Albert Baantjer - De Cock en de moord in seance

Vledder haalde zijn schouders op.

‘Geen bijzonderheden. Jennifer Jordan is net als Zwarte Sophie vrijwel zeker aan vergif gestorven. Ik heb dokter Rusteloos gevraagd of er nog verschillen waren tussen de beide sterfgevallen. Volgens de patholoog-anatoom was dit niet het geval. Indien Zwarte Sophie en Jennifer Jordan geen gif te drinken hadden gekregen, hadden ze allebei vermoedelijk nog lang en gelukkig geleefd.’

De Cock keek hem bestraffend aan.

‘Dat is een cynische opmerking.’

Vledder wierp hem een hulpeloze blik toe.

‘Is dit geen vak om cynisch te worden?’

De Cock gaf geen antwoord.

‘Wat wist de huismeester van het flatgebouw?’

Vledder lachte. ‘Viola Wijngaard moet inmiddels somber zijn gestemd. Vriend Harry heeft zich al enige dagen niet laten zien.’

De Cock keek hem scherp aan.

‘Viola is er wel?’

Vledder knikte vol overtuiging.

‘Zeker. De huismeester heeft vanmorgen nog met haar gesproken toen ze haar post uit het vak in de hal haalde. Een onschuldig babbeltje over het weer. Hij heeft niets bijzonders aan haar gemerkt.’ Er viel even een stilte. ‘Ik heb wel een verrassing voor je.’

De Cock grijnsde.

‘Een aangename?’

Vledder keek bedenkelijk.

‘Dat is moeilijk te zeggen. Ik heb, zoals jij me vroeg, ook notaris Pool gebeld. Hij had van Christine van der Waal alle bescheiden gekregen.’

‘En?’

‘Harry kreeg nooit een cent.’

De Cock keek hem verbaasd aan.

‘Geen cent?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘De notaris vertelde mij dat Jennifer Jordan nooit andere inkomsten heeft gehad dan die voortvloeiende uit haar kapitaal.’ ‘Rente.’

‘Inderdaad… rente. Haar vermogen was zo groot dat ze geen kapitaalverlies leed. Integendeel, haar kapitaal groeide nog jaar op jaar. Van de genoten rente werd jaarlijks namelijk niet meer dan dertigduizend gulden opgenomen.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Dertigduizend?’

Vledder boog zich naar hem toe.

‘En van die dertigduizend gulden werd de gehele huishouding van het huis aan de gracht gefinancierd.’

De Cock slikte.

‘Het onderhoud van haarzelf, Christine van der Waal en neef Harry.’

Vledder knikte heftig.

‘Begrijp je? In dat budget zit geen ruimte voor schenkingen aan Harry Donkervliet… zeker geen schenkingen die een flat in Purmerend en het rijden in een dure wagen kunnen verklaren.’ De Cock wreef peinzend over zijn kin.

‘Neef Harry heeft dus andere bronnen van inkomsten.’ Vledder snoof.

‘Duistere bronnen. Het is verrekte jammer dat we dat nu pas weten, anders had ik hem daarover aan de tand kunnen voelen.’ De Cock knikte traag.

‘Zijn verdwijning begint mij nu toch te intrigeren. Het lijkt mij het beste…’

De telefoon begon te rinkelen. Vledder nam de hoorn op en luisterde. Ineens verstarde hij.

De Cock keek hem gespannen aan.

Vledder hield zijn hand voor het spreekgedeelte van de hoorn. ‘Annette van Leeuwenhoek,’ sprak hij hees, ‘vermoord.’

Rechercheur Vledder legde de hoorn op het toestel terug en staarde wezenloos voor zich uit. Zijn neus was wit en zijn neusvleugels trilden. Het bericht had hem zichtbaar geschokt. De Cock kwam achter zijn bureau vandaan en legde bemoedigend een hand op zijn schouder.

‘Vermoord?’ vroeg hij kalm.

Vledder knikte nauwelijks merkbaar.

‘In haar woning aan de Jan Toebacklaan in Bussum.’ ‘Hoe?’

Vledder trok een pijnlijk gezicht.

‘Ingeslagen schedel.’

De Cock trok diepe denkrimpels in zijn voorhoofd. ‘Ingeslagen schedel?’

Vledder slikte.

‘Met een zware pook van het haardstel.’

‘Sporen van braak?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Annette van Leeuwenhoek moet haar moordenaar zelf hebben binnengelaten.’ Hij zweeg even. ‘Hij moet dus wel een bekende van haar zijn geweest. We hebben zelf gemerkt hoe voorzichtig ze was met bezoekers. Ze deed altijd eerst dat kleine deurvenstertje open.’

‘Hoe lag ze?’

Vledder raadpleegde zijn notities.

‘Ongeveer in het midden van haar kamer, voorover, met diverse schedelbreuken op haar achterhoofd. De zware pook, waaraan nog bloed en haren kleefden, lag naast haar op het kleed.’ De Cock beet op zijn onderlip.

‘Dan moeten er meerdere slagen zijn toegebracht.’

Vledder knikte traag.

‘Dat is ook zo. De politie in Bussum vermoedt dat Annette van Leeuwenhoek haar moordenaar even de rug heeft toegekeerd en dat hij toen heeft toegeslagen.’

De Cock hield zijn hoofd wat schuin.

‘Hij is dus niet met het moordwapen gekomen.’

‘Nee.’

‘Een woordenwisseling vooraf?’

Vledder keek vaag voor zich uit.

‘De buren hebben niets van een twist of een ruzie gehoord. Een buurman die zijn hondje uitliet, vond het vreemd dat de buitendeur van Annette openstond en het licht in de hal brandde. Hij heeft toen de politie gewaarschuwd.’

‘De moordenaar is in paniek gevlucht?’

‘Daar lijkt het op.’

‘Hoe laat moet het zijn gebeurd?’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Dat valt niet precies vast te stellen. De buurvrouw links van haar, ene mevrouw Julia de Gruyter, met wie Annette van Leeuwenhoek blijkbaar nogal vertrouwelijk omging, vertelde, dat ze vanavond om negen uur nog met haar in de tuin achter het huis had gesproken. Annette had haar toen verteld van ons bezoek aan haar vanmorgen in verband met de moorden in het huis aan de gracht in Amsterdam. Dat is de reden waarom de politie in Bussum onmiddellijk contact met ons opnam.’ De Cock knikte begrijpend.

‘Ze dachten aan een mogelijk verband.’

Vledder keek naar hem op.

‘Is dat er?’

De Cock blikte peinzend langs hem heen.

‘Ze was toch getrouwd?’

Vledder glimlachte wat bitter.

‘Ook met haar tweede man leefde Annette van Leeuwenhoek in onmin. Ze woonden al geruime tijd niet meer bij elkaar. De politie in Bussum heeft de echtgenoot al van de dood van zijn vrouw in kennis gesteld. Volgens de rechercheur die ik sprak, is men daarbij nogal omzichtig te werk gegaan. Er waren nogal wat spanningen tussen de echtelieden, zodat de man mogelijk als dader in aanmerking kwam. Maar het schijnt dat hij een volkomen waterdicht alibi heeft.’

De Cock plukte aan zijn neus.

‘Het lijkt mij het beste dat jij even naar Bussum gaat om polshoogte te nemen. Je kunt dan tevens uitleggen hoe de zaken er bij ons voorstaan.’

Vledder aarzelde.

‘Het belangrijkste heb ik je nog niet verteld.’

De Cock keek hem scherp aan.

‘En dat is?’

Vledder wreef met de rug van zijn hand langs zijn lippen. ‘Er is vanavond in de Jan Toebacklaan een wagen gezien… een vreemde wagen voor de omgeving.’

‘Wat voor een wagen?’

Vledder zuchtte.

‘Een roomkleurige Jaguar.’

De Cock liep met grote stappen de recherchekamer op en neer. Hij keek somber. De laatste ontwikkelingen hadden hem wat van zijn stuk gebracht. Hij had niet gedacht dat de storm van emoties zo snel zou aanwakkeren. Van één ding was hij overtuigd: de zaak naderde haar oplossing. Maar naar zijn zin volgden de gebeurtenissen elkaar te snel op… zo snel, dat hij er bijna geen vat meer op had. En dat was gevaarlijk. Ten koste van alles moest hij voorkomen dat nog meer mensen het slachtoffer werden van een duister spel, dat was begonnen — zo wist hij zeker — tijdens seances in het lugubere huis aan de gracht.

Hij bleef voor Vledder staan.

‘Vertel de politie in Bussum niets van de roomkleurige Jaguar.’ Hij schudde nadrukkelijk zijn hoofd. ‘Ik wil niet dat zij nu al weten dat het de wagen is van Harry Donkervliet. Ik wil per se met neef Harry praten voordat ze in Bussum de hand op hem leggen.’ Vledder keek hem verward aan.