Iris Johansen: W Obliczu Oszustwa

– I on wszystko zaplanował?

– Wybrał Kevina Detwila. Powiedział mi, jak z nim postępować i jak nim kierować, żeby był skuteczny. Wiedział, że będę potrzebowała Timwicka. Powiedział mi, czym go skusić do współpracy.

– Timwick wiedział o chorobie?

Nie, myślał, że to było morderstwo. Ben sądził, iż Timwick łatwiej podda się kontroli, jeśli będzie uważał, iż jest wspólnikiem zabójstwa prezydenta. Miał rację. – Lisa uśmiechnęła się gorzko. – Ben miał we wszystkim rację. Wszystko szło jak po maśle. Każde z nas miało swoją rolę do spełnienia. Ja pilnowałam Kevina i działałam za kulisami, żeby przeprowadzić wszystkie, zaplanowane przez Bena, ustawy. W tej kadencji udało mi się przepchnąć siedem. Zdajesz sobie sprawę, jak ciężko pracowałam?

– A jaka była rola Timwicka? – spytała ponuro Eve.

– Na pewno nie zabijanie. Miał nas chronić i ułatwiać oszustwo. Potem się przeraził. Wpadł w panikę i nie byłam w stanie go kontrolować.

– Najwyraźniej twój Ben pomylił się w jego ocenie.

– Miałby rację, gdyby wszystko przebiegało zgodnie z planem. Gdyby Donnelli zrobił to, co miał zrobić. Gdyby Logan się nie wtrącił. Gdybyś ty pilnowała własnego nosa.

– Gdyby inni nie zaczęli czegoś podejrzewać.

– Plan Bena był doskonały i załamał się wyłącznie przez was. Czy zdajesz sobie sprawę, coście popsuli? Chcieliśmy pomóc tysiącom ludzi, stworzyć im lepsze warunki życia. Przez was stracili tę szansę.

– Popełniłaś morderstwo. Nawet jeśli nie zabiłaś własnego męża, kazałaś zabijać Fiskee’owi.

– Nie chciałam… Nie planowałam… Wszystko się nagle zmieniło, nie wiem jak. Obiecałam jednak Benowi, że doprowadzę do realizacji jego planów. Musiałam to zrobić. Nie rozumiesz? Jedna rzecz przechodziła w drugą i nagle znalazłam się w… Niewłaściwie się zachowuję. Powinnam pamiętać o swojej godności. Zwłaszcza że to wszystko jest przypuszczalnie nagrywane. – Lisa wyprostowała się i uśmiechnęła promiennie. – Widzisz, dam sobie radę. Dam sobie ze wszystkim radę. Będę się uśmiechać i szczerze o wszystkim mówić. Nikt nie uwierzy w wasze taśmy.

– Na pewno uwierzą, Liso. Twoja rola się skończyła.

– Jeszcze nie – odparła, unosząc dumnie brodę.

Czy Ben chciałby, żebyś walczyła? Tego rodzaju skandal zaszkodzi pracy rządu na wiele miesięcy i zniszczy wszystko, co robiłaś dla Bena.

– Będę wiedziała, kiedy nadejdzie moment, żeby się wycofać… Tak jak Ben. – Milczała przez chwilę, a potem potrząsnęła głową. – To zakrawa na ironię, że ustaliłaś miejsce spotkania w Camp David. Czy wiesz, że Roosevelt nazywał Camp David Shangri-La?

– Nie.

– Shangri-La. Stracone złudzenia… – Lisa podniosła głowę. – Jadą. Pójdę im na spotkanie. To jest zawsze najlepsza taktyka.

Lisa wystudiowanym krokiem przeszła na skraj polany, gdzie zatrzymał się Logan i trzy pozostałe samochody.

Rewolwer.

Lisa przystanęła przy rewolwerze, który odrzucił przedtem Timwick i zaczęła mu się przyglądać.

– Nie!

– Zniszczyłaś wszystko, co stworzyliśmy z Benem. Uważasz mnie za morderczynię. Mogłabym wziąć ten rewolwer i pokazać, że masz rację. Myślę, że twoi przyjaciele nie zdążyliby na czas. Boisz się śmierci, Eve?

– Nie, chyba nie.

– Też tak myślę. Boisz się raczej życia. – Obejrzała się przez ramię. – Znalazłabym twoją Bonnie. Musisz żyć dalej z tą świadomością. Być może już nigdy jej nie znajdziesz. Mam nadzieję, że jej nie znajdziesz. – Kopnęła rewolwer. – Widzisz, jaka jestem nieszkodliwa? Odrzucam okazję zemsty i idę naprzód, na spotkanie sprawiedliwości. Do widzenia, Eve – powiedziała z uśmiechem. – Może się zobaczymy w sądzie. A może nie.

– Sądzi, iż się z tego wypłacze – powiedziała Eve do Logana, przyglądając się, jak Lisa wsiada do samochodu z agentami FBI. – I może jej się udać.

– Na pewno nie, jeśli będziemy ją trzymać z daleka od Kevina Detwila. Postarają się ją odizolować na następne dwadzieścia cztery godziny. Biorąc pod uwagę jej pozycję, będzie to cholernie trudne. Sędzia Bennet jedzie prosto do Detwila, żeby mu przedstawić taśmę.

– Myślisz, że się załamie?

– Prawdopodobnie. Zawsze działał, znajdując wsparcie u niej. Jeśli nie załamie się od razu, mamy w odwodzie listę. To go powinno załatwić.

– Ale dlaczego nazwisko Detwila też było na liście? Timwick panikował i zaczął zagrażać jej planom. Detwil był potrzebny na następną kadencję.

– Wątpię, aby miał się stać natychmiastowym celem. Przypuszczalnie wpisała jego nazwisko na listę, żeby zaintrygować Fiske’a. Czy może być trudniejszy cel od prezydenta?

– W końcu by to zrobiła.

– Och, tak, Detwil był żywym dowodem. Wyobrażam sobie, że wymyśliłaby coś, co zniszczyłoby DNA. Na przykład wypadek lotniczy.

– Prezydenckim samolotem lata w jego towarzystwie dużo ludzi.

– Jej by to nie przeszkadzało, nie sądzisz?

– Nie. Tak. Nie wiem. Może.

– Chodźmy stąd – powiedział Logan, biorąc Eve za ramię.

– Dokąd pojedziemy?

– Pozwalasz mi wybierać? To miłe. Kiedy zmusiłaś mnie do zastawienia pułapki na Lisę Chadbourne, pomyślałem, że masz jakiś plan dalszego postępowania.

Eve nie miała żadnych planów. Nie miała na nic siły. Czuła się wykończona.

– Chcę wracać do domu.

Obawiam się, że to na razie niemożliwe. Najpierw pojedziemy do senatora Lathropa i zostaniemy tam, aż minie pierwszy rozgardiasz i będziemy oficjalnie oczyszczeni z zarzutów. Nikt nie chce, żeby jakiś szybki Bill przez pomyłkę nas zastrzelił.

– To miło z ich strony – zauważyła ironicznie.

– Chodzi o to, że jesteśmy bardzo cennymi świadkami. I będą nas pilnować, dopóki cała sprawa się nie skończy.

– Kiedy mogę wrócić do domu?

– Za tydzień.

– Zgadzam się najwyżej na trzy dni.

– Zobaczymy. Pamiętaj jednak, że w końcu jesteśmy zamieszani w przewrót prezydencki.

– Zajmij się tym, Logan – powiedziała Eve, wsiadając do samochodu. – Trzy dni. A potem wracam do domu, żeby zobaczyć się z Joem i z matką.

Waszyngton, D.C.

To jakiś dom wariatów – powiedziała Eve, odwracając się od okna zasłoniętego koronkową firanką. – Tam jest chyba z setka dziennikarzy. Czy nie mogliby zająć się czymś innym?

– Jesteśmy dla nich szczególną atrakcją – odparł Logan. – Większą niż O. J. Simpson. Ważniejszą niż sprawa Whitewater. Bardziej interesującą niż amory Clintona. Musisz się do tego przyzwyczaić.

– Nie mam zamiaru. – Eve chodziła tam i z powrotem po bibliotece senatora niczym rozjuszony tygrys. – Minęło pięć dni. Chcę wrócić do domu. Muszę się zobaczyć z Joem.

– Twoja matka mówiła, iż Joe czuje się coraz lepiej.

– Ale nie chcą mi pozwolić z nim porozmawiać.

– Dlaczego?

– Skąd mam wiedzieć? Nie jestem tam, tylko w Waszyngtonie. – Przystanęła przed nim, zaciskając pięści. – Czuję się tutaj jak w klatce. Nie mogę wyjść, żeby nie opadła mnie sfora dziennikarzy. Nie pozwolili nam nawet pojechać na pogrzeb Gary’ego i Gila. I to się nigdy nie skończy, prawda?

– Usiłowałem ci to wytłumaczyć. Gdy Detwil się załamał i przyznał do wszystkiego, rozpętało się pandemonium.

Znajdujemy się w samym centrum – pomyślała Eve. Stali się więźniami w domu senatora, oglądając wydarzenia tylko w telewizji. Wyznanie Kevina Detwila, zaprzysiężenie na prezydenta Cheta Mobry’ego, aresztowanie Lisy Chadbourne.