Albert Baantjer - De Cock en danse macabre

De Cock knikte begrijpend.

‘Is er in de afgelopen weken nog iemand bij u geweest om over een mogelijke verhoging van de verzekeringssom te praten?’

Franciscus Froombosch schudde zijn hoofd.

‘Nee… hoezo?’

De Cock gebaarde achteloos.

‘Het is zomaar een vraag.’

Franciscus Froombosch glimlachte.

‘Van u… een vraag… zonder reden? Dat kan ik mij nauwelijks voorstellen.’

De Cock negeerde de opmerking. Hij bekeek de beeldjes nog eens en gaf ze daarna voorzichtig, een voor een, aan Franciscus Froombosch terug.

Nadat de oude heer de netsukes in de vitrinekast had uitgestald en weer tegenover hem was gaan zitten, keek De Cock hem schattend aan. ‘U bent uiterlijk nog bijzonder vitaal… weerbaar.’

Franciscus Froombosch knikte.

‘Gelukkig wel,’ lachte hij. ‘Er gaat niets boven een goede gezondheid.’

De Cock plukte aan zijn onderlip.

‘En die laat niets te wensen over?’

In zijn stem trilde iets van ongeloof.

Franciscus Froombosch spreidde zijn magere handen.

‘Ouderdom komt met gebreken,’ riep hij opgewekt. Hij tikte met zijn vingertoppen tegen zijn borst. ‘Mijn oude hart wil nog wel eens protesteren.’

De Cock keek hem strak aan.

‘En voor dat protesterende hart bent u onder geneeskundige behandeling?’

‘Ja.’

‘Bij Sietse Schuringa?’

Franciscus Froombosch reageerde verrast.

‘Inderdaad… bij Sietse Schuringa.’

De Cock strekte met een ernstig gezicht zijn rechterhand naar hem uit. ‘Franciscus Froombosch,’ sprak hij gedragen, ‘u hebt al een paar maal tegen mij gezegd dat u uw netsukes wilt behouden en dat u niet dood wilt… wel laat dan nooit iemand u een maillot aantrekken.’

De beide rechercheurs slenterden van de Brouwersgracht terug naar de Kit. [4] Zo wordt het politiebureau aan de Warmoesstraat in penozekringen genoemd. De Cock keek met open mond omhoog naar de lucht. Amsterdam was nog steeds verpakt in een gore moltondeken, waaruit een druilerige regen sijpelde. De oude rechercheur bromde: ‘Ik had Franciscus Froombosch moeten adviseren om vandaag nog niet te sterven. De hemel zit potdicht.’

Het klonk profaan.

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Ga jij ervan uit dat Froombosch het volgende slachtoffer wordt?’

De Cock knikte traag.

‘Als wie dan ook het op het Klavertje van Vier heeft gemunt, dan is hij het laatste blaadje.’

Vledder stak zijn handen omhoog.

‘Moeten we hem dan niet beschermen?’

De Cock maakte een schouderbeweging.

‘Als Franciscus Froombosch zich aan onze instructies houdt, loopt hij weinig gevaar.’

‘Je bedoelt, dat hij ons moet waarschuwen als iemand hem met een maillot benadert?’

‘Precies. Als Franciscus Froombosch botweg weigert om een maillot aan te trekken, zal hij voorlopig wel in leven blijven.’

Vledder reageerde verrast.

‘Het zit volgens jou in die maillot?’

De Cock zuchtte.

‘Ik weet niet waar het in zit… hoe het gebeurt? Ik weet niet meer dan jij. Maar als drie mannen van het Klavertje van Vier in een maillot sterven, dan blijft mij niets anders over dan de vierde man aan te raden om hoe dan ook geen maillot aan te trekken.’

Vledder lachte.

‘Zo simpel is het?’

De Cock knikte met een strak gezicht.

‘Exact… zo simpel is het.’

Vanaf de Korte Prinsengracht liepen ze de Haarlemmerstraat in. Sinds er geen verkeer meer door die straat mocht, leek het wel een wandelpromenade.

Vledder stootte De Cock met zijn elleboog aan.

‘Heb je er wel eens over nagedacht, dat die oude, maar nog zo krasse Franciscus Froombosch met zijn vlijmscherpe degenstok voor ons best een redelijke verdachte kan zijn? Hij was bevriend met Zadok van Zoelen, Christiaan Cornelissen en Nicolaas van Noordeinde. Hij kende hun gewoonten, de waarde van hun kunstverzameling en had praktisch vrije toegang tot hen.’

De Cock wuifde wat geïrriteerd.

‘Hoe moet hij dat dan hebben gedaan… met zijn degenstok in hun hart geprikt? Jij hebt toch de sectie op Christiaan Cornelissen bijgewoond? Dacht jij dat dokter Rusteloos een dergelijke verwonding niet had gevonden?’

Vledder antwoordde niet. Hij zweeg. Toen de regen toenam, versnelden ze hun pas. Bijna doorweekt stapten ze de hal van het bureau Warmoesstraat binnen.

Jan Kusters leunde geamuseerd over de balie.

‘Jullie zijn aardig nat geworden,’ constateerde hij met een brede grijns op zijn gezicht.

De Cock gebaarde om zich heen.

‘Als je hier blijft zitten word je niet nat. Maar de vis wordt op zee gevangen.’

Jan Kusters lachte om de oude recherchekreet.

‘Er zit boven een jongeman op jullie te wachten. Ik weet niet meer hoe hij heet, maar ik heb hem hier wel meer gezien.’

De Cock nam zijn natte hoedje af en slingerde plagend regendruppels naar de wachtcommandant. Daarna stormde hij lachend de trappen op. Vledder volgde.

Op de bank bij de toegangsdeur van de recherchekamer zat Christiaan Cornelissen in een beige regenjas. Zijn natte blonde haren plakten op zijn hoofd. Toen hij de rechercheurs in het oog kreeg, kwam hij nerveus overeind.

‘Ook… ook… ook Nicolaas van Noordeinde is dood en zijn hele klokkenverzameling is weg,’ sprak hij struikelend over zijn woorden. ‘Net als bij oom Christiaan.’

De grijze speurder reageerde niet direct. Hij vatte de jongeman bij diens arm en loodste hem de recherchekamer in. Daar liet hij hem op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen. Hij hing zijn natte hoedje en regenjas aan de kapstok en ging achter zijn bureau zitten.

‘Hoe kom je aan die wetenschap?’ vroeg hij vriendelijk.

Christiaan Cornelissen nam een zakdoek uit zijn broekzak en veegde daarmee zijn gezicht droog.

‘Nabor en zijn zuster Nanette zijn gisteravond bij mij op bezoek geweest… de neef en de nicht van de heer Van Noordeinde. We hebben samen de zaak besproken en zijn tot de conclusie gekomen dat er parallellen zijn… overeenkomsten tussen de dood van onze ooms.’ Hij keek De Cock vragend aan. ‘Daar moet u toch uit kunnen komen? Er wordt van u gezegd, dat u een bekwaam rechercheur bent.’

De grijze speurder glimlachte.

‘Er zijn momenten dat ik daar zelf aan twijfel.’ Hij boog zich naar de jongeman toe. ‘Hebt u al eens iets van uw neef Carry gehoord?’

Christiaan Cornelissen schudde zijn hoofd.

‘Ik heb ook geen moeite gedaan om hem te bereiken. Toen een paar jaar geleden oom Crispijn stierf, heb ik werkelijk van alles geprobeerd om hem op te sporen. Ik vond toen, dat hij van de dood van zijn vader op de hoogte moest worden gebracht… mogelijk de begrafenis moest bijwonen. Maar nu…’ De jongeman maakte zijn zin niet af. ‘Carry was niet zo familieziek.’

De Cock keek hem scherp aan.

‘Ze hebben hem gezien.’

Christiaan Cornelissen keek hem verward aan.

‘Wie?’ riep hij ongelovig. ‘Neef Carry?’

‘Ja.’

‘Waar?’

‘Hier in Nederland.’

Christiaan Cornelissen schudde zijn hoofd.

‘Dat kan niet,’ reageerde hij beslist. ‘Dan was hij toch naar mij toe gekomen? Hij weet waar hij mij vinden kan. Ik woon nog steeds in hetzelfde huis… het huis van mijn ouders.’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Misschien bestaat er voor hem een dringende reden om zich niet te laten zien,’ suggereerde hij. ‘Misschien vindt hij het toch raadzaam om zich voor u schuil te houden.’

Christiaan Cornelissen schudde opnieuw zijn hoofd.

‘Onzin. Carry en ik gingen ondanks het verschil in leeftijd vrij goed met elkaar om. Er is pas een breuk gekomen toen hij naar Amerika ging.’

‘Om kunstgeschiedenis te studeren.’

‘Precies.’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.