Janet Evanovich: Po pierwsze dla pieniędzy

– Przepraszam…

Odwróciłam się bez pośpiechu i zrobiłam już krok w stronę schodów, kiedy nagle Joego olśniło:

– Oczom nie wierzę! Stephanie Plum!

Barwa jego głosu i śpiewny akcent obudziły moje wspomnienia. Podobnym tonem mój ojciec pokrzykiwał na psa Smullensów, kiedy ten ośmielał się podnosić łapę przy wypielęgnowanym krzaku hortensji przed naszym domem. Ale ja się nie boję takiego pokrzykiwania, oznajmiłam sobie w duchu. A ponadto nigdy nas nie łączyły żadne głębsze uczucia. Jeśli będę o tym pamiętała, pójdzie mi łatwiej.

– Joseph Morelli… – odezwałam się z udawanym zaskoczeniem. – Co za niespodzianka!

Joe zmarszczył brwi.

– Tak, pewnie taka sama, jak wówczas, kiedy omal mnie nie przejechałaś na chodniku.

Nie chciałam teraz wszczynać kłótni, poczułam się zobowiązana do udzielenia paru słów wyjaśnień, choć niezbyt mi zależało, aby te kłamstwa zabrzmiały przekonująco.

– To był wypadek. Niechcący przydepnęłam pedał gazu i…

– Przestań zalewać. Specjalnie wjechałaś na chodnik, chciałaś mnie przejechać. Mogłaś mnie wtedy zabić. – Oparł się ramieniem o futrynę, wychylił na zewnątrz i rozejrzał po korytarzu. – To może mi powiesz, co naprawdę tutaj robisz? Czyżbyś widziała artykuły w gazetach i doszła do przekonania, że moje życie nie jest jeszcze wystarczająco spieprzone?

Cały mój misterny plan w jednej chwili wziął w łeb.

– Sądzisz, że choć trochę mi zależy na twoim popieprzonym życiu? – syknęłam. – Pracuję dla mego kuzyna, Vinniego. Złamałeś warunki poręczenia wyznaczonej przez sąd kaucji.

Brawo, Stephanie. Co za opanowanie!

Joe uśmiechnął się chytrze.

– I Vinnie przysłał ciebie, żebyś mnie zaciągnęła na komendę?

– A co? Uważasz, że to zabawne?

– Owszem, nawet bardzo. I muszę ci powiedzieć, że to doskonałe ubarwienie doskwierającej mi nudy. Ostatnio nie miałem zbyt wielu powodów do śmiechu.

To przynajmniej mogłam zrozumieć. Gdyby tu chodziło o dwadzieścia lat mojego życia, też nie byłoby mi wesoło.

– Musimy porozmawiać.

– Tylko szybko. Spieszę się.

Skalkulowałam błyskawicznie, że mam jakieś czterdzieści sekund na to, aby go przekonać do oddania się w ręce policji. Postanowiłam więc sięgnąć od razu po najcięższe argumenty i uderzyć w jego silne poczucie więzi rodzinnych.

– Pomyślałeś o swojej matce?

– Coś jej grozi?

– Podpisała umowę poręczycielską i będzie musiała spłacić te sto tysięcy kaucji. W tym celu na pewno zastawi dom. A co powie wszystkim znajomym? Że jej syn, Joe, okazał się zbyt wielkim tchórzem, aby stanąć przed sądem?

Mina mu zrzedła.

– Tracisz czas. I tak nie wrócę do aresztu. Nigdy bym już nie wyszedł z pudła, najwyżej by mnie wynieśli martwego. Chyba wiesz, jaki los czeka byłego gliniarza w więzieniu? Żadnych perspektyw. A jeśli mam być z tobą całkiem szczery, to jesteś chyba ostatnią osobą, której pozwoliłbym zgarnąć taką kupę forsy z wycofanej kaucji. W głowie ci się przewróciło. Nigdy nie zapomnę, że chciałaś mnie przejechać tym cholernym buickiern.

Powtarzałam sobie w myślach, że mało mnie obchodzi nie tylko los Morelliego, lecz także jego zdanie o mnie. Mimo to poczułam się urażona. Gdzieś w głębi serca żywiłam jednak nadzieję, że Joe wspomina mnie z sympatią. Na końcu języka miałam pytanie, dlaczego ani razu do mnie nie zadzwonił po tym zajściu za ladą cukierni. Ale zdusiłam je w sobie i krzyknęłam:

– Bo w pełni sobie zasłużyłeś na to, żeby cię przejechać! Poza tym ledwie cię trąciłam błotnikiem. Skręciłeś sobie nogę w kostce tylko dlatego, że chciałeś uskoczyć i się potknąłeś!

– Masz szczęście, że cię wówczas nie zaskarżyłem.

– To ty masz szczęście, że nie wrzuciłam wstecznego biegu i nie przejechałam ci po nodze, kiedy leżałeś na chodniku!

Morelli uniósł wzrok do nieba i rozłożył szeroko ręce.

– Naprawdę muszę już iść. Nie mam czasu na wysłuchiwanie tych wytworów babskiej logiki…

– Babskiej logiki? To ma być żart?

Cofnął się o krok, pospiesznie nałożył lekką sportową kurtkę i sięgnął po stojącą na podłodze stylonową torbę.

– Muszę się stąd wynosić – oznajmił.

– Dokąd?

Za pasek spodni wsunął duży czarny pistolet. Delikatnie odsunął mnie na bok, wyszedł na korytarz, zamknął drzwi i schował klucze do kieszeni.

– To już nie twój interes.

– Posłuchaj – odezwałam się, idąc za nim po schodach. – Może i jestem żółtodziobem w tej branży, ale na pewno nie postradałam zmysłów i nie będę siedziała cicho. Obiecałam Vinniemu, że cię sprowadzę, i Bóg mi świadkiem, iż zamierzam dopiąć swego. Możesz zwiewać, dokąd ci się żywnie podoba, a ja i tak cię odnajdę i zrobię wszystko, żebyś stanął przed sądem.

Co za stek bzdur! Aż nie mogłam uwierzyć, że to ja powiedziałam. I tak miałam kolosalne szczęście, że go odnalazłam już przy pierwszej próbie. Ale żeby go zaciągnąć do sądu, musiałabym znaleźć Joego związanego, zakneblowanego i jeszcze pozbawionego przytomności. Zresztą nie jestem pewna, czy nawet w takim wypadku „dopięłabym swego”.

Morelli wyszedł tylnymi drzwiami na podwórze i ruszył w stronę nowego, sportowego auta stojącego przy ścianie budynku.

– Możesz się nie trudzić zapamiętywaniem numerów rejestracyjnych – rzucił przez ramię. – To pożyczony wóz. Mam drugi, zaparkowany o godzinę jazdy stąd. I nie próbuj mnie śledzić. Zwieję ci w śródmieściu. Masz to jak w banku.

Rzucił stylonową torbę na przednie siedzenie i wstawił nogę do środka, jakby chciał usiąść za kierownicą, lecz znieruchomiał nagle i oparł się ramieniem o dach samochodu. Chyba po raz pierwszy od chwili, kiedy zapukałam do drzwi mieszkania, przyjrzał mi się uważnie. Zdołałam już opanować pierwszą falę wściekłości, więc odwzajemniłam mu się twardym spojrzeniem. Uzmysłowiłam sobie jednak, że mam przed sobą gliniarza, takiego Morelliego, jakiego nigdy dotąd nie znałam. Krótko mówiąc: dojrzałą wersję Joego, jeśli coś takiego w ogóle istniało. Ale zaraz pomyślałam, że jest to raczej ten sam Morelli, tylko ja teraz patrzę na niego innym wzrokiem.

– Podobają mi się twoje delikatnie podkręcone włosy – odezwał się w końcu. – Pasują do twojego charakteru. Mnóstwo energii i niemal zupełny brak opanowania. Jesteś cholernie seksowna.

– A co ty możesz wiedzieć o moim charakterze?

– Na pewno mogę coś powiedzieć o tym, czy jesteś cholernie seksowna.

Poczułam, że się rumienię.

– To niezbyt uprzejme, że mi przypominasz o tamtym zdarzeniu.

– Masz rację – odparł z uśmiechem. – I pewnie masz także rację w sprawie wypadku. Chyba rzeczywiście zasłużyłem na to, żeby mnie przejechać.

– Mam to traktować jak przeprosiny?

– Nie. Ale następnym razem, gdy będziemy się bawili w pociąg, dam ci potrzymać latarkę.

Dochodziła już pierwsza, kiedy wróciłam do biura Vinniego. Opadłam ciężko na krzesło przed biurkiem Connie i pochyliłam głowę w bok, wystawiając twarz na podmuchy chłodnego powietrza z klimatyzatora.

– Uprawiałaś jogging? – spytała Connie. – Jeszcze nie widziałam kogoś tak spoconego od czasu prezydentury Nixona.

– W moim samochodzie nie działa nawiewnik.

– To masz darmowy narkotyk. A co z Morellim? Złapałaś jakiś trop?

– Właśnie dlatego wróciłam. Potrzebuję pomocy. Chwytanie zbiegów okazało się trudniejsze, niż sądziłam. Chciałabym porozmawiać z kimś, kto ma doświadczenie w tej robocie.