Kazimierz Korkozowicz - Trzecia rakieta

Sosin padając uderzył głową o jeden z okutych żelazem słupów i znieruchomiał, zemdlony. Rewolwer poleciał gdzieś do tyłu, w mrok zaścielający kąty.

Pan Szarotka zaś stanął i ująwszy się pod boki jakiś czas spoglądał na leżącego, potem przeniósł wzrok na skrępowaną dziewczynę, która oczyma błagała go o pośpiech, w udzieleniu ratunku, zanim morderca nie odzyska przytomności.

Pan Anzelm w pierwszej chwili nie mógł wydobyć głosu, gdyż zasapał się mocno, ale kiedy przemówił, słowa popłynęły szybko:

– No tak! – rzucił zjadliwie. – Więc jeszcze wam mało! Znów wymyśliliście nowy kawał, żeby mnie nabrać i zmusić tym razem do zagrania roli donkiszota! Ale tym razem już dość, moja panno! Myślisz, że cię będę rozwiązywał i pocieszał, żebyście potem ze mnie kpili razem z tym komediantem, co teraz udaje zemdlonego, tak jak tamten udawał trupa?! Tę scenkę zagrajcie już sobie beze mnie! Ja już się nie dam nabrać!

Z tymi słowami pan Anzelm obrzucił miażdżącym spojrzeniem skrępowaną dziewczynę i nie rzuciwszy okiem na leżącego Sosina, wyszedł z młyna. Jolanta widziała go jeszcze chwilę, jak szedł ścieżką, aż zniknął jej z oczu za zakrętem. Pozostała zmów sam na sam ze swoim oprawcą, który lada chwila mógł wrócić do przytomności.

Minuty mijały, długie jak wieczność. Dziewczyna szarpała ręce chcąc uwolnić się z więzów, były to jednak daremne wysiłki.

I oto z (przerażeniem ujrzała, jak zemdlony najpierw się poruszył, a po chwili usiadł z wysiłkiem, ujmując głowę w dłonie. Jeszcze na wpół przytomnym spojrzeniem rozejrzał się dokoła. Widok związanej dziewczyny musiał mu przywrócić pamięć, gdyż spojrzał przytomniej, a potem, podpierając się rękami, z trudnością stanął na nogi. Chwiał się jeszcze, ale już coraz pewniejszymi krokami podszedł do Jolanty.

– Ty świnio! – mruknął przez zęby. – Ty świnio! – powtórzył. – I tak cię wykończę, bo za dużo wiesz! Zanim ten dureń sprowadzi pomoc, będzie już po wszystkim! Gdzież, u diabła, podział się mój rewolwer… Uff… ależ mnie boli głowa…

Schylił się nad kamieniem, dźwignął go z trudem i wyszedł z nim na dwór. Jolanta słyszała, jak szedł wzdłuż brzegu. Potem rozległ się głuchy stuk rzuconego na ziemię ciężaru. Po chwili Sosin zjawił się we drzwiach.

– Uprzedzam, że nie będę zbyt delikatny, jeśli zaczniesz brewerie.

Odwiązał ją od słupa i brutalnie pchnął przed siebie.

Droga pod górę była uciążliwa, toteż pan Szarotka zasapał się bardzo. Kiedy wreszcie spoza obrastających ścieżkę krzaków dojrzał mury domu, z przyjemnością pomyślał o oczekującym go odpoczynku.

Pierwsze, najgwałtowniejsze wzburzenie już przeszło. Obecnie bardziej spokojnie rozpamiętywał szczegóły incydentu i był bardzo z siebie dumny.

No, w każdym razie – myślał zadowolony – teraz ja jestem górą! Nie dałem się nabrać i w dodatku wygarnąłem im parę słów do słuchu!

Z satysfakcją ujrzał rozstawione na tarasie leżaki. Nie było nikogo, toteż pan Szarotka rozsiadł się wygodnie wyciągnąwszy nogi przed siebie, odrzucił w tył głowę i za chwilę rozległo się jego lekkie pochrapywanie.

Promienie zachodzącego słońca pieściły mu twarz, więc kiedy raptem cień padł na jego oblicze, uniósł najpierw jedną powiekę, a potem – na widok stojącej nad nim postaci – drugą i wreszcie ocknąwszy się zupełnie, podciągnął nogi i przybrał sztywną, pełną godności pozycję.

– Obudziłem pana, proszę mi wybaczyć – powiedział Kuszar. – Skoro jednak już się tak stało, chcę skorzystać ze sposobności i zamienić z panem parę słów.

Pan Szarotka łypnął oczami i ściągnąwszy brwi nic nie odpowiedział.

– Bo widzi pan… – Kuszar zawahał się przez chwilę – będę mówił bez żadnych wstępów. Chcę mianowicie pana przeprosić w imieniu nas wszystkich, a swoim specjalnie, za te w gruncie rzeczy głupie kawały, jakieśmy panu tu robili.

– Tak… – mruknął pan Anzelm. – Taak… – powtórzył po chwili, po czym powiedział ostro, podnieconym głosem:

– To jest po prostu zawracanie głowy, mój młody człowieku, to, co pan teraz mówi! Kuszar, zaskoczony, żachnął się.

– Jak mam to rozumieć?

– Niech pan przestanie grać komedię! – wybuchnął pan Szarotka. – Przychodzi mnie pan przepraszać, a jednocześnie pana towarzysze znów przed chwilą usiłowali mnie nabrać!

– Jacy moi towarzysze?! – zdumiał się Kuszar.

– Jolanta i Sosin! Zaczaili się na mnie, ona niby przywiązana do słupa, z zakneblowanymi ustami… No, tym razem nie dałem się nabrać!

Ale Kuszar zrozumiał tylko jedno.

– Jolanta związana? – obrócił się gwałtownie. – Gdzie?!!!

– Proszę się nie zgrywać – rzucił z sarkazmem pan Szarotka. – To pan niby nie wie, co?

– Gdzie?! Człowieku, niech pan mówi prędzej!!!

– Gdzieżby, jak nie w starym młynie! Te przeklęte piwnice i młyn, to…

Szarotka nie dokończył, bo Kuszara już nie było. Nie miał jednak czasu, by zastanowić się nad dziwną reakcją młodego człowieka, gdyż w tejże chwili w drzwiach domu ukazał się Brona. Jak zawsze opanowany i spokojny, ujrzawszy pana Szarotkę podszedł do niego.

– Nie widział pan Sosina? – zapytał. Spojrzenie, jakim pan Szarotka obrzucił swego nowego rozmówcę, było czujne i pełne nieufności.

– I pan się nim interesuje? – mruknął pytająco zamiast odpowiedzi.

– Jak to i ja? – w głosie Brony zadrgało lekkie zdziwienie. Wyciągnął papierosa i szukał po kieszeni zapałek.

– Przed chwilą właśnie mówiłem o nim z Kuszarem.

– No i?

– Nic. Poleciał jak wariat.

– Kto? Sosin?

– Nie – Szarotka strzepnął palcami. – Kuszar. Mieli nadzieję, że uda im się nowy kawał, ale…

– O czym pan mówi, panie Anzelmie?

– Zrobili na mnie zasadzkę w starym młynie, Jolanta i Sosin. Związał dziewczynę i udawał, że mnie chce zabić.

Brona nagłym ruchem odrzucił papierosa.

– Co pan wygaduje?!

– Przecież mówię panu wyraźnie! Przywiązał ją do słupa…

– Kto ją przywiązał, Sosin czy Kuszar?! Nic z tego nie rozumiem!

– Zaraz panu powiem. Proszę, niech pan siada – pan Szarotka uprzejmym gestem wskazał Bronie leżak obok siebie.

– Nie ma czasu na długie opowiadanie! Z kim była Jolanta?!

Pan Anzelm zniecierpliwił się.

– Przecież panu mówiłem, że z Sosinem. Byli w starym młynie, ona przywiązana do słupa i tak dalej… Jednym słowem, zainscenizowali wszystko ze zwykłą pomysłowością, ale…

I znów pan Anzelm nie mógł dokończyć rozpoczętego zdania, gdyż Brona jednym skokiem przesadził stopnie tarasu i zniknął za węgłem domu.

– Zwariowany pensjonat – mruknął pan Szarotka i wyciągnął się na leżaku.

Tuż nad wodą Jolanta szamotała się ze swoim oprawcą. W kilku skokach młody człowiek przebył otwartą przestrzeń łączki i był przy nich. Sosin puścił dziewczynę, która wyczerpana walką osunęła się na trawę, i obrócił się do przeciwnika. Zanim jednak zdążył zasłonić się ramieniem, potężne uderzenie rozciągnęło go na ziemi. Kuszar dopadł do niego, w zawziętej, dzikiej wściekłości, chcąc ostatecznie obezwładnić leżącego.

Uderzenie jednak nie odebrało Sosinowi przytomności. Ze zwierzęcą zręcznością obrócił się na plecy i obu nogami uderzył nacierającego w brzuch.

Cios był straszny. Kuszar przeleciał w powietrzu kilka metrów i ciężko zwalił się na trawę. Leżał, z trudnością łapiąc oddech, starając się opanować ból.