Ο δύστυχος (που ήταν πράγματι ο καλύτερος εγγαστρίμυθος του κόσμου) έβαζε όλα του τα δυνατά (ήταν φανερό) για να κάνει τη μικρή να ξεχάσει την αίθουσα των βασανιστηρίων!… Άδικος κόπος… κουτός συλλογισμός… Η Κριστίν δεν είχε στο νου της άλλο από μας!… Επανέλαβε πολλές φορές, με το γλυκύτερο ύφος του κόσμου την ίδια ικεσία:
«Σβύστε το μικρό παράθυρο!… Ερίκ! σας παρακαλώ σβύστε επιτέλους το μικρό παράθυρο!…»
Σκεφτόταν πως αυτό το φως, που εμφανίστηκε ξαφνικά στο μικρό παράθυρο και που γι' αυτό το τέρας είχε μιλήσει τόσο απειλητικά, θα είχε κάποιον τρομερό λόγο ύπαρξης… Φαντάζομαι πως το μόνο πράγμα που θα πρέπει να την καθησύχασε κάπως θάταν το ότι μας είδε και τους δυο πίσω απ' τον τοίχο, λουσμένους στο λαμπρό φως, όρθιους, γερούς και δυνατούς!… Όμως, θα ήταν πιο ήσυχη αν το τέρας έσβυνε το φως…
Ο άλλος είχε κιόλας αρχίσει να κάνει τον εγγαστρίμυθο. Έλεγε:
«Να κοίτα! Σηκώνω λίγο τη μάσκα μου! Μην ανησυχείς… πολύ λίγο… Βλέπεις τα χείλια μου; Αυτό που έχω για χείλια; Δεν κουνιούνται!… Το στόμα μου μένει κλειστό… αυτό το είδος στόματος… κι όμως βλέπεις… ακούς τη φωνή μου!… Μιλάω με την κοιλιά μου… είναι φυσικό… αυτό είναι ο εγγαστρίμυθος, αυτός που μπορεί να μιλά απ' την κοιλιά του!… Είναι γνωστό: άκου τη φωνή μου… πού θέλεις να πάει; Στο αριστερό σου αφτί; Στο δεξί σου αφτί;… στο τραπέζι;… στα μικρά εβένινα κουτιά πούναι στο τζάκι;… Α! Όλ' αυτά σε ξαφνιάζουν!… η φωνή μου μέσα στα μικρά κουτιά του τζακιού;… Τη θες μακρινή; Τη θες κοντινή;… Βροντερή;… Ψιλή;… Ένρινη;… Η φωνή μου μπορεί να πάει παντού!… Παντού!… Άκου, γλυκιά μου… στο μικρό δεξί κουτί πάνω στο τζάκι, άκουσε τη φωνή μου που λέει: “ Πρέπει να γυρίσουμε τον σκορπι ό;” Και τώρα, κρακ! άκου τι λέει αυτό το μικρό κουτί στ' αριστερά: “ Πρέπει να γυρίσουμε την ακρίδα”;… Και τώρα, κρακ! Νάτην μέσα στο μικρό δερμάτινο σακούλι… Τι λέει; “ Είμαι το μικρό σακούλι της ζωής και του θανάτου! Και τώρα, κρακ!… Νάτην μέσα στο λαιμό της Καρλότας, στο βάθος αυτού του χρυσού λαρυγγιού, μέσα σ' αυτό το χρυσό λαρύγγι, το κρυστάλλινο λαρύγγι της Καρλότας… και μα την πίστη μου!… Τι λέει; Λέει: “Είμαι εγώ, ο κύριος βάτραχος! Είμαι εγώ που τραγουδώ: Ακούω αυτή τη μοναχική φωνή… κουάξ… που τραγουδά στο… κουάξ…” Και τώρα, κρακ… Α! Α! Α! Πού είναι η φωνή του Ερίκ;… Άκου, γλυκιά μου Κριστίν!… Άκου… Είναι πίσω, πίσω από την πόρτα της αίθουσας των βασανιστηρίων!… Και τι λέω; Λέω: “Αλίμονο σ' αυτούς που έχουν την ευτυχία να έχουν μια μύτη, μιαν αληθινή μύτη και σ' αυτούς που μπαίνουν στην αίθουσα των βασανιστηρίων!… Αχ! Αχ! Αχ!”
Καταραμένη φωνή αυτού του εκπληκτικού εγγαστρίμυθου! Βρισκόταν παντού! Παντού!… Περνούσε μέσα από το μικρό αόρατο παράθυρο… μέσα από τους τοίχους… περιπλανιόταν γύρω μας… ανάμεσα μας… Ο Ερίκ ήταν εδώ!… Μας μιλούσε… Ενστιχτώδικα κάναμε μια κίνηση, σαν για να ριχτούμε απάνω του… αλλά, κιόλας, πιο γρήγορη, περισσότερο άπιαστη κι απ' την ηχώ, η φωνή του Ερίκ γύρισε πίσω!…
Σε λίγο, δεν μπορούσαμε πια ν' ακούσουμε τίποτ' άλλο γιατί, να τι έγινε:
Η φωνή της Κριστίν:
«Ερίκ! Ερίκ!… Με κουράζετε με τη φωνή σας…
Πάψτε πια!… Δε νομίζετε πως κάνει πολύ ζέστη εδώ μέσα;…»
«Ω! Ναι!» απάντησε η φωνή του Ερίκ, «η ζέστη αρχίζει να γίνεται ανυπόφορη!…»
Ξανά η γεμάτη αγωνία φωνή της Κριστίν:
«Μα τι γίνεται εδώ!… Ο τοίχος καίει!…»
«Θα σας εξηγήσω, Κριστίν, γλυκιά μου, είναι από το δάσος δίπλα!…»
«Καλά, τι εννοείτε;… το δάσος;…»
«Μα, δεν προσέξατε, λοιπόν, πως ήταν ένα δάσος του Κογκό;»
Και το γέλιο του τέρατος αντήχησε παντού τρομερό, τόσο δυνατά που δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τις ικετευτικές κραυγές της Κριστίν! Ο υποκόμης ντε Σανιύ φώναζε και χτυπούσε τους τοίχους σαν τρελός… Δεν μπορούσα πια να τον συγκρατήσω… Όμως, τίποτ' άλλο δεν ακουγόταν εκτός από τη φωνή του τέρατος… και το τέρας το ίδιο δεν άκουγε τίποτ' άλλο εκτός από το ίδιο του το γέλιο… Μετά, ακούστηκαν ήχοι μιας σύντομης πάλης, ο θόρυβος που κάνει ένα σώμα όταν πέφτει και που μετά το σέρνουν… και ύστερα ο θόρυβος μιας πόρτας που κλείνει δυνατά… και μετά, μετά τίποτα, τίποτα πέρα από τη σιωπή του μεσημεριού… στην καρδιά ενός αφρικάνικου δάσους!…
25
«ΒΑΡΕΛΙΑ! ΒΑΡΕΛΙΑ!
ΕΧΕΤΕ ΒΑΡΕΛΙΑ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ;»
ΕΧΩ ήδη πει πως το δωμάτιο όπου βρισκόταν ο κύριος υποκόμης ντε Σανιύ και εγώ, είχε σχήμα εξαγώνου και όλοι οι τοίχοι του ήταν από πάνω μέχρι κάτω επενδυμένοι με καθρέφτη. Από τότε, σε κάποιες εκθέσεις, έχουμε, κατά καιρούς, την ευκαιρία να δούμε παρόμοια δωμάτια που συνήθως ονομάζονται: «σπίτι των θαυμάτων» ή «παλάτι των παραισθήσεων». Αυτός πάντως που πρώτος κατασκεύασε έναν τέτοιον χώρο ήταν ο Ερίκ, κατά τη διάρκεια των Ρόδινων Ωρών του Μαζεντεράν. Αρκούσε να τοποθετήσει κανείς στις γωνίες ενός τέτοιου δωματίου κάποιο διακοσμητικό στοιχείο, όπως μια κολόνα για παράδειγμα, κι αμέσως είχες την εντύπωση πως βρισκόσουν σ' ένα παλάτι με χίλιες κολόνες, γιατί οι καθρέφτες πολλαπλασίαζαν την πραγματική αίθουσα, μετατρέποντάς την σε έξι εξάγωνες αίθουσες, που η κάθε μια τους πολλαπλασιαζόταν με τη σειρά της ως το άπειρο. Όταν ο Ερίκ κατασκεύασε αυτήν την αίθουσα, για να διασκεδάσει τη «μικρή σουλτάνα», είχε τοποθετήσει μέσα ένα ντεκόρ που τη μεταμόρφωνε σε «ατέλειωτο τέμενος». Όμως, η μικρή σουλτάνα γρήγορα κουράστηκε από μια τόσο παιδιάστικη ψευδαίσθηση, και τότε ο Ερίκ μετέτρεψε την εφεύρεση του σε αίθουσα βασανιστηρίων. Στη θέση του αρχιτεκτονικού μοτίβου τοποθέτησε, στο πρώτο ταμπλό, ένα σιδερένιο δέντρο. Γιατί, αυτό το δέντρο που με τα ζωγραφισμένα φύλλα του ήταν η τέλεια απομίμηση της ζωής, ήταν σιδερένιο; Γιατί έπρεπε νάναι αρκετά γερό ώστε ν' αντέξει σε όλες τις επιθέσεις του έγκλειστου της αίθουσας των βασανιστηρίων. Παρακάτω, θα έχουμε την ευκαιρία, δυο φορές, να δούμε πώς ένα ντεκόρ τοποθετημένο κατ' αυτόν τον τρόπο μπορούσε, στιγμιαία, να μεταμορφωθεί διαδοχικά και σε δύο άλλα. Αυτό γινόταν χάρη στην αυτόματη περιστροφή των βάσεων που βρισκόντουσαν στις γωνίες και είχαν χωριστεί σε τρία μέρη, που στο καθένα τους υπήρχε κι από ένα διαφορετικό «ντεκόρ». Έτσι, τρία διαφορετικά «ντεκόρ» μπορούσαν να εμφανιστούν διαδοχικά, μ' άλλα λόγια, η αίθουσα «μπορούσε να μεταμορφωθεί» τρεις φορές.
Читать дальше
