Jerzy Edigey - Walizka z milionami

– Ma pani te szklanki czy filiżanki, z których wczoraj piliście kawę?

– To te same – Rodzińska wskazała zastawę na stole.

– Ale pani je przedtem wymyła?

– Oczywiście – oburzyła się Rodzińska. – Przecież nie podałabym kawy w brudnym naczyniu. Co to, to nie.

– A kieliszki też pani myła?

– Naturalnie. Zawsze od razu zmywam naczynia.

– Butelkę po koniaku pani ma?

– Już była pusta, więc wyrzuciłam do zsypu.

Tak się rozwiały nadzieje Kaczanowskiego na zdobycie odcisków palców przestępcy.

– Co jeszcze mówił pani wczorajszy gość? Niech pani sobie dokładnie przypomni.

– Opowiadał, że są świetnie zorganizowani. Że wszyscy członkowie ich grupy słuchają go i mają do niego ogromne zaufanie. On był organizatorem całej akcji. W ogóle bardzo się chwalił.

– Może wspominał, że pracował razem ze Strzelczykiem?

– Nie. O – tym nie mówił. Tylko swojego czasu pomagał mu przy Przeprowadzce. Ale mnie przy tym nie było. Nigdy przedtem go nie widziałam. Jestem tego najzupełniej pewna.

Orientując się, że dalsza rozmowa z Rodzińską nie wnosi do sprawy niczego nowego, major powstał z fotela zabierając się do wyjścia. Kobieta wydawała się bliska płaczu.

– Nie zostawiajcie mnie samej! Tak się boję! Przecież ten bandyta groził mi śmiercią, jeżeli komukolwiek coś powiem. Gotów tu wrócić. Umrę z samego strachu.

Zwłaszcza w nocy. Bardzo proszę – młoda kobieta złożyła ręce jak do modlitwy.

– Niech się pani nie obawia – uspokajał ją Kaczanowski udając, że nie rozumie propozycji. Był przeświadczony, że Jadwiga nie boi się spełnienia groźby, w której istnienie wątpił, ale po prostu obawia się zaaresztowania. Stąd te czułe minki, rzekomy strach i prośba o opiekę w nocy.

Rodzińska nie była brzydka, oficer milicji nie z kamienia. Może i Janusz Kaczanowski skorzystałby z okazji, która sama pchała się w ręce, gdyby nie to, że ta kobieta była podejrzana o współpracę z bandytami. Nie wiadomo, ile w jej opowiadaniu prawdy, a ile kłamstwa. Kłamstwa na pewno bardzo dużo. Może więcej niż prawdy? Ale jak to teraz sprawdzić?

– Tak się strasznie boję – kobieta spróbowała ponownie wzbudzić litość oficera milicji.

– Rozumiem, że po takich ciężkich przeżyciach ma pani nadszarpnięte nerwy. Może byłoby lepiej, gdyby pani choć na parę dni przeniosła się do rodziny czy też do przyjaciół?

– Nie mam tutaj nikogo. Rodzice są na wsi. W innym województwie.

– Niech pani zaprosi na noc przyjaciółkę.

– Nie wiem, czy po tym, co zaszło w naszej kamienicy, którakolwiek się zgodzi. One też będą się bały nie mniej ode mnie.

– Chyba pani znajdzie jedną odważną?

– Wątpię.

– Chciałbym pani dopomóc. Jeżeli naprawdę nie znajdzie pani nikogo chętnego, proszę wieczorem zatelefonować pod ten numer – major zapisał na karteczce wyrwanej z notesu kilka cyfr i położył ją na stole. – Tam będą uprzedzeni i zaraz przyjedzie tutaj jedna z naszych pracowniczek. Na tej dziewczynie może pani polegać i spać spokojnie. Zresztą będzie miała broń.

– Serdecznie panu dziękuję – ton, jakim Rodzińska wypowiedziała te słowa, kontrastował z ich treścią. – Na pewno skorzystam z pańskiej uprzejmości.

Major zamierzał jeszcze pojechać do mieszkania Andrzeja Doberskiego i przeprowadzić tam rewizję. Jednakże pułkownik Adam Niemiroch postanowił inaczej: rewizję zrobi porucznik Madej, a Kaczanowski złoży zwierzchnikowi sprawozdanie z przebiegu dzisiejszych zdarzeń.

– Ta rewizja nie jest taka ważna – stwierdził Niemiroch, kiedy Kaczanowski zameldował się w jego gabinecie. – Pieniędzy tam na pewno nie ma. Gdyby Doberski je miał, nie szukałby guza w cudzej piwnicy. Zresztą Madej jest dobrym fachowcem. Da sobie radę i bez, ciebie, Januszku.

Major złożył szczegółowy raport z wizyty na Wilczej, nie zapominając o niedwuznacznej propozycji, jaką otrzymał od byłej żony Strzelczyka.

– Zawsze miałeś szczęście do babek – roześmiał się pułkownik. – A co ona ci naopowiadała o sobie, o swoim byłym mężu i o tym gościu, który ją odwiedził?

Zamiast odpowiedzi, Kaczanowski uruchomił przyniesiony ze sobą magnetofon. Niemiroch z uwagą wysłuchał opowiadania młodej kobiety.

– Najchętniej bym ją zamknął – zauważył major. – Podejrzewam, że łgała jak najęta.

– Trochę prawdy jest w tych słowach. Zresztą nieboszczyk w jej piwnicy pośrednio to potwierdził.

– Na pewno bez większego wahania zgodziła się zejść do piwnicy i już się uważała za milionerkę. Gdyby nie ten trup, nigdy byśmy jej nie zobaczyli w Pałacu Mostowskich. Idę o największy zakład. I właśnie dlatego nie wiem, czy nie należało jej zatrzymać.

– A jednak dobrze, że tego nie zrobiłeś. Prokurator nie dałby sankcji. Właściwie nie ma żadnego dowodu, że ta babka kłamie. Bo przecież nie jest dowodem, że chciała się z tobą przespać.

– Mój czar osobisty to sprawił.

– Nie łudź się, Januszku. Ona też wiedziała, że masz ochotę ją przymknąć.

– Ciekawe, czy zatelefonuje z prośbą o przysłanie wywiadowczyni?

– Może się założymy? – pułkownik uwielbiał zakłady. – O paczkę carmen?

– Już wolę ci ją kupić bez zakładu. I tak byś wygrał.

– Jedno jest pewne – Niemiroch wrócił do poważnej narady. – Banda nie wie, gdzie są schowane pieniądze, i walczy o nie, nie przebierając w środkach. Na początku było ich czterech, dwóch mamy.

– Nie my, lecz grabarz – sprostował Kaczanowski.

– Pozostało jeszcze dwóch. Doberski zginął z ręki jednego z nich. Tu już nie ma mowy o wypadku, jakiemu rzekomo uległ Strzelczyk. Bo ja osobiście nie wierzę w bajeczkę, że tamten zachwycał, się panoramą Wisły i dlatego spadł z urwiska.

– Ja także nie. Trudno dać wiarę opowiadaniu, że pozostali trzej wspólnicy prosili go o przechowanie pieniędzy.

– Pozostało jeszcze dwóch – powtórzył pułkownik i snuł przypuszczenia. – Teraz oni skoczą sobie do oczu.

Tym bardziej, że najprawdopodobniej jeden z nich ma pieniądze, a drugi o tym wie. Położenie tego z pieniędzmi nie jest dobre. Do przestępstwa napadu na bank dorzucił morderstwo. To już dwadzieścia pięć lat albo i czapą.

– Ten drugi może go tym szantażować i zmusić do podzielenia się forsą. Przyjmuję, że drugim jest ten gość, który był wczoraj u Rodzińskiej.

– Szantaż nie jest taki łatwy. Drugiemu też gro::i najmarniej dziesięć latek.

Właściwie, pułkowniku – Kaczanowski omawiając sprawy służbowe zawsze zwracał się do przyjaciela z zachowaniem dystansu, jaki dzieli podwładnego od szefa – wcale nie mamy dowodu, że człowiek znaleziony w piwnicy jest członkiem bandy. To mógł być ktoś trochę zorientowany w sytuacji, kto wszczął poszukiwania na własny rachunek. Rodzińska zeznała, że Strzelczyk często składał w piwnicy jakieś części samochodowe. Może kradzione z Omulewskiej? Może po prostu handlował, takimi częściami, których brakuje na rynku? W każdym razie .nie sam przyjeżdżał na Wilczą. Więc po jego śmierci ktoś znający – tę piwnicę mógł tam szukać skarbów, nic nie wiedząc o drogocennej walizce.

– Ten, kto zabił Doberskiego, przyszedł nie po części samochodowe.

– Niemniej – Kaczanowski zdawał sobie sprawę, jak trudne zadanie mu powierzono – nasze dochodzenie ciągle nie ma jeszcze punktu zaczepienia, który pozwoliłby nam dotrzeć do pozostałych członków bandy i do pieniędzy.

– Obawiam się – zauważył pułkownik – że następnego z bandytów otrzymamy w takim samym stanie, jak dwóch poprzednich.