Albert Baantjer - De Cock en de moord in seance

‘Ik eh… ik ben Bobette,’ sprak ze hees. ‘Bobette van Zon. De wachtcommandant beneden zei dat u er nog was.’

De Cock knikte.

‘We zijn er,’ reageerde hij gelaten.

Ze ging op de stoel naast het bureau van De Cock zitten en knoopte haar mantel los. Een omvangrijke boezem trilde in een slobbertrui.

‘Bij ons in de familie,’ begon ze, ‘zijn we niet zo vertrouwelijk met de politie. We hebben er thuis nooit wat mee te maken gehad. Daarom durfde ik eerst niet zo best te komen, maar ik voel er weinig voor om door u in een cel te worden gezet.’ De Cock glimlachte.

‘Dat zal zo’n vaart niet lopen,’ sprak hij vriendelijk. ‘Het is doorgaans mijn gewoonte om alleen die mensen in een cel te stoppen, die ook werkelijk iets hebben gedaan.’

Hij boog zich iets naar haar toe. ‘En u… u bent toch onschuldig?’ Ze knikte heftig.

‘Zeker. Ik heb niets op mijn geweten. Ik ben ook maar een nieuweling. Ik behoor nog maar kort tot de kring. Toen Martha van Keulen stierf, heb ik haar plaats ingenomen. Agatha wilde dat.’ De Cock knikte begrijpend.

‘En wat Agatha wil, moet gebeuren.’

Ze glimlachte wat verlegen.

‘U hebt haar goed doorzien. Agatha is inderdaad nogal bedillerig. Ze bedisselt alles.’ Bobette van Zon maakte een berustend gebaar. ‘Ik heb daar vrede mee. Ze is altijd zo geweest. Toch denk ik er hard over om niet meer naar die seances te gaan. De eerste keer dat ik ging, werd Zwarte Sophie vermoord, de tweede keer arresteerde men die arme Harry en de derde keer viel Jennifer dood neer. Ik ben gewoon bang voor de vierde keer. Wie weet wat er dan weer gebeurt? En God weet dat ik niet op rampen zit te wachten.’

De Cock gebaarde.

‘Als u niet meer naar de seances gaat, verspeelt u uw aanspraken op de erfenis.’

Ze knikte met een ernstig gezicht.

‘Dat heeft Agatha mij verteld. Daarom wilde ze ook dat ik Martha’s plaats innam. Jennifer moet heel erg rijk zijn geweest. Alle dames van de kring krijgen een groot bedrag… als ze lid blijven.’ Ze zweeg even, keek naar de rechercheur op. ‘Zit Harry hier nog vast?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘We hebben hem een uurtje geleden vrijgelaten.’

Ze sloeg met haar hand op haar borst.

‘Dat is een pak van mijn hart. Harry heeft met die moorden niets te maken. Dat zegt Agatha. Ze zegt ook dat jullie van de politie het helemaal verkeerd doen. Jullie moeten veel meer aandacht besteden aan Annette van Leeuwenhoek. Dat is een gemene vrouw.’

De Cock keek haar onderzoekend aan.

‘Weet Agatha dat u hier bent?’

Bobette van Zon draaide haar hoofd iets weg.

‘Agatha slaapt,’ zei ze strak. ‘Ze had vanavond hoofdpijn. Dan maak ik altijd een glas warme melk voor haar klaar.’ Er kwam een glimlach op haar gezicht. ‘Daar heb ik nu een paar slaappoeders ingedaan.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Slaappoeders?’

Ze knikte heftig.

‘Ik wilde niet dat zij merkte dat ik naar u toe ging. Daarom ben ik ook zo laat. Ik moest eerst wachten tot ze vast sliep.’ De Cock keek wat verward.

‘Waarom zo geheimzinnig? Jullie zijn toch goede vriendinnen van elkaar?’

Ze verschoof iets op haar stoel.

‘Ik wil nergens bij betrokken worden.’

De Cock keek haar wat schuins aan.

‘Wordt u dat dan?’

Bobette van Zon antwoordde niet. Ze liet haar hoofd zakken. Met haar kleine korte vingers frunnikte ze aan de zoom van haar rok. Plotseling keek ze op.

‘Weet u waar dat vergif vandaan komt?’

‘Welk vergif?’

‘Van die moorden.’

De Cock kneep zijn ogen tot spleetjes.

‘U weet dat?’ vroeg hij gespannen.

Bobette van Zon knikte traag.

‘Uit het tuinhuisje van Agatha.’

De Cock keek Bobette van Zon verbijsterd aan. ‘Uit het tuinhuisje van Agatha?’

De vrouw knikte heftig.

‘Agatha wilde niet dat ik er met u over sprak. Ze vindt dat vervelend. Maar toen we hoorden dat Zwarte Sophie met blauwzuurgas was vergiftigd, zijn we direct gaan kijken. We hadden van dat spul in de tuin.’

‘Welke tuin?’

Bobette van Zon gebaarde vaag achter zich.

‘Agatha en Martha hebben al meer dan dertig jaar een tuin op het complex Nut en Genoegen . De tuin is nog van hun ouders. Een flinke lap grond met een fijn huisje en een broeikas. In de zomer zijn we er soms weken achter elkaar. Je voelt je daar echt buiten.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Hoe kwamen jullie aan dat vergif?’

‘Via Ineke Peeters.’

‘De vrouw van de bioloog?’

Bobette van Zon zuchtte.

‘Martha was niet zo fanatiek. Ik ook niet. Ik hou meer van bollen en eenjarige planten. Maar Agatha kweekt orchideeën in de kas. Ze is daar erg goed in. Ze heeft wel eens hele nieuwe varieteiten opgekweekt. En daarmee prijzen gewonnen. Eind vorig jaar zijn er plotseling planten doodgegaan. Mooie orchideeën waarop Agatha erg was gesteld. Er waren beestjes in de kas gekomen… insecten, vliegjes, torretjes en luizen. Die maakten alles kapot. Toen heeft Agatha Ineke gevraagd of daar wat aan te doen was.’

‘En?’

‘Ineke heeft er met haar man over gesproken en op een keer bracht ze Asepta mee.’

De Cock keek haar niet-begrijpend aan.

‘Wat is dat?’

‘Zo heet dat spul. Het is cyaangaspoeder. Dat staat op de verpakking met zo’n doodshoofd. Je moet er erg voorzichtig mee zijn. Dat was Agatha ook. Erg voorzichtig. Ze volgde de voorschriften nauwkeurig. Dat poeder is uiterst gevaarlijk. Het maakt blauwzuurgas en als je dat binnenkrijgt, ben je direct dood.’

De Cock bracht zijn handen voor zijn gezicht. Het verhaal van Bobette van Zon liet het raderwerk van zijn hersenen op volle toeren draaien. Koortsachtig zocht zijn brein naar verbanden en motieven.

‘Stond dat spul in het tuinhuisje open en bloot?’

Bobette van Zon schudde haar hoofd.

‘We hadden er een apart kastje voor. Boven het aanrecht. Daar stonden nog meer van die dingen in. Voor de tuin. Agatha had met een rood viltstift op het deurtje Vergif geschreven.’ ‘Er zat een slot op dat deurtje?’

Bobette van Zon trok wat aarzelend haar schouders op. ‘Ach nee,’ sprak ze ontwijkend, ‘geen slot. Waarom ook? Dat was niet nodig. Er kwamen bij ons nooit kinderen in de tuin. Alleen groten.’

‘Wie?’

Bobette van Zon spreidde haar handen.

‘Een paar oude buurtjes van Agatha… en alle dames van de kring.’

‘Ook Annette van Leeuwenhoek?’

Bobette van Zon likte aan haar droge lippen.

‘Ook Annette.’

De Cock grinnikte vals.

‘En ik dacht dat Agatha een hekel aan haar had.’

Bobette knikte bedachtzaam.

‘Dat is ook zo. Agatha mag haar niet. Maar als ze bijvoorbeeld in gezelschap van Mathilda van Lochem kwam, dan kon je haar slecht de deur wijzen.’

‘En dat is wel eens gebeurd?’

‘Wat?’

‘Dat ze samen met Mathilda van Lochem kwam?’

‘Ja.’

‘Wanneer voor het laatst?’

‘Een paar weken geleden. Toen leefde Martha nog.’ ‘En sindsdien is het vergif weg?’

Bobette van Zon wierp hem een hulpeloze blik toe. ‘Dat weten we niet. Misschien was het al eerder weg. We zijn pas gaan kijken toen Zwarte Sophie door blauwzuurgas stierf.’ ‘Toen was het weg?’

Bobette van Zon liet haar hoofd zakken.

‘Ja,’ antwoordde ze hees, ‘toen was het weg. Je kon door het stof nog wel het plekje zien waar de bus had gestaan.’

Ze zweeg en friemelde opnieuw met haar vingers aan de brede zoom van haar rok. Pas na een tijdje keek ze op.

‘Dit blijft onder ons. Ik bedoel, u mag niet tegen Agatha zeggen dat ik u dit allemaal heb verteld. Ik had haar beloofd te zwijgen.’

De Cock keek haar aan.

‘En als Agatha inmiddels wakker is geworden en merkt dat u er niet bent?’