Jerzy Edigey - Wycieczka ze Sztokholmu

– Natychmiast po milicję!

Szatniarz nie jest żadną władzą dla kelnera, jednak w glosie pana Józefa brzmiała taka stanowczość, że Kazio bez słowa, jak stał, w białym kitlu, wybiegł na dwór.

Nie miał daleko. Komenda milicji znajdowała się po drugiej stronie ulicy. Prawie naprzeciwko hotelu „Nosal”. Kelner wpadł do gmachu milicji jak bomba, zręcznie ominął dyżurującego przy drzwiach milicjanta i nie usprawiedliwiając się ani słowem, od razu wbiegł do pokoju dyżurnego oficera. Kelner doskonale znał rozkład pokojów komendy milicji. Nieraz przyszło mu odwiedzać ten gmach.

Tak się zdarza w każdym lokalu gastronomicznym, że trzeba prosić milicję o interwencję w sprawie awanturującego się gościa lub takiego, który dobrze sobie zjadł i popił, a ani myśli o uregulowaniu rachunku.

Tej nocy dyżur w komendzie pełnił porucznik Stanisław Motyka, góral z dziada pradziada, który swoją trzecią gwiazdką cieszył się dopiero od lipcowego święta.

– Zabili Szwedkę – zdyszanym głosem powiedział kelner.

– Kogo? Jaką Szwedkę? Gdzie? Co ty pleciesz, Ka ziu? – porucznik znał młodszego kelnera od szczeniaka. – Nie wiem. Pan Józef kazał mi tu przybiec i powiedzieć, że zamordowali.

– Jaki pan Józef?

– No, Józef. Nasz szatniarz.

Oficer milicji nie żądał dalszych wyjaśnień. Natychmiast zarządził alarm. Z dwoma milicjantami udał się do „Nosala”, gdzie też miała się zjawić ekipa śledcza oraz lekarz. Ale lekarza trzeba było ściągnąć z miasta. Tym miał się zająć sierżant Workucki, zaś porucznik wraz z milicjantami i kelnerem szybko przebyli krótką drogę do hotelu.

Tutaj, w holu, było już pełno ludzi. Wieść o wypadku cudem od razu rozeszła się po całym gmachu. Przy schodach prowadzących do toalet szatniarz bronił do nich wstępu. Z westchnieniem ulgi powitał zjawienie się grupki milicjantów.

– Proszę się rozstąpić – rozkazał porucznik.

Tłumek dość niechętnie przepuścił przedstawicieli władzy.

– Gdzie ta zabita?

– Na dole. W damskiej toalecie – informował szatniarz.

– Markowski – polecił Motyka – stańcie tutaj i nikogo nie puszczać na dół. A pan – oficer zwrócił się do szatniarza – zaraz zamknie wszystkie zewnętrzne drzwi. Nikogo nie wypuszczać. Wpuścić tylko pana doktora Świątka i moich ludzi.

– Tak jest – szatniarzowi przypomniały się lata spędzone w wojsku.

– Proszę państwa – porucznik zaapelował do ludzi stłoczonych w holu – niech państwo będą łaskawi wrócić na swoje miejsca i przede wszystkim uregulować rachunki. Zostaniecie przesłuchani. Bardzo proszę nie przeszkadzać nam w naszej pracy.

– Przepraszam, poruczniku – młody, niski ciemny szatyn przepchał się do oficera i przeszkodził mu w zejściu na dół.

– Czego pan chce? – zdenerwował się oficer.

– Nazywam się Marek Daniec – przedstawił się szatyn – jestem obywatelem szwedzkim. Jestem sekretarzem przemysłowca, pana Rolfa Perssona – to mówiąc młody człowiek wskazał na stojącego tuż za nim wysokiego i dość tęgiego człowieka o jasnych jak len włosach tak zaczesanych, aby ukryć widoczną już łysinkę.

– A więc?

– Obawiam się – ciągnął dalej Marek Daniec – że tą rzekomo zabitą panią jest żona dyrektora Rolfa Perssona. Chcieliśmy przyjść jej z pomocą, ale szatniarz nie chciał nas puścić. Nikomu nie pozwolił zejść na dół. A ona, być może, tam kona! Potrzebuje natychmiastowej pomocy.

– Lekarz jest wezwany. Za chwilę tu będzie – odpowiedział porucznik – Proszę, niech panowie zejdą z nami. Ale tylko wy dwaj.

W czwórkę szybko zeszli na dół. Oficer otworzył drzwi toalety damskiej. Szatniarz nie kłamał. Na podłodze, głową prawie dotykając ściany, leżała jakaś kobieta. Nogi obute w pantofelki na bajecznie wysokich obcasach miała dziwnie podkurczone. Obie ręce rozrzucone szeroko. Ani kropli krwi zarówno na zmarłej, jak i na podłodze. Jedynie z boku twarzy, tuż przy puszystych blond włosach, widać było niewielkie zaczerwienienie.

Porucznik zbliżył się do leżącej. On także nie miał żadnych wątpliwości, że tej kobiecie już nic nie pomoże. Obaj Szwedzi stali jak skamieniali przy drzwiach.

– To ta pani? – porucznik zwrócił się do niższego Szweda.

– Tak. To pani Gunhild Persson – potwierdził Daniec – żona pana Perssona.

– Lekarz zaraz tu będzie – powtórzył oficer milicji. – Obawiam się jednak, że ona nie żyje.

Marek Daniec przetłumaczył te słowa swojemu zwierzchnikowi. Pan Persson jednak i bez tego doskonale rozumiał, że jego żona nie żyje. Nie zareagować ani słowem, tylko spuścił głowę. Dopiero po chwili wymienił ze swoim sekretarzem parę zdań.

– Pan Persson – tłumaczył Marek Daniec – przypuszcza, że jego żona została zamordowana. Przestępca zrabował zabitej cenną, złotą bransoletkę, wysadzaną brylantami. Ta bransoletka kosztowała przeszło czterdzieści tysięcy koron. To w przeliczeniu na dolary prawie dziesięć tysięcy dolarów.

W tej chwili do małego pomieszczenia wszedł wysoki siwawy człowiek z małą walizeczką w ręku. Nie witając się nawet z oficerem milicji, doktor Świątek pochylił się nad leżącą. Wziął ją za rękę i zbadał puls, następnie zajrzał pod powieki i uważnie zbadał zasinienie na skroni. Podniósł się i stwierdził:

– Nie żyje. Zgon nastąpił nie dalej jak przed godziną, ale najpewniej gdzieś przed czterdziestu minutami. Silne uderzenie zadane w samą skroń. Śmierć natychmiastowa. Przypuszczam, że ten cios zadano kantem dłoni. Ten co ją zabił, dobrze zna anatomię człowieka i zapewnie uprawia karate. To typowe uderzenie karate.

Marek Daniec te słowa, chociaż skierowane nie do Szwedów, a do porucznika, skwapliwie przetłumaczył dyrektorowi Perssonowi.

– Naturalnie – zastrzegł się lekarz – to powierzchowne oględziny i pierwsza, niczym nie poparta opinia. Będę mógł wydać oficjalne orzeczenie dopiero po przeprowadzeniu sekcji zwłok. Kto to jest?

– Szwedka. Żona tego pana – Motyka wskazał na stojącego obok Perssona, a następnie zwrócił się do Dańca. – Bardzo mi przykro i bardzo współczuję panu Perssonowi, ale obecnie mamy wiele czynności śledczych do przeprowadzenia. Najlepiej byłoby, żeby pan i jego szef udali się teraz na górę do swojego stolika. Sami panowie widzą, że pani Persson wszelka pomoc jest zbędna. Pozostaje jedynie śledztwo i ujęcie mordercy.

Młody człowiek znowu przetłumaczył jego słowa. Rolf Persson zawrócił i w milczeniu udał się na górę. Jego sekretarz podążył za nim. Tymczasem przybyła ekipa śledcza i rozpoczęły się zwykłe w takich razach czynności. Fotografowanie zwłok, zbieranie ewentualnych odcisków palców.

– Bogata babka – zauważył jeden z milicjantów. – To cacko na lewym ręku, to platynowy zegarek. A brylanciki, które na nim lśnią, na pewno prawdziwe. Trochę się znam na tym, bo mój szwagier pracuje w „Jubilerze”. Ten zegareczek wart jest conajmniej trzy fiaty. I to nie maluchy. Za te pierścionki zaś, które ona ma na palcach obu rąk, trzymam zakład, że wszyscy moglibyśmy pojechać do domów własnymi mercedesami.

– Mąż zabitej stwierdził – wyjaśnił porucznik – że z ręki tej kobiety zdjęto bransoletkę wartą prawie dziesięć tysięcy dolarów.

– Obłowił się drań – mruknął milicyjny fotograf.

– To był frajer – wtrącił szwagier jubilera – bransoletka to pestka w porównaniu z resztą biżuterii. Te świecidełka warte są przynajmniej trzy razy tyle.

Ponieważ fotograf skończył swoją robotę, porucznik sięgnął po leżącą pod umywalką elegancką torebkę z krokodylej skórki. Otworzył ją i przejrzał pobieżnie jej zawartość. Poza różnymi kobiecymi drobiazgami, złotą papierośnicą i złotą zapalniczką, znalazł tam paszport wystawiony na nazwisko Gunhiłd. Persson z domu Eriksson, obywatelki szwedzkiej lat czerdzieści dwa oraz pokaźny zwitek zielonych banknotów z portretami prezydentów Stanów Zjednoczonych. Przeważnie mister Franklina, który jak wiadomo patronuje studolarówce.