Boris Akunin: Gambit turecki

– Nie lubię wspominać tamtej historii – odpowiedział sucho. – Wie pani, kim jestem? Jestem akuszerem, pomagam noworodkowi przyjść na świat, a ręce mam po łokcie unurzane we krwi i śluzie…

Salwa huknęła całkiem blisko.

– Zaraz otworzę drzwi – rzekł Anwar, odwodząc spust – i pomogę swoim. Niech pani zostanie tutaj i nie wychodzi, na miłość boską. Zaraz będzie po wszystkim.

Chwycił zasuwę w dłonie i nagle zamarł – w banku już nie strzelano. Słychać było rozmowy, ale nie wiadomo, po rosyjsku czy po turecku. Waria wstrzymała oddech.

– Bo ci mordę skuję! Po kątach się chowałeś, twoja mać! – huknął bas podoficera, a Warii zrobiło się błogo w sercu, kiedy usłyszała ten cudowny głos.

Wytrzymali! Obronili się!

Wystrzały oddalały się coraz bardziej, wyraźnie rozległo się przeciągłe „hurra!”

Anwar stał, oczy miał zamknięte. Jego twarz była spokojna i smutna. Kiedy strzelanina całkiem ustała, odciągnął zasuwę i uchylił drzwi.

– Koniec, mademoiselle Barbara . Pani więzienie się skończyło. Proszę wyjść.

– A pan? – wyszeptała Waria.

– Oddanie hetmana nie przyniosło specjalnej korzyści. Szkoda. Cała reszta nadal pozostaje w mocy. Proszę iść, życzę pani szczęścia.

– Nie! Nie zostawię pana tutaj. Niech się pan podda, w sądzie będę świadczyła na pańską korzyść.

– Żeby mi zszyli gardło, a potem i tak powiesili? – uśmiechnął się Anwar. – Ślicznie dziękuję, nie skorzystam. Najbardziej na świecie nie znoszę dwóch rzeczy: poniżenia i kapitulacji. Żegnam panią, muszę teraz zostać sam.

Mimo wszystko złapał Warię za rękaw i lekko wypchnął ze skarbca. Stalowe drzwi zaraz się zamknęły.

Waria zobaczyła przed sobą bladego Fandorina, a przy wybitym oknie – generała Mizinowa, który pokrzykiwał na żandarmów sprzątających odłamki szkła. Na zewnątrz był już świt.

– Gdzie Michel? – z przestrachem spytała Waria. – Zabity? Ranny?

– Cały i zdrów – odrzekł Erast Pietrowicz, uważnie się jej przyglądając. – Jest w swoim żywiole: ściga nieprzyjaciół. A biedny Pieriepiołkin znowu ranny, odcięli mu jataganem pół ucha. Pewnie dostanie kolejny order. I o praporszczyka Gridniowa proszę się nie martwić, też żyje.

– Wiem – powiedziała, a Fandorin lekko zmrużył oczy.

Podszedł Mizinow.

– Jeszcze jedna dziura w szynelu – poskarżył się. – A to ci dzionek się trafił. Wypuścił panią? Znakomicie! To teraz można dynamitem.

Ostrożnie zbliżył się do drzwi skarbca, przesunął ręką po stali.

– Chyba dwie laski będą w sam raz. Czy może za dużo? Nieźle byłoby wziąć łajdaka żywcem.

Zza drzwi skarbca dobiegło beztroskie i całkiem melodyjne pogwizdywanie.

– A ten jeszcze gwiżdże! – oburzył się Mizinow. – Niezłe, co? No, już ty mi będziesz gwizdał, bratku. Nowgorodcew! Poślij pan po dynamit do plutonu saperów!

– D-dynamit nie będzie potrzebny – cicho rzekł Erast Pietrowicz, przysłuchując się gwizdaniu.

– Pan się znowu zacina – powiadomiła go Waria. – To znaczy, że wszystko już za nami?

Dudniąc buciskami, wszedł Sobolew w rozpiętym białym szynelu z czerwonymi wyłogami.

– Wycofali się! – wychrypiał, zmęczony walką. – Straty ogromne, ale to nic, zaraz powinien przyjechać eszelon. A któż tak ładnie wyśpiewuje? Łucja z Lammermooru , uwielbiam to! – I generał zaczął wtórować przyjemnym, lekko ochrypłym barytonem:

Del ciel clemente un riso,

La vita noi sara!

– dokończył z uczuciem ostatnią zwrotkę, a wtedy za drzwiami rozległ się strzał.

„Moskowskije Gubiernskije Wiedomosti”, 19 lutego

(3 marca wg kalendarza zachodniego) 1878 roku

POKÓJ PODPISANY!

Dzisiaj, w chwalebną rocznicę łaskawości Najjaśniejszego Pana, 17 lat temu okazanej włościanom, zapisana została nowa karta w annałach panowania Cara Oswobodziciela. Rosyjscy i tureccy pełnomocnicy podpisali w San Stefano pokój, kończący sławną wojnę o wyzwolenie ludów chrześcijańskich spod władzy Turków. Zgodnie z warunkami traktatu Rumunia i Serbia uzyskują pełną niepodległość, powstaje duże księstwo Bułgarii, a jako zwrot kosztów wojny Rosja otrzyma 1 miliard 410 milionów rubli, przy czym zasadnicza część reparacji zostanie spłacona w terytoriach, a mianowicie: Besarabii i Dobrudży, ponadto do Rosji przyłączone zostaną Ardahan, Kars, Batum, Bajaze…

– No więc pokój został podpisany, i to w dodatku bardzo dobry. A pan krakał, panie pesymisto – powiedziała Waria, i znowu nie to, co chciała.

Z Pietią radca tytularny już się pożegnał; Piotr Jabłokow, wczorajszy podejrzany, a dzisiaj już wolny człowiek, wsiadł do wagonu, żeby zająć przedział i rozłożyć rzeczy. Z okazji zwycięskiego końca wojny Pieti całkowicie darowano winę, a nawet przyznano medal za gorliwą służbę.

Wyjechać można było już dwa tygodnie temu, Pietia zresztą naglił, ale Waria się ociągała, czekała nie wiadomo na co.

Szkoda, że rozstanie z Sobolewem nie wypadło ładnie, generał się nawet obraził. No cóż, Bóg z nim. Takiego bohatera szybko pocieszy kto inny.

W końcu nadszedł dzień, kiedy musiała się pożegnać z Erastem Pietrowiczem. Od rana była zdenerwowana, urządziła biednemu Pieti histeryczną awanturę o zgubioną broszkę, potem się rozpłakała.

Fandorin zostawał w San Stefano – po podpisaniu pokoju dyplomatyczne zabiegi bynajmniej się nie skończyły. Na stację przyszedł wprost z jakiegoś przyjęcia – we fraku, w cylindrze, białym jedwabnym halsztuku. Podarował Warii bukiet fiołków parmeńskich, powzdychał, poprzestępował z nogi na nogę, ale nie popisywał się dziś krasomówstwem.

– Pokój jest z-zbyt dobry – odpowiedział. – Europa go nie uzna. Anwar znakomicie r-rozegrał swój gambit, a ja przegrałem. Dali mi order, a zasłużyłem na proces.

– Jakiż pan jest niesprawiedliwy wobec siebie! Bardzo niesprawiedliwy! – zaczęła go zapewniać Waria, bojąc się, że nie zdoła powstrzymać łez. – Dlaczego cały czas się pan zadręcza? Gdyby nie pan, nie wiem, co by się z nami wszystkimi stało…

– Mniej więcej to samo powiedział mi Ławrientij Arkadjewicz – Fandorin się uśmiechnął. – N-no i obiecał dać każdą nagrodę, jaką dysponuje.

Waria się ucieszyła.

– Naprawdę? Bogu dzięki! I czego pan sobie zażyczył?

– Żeby mnie wysłano do pracy gdzieś za siódme morze, jak najdalej od tego wszystkiego. – Zrobił nieokreślony ruch ręką.

– Jakież to niemądre! A co Mizinow?

– Rozzłościł się. Ale słowo to słowo. K-kończą się rozmowy, pojadę z Konstantynopola do Port Saidu, a stamtąd parowcem do Japonii. Zostałem mianowany drugim sekretarzem ambasady w Tokio. Dalej już nie m-można.

– Do Japonii… – Łzy mimo wszystko popłynęły, a Waria ze złością otarła je rękawiczką.

Zadzwonił dzwonek, parowóz zagwizdał.

Z okna wagonu wysunął się Pietia.

– Warieńko, czas już. Zaraz odjeżdżamy.

Erast Pietrewicz stracił kontenans, spuścił oczy.

– D-do widzenia, Warwaro Andriejówno. Było mi bardzo przyjemnie… – i nie dokończył.

Waria gwałtownie złapała go za rękę, zaczęła szybko mrugać, strącając łezki z rzęs.

– Eraście… – wyrwało się jej nagle, ale słowa uwięzły w gardle i już się z niego nie wydostały.

Fandorin targnął podbródkiem i nic nie powiedział.

Zazgrzytały koła, wagon się zakołysał.