Alfred Hitchcock - Gadający Grobowiec

– O złoto! – wyszeptał Bob, stukając w klawiaturę. – O złoto, panowie! DUUUżo złota!

Następnego dnia każdy z Trzech Detektywów robił to, co do niego należało. Bob sprawdzał stare mapy w Instytucie Geologii. Jupiter Jones uzgadniał szczegóły z George’em Lawsonem na posterunku policji. Najbardziej ekscytujące zajęcie przypadło Crenshawowi. Tak się do niego przygotowywał, że aż wylał na siebie pół butelki ojcowskiej wody kolońskiej.

– Tato, nie bądź sknerą. Idę na randkę z piękną dziewczyną.

– Trzydziesta szósta w tym tygodniu! – papa Crenshaw zatkał nos. W łazience unosiły się opary nie do wytrzymania. – Jak się nazywa dzisiejsza ofiara, synku?

– Juanita. Juanita Montenegro. Dziewczyna z biura podróży o nazwie Palermo Travel. Ale ona jeszcze nie wie, że idzie ze mną na randkę.

Godzinę później już wiedziała. Elegancki i pachnący wodą Armaniego chłopak o bicepsach sportowca i urzekających zielonych oczach zauroczył ją całkowicie.

– Załatwi mi pani ten wyjazd? – oczy Crenshawa błyszczały wewnętrzną gorączką. Jego uśmiech numer dwanaście był zniewalający.

– Za… załatwię – wyjąkała Juanita, czując, jak jej miękną nogi.

– A pójdzie pani ze mną na kawę? – czarował.

– Ja… pracuję – wyszeptała, czując jego oddech na karku.

– To zrobi pani sobie przerwę – rzekł, biorąc ją za rękę. – Jakie śliczne paluszki…

Dwadzieścia minut później siedzieli w kawiarni hotelu, “Majestic”. Pete, prócz włoskich pachnideł, wydusił od ojca zaliczkę. Mógł więc spokojnie zamówić aperitif.

– Jest pani Włoszką?

Dziewczyna zatrzepotała rzęsami.

– Po ojcu. Mama pochodzi z Meksyku. A pan?

– Jestem… reżyserem. Mój ojciec jest… współwłaścicielem studia filmowego Universal.

Że też żaden grom nie strzelił z jasnego nieba za takie kłamstwo! Papa Crenshaw, co prawda, pracował w Universalu. Był najlepszym ze speców od efektów specjalnych. I tylko tyle. Za to dziewczyna stała się od tej pory kawałkiem plasteliny, który można dowolnie ukształtować. Jeśli się to potrafi, naturalnie.

– Ja tak chciałam być aktorką! – wyszeptała. – Kiedy przyjechałam z Teksasu do Kalifornii, starałam się o choćby najmniejszą rólkę w Hollywood. Niestety. Takich jak ja są tysiące. Wuj urządził mnie w biurze podróży.

– Wuj?

– Tak. Nazywa się Solo Castalucci. Jest Włochem, jak tato. Ma w Palermo na Sycylii takie samo biuro. Współpracujemy przez ocean. On wysyła wycieczki do Ameryki, ja do Włoch.

Pete był w domu.

– To bardziej interesujące zajęcie niż całodzienna harówka na planie zdjęciowym. Zaręczam. Mogę ci mówić… Juanita?

– Naturalnie – zaczerwieniła się. – Tak, Pete. Co jeszcze chcesz o mnie wiedzieć?

Crenshaw uśmiechnął się ciepło.

– Wszystko. Mieszkasz z wujem?

– To raczej on mieszka z nami.

– Jak to?

Zakręciła się niespokojnie. Upiła łyczek ze szklaneczki.

– To takie skomplikowane. Włosi są bardzo… jakby tu rzec… rodzinni. Mamy rozliczne powiązania.

Coś o tym wiem! – pomyślał Pete, starając się nie uronić ani słowa z tego, co mówiła Juanita.

– To zrozumiałe, ale… wytłumacz mi… – dłoń bezwiednie gładziła jej palce.

– Mieszkamy z dalszą rodziną. Nazywają się Tarvi. Mam jeszcze dalekiego kuzyna Roberta Montalbana. Obie familie się zwalczają. Od lat. To takie… przykre.

Pete miał dość. Jakże dobrze znał te wszystkie nazwiska z notesu Boba. Ale jakże trudno się w tym wszystkim nie pogubić!

We wtorek, tuż po czwartej po południu, rozpętała się nad Rocky Beach potworna burza. Huraganowy wiatr miotał gałęziami, deszcz z gradem zalewał ulice, wpływając do niżej położonych piwnic. Autostrady tonęły w powodzi, a policja drogowa nie nadążała ze ściąganiem z pasów aut z kompletnie zamokniętymi silnikami.

W tym zgiełku i straszliwym chaosie dwa samochody z trudem przebijały się do starego portu.

– Jak myślisz, Jupe, czy prom na wyspę w ogóle popłynie?

– Nie mam pojęcia. Chciałbym już to wszystko zapiąć na ostatni guzik, bo w głowie mam na razie niebotyczny mętlik.

Bob poprawił okulary. Przez przednią szybę widać było tylko fale deszczu. Wycieraczki nie mogły się z nimi uporać.

– Tak skomplikowanych układów rodzinnych nie może zrozumieć przeciętny Amerykanin. Zanotowałem wszystko, co powiedział Pete. Ale za chińskiego boga nie powtórzę tego bez zaglądania do notesu. Kto był czyją babką i gdzie podział się majątek Whitehouse’ów! Bo o niego tu chodzi. Mortimer się nie pokazał?

– Nie – Jupiter o mały włos przegapiłby zjazd do portu.

– Czy Pete z George’em Lawsonem jadą za nami?

Bob obejrzał się. Światła drugiego samochodu to ginęły, to znów się pojawiały.

Zaparkowali przy zjeździe. Dziś, oprócz nich, nie było żywej duszy. George ustawił się tuż za nimi. Nikt nie miał odwagi wysiąść. Po dziesięciu minutach pojawiła się postać w żółtej sztormówce.

– Chcecie płynąć na wyspę?

– Tak! – odkrzyknął Jupe. Deszcz i wiatr unosiły jego słowa nad ocean. – Koniecznie.

– Nic z tego. Prom, który rusza za pięć minut, nie bierze samochodów. Dopiero następny. Za dwie godziny. Komunikat meteo jest pomyślny. Wichura skręca na północ.

Pete w czarnej nieprzemakalnej kurtce pojawił się obok.

– Jadę. Sam.

Bob błagalnie złożył dłonie.

– Nie! Zaczekaj!

Pete wzruszył ramionami.

– Taka okazja więcej się nie powtórzy. Wierzę, że dziś w grobowcu nie będzie nikogo. Huragan jest darem niebios. Zrozumcie! Jupe musi prowadzić forda, Lawson – radiowóz. Bob już tam więcej nie wejdzie. Zostaję ja. Wiecie, że sobie poradzę. Otworzę kratę, choćby to był najlepszy z elektronicznych zamków. A nie jest. Dobrze ją wcześniej obejrzałem. Lecę, bo prom odpływa, czekam na was za dwie godziny!

I tyle go widzieli.

– Wziął ze sobą telefon komórkowy? – spytał cichutko Bob.

– Mam nadzieję. Tak uzgodniliśmy. Martwię się jednak.

Pete Crenshaw był w swoim żywiole. Dla wysportowanego chłopaka żaden wiatr ani wysoka fala nie były przeszkodami nie do pokonania. Wierzył, że wszystko się uda. Czuł, jak mu rośnie poziom adrenaliny. Chciał za wszelką cenę dowiedzieć się, kto hałasuje w gadającym grobowcu.

Po pół godzinie niezłego kołysania prom “Lukrecja” dobił do przystani na wyspie. Oprócz Pete’a wysiadło tylko dwóch mężczyzn, nieźle podpitych, i kobieta z koszem. Jej rozwiane na wietrze szaty były dla Crenshawa drogowskazem. Niestety, murzyńskiego kierowcy rozklekotanego autobusu nie znalazł. Pojazdu też nie. Nie miał wyboru. Walcząc z silnym wiatrem, ruszył szybkim krokiem. W połowie drogi musiał zapalić latarkę. Kobieta gdzieś zniknęła, wtopiła się w czerń, a ścieżka się rozwidlała.

– W lewo. Drogowskaz wskazuje w lewo.

Bieg na przełaj to było to, co Crenshaw uwielbiał najbardziej. Walka z wiatrem i słabnącym, na szczęście, deszczem nie zakłócała mu przyjemności. Dziesięć minut później przed oczami chłopca zamajaczyła brama cmentarna.

– Porzućcie wszelką nadzieję! – odczytał na głos wykutą w kamieniu sentencję. – Porzućcie, złoczyńcy! – dodał. – Oto nadciąga sprawiedliwość!

Jakiś czas kluczył, szukając dojścia do grobowca-zamczyska. Na szczęście, jego wieżyczki odcinały się czarnymi plamami od burzowego nieba. Gdzieś daleko huknął grom. Pete’em wstrząsnął dreszcz. Magia miejsca zadziałała. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z sytuacji, w którą się wplątał na własne życzenie. Sam, bez ubezpieczenia ze strony gliny, marnego bo marnego, ale zawsze. Tylko Lawson miał broń. I tylko on mógł, w razie czego, wezwać posiłki. Mat Wilson nie wierzył w historię o gadającym grobowcu. Jako pragmatyk i policjant z krwi i kości, wzruszał ramionami na samo wspomnienie duchów, trumien i czaszek szczerzących żółte zęby.