Albert Baantjer - Een schot in de roos

Jacob stokte even toen hij binnenkwam. ‘Zo zeg…’

Peter van Opperdoes duwde hem zachtjes verder de kelder in. ‘Wat is er?’

‘Ik weet niet wat ik onheilspellender vind. Dit… of die hele donkere kelder. Het lijkt wel een scène uit een horrorfilm. Een hele slechte horrorfilm, dan ook nog…’

Een zevende lamp stond aan de voeten van het slachtoffer opgesteld. Het lichaam lag ruggelings en naakt op een groot wit laken, terwijl het felle licht ieder detail van de moord uitlichtte. De kleding was uitgetrokken door de technische recherche en lag op een apart laken op een droge plek uitgestald.

Jacob liep langzaam om het lichaam heen. ‘Peter… Kijk eens?’

Jacob knielde bij het lichaam. Beide armen lagen gestrekt naast het lichaam van de dode. Hij wees naar de handen. Van alle vingers waren de vingertoppen verwijderd.

Cathelijne de Wind kwam naast Jacob staan. ‘Zo, dat is heftig. Iemand wil het jullie kennelijk moeilijk maken.’

Van Opperdoes fronste. Het werd allemaal nog gecompliceerder dan hij dacht. Niet alleen was deze man kennelijk opgewacht en vermoord, ook wilde de dader alles doen om te voorkomen dat de politie erachter kwam wie de dode was. Hij keek om zich heen en zuchtte diep. De hele plaats delict was verlaten, op de twee rechercheurs en de schouwarts na. Hij bromde tevreden, zo zag hij het graag.

Jacob kauwde op zijn lip. ‘Het is nogal wat om vingertoppen af te knippen. Heftig. Maar het zegt ons wel een paar dingen.’

De oude rechercheur keek zijn jonge collega met glimmende ogen aan. ‘Zoals wat?’

‘Laten we ervan uitgaan dat de moordenaar en de knipper waarschijnlijk een en dezelfde persoon is.’

Van Opperdoes maakte een grimas. ‘Dat ligt voor de hand, om een flauwe woordspeling te gebruiken.’

‘Gezien de bloedvlekken op de grond… daar naast het lichaam… zijn de vingertoppen afgeknipt nadat hij is doodgeschoten. Dat wil zeggen dat de moordenaar rustig de tijd heeft genomen na de moord. Hij voelde zich dus zeker van zijn zaak en wist kennelijk dat hij niet gestoord zou worden.’

Van Opperdoes knikte tevreden. Het deed hem goed dat Jacob steeds scherper werd. ‘En dus…?’ vroeg hij bemoedigend.

Jacob haalde zijn schouders op. ‘Er zijn meer verklaringen voor. Het zou een bijzonder kille man kunnen zijn, die het niet uitmaakt of hij wordt gestoord tijdens een moord. Maar er is ook een andere mogelijkheid.’

‘Welke dan?’

‘Dat er iemand op de uitkijk stond. Het is een groot gebouw, maar slechts één enkele ingang naar de kelder. Iemand stond daar misschien, die de moordenaar waarschuwde als er mensen aankwamen. Of ze misschien zelfs wegstuurde. Een medeplichtige.’

De oude rechercheur knikte glimlachend. ‘Heel juist… en heb je nog meer?’

Jacob bekeek het lichaam nog eens van top tot teen, en schudde zijn hoofd.

Van Opperdoes legde zijn hand op de schouder van zijn collega. ‘Grappig is dat, je denkt heel diep na over een bepaalde situatie, en dan kom je tot een mooie en waarschijnlijk juiste conclusie. Maar je denkt nu te veel naar de dader toe, naar wat voor iemand het zou kunnen zijn.’

Jacob keek verbaasd op. ‘Dat moet toch ook? We zoeken de dader, nietwaar? Het slachtoffer hebben we al.’

Van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Dat bedoel ik niet. Denk eens vanuit de dader. Of meer in de richting van het slachtoffer.’

Jacob keek even verward naar de handen van het slachtoffer. ‘Ik kom er niet uit.’

Van Opperdoes wees naar de vingers. ‘Waarom heeft hij de vingertoppen afgeknipt?’

‘Om herkenning te voorkomen. Zodat we de vingerafdrukken niet kunnen controleren.’

Van Opperdoes keek hem afwachtend aan.

Jacob gebaarde ongeduldig. ‘Goed, ik geef het op. Kom maar op met je briljante conclusie.’

‘De moordenaar heeft de vingertoppen afgeknipt, omdat hij weet dat de vingerafdrukken bij de politie bekend zijn. Kortom, deze man…’ Hij wees op het lichaam. ‘… zit dus in ons systeem.’

Jacob lachte kort. ‘Je hebt gelijk. Als je te diep gaat doordenken, zie je het voor de hand liggende niet meer… om ook maar eens een flauwe woordspeling te gebruiken.’

Cathelijne stond de twee rechercheurs met een glimlach te observeren. ‘Leuk, dit. Soms kijk ik weleens met een jaloers oog naar jullie werk.’

Jacob deed een stapje achteruit, toen hij zag dat de schouwarts aanstalten maakte om het lichaam te onderzoeken.

‘Dat kan ik me voorstellen. Ik moet er niet aan denken om de hele dag met dode mensen om te gaan.’

De schouwarts onderzocht de wonden op het lichaam. ‘Jij bent ook de hele dag met dode mensen bezig.’

‘Maar gelukkig op een heel andere manier. Ik zou er niet de hele dag aan willen zitten.’

De schouwarts glimlachte charmant en tilde het slachtoffer bij zijn schouder omhoog, om de rug te kunnen onderzoeken. ‘Kun je me even helpen? Hij is zwaar…’

Jacob keek Van Opperdoes aan, die verontwaardigd ‘nee’ schudde.

‘Ik heb in mijn carrière aan genoeg lichamen lopen sjorren. Nu is het de beurt aan de jeugd. Bovendien… mijn knieën werken ook niet meer mee.’

Jacob trok een vies gezicht en haalde plastic handschoenen uit zijn jaszak. Met onverholen tegenzin hielp hij de schouwarts.

Van Opperdoes kon een glimlach niet verbergen.

‘Ik dacht dat jij altijd precies wilde weten hoe een plaats delict voelde?’ mopperde Jacob zachtjes.

‘Dat ga ik nu ook doen…’ Van Opperdoes haalde eveneens plastic handschoenen uit zijn jaszak. Terwijl de schouwarts het lichaam verder onderzocht, voelde Van Opperdoes in de zakken van de kleding die op het laken lag.

De schouwarts ging zeer zorgvuldig te werk, voor zover de situatie het toeliet. ‘Drie schoten, waarvan twee in de hartstreek. Vlak bij elkaar.’

‘Een schot in de roos, dus…’

‘Dat kun je wel zeggen. Ik ga er dan ook van uit dat de schoten direct dodelijk waren. De verwondingen aan de vingers… vermoedelijk met een tweezijdig snijdend voorwerp…’

‘Een schaar?’

Ze weifelde. ‘Dan zou het wel een hele grote moeten zijn. Ik denk een soort snoeischaar.’

‘Verdamme…’ Het kwam er hartgrondig uit bij Jacob.

‘Verder… en dat hebben jullie waarschijnlijk nog niet gezien…’ Ze hield de lippen van het slachtoffer van elkaar. Verschillende tanden waren afgebroken. ‘Ook het gebit is vernield.’

Van Opperdoes kwam half overeind. ‘Ook met een gebit kunnen we identificeren. De dader wist wat hij deed.’

‘Als dat zo is… denk je dan nog iets in de zakken te vinden?’ vroeg Jacob zuchtend, terwijl hij het lichaam weer terugrolde en de schouwarts verder ging.

Van Opperdoes zocht onverdroten door. Uit een plooi van een broekzak kwam een klein stukje van een pil tevoorschijn. Een deel van een opdruk was nog te zien. De oude rechercheur kon er niet wijs uit worden, en legde het op een plastic zakje naast de kleding. Hij ging verder, systematisch alle zakken en plooien afwerkend.

‘Als hij de moeite heeft genomen om de vingers af te knippen en zijn gebit onherkenbaar te maken, zal hij ook wel het rijbewijs of andere dingen waar de naam van het slachtoffer op staan hebben meegenomen. Maar toch…’

Uit de binnenzak van het leren jack haalde hij een briefje tevoorschijn. Hij grijnsde. ‘… toch moeten wij het altijd van de foutjes van de dader hebben.’

‘Denk je dat hij nog even snel de naam van de dader heeft opgeschreven?’

‘Als het in zijn binnenzak zit, beste Jacob, is de kans groot dat hij het er zelf in heeft gestopt. En van een stukje papier kunnen we vingerafdrukken af halen…’ Hij vouwde het papiertje open en zijn gelaat verstrakte.

‘Wat is er?’ Jacob kwam overeind, toen hij het gezicht van zijn collega zag.

‘Het probleem van twee zaken die we niet tegelijkertijd aankunnen… is opgelost.’