Janet Evanovich - Po pierwsze dla pieniędzy

– Jezu! Mam na tyłku założonych siedemnaście szwów!

Westchnął z rezygnacją.

– Czy w takim razie mogę cię prosić, byśmy po tylu latach zostali wreszcie przyjaciółmi?

Nie spodziewałam się takiego pytania od faceta, który parę dni temu wrzucił kluczyki od samochodu do pojemnika na śmieci.

– Nie wykluczam takiej możliwości. Ale nie oczekujesz chyba, że spiszemy jakiś pakt i przypieczętujemy go własną krwią?

– Nie. Wystarczy, że opijemy go piwem.

– To mi się podoba.

– Świetnie. Skoro już doszliśmy do porozumienia, to właśnie zaczyna się transmisja meczu, a ty masz mój telewizor.

– Wiedziałam. Mężczyźni zawsze się kierują najniższymi pobudkami – mruknęłam, zabierając pudełko z pizzą do sypialni.

Joe poszedł za mną, niosąc piwo.

– A jak sobie radzisz z siadaniem?

– Podkładam sobie nadmuchane koło ratunkowe. Jeśli zaczniesz się z tego śmiać, to przysięgam, że tym razem cię obezwładnię gazem.

Zdjął kurtkę i podramienną kaburę z pistoletem, powiesił je na klamce drzwi sypialni, włączył telewizor i zaczął przerzucać kanały.

– Mam dla ciebie garść najświeższych wiadomości – rzekł. – Jesteś gotowa ich wysłuchać?

– Jeszcze pół godziny temu zapewne odpowiedziałabym, że nie, ale teraz, przy pizzy, gotowa jestem na wszystko.

– Nie kłam, złotko. To nie pizza tak na ciebie działa, lecz obecność mężczyzny.

Spojrzałam na niego, marszcząc czoło. On jednak udał, że tego nie dostrzega.

– Po pierwsze, jeśli wierzyć raportowi koronera, zasłużyłaś na specjalną nagrodę w rodzaju złotej strzały Robin Hooda. Wpakowałaś Alphie pięć pocisków w serce, wszystkie kule trafiły w promieniu trzech centymetrów. To wręcz szokujący rezultat, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że przy okazji rozstrzelałaś wszystkie śmieci ze swojej torebki.

Podał mi odkapslowaną butelkę piwa i opiliśmy ten „szokujący rezultat”, chociaż miałam dość mieszane uczucia, bo przecież chodziło o zabicie człowieka. Okazywanie dumy wydawało mi się całkiem nie na miejscu, ale nie odczuwałam też nawet cienia smutku. Chyba dominował w mym sercu zwyczajny żal.

– Myślisz, że to wszystko mogło się zakończyć inaczej? – spytałam cicho.

– Nie. Z pewnością by cię zabił, gdybyś nie strzeliła pierwsza.

To prawda. Jimmy Alpha był gotów mnie zamordować z zimną krwią. Nie miałam co do tego najmniejszych wątpliwości.

Morelli pochylił się w stronę telewizora, kierując całą swą uwagę na kolejną zagrywkę. Ale Howard Barker zdołał odbić rzuconą piłkę.

– Cholera – syknął Joe i ponownie spojrzał na mnie. – A teraz to, co najlepsze. Zakładając u ciebie podsłuch, zostawiłem kieszonkowy dyktafon ukryty za słupkiem ogrodzenia parkingu. Włączałem go tylko wtedy, kiedy nie mogłem osobiście prowadzić nasłuchu. Zamierzałem odtworzyć kasetę wieczorem, żeby się dowiedzieć, co zaszło w czasie mojej nieobecności. Wyobraź sobie, że starczyło taśmy na utrwalenie twojej rozmowy z Jimmym Alpha. Zostało zarejestrowane całe jego wyznanie, zakończone strzelaniną.

– Rewelacja!

– Czasami przeraża mnie moja własna przebiegłość – mruknął.

– Tym razem cię uchroniła przed wylądowaniem za kratkami.

Oderwał sobie porcję pizzy, po czym starannie pozbierał palcami kawałki cebuli oraz papryki, które zsunęły się z wierzchu na kartonowe opakowanie.

– Nie tylko uwolniono mnie od wszelkich podejrzeń i przywrócono do służby w policji, lecz w dodatku przyznano odszkodowanie. Pistolet Kuleszy był w pojemniku na mięso, razem ze zwłokami Carmen. A ponieważ leżał w niskiej temperaturze, doskonale się na nim zachowały odciski palców. Co więcej, technicy z laboratorium znaleźli nawet ślady krwi. Nie ma jeszcze wyników analizy kodu genetycznego, lecz już wstępne badania wykazały zgodność grupy z krwią Kuleszy, co potwierdziło moje zeznania, że w chwili zabójstwa Ziggy był uzbrojony. W komorze znaleziono pustą łuskę po pocisku wystrzelonym dużo wcześniej, co także się zgadzało z moimi przypuszczeniami, że pistolet Kuleszy po prostu nie wypalił. Gdy Ziggy upadł na podłogę, broń wysunęła mu się z ręki i Louis musiał ją zabrać, uciekając z mieszkania. Później widocznie doszedł do wniosku, że lepiej się jej pozbyć.

Zaczerpnęłam głęboko powietrza i zadałam pytanie, które nie dawało mi spokoju przez ostatnie trzy dni.

– A co z Ramirezem?

– Wylądował w areszcie i został poddany obserwacji psychiatrycznej bez możliwości uwolnienia za kaucją. Teraz, kiedy Alpha zniknął ze sceny, parę kobiet zdecydowało się wreszcie złożyć zeznania obciążające Ramireza.

Poczułam tak ogromną ulgę, że na moment całkowicie zapomniałam o bólu.

– Jakie masz plany? – zapytał Morelli. – Zamierzasz nadal pracować dla Vinniego?

– Jeszcze nie zdecydowałam – mruknęłam, zagłębiając zęby w pizzy. – Raczej tak – dodałam po chwili. – Prawie na pewno tak.

– A gwoli ścisłości… Chciałem cię przeprosić za ten wiersz, który nasmarowałem przy wejściu na stadion, kiedy byliśmy jeszcze w szkole średniej.

Serce we mnie zamarło.

– Napisałeś wiersz na ogrodzeniu stadionu?!

Nie odpowiedział, tylko z wolna lekki rumieniec pojawił się na jego policzkach.

– Sądziłem, że wiedziałaś o tym.

– Wiedziałam tylko o sprośnościach, jakie wypisywałeś w toalecie baru „Mario Sub”.

– Aha.

– I teraz mi mówisz, że w dodatku oczerniłeś mnie w jakimś wierszyku na ogrodzeniu stadionu?! Czyżbyś chciał jeszcze dodać, że ujawniłeś w nim, co się wydarzyło za gablotą z ekierkami?!

– Czy mogę wyznać na swoją obronę, iż był to strasznie marny wiersz?

Miałam ochotę mu przykopać, ale poderwał się na nogi i odskoczył, zanim zdążyłam się podnieść ze swego koła ratunkowego.

– Minęło już tyle lat! – zawołał, robiąc uniki przed moimi bezradnymi wymachami rąk. – To naprawdę nieładnie, żywić tak długo zapiekłą urazę!

– Jesteś ostatnim łajdakiem, Morelli! Zwykłym draniem!

– Możliwe – odparł. – Ale dzięki mnie miałaś… najlepszą pizzę!