τα βαρέλια ήταν ερμητικά κλειστά.
Τότε, αφού ανασηκώσαμε ένα για να βεβαιωθούμε πως είναι γεμάτο, αρχίσαμε μ' ένα μικρό μαχαίρι που είχα μαζί μου, να προσπαθούμε να το ανοίξουμε.
Εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκε πως άκουσα να ' ρχεται από πολύ μακριά, ένα είδος μονότονου τραγουδιού που ο ρυθμός του μου ήταν γνώριμος γιατί το 'χα ακούσει πολλές φορές στους δρόμους του Παρισιού:
«Βαρέλια!… Βαρέλια!… Έχετε βαρέλια… για πούλημα;…»
Το χέρι μου ακινητοποιήθηκε… Ο κύριος ντε Σανιύ είχε ακούσει κι αυτός… Μου είπε:
«Είναι περίεργο! Θα 'λέγε κανείς πως τραγουδά το βαρέλι!…»
Το τραγούδι ξανακούστηκε… μακρινό…
«Βαρέλια, βαρέλια!… Έχετε βαρέλια για πούλημα;…»
«Ω! Σας ορκίζομαι», είπε ο υποκόμης, «πως το τραγούδι απομακρύνεται μέσα στο βαρέλι!…»
Σηκωθήκαμε και πήγαμε να κοιτάξουμε πίσω απ' το βαρέλι…
«Είναι μέσα!» είπε ο κύριος ντε Σανιύ· «είναι μέσα!…»
Όμως δεν ακούγαμε τίποτα πια… έτσι καταλήξαμε πως έφταιγε η κακή μας κατάσταση, η ταραχή των αισθήσεων μας…
Συνεχίσαμε τις προσπάθειές μας ν' ανοίξουμε το βαρέλι. Ο κύριος ντε Σανιύ έβαλε τα δυο του χέρια από πάνω κι εγώ, με μια τελευταία προσπάθεια, κατάφερα να πετάξω το στεφάνι.
«Μα τι είναι αυτό;» φώναξε ο υποκόμης… «Δεν είναι νερό!»
Ο υποκόμης με τα χέρια του γεμάτα πλησίασε το φανάρι μου…
Έσκυψα να δω και… αμέσως… πέταξα μακριά το φανάρι, τόσο απότομα που έσπασε κι έσβυσε… και χάθηκε…
Αυτό που είδα μέσα στα χέρια του υποκόμη ντε Σανιύ… ήταν μπαρούτι!
26
ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΚΟΡΠΙΟ;
Η ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΙΔΑ;
(Τέλος της διήγησης του Πέρση)
ΕΤΣΙ, κατεβαίνοντας στο βάθος της γης, άγγιξα και το βάθος των ανησυχιών μου! Αυτός ο άθλιος δεν έπαιζε όταν απειλούσε πολλούς από την ανθρώπινη φυλή! Στο περιθώριο της ανθρωπότητας, μακριά απ' τους ανθρώπους είχε γίνει ένα είδος υπόγειου κτήνους, αποφασισμένος ν' ανατινάξει τα πάντα, μαζί και τον εαυτό του, προκαλώντας μια φαντασμαγορική καταστροφή, αν, αυτοί που ζούσαν πάνω στη γη, τον ανακάλυπταν μέσα στο άντρο όπου είχε καταφύγει για να κρύψει την ασχήμια του.
Η ανακάλυψη που μόλις είχαμε κάνει μας τάραξε τόσο πολύ, ώστε φτάσαμε να ξεχάσουμε τα παθήματα μας, τόσο τα περασμένα όσο και τα τωρινά… Η φοβερή κατάσταση που μόλις πριν λίγο μας είχε οδηγήσει στο χείλος της αυτοκτονίας, τώρα έμοιαζε σχεδόν… ανώδυνη. Τώρα καταλαβαίναμε τι εννούσε το τέρας όταν μιλούσε στην Κριστίν Ντααέ. Τώρα ξέραμε τι σήμαινε η φράση του: «Ναι η όχι! Αν είναι όχι, τότε όλος ο κόσμος θα πεθάνει και θα θαφτεί!…» Ναι, θα θαφτεί κάτω απ' τα συντρίμμια αυτού που κάποτε υπήρξε η μεγάλη Όπερα, η Όπερα του Παρισιού!… Θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί ένα φοβερότερο έγκλημα από το να εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο μέσα σε μια αποθέωση φρίκης; Αυτή η καταστροφή, που είχε προσχεδιαστεί για να διασφαλίσει την αποχώρησή του από τα εγκόσμια, τώρα θα χρησίμευε ως εκδίκηση του έρωτα του φοβερότερου τέρατος που εμφανίστηκε ποτέ σ' αυτόν τον κόσμο!… «Αύριο το βράδυ στις έντεκα η ώρα!… Η τελευταία διορία!…» Α! Είχε διαλέξει την κατάλληλη ώρα!… Την ώρα που η Όπερα θάταν πλημμυρισμένη από κόσμο!… από πολλά μέλη της ανθρώπινης φυλής!… εκεί πάνω… στα αστραφτερά πατώματα του σπιτιού της μουσικής!… Ποια καλύτερη συνοδεία θα μπορούσε να φανταστεί για το θάνατο του;… Θα πήγαινε στον τάφο μαζί με τους ωραιότερους ώμους του κόσμου, στολισμένους με τα ωραιότερα κοσμήματα του κόσμου!… Αύριο το βράδυ, στις έντεκα η ώρα!… Έπρεπε να ανατιναχτούμε στο ζενίθ της παράστασης… Θάταν το αποκορύφωμα του θεάματος… αν η Κριστίν Ντααέ έλεγε: Όχι!… Αύριο το βράδυ στις έντεκα η ώρα!… Και πώς ήταν δυνατόν η Κριστίν Ντααέ να μην πει: Όχι; Μήπως δεν προτιμούσε να παντρευτεί τον ίδιο τον θάνατο παρά αυτό το ζωντανό πτώμα; Μήπως δεν ήξερε πως από την άρνησή της εξαρτιόταν η ανατίναξη πολλών μελών της ανθρώπινης φυλής;… Αύριο το βράδυ στις έντεκα η ώρα!…
Читать дальше
