StaVl Zosimov Premudroslovsky - Crazy tiktik. Nakakatawang tiktik

– Paano malalaman, paano malalaman…

– Hindi, patron, kaya kong manatili, mahina ang puso ko…

– Wala, dito sa St. Petersburg ay bibigyan mo ng paghinga ang mga gas at kadalian.

Gusto pa rin ni Harutun na sabihin ng isang bagay upang manatili sa asawa ni Klop, ngunit nag-isip siya at tumingin sa malayo sa pag-crawl ng dalawang-buntot sa kanyang tuhod at pinindot ang insekto sa tela ng kanyang pantalon gamit ang kanyang hinlalaki.

– Ano ang nais mong sumabog? – sarcastically, squinting his eyes, tanong ni Ottila.

– Wala akong pera o gamot.

– Well, nalulusaw iyon. Lahat ay nagbabayad ng badyet. Kung nahanap natin ang ilong.

– At kung hindi natin ito nakita?

– At kung hindi natin ito nakita, ang lahat ng mga gastos ay bawasin… mula sa iyo.

– Paano kaya?

– At gayon. Kung nagtanong ka pa rin sa mga hangal na tanong, maaari kang mawalan ng trabaho. Mayroon ba ito?

– Tama, naiintindihan. Kailan tayo pupunta?

– tanga na tanong. Dapat ay naroroon na tayo. Pumunta tayo ngayon!

– At ano ang lalong madaling panahon? Hindi ko ba naimpake ang aking maleta?

– Dapat nating laging handa ito. Alam mo kung saan ka nakakakuha ng trabaho… Sa pamamagitan ng paraan, ang parehong bagay…

– Ano?

– Hindi ko naimpake ang maleta ko. Oo, hindi natin kailangan ang mga ito. Pagdating, bumili ng kailangan mo. Mayroon akong isang bank card.

– At kung walang sapat na pera?

– Itatapon niya. – at muli ang pulisya ng distrito ay tumusok ng isang daliri sa kisame at sa estilo ng pygmy ay tumalon, sa tulong ng mga somersaults, papunta sa talahanayan, kumakaway ng isang paa sa harap ng ilong ng kasamahan. Sumakay siya sa paa at tumawid sa hapag sa paa sa direksyon mula Arutun patungo sa kanyang upuan. Lumuluha at tumungo sa paglabas.

– Ano ka nakaupo? umalis na tayo! – at kumaway ang kanyang kamay, – at, na parang kasama sa St. Petersburg, ay sinalampak sa Lupa…

Iniwan nila ang katibayan, naiwan lamang ang isang tala sa tisa sa pintuan:

«Huwag kang mag-alala. Umalis kami sa isang kagyat na pagtatalaga sa St. Petersburg. Manatili ka sa lugar ng Incephalate, at Izya – sa halip na ako.. Ako!»

At sa ibaba ay ang karagdagan sa isa pang sulat-kamay:

«Paumanhin, Pupsik, babalik din ako tulad ng mayroon! Habang naglalakad ang iyong Flea. Hintayin mo ako at babalik ako. Baka isa…»

Nabasa ni Izya ang tala at, pagsulat sa sheet sa sulat-kamay ng kanyang ama at Intsefalopat, itinago ito sa kanyang bulsa at pinunasan ang inskripsyon mula sa pintuan.

– Well, lumang kambing, nakuha mo ito. – Kinuha ko ang aking mobile phone at nagpadala ng SMS sa aking ama. Pagkatapos ay pumasok siya sa bahay at ibinigay ang tala sa kanyang ina. Nagbasa siya at nagkibit-balikat.

Hayaan siyang sumakay. Papalitan natin ito. At hindi isang salita tungkol sa pagpapatuloy ng ama. Mayroon ba ito?

– Siyempre, ina, naiintindihan ko… At kunin natin ang baboy mula sa punong-guro, ahh? iminungkahi niya.

– Ano ka? Dapat nating gawin ang lahat alinsunod sa charter at hustisya.

– At sinigawan niya ako sa pagiging patas?

– Siya ang direktor. Mas kilala siya. At siya mismo ay bibigyan ng katwiran sa harap ng Diyos.

– Iyon ba ang nakasabit sa dingding sa opisina?

– Halos. Doon nakasabit ang Iron Felix, ang kanyang representante. Okay, pumunta gawin ang iyong araling-bahay.

– ginawa ko. Nanay, makakapag lakad ba ako sa ilog?

– Pumunta, ngunit tandaan, tuta: nalunod, huwag umuwi. Papatayin kita… Mayroon ba?

– Oo. – sigaw ni Izzy at nawala sa likuran ng pintuan…

APULAZ 3

– Hindi, patron, kaya kong manatili, mahina ang puso ko…

– Wala, dito sa St. Petersburg ay bibigyan mo ng paghinga ang mga gas at kadalian.

Gusto pa rin ni Harutun na sabihin ng isang bagay upang manatili sa asawa ni Klop, ngunit nag-isip siya at tumingin sa malayo sa pag-crawl ng dalawang-buntot sa kanyang tuhod at pinindot ang insekto sa tela ng kanyang pantalon gamit ang kanyang hinlalaki.

– Ano ang nais mong sumabog? – sarcastically, squinting his eyes, tanong ni Ottila.

– Wala akong pera o gamot.

– Well, nalulusaw iyon. Lahat ay nagbabayad ng badyet. Kung nahanap natin ang ilong.

– At kung hindi natin ito nakita?

– At kung hindi natin ito nakita, ang lahat ng mga gastos ay bawasin… mula sa iyo.

– Paano kaya?

– At gayon. Kung nagtanong ka pa rin sa mga hangal na tanong, maaari kang mawalan ng trabaho. Mayroon ba ito?

– Tama, naiintindihan. Kailan tayo pupunta?

– tanga na tanong. Dapat ay naroroon na tayo. Pumunta tayo ngayon!

– At ano ang lalong madaling panahon? Hindi ko ba naimpake ang aking maleta?

– Dapat nating laging handa ito. Alam mo kung saan ka nakakakuha ng trabaho… Sa pamamagitan ng paraan, ang parehong bagay…

– Ano?

– Hindi ko naimpake ang maleta ko. Oo, hindi natin kailangan ang mga ito. Pagdating, bumili ng kailangan mo. Mayroon akong isang bank card.

– At kung walang sapat na pera?

– Itatapon niya. – at muli ang pulisya ng distrito ay tumusok ng isang daliri sa kisame at sa estilo ng pygmy ay tumalon, sa tulong ng mga somersaults, papunta sa talahanayan, kumakaway ng isang paa sa harap ng ilong ng kasamahan. Sumakay siya sa paa at tumawid sa hapag sa paa sa direksyon mula Arutun patungo sa kanyang upuan. Lumuluha at tumungo sa paglabas.

– Bakit ka nakaupo? umalis na tayo! – at kumaway ang kanyang kamay, – at, na parang kasama sa St. Petersburg, ay sinalampak sa Lupa…

Iniwan nila ang katibayan, naiwan lamang ang isang tala sa tisa sa pintuan:

«Huwag kang mag-alala. Umalis kami sa isang kagyat na pagtatalaga sa St. Petersburg. Manatili ka sa lugar ng Incephalate, at Izya – sa halip na ako.. Ako!»

At sa ibaba ay ang karagdagan sa isa pang sulat-kamay:

«Paumanhin, Pupsik, babalik din ako tulad ng mayroon! Habang naglalakad ang iyong Flea. Hintayin mo ako at babalik ako. Baka isa…»

Nabasa ni Izya ang tala at, pagsulat sa sheet sa sulat-kamay ng kanyang ama at Intsefalopat, itinago ito sa kanyang bulsa at pinunasan ang inskripsyon mula sa pintuan.

– Well, lumang kambing, nakuha mo ito. – Kinuha ko ang aking mobile phone at nagpadala ng SMS sa aking ama. Pagkatapos ay pumasok siya sa bahay at ibinigay ang tala sa kanyang ina. Nagbasa siya at nagkibit-balikat.

Hayaan siyang sumakay. Papalitan natin ito. At hindi isang salita tungkol sa pagpapatuloy ng ama. Mayroon ba ito?

– Siyempre, ina, naiintindihan ko… At kunin natin ang baboy mula sa punong-guro, ahh? iminungkahi niya.

– Ano ka? Dapat nating gawin ang lahat alinsunod sa charter at hustisya.

– At sinigawan niya ako sa pagiging patas?

– Siya ang direktor. Mas kilala siya. At siya mismo ay bibigyan ng katwiran sa harap ng Diyos.

– Iyon ba ang nakasabit sa dingding sa opisina?

– Halos. Doon nakasabit ang Iron Felix, ang kanyang representante. Okay, pumunta gawin ang iyong araling-bahay.

– ginawa ko. Nanay, makakapag lakad ba ako sa ilog?

– Pumunta, ngunit tandaan, tuta: nalunod, huwag umuwi. Papatayin kita… Mayroon ba?

– Oo. – sigaw ni Izzy at nawala sa likuran ng pintuan…

– Uuh, – ang magsusupil, isang katutubong ng ilang Latvian na kolektibong sakahan, ay umiling-iling sa kanyang ulo, pinapayagan ang mga bisita. – Walang budhi, malinaw na ang mukha ay hindi Russian, at ang pangkalahatang uniporme na nakuha.

– At mayroong isang parusang pang-administratibo para dito.. – ipinaliwanag ni Sarhento Golytko, isang katutubong Lviv.

– At narito ang aking pasaporte, na may screech, si Harutun Karapetovich at binigyan siya ng isang penta. – Russian. Ako ay Russian, minahan!

– Tulad ko, – nagdagdag ng isang pent