— Нікога!
На беразе за некалькі кіламетраў віднеліся дамы гарадка Дзіў, заводскія коміны. Можна было разгледзець абрысы Кабура, Улгата, скалісты выступ, за якім хаваліся Давіль і Трувіль.
Каб выканаць да канца свой абавязак, Мэгрэ падняўся па лесвіцы. Але адчуў сябе на нахіленай палубе не надта ўпэўнена. Адчуванне небяспекі было большае, чым на маленькім судне ў час страшнага шторму!
У кубрыку — асколкі разбітага шкла, расчыненыя шафы…
Начальнік порта не ведаў, што і рабіць. Шхуна ж не была яго ўласным суднам! Пачынаць здымаць яе з мелі, выклікаць буксір з Трувіля, узяць на сябе адказнасць за ўсё, што трэба рабіць у такім выпадку?
— Калі пакінуць тут шхуну да наступнага прыліву — капцы! — змрочна сказаў Дэлькур.
— Добра, паспрабуйце зрабіць усё, што ў вашых сілах… Скажаце, што гэта я загадаў…
Ніколі яшчэ дагэтуль трывога не была такая цяжкая, не прыгнятала так, як цяпер. Людзі міжволі паглядвалі ў бок пустынных дзюнаў, усё роўна як чакалі, што адтуль з'явяцца Ланэк, Вялікі Луі, Сэлестэн…
І дарослыя і дзеці ішлі з вёскі ў порт. Калі Мэгрэ падыходзіў да Вістрэама, насустрач яму выбегла Жулі.
— Гэта праўда?.. Яны пацярпелі крушэнне?..
— Не… Селі на мель… Такі дужы хлопец, як ваш брат, павінен быў выбрацца…
— Дзе ён?
Ніякавата адчуваў сябе камісар у гарадку. Толькі ён падышоў да гатэля «Універсаль», гаспадар спытаў:
— Я яшчэ не бачыў двух вашых сяброў. Будзіць іх?
— Не трэба…
Мэгрэ сам падняўся ў нумар Люка, які ляжаў на ложку, звязаны гэтаксама надзейна, як і Мэгрэ якую гадзіну назад.
— Зараз усё растлумачу…
— Не трэба!.. Хадзем…
— Ёсць што новае? Ну і змоклі вы!.. Дасталася вам, відаць…
Мэгрэ прывёў яго на пошту насупраць у верхняй частцы гарадка. Тыя, хто мог, беглі на бераг, астатнія стаялі на ганках.
— Ты што, абараніцца не змог?
— Ён мяне на лесвіцы скруціў… Падымаліся на другі паверх… Ён ішоў ззаду… Раптам схапіў мяне за нагу — і ўсё гэта здарылася так хутка, што я і пальцам не паспеў варухнуць. Вы ж яго бачылі!
Убачыўшы Мэгрэ, усе разгубіліся. Можна было падумаць, што ён усю ноч праседзеў па шыю ў вадзе. На пошце ён нават не змог пісаць: папера намакала ад вады, што сцякала з яго адзежы.
— Вазьмі пяро… Тэлеграмы ва ўсе мэрыі і жандарскія аддзяленні дэпартамента… Дзіў, Кабур, Улгат… Паўднёвыя пасёлкі таксама: Люк-сюр-Мэр, Льён, Кутанс… Правер па карце… Усе вёсачкі на дзесяць кіламетраў ад Вістрэама… Прыкметы чатырох: Луі, Марціно, Ланэка, Сэлестэна… Калі адправіш тэлеграмы, тэлефануй у бліжэйшыя мэрыі і аддзяленні, каб выйграць яшчэ час…
Пакінуўшы інспектара займацца тэлеграмамі і тэлефоннымі перагаворамі, Мэгрэ заскочыў у шынок насупраць пошты, выпіў залпам шклянку гарачага грогу. Прыпаўшы да акна, у камісара цікаўна ўзіраліся хлапчукі.
Вістрэам прачнуўся. Усе хваляваліся, нерваваліся, глядзелі на мора або спускаліся да берага, перадавалі навіны, якія абрасталі рознымі дэталямі і рабіліся неверагодныя.
Па дарозе Мэгрэ сустрэў старога рыбака, які вызваліў яго раніцай.
— Ты не расказваў, што…
— Я сказаў, што знайшоў вас, — абыякава адказаў стары.
Камісар даў яму дваццаць франкаў і зайшоў у гатэль пераапрануцца. Праймалі дрыжыкі. Кідала то ў гарачку, то ў холад. Мэгрэ глянуў у люстра. Шчацінне, пад вачыма — мяшкі. Аднак, нягледзячы на стомленасць, галава была ясная. Нават больш ясная, чым звычайна. Ён паспяваў усё заўважыць вакол сябе, адказваў людзям, задаваў ім пытанні — і рабіў усё гэта з бездакорнай логікай.
Калі ён вярнуўся на пошту, было каля дзесяці гадзін. Люка заканчваў тэлефонныя перагаворы. Тэлеграмы былі ўжо адпраўлены. На яго пытанні жандары адказвалі, што пакуль нічога асаблівага не прыкмецілі.
— Мадэмуазель, пан Гранмэзон не заказваў тэлефоннай размовы?
— Гадзіну назад… З Парыжам…
Яна назвала яму нумар. Камісар пагартаў тэлефонны даведнік і зразумеў, што гэта нумар апарата ў калежы «Станіслаў».
— Мэр часта заказвае гэты нумар?
— Нярэдка. Здаецца, гэта пансіён, дзе вучыцца яго сын.
— Але, у яго ёсць сын. Гадоў пятнаццаці, так?
— Мусіць, так. Але я ніколі яго не бачыла.
— Пан Гранмэзон не званіў у Кан?
— Не, але званілі яму. З Кана. Нехта з родных ці служачых, бо званок быў з дому.
Затрашчаў тэлеграф. Дэпеша ў порт: «Буксір Атос будзе рэйдзе поўдзень. Подпіс: параходства Трувіля».
Нарэшце званок з паліцыі з Кана:
— Пані Гранмэзон прыбыла ў Кан у чатыры гадзіны раніцы. Ноч правяла дома, на вуліцы Дзюфур. Толькі што выехала на машыне ў Вістрэам.
Читать дальше