Albert Baantjer - De Cock en de moord in seance

Rond de mond van Bobette van Zon dartelde een glimlach. ‘Dan zeg ik gewoon dat ik even een ommetje heb gemaakt, omdat ik niet kon slapen.’ Ze stond op en knoopte haar mantel dicht. ‘Dat doe ik wel meer.’

De Cock kwam van zijn stoel overeind. ‘Is er wel eens ingebroken?’

‘Bij ons in het tuinhuisje?’

‘Ja.’

Bobette van Zon schudde haar hoofd. ‘Bij ons nog nooit. Wel verderop in een ander laantje van het tuincomplex.’ De Cock knikte begrijpend en begeleidde haar tot aan de deur. Daar reikte hij haar de hand. Onderwijl tastte hij haar gelaatstrekken af, scherp, observerend. Op zijn gezicht lag een vriendelijke grijns.

‘Hoe stierf Martha?’

Bobette van Zon werd plotseling furieus. Ze liet geschrokken zijn hand los. Haar wat kinderlijke houding verdween. Haar ogen schoten vuur en haar lippen vormden een smalle strakke lijn. Haar volle wangen kleurden bloedrood. Ze bracht haar gezicht dicht bij hem en snauwde bijterig: ‘Niet door vergif.’

De Cock was de volgende morgen al weer vrij vroeg aan het bureau Warmoesstraat. Zijn korte nachtrust had hem niet verkwikt. Integendeel, de slaap had alle spankracht uit zijn lichaam gezogen. Hij had vermoeide voeten en zijn knieën kraakten bij iedere beweging. Bovendien leek het alsof duizenden kleine duiveltjes met scherpe naalden geniepig in de ballen van zijn kuiten prikten. Het maakte hem wat timide. Hij wist wat die pijn betekende. Telkens als een onderzoek slecht verliep, als hij het verlammende gevoel had steeds verder van de oplossing weg te drijven, gaven zijn voeten acte de présence. Hij leunde wat achterover in zijn stoel en tilde zijn benen op zijn bureau. Vledder keek hem bezorgd aan. ‘Zere voeten?’

De Cock knikte met een pijnlijk gezicht.

‘Ik heb er vannacht, op weg naar huis, nog eens over nagedacht,’ sprak hij traag. ‘Misschien hadden we zo brutaal moeten zijn om alle dames van de kring reeds bij de moord op Zwarte Sophie te laten fouilleren.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik heb er ook bij de moord op Jennifer Jordan wel aan gedacht, maar de wet staat het niet toe.’

De Cock grijnsde.

‘Dat is de ellende met de wet… ze geeft ons opsporingsambtenaren vaak zo weinig mogelijkheden. Om het stel te kunnen fouilleren, hadden we hen inderdaad onmiddellijk na de moord op Jennifer Jordan alle acht moeten arresteren. Ik heb even met die gedachte gespeeld, maar ik durfde het eerlijk gezegd niet zo goed aan. Ik vond het ook niet redelijk ten opzichte van die vrouwen van de kring die onschuldig zijn.’ Hij gebaarde hulpeloos. ‘Misschien hadden we wel een bevel tot huiszoeking kunnen lospeuteren, maar met meester Van Lochem als officier van justitie twijfel ik zelfs daaraan.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘We zullen die beide gifmoorden toch moeten oplossen,’ merkte hij verlegen op.

De Cock keek naar hem op, een matte glimlach om zijn mond. ‘We zullen wel moeten. We zijn het aan onze reputatie verplicht.’ Ineens, in een flits, nam hij zijn benen van zijn bureau, stond op en stiefelde naar de kapstok.

Vledder kwam hem verwonderd na.

‘Waar ga je heen?’

De Cock draaide zich half om.

‘Naar Bussum.’

‘Wat is daar?’

De Cock trok grijnzend zijn jas aan.

‘Daar woont Annette van Leeuwenhoek. En vannacht kwam ik tot de ontdekking dat ik in mijn achterhoofd toch wel een paar vragen had.’

Vledder stopte in de Jan Toebacklaan in Bussum voor een statig herenhuis met een erker en een monumentale deur, met in het midden een koperen klopper onder een getralied venstertje. De beide rechercheurs stapten uit en liepen op het huis toe. Het was met klimop begroeid en bood een wat sombere aanblik. De Cock nam de omgeving in ogenschouw. Toen vatte hij de koperen klopper en bonsde tweemaal. De mahoniehouten deur vormde een prachtig klankbord. Zachtjes dreunde de klopper na.

Het duurde een paar minuten, toen ging het venstertje boven de klopper open. Achter de tralies verscheen het gezicht van Annette van Leeuwenhoek. In haar ogen glansde een blik van herkenning, vermengd met verbazing en achterdocht. Langzaam zwaaide de deur open.

Ze droeg een hooggesloten paarse blouse met een opstaand kraagje boven een zwarte, wijd geplooide, kamgaren rok. Om haar magere hals hing een gouden ketting met een klein medaillon.

De Cock lichtte zijn hoed.

‘De Cock,’ sprak hij minzaam en gebaarde opzij. ‘En dat is…’ Annette van Leeuwenhoek onderbrak hem.

‘U behoeft zich aan mij niet meer voor te stellen,’ sprak ze streng, verwijtend. ‘Zo slecht is het met mijn geheugen nu ook weer niet gesteld.’ Ze blikte hem onbevangen aan en kuchte. ‘Ik neem aan dat uw bezoek een ambtelijk karakter draagt?’ De Cock hield zijn hoed in de hand.

‘Dat draagt het,’ antwoordde hij vormelijk. ‘Wij zijn helemaal uit Amsterdam gekomen om u te bezoeken.’

In zijn stem klonk iets van spot door.

Annette van Leeuwenhoek trok haar neus iets op.

‘U weet toch al hoe ik mijn koffie drink.’

De Cock negeerde haar opmerking. Hij zette zijn hoed weer op en rilde.

‘Het is wat kil voor de tijd van het jaar… vindt u niet?’ Annette van Leeuwenhoek aarzelde even. Toen deed ze met de deur in haar hand een stap terug.

‘Komt u binnen.’

De heren liepen langs haar heen naar een imposante hal met een gestileerde eiken lambrizering in diffuus licht.

Annette van Leeuwenhoek sloot de deur zorgvuldig en ging de heren voor naar een ruim hoog vertrek met een indrukwekkende natuurstenen haard in het midden.

De Cock liet zijn blik langs de wanden glijden. Er waren een paar uitstekende imitaties van landschappen van John Constable in brede vergulde lijsten en fraaie reproducties van Breitner achter ontspiegeld glas. Bij een Amsterdams stadsgezicht bleef hij staan en tilde het glas iets van de wand.

Annette van Leeuwenhoek monsterde zijn bewegingen en kwam van opzij naar hem toe.

‘U houdt van Breitner?’ vroeg ze met een frons in haar voorhoofd. De Cock knikte met een ernstig gezicht.

‘Ik vind die impressionistische schilderwijze van Breitner zo prachtig, zo kleurrijk, zo markant. Hoewel ik laatst heb gelezen dat hij bij zijn studies gebruik maakte van de toch meestal wat statische, fotografie, vind ik dat zijn objecten vrijwel altijd bruisen van leven.’

Hij draaide zich om en gebaarde naar de andere wand. ‘Het is nooit zo lieflijk en verstild als de landschappen van John Constable.’

Annette van Leeuwenhoek glimlachte beleefd.

‘Daarom heb ik ze ook juist als tegenstelling tegenover elkaar gehangen.’ Ze keek hem van terzijde aan, steels, met een spottend lachje om de mond. ‘Ik merk dat de opstelling educatieve waarde heeft.’

De Cock trok zijn gezicht in een grijns. De hautaine houding van de vrouw hinderde hem bovenmatig. Het kostte hem moeite om zijn ergernis te bedwingen.

‘De Franse impressionisten kan ik erg waarderen,’ reageerde hij wat mat.

Annette van Leeuwenhoek knikte nauwelijks waarneembaar. ‘Ik ook.’

Het onderwerp schilderkunst scheen haar matig te interesseren. Ze trok haar hoofd naar achteren en liep bij hem vandaan. Tegenover Vledder nam ze plaats in een leren fauteuil bij de haard en sloeg haar benen over elkaar. De Cock keek nog even rond en zocht naar kleurverschillen in het behang. Toen ging hij bij de anderen om de haard zitten.

Annette van Leeuwenhoek streek het lange grijze haar uit haar gezicht en blikte naar De Cock op.

‘U komt mij toch ook niet beschuldigen van de moord op Jennifer Jordan?’

De Cock antwoordde niet. Haar directe vraag had hem wat overrompeld. Hij trok diepe denkrimpels boven zijn neus. ‘Op het moment dat ik u beschuldig,’ sprak hij na enige tijd plechtig, ‘heb ik de bewijzen van uw schuld achter de hand.’ ‘Die hebt u dus niet.’